ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 527

บทที่ 527 พระชายาตวนต้องการหย่า

อาหยู่ส่งเสียงอยู่ตลอด พอเหนื่อยแล้วก็หยุดเรียก แล้วพอกลับมานั่งก็เอาแต่โทษตัวเอง หากรู้เช่นนี้ก็คงไปกล่าวรายงานกับท่านอ๋องแล้ว หากเป็นเช่นนี้ท่านอ๋องไม่มีทางรู้เป็นแน่ว่าเขาและพระชายาอยู๋ที่นี่กัน คิดจนตอนนี้ไม่รู้จะจัดการอย่างไรดีแล้ว

อันหลินหยุนอยู่ในห้องขังด้วยออารมณ์ที่สงบนิ่ง ทำการรักษาต่อหวางหวยเต๋อต่อไป

หวางหวยเต๋อมีโรคหืดหอบ อาการกำเริบในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ กล่าวได้ชัดเจนเลยว่าเขาไม่มีทางที่จะปรับตัวในสภาพแวดล้อมนี้ และมีความเป็นไปได้อย่างมากที่มันจะกำเริบอีกครั้ง

อันหลินหยุนเกรงว่าโรคหืดหอบของหวางหวยเต๋อจะกำเริบ นางจึงเอาแต่ดูแลหวางหวยเต๋ออย่างไม่ยอมพักผ่อน

หวางหวยเต๋อนั้นก็พักผ่อนจนอาการดีขึ้น ก่อนหน้านี้มักจะมีอารมณ์หงุดหงิดอยู่ตลอด ตั้งแต่ที่ทานยาที่อันหลินหยุนมอบให้ก็รู้สึกใจโล่งสงบมากขึ้นในเวลานี้สามารถนอนหลับอย่างสบายพลางกรนออกมาเสียงดังราวกับเสียงฟ้าร้อง

ยังโชคดีที่อันหลินหยุนนั้นมีความอดทน ถึงไม่ได้ลุกขึ้นไปปิดปากปิดจมูกให้หวางหวยเต๋อหายใจไม่ออก

กงชิงวี่กลับมาจากข้างนอกในตอนที่ท้องฟ้ามืดลงแล้ว จึงเดินตรงไปยังลานโอวหลาน เมื่อเดินเข้าไปในลานแน่นอนว่าเขาจะต้องไปหาภรรยา แต่พอมาถึงหน้าห้องด้านในก็มืดเงียบ

กงชิงวี่หยุดเท้าแล้วมองไปรอบๆ ทั้งลานไม่ได้มีผู้ใดเลย จึงมองไปยังลานจุนจื่อ กงชิงวี่ก็เดินไปหา

เมื่อเดินเข้าไปในลานจุนจื่อก็เดินตรงไปยังห้องนอนของลูกๆ พอถึงประตูเขาก็เคาะประตู：“ข้าเอง”

กงชิงวี่กล่าวรายงานตัว พลางมองไปยังคนที่อยู่ในลานไปด้วย

ลานจุนจื่อมีคนอยู่จำนวนไม่น้อย ในทุกๆห้องล้วนแต่มีคนอยู่ข้างใน ครอบครัวลูกหลานก็อยู่เช่นกัน แต่ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งทานอาหารอยู่ในห้อง ประตูถูกเปิดออก กงชิงวี่ก็มองเห็นทั้งหมด

ครอบครัวไม่ชอบคบค้าสมาคมกับคนอื่นๆในลานเท่าไหร่นัก กงชิงวี่มองไปยังคนอื่นๆ เมื่อไม่เห็นอาหยู่ก็เริ่มสงสัย

หยุนจิ่นที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียง ก็เดินมาเปิดประตู

เมื่อเห็นหยุนจิ่น กงชิงวี่ถามด้วยอาการที่อยู่ไม่สุข ：“พระชายาเล่า？”

หยุนจิ่นรีบกล่าวตอบ ：“เจ้านายออกไปข้างนอกตั้งแต่บ่ายจนถึงเวลานี้ก็ยังไม่กลับมาเลยเพค่ะ ข้ากำลังจะไปถามท่านอยู่พอดี ท่านก็มาเสียแล้ว”

“ยังไม่กลับมา？”

“อืม”

หยุนจิ่นเองก็กำลังกังวลเพราะเรื่องนี้เช่นกัน

“ท่านแม่ทัพล่ะ ？”กงชิงวี่แสดงสีหน้าวงสัย ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองในห้อง

“แม่ทัพอันออกไปกับแม่ผู้เป็นทหารเก่าตั้งแต่ยามเช้าแล้ว ตามกฎประเพณี แม่ทัพอันอย่างน้อยสามวันถึงจะกลับมา ”หยุนจิ่นกังวลเรื่องนี้

กงชิงวี่มองไปยังหยุนจิ่นครู่หนึ่ง ：“เจ้าห้ามไปไหนเด็ดขาด อยู่ดูแลพวกซื่อจื่อเอาไว้ ข้าจะออกไปดู”

“ท่านอ๋อง……วันนี้ตอนที่พระชายาออกไป ก็เพราะกังวลถึงท่านอ๋องถึงได้ออกไป คงจะไปที่จวนกั๋วจิ้ว”หยุนจิ่นสงสัย ปัญหาเกิดขึ้นในจวนกั๋วจิ้ว บางทีอาจเป็นคนของก๊กกู๋ใหญ่ ที่กลายเป็นสุนัขจนตรอกจนต้องจับตัวคนไป ในเมื่อสามารถให้ชุนหงเข้าจวนแล้วสังหารได้ เช่นนั้นยังจะมีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้อีก？

กงชิงวี่กล่าว ：“ฝากดูแลด้วย อย่าให้ผู้ใดเข้าออกจวนเด็ดขาด ข้าจะไปตามหาพระชายา”

พอออกมาจากลานจุนจื่อ กงชิงวี่ก็รวมกำลังพล ทำการล็อกจวนอ๋องเสียนเอาไว้ ก่อนที่จะออกจากจวนอ๋องเสียนไปตามหาคน

อันดับแรกคือต้องไปหาที่จวนกั๋วจิ้ว แต่ระวังทางก็ไม่ได้ยินข่าวคราวใดเกี่ยวกับอันหลินหยุนเลยแม้แต่น้อย

เมื่อมาถึงจวนกั๋วจิ้ว กงชิงวี่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับเดินเข้าไปในจวน

จวนกั๋วจิ้วมีสภาพที่ยุ่งเหยิงไปหมด ด้วยการถูกรื้อค้นจนจำแทบไม่ได้

ตอนนี้หวางเสียนกำลังเตรียมการอยู่ในวัง กั๋วจิ้วถูกจับ คนที่อยู่ในจวนกั๋วจิ้วก็ยังต้องดำรงต่อไป คนนัยร้อยก็ยังต้องกินต้องดื่ม

“ทำไมถึงไม่เห็นท่านพี่แล้วเล่า？เจ้ารีบพูดมา”คนที่มาคือคนจากจวนอ๋องเสียน อ๋องตวนที่กำลังฟังอยู่ หยุนโล๋ชวนก็เดินออกมาจากลาน ด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่

ในสายตาของหยุนโล๋ชวนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด หากทำร้ายอันหลินหยุน เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นศัตรูคนสำคัญสำหรับนาง

อ๋องตวนยืนมองอยู่ข้างๆ ในใจวุ่นวายสับสนไปหมด เขาไม่ต่างเลยจากคนแปลกหน้า

“ท่านอ๋องกำลังตามหาอยู่ รายละเอียดก็ไม่ทราบ จึงมาเพื่อสอบถาม หากไม่ได้อยู่ที่นี่ก็จะไปตามหาที่อื่น พระชายาตวนไม่จำเป็นต้องร้อนรน รอให้หาเจอตัวแล้วจะส่งคนมารายงานแก่พระชายาตวน เพื่อไม่เป็นการรบกวนพระชายาตวน ”คนมาตามหาคนเมื่อกล่าวจบก็เดินจากไป หยุนโล๋ชวนไม่ทำไม่ได้แล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็จะต้องออกไปตามหาคน พอเตรียมตัวออกไป

อ๋องตวนก็กล่าวหักห้ามนางอยู่หลายประโยค แต่หยุนโล๋ชวนรีบร้อนจะออกไปจึงกล่าวถ้อยคำที่ไม่น่าฟังออกมา ทั้งสองกลายเป็นอีกคนมาอีกคนไป สุดท้ายก็ทะเลาะกันขึ้นมา

ทะเลาะสองสามคำก็พอปล่อยมันได้ สุดท้ายกลับใช้กำลัง

พระชายาเสียนก็หาตัวไม่เจอ อ๋องตวนและพระชายาตวนก็ตบตีกันขึ้นมา ทำให้บริวารของจวนอ๋องตวนต่างก็ไม่เข้าใจ นี่ก็คือการหาเรื่องตบตีกันนี่เอง

ไม่มีผู้ใดชวนทะเลาะ คงไม่มีการเกิดเรื่องร้ายแรง

สุดท้าย จวนอ๋องตวนก็เป็นเหมือนกับกำลังพังบ้าน เจ้านายทั้งสองตีกัน จึงไม่มีผู้ใดทีจะยอมเข้าไปห้ามปราม

หยุนโล๋ชวนคิดจะหนีไปทางหลังคา พอปีนขึ้นหลังคาไป แต่มือของอ๋องตวนนั้นรวดเร็วกว่า เพียงครู่เดียวก็ไล่ตามขึ้นไปทันแล้ว จากนั้นก็ใช้แรงดึงจากด้านหลังลงมา ทั้งสองโอบกอดเข้าด้วยกันอย่างกลมเกลียว แล้วตกลงมายังพื้น

พอตกลงมาหยุนโล๋ชวนก็มองไปยังอ๋องตวน พร้อมตะโกนคำราม：“ข้าจะหย่า！”

อ๋องตวนได้ยินก็โมโห ，แบกตัวหยุนโล๋ชวนขึ้นบ่า เดินไปยังตำหนักเซี่ยวเฟิงในสวนหลัง

“วันนี้ข้าจะดูว่า ชวนเอ๋อจะหย่ากับข้าอย่างไร？”

อ๋องตวนโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ อุ้มเอาหยุนโล๋ชวนที่ไม่ว่าจะดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด เดินมายังตำหนักเซี่ยวเฟิง พอเข้ามาด้านในก็โยนนางลงบนเตียง จนนางตกใจขวัญหาย