ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 537

บทที่ 537 กลับมา

หยุนโล๋ชวนกลับมาถึงตำหนักกั๋วกงก็พักผ่อนหนึ่งวันเต็มๆ แล้วจึงสั้งให้ตงเอ๋อนำจดหมายไปมองให้อ่องตวนหนึ่งฉบับ บอกไว้อย่างชัดเจนว่าต้องการแยกทาง ถ้าหากไม่ยอมแยกทางก็จะขอหย่า!

โดยให้เวลาอ๋องตวน 3 วัน

เช้าวันต่อมา หยุนโล๋ชวนไปที่จวนอ๋องเสียน เข้าไปเยี่ยมอันหลิงหยุน นางนอนหลับไป ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ท่าทางของนางดุเหมือนคนที่ตายแล้วก็ไม่ปาน

หยุนโล๋ชวนอยากจะพักอยู่ที่จวนอ๋องเสียน เมื่อถามกงชิงวี่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา นางจึงทำได้เพียงกลับตำหนักกั๋วกง

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาก็ค่ำแล้ว หันมองคนข้างๆที่ยังไม่ได้พักผ่อน ซูมู่หรงกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำวิจัย อันหลิงหยุนค่อนข้างผิดหวัง เธอไม่รู้ว่าซูมู่หรงกำลังทำอะไรอยู่ แต่เห็นว่าเขากำลังทำวิจัยอยู่

อันหลิงหยุนอยากจะลุกขึ้น เมื่อขยับถึงได้รู้ว่ากุญแจมือยังอยู่

ซูมู่หรงหันมามองอันหลิงหยุน แล้ววางงานที่ทำอยู่ในมือลง จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน: “หยุนหยุน พวกเราแต่งงานกันเถอะ?”

ซูมู่หรงรู้สึกว่าเขาบ้าไปแล้ว แต่เขาไปอาจพรากจากเธอได้

อันหลิงหยุนทำตัวไม่ถูก: “ฉันมีลูกห้าคนแล้ว และฉันก็มีสามีด้วย หัวหน้าล้อเล่นแบบนี้ทำให้ตกใจจริงๆ ใจหายหมดเลย!”

อันหลิงหยุนพูดจบก็ยิ้มแหยๆ

ซูมู่หรงจ้องมองอันหลิงหยุนด้วยสายตาที่นิ่งไม่ไหวติง: “เขาดีขนาดนั้นเลยหรือ?”

“เขาไม่ได้ดีมากนักหรอก แต่ในสายตาของฉัน ถือว่าเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด หัวหน้า เขาคือสามีของฉัน ฉันไม่อาจพรากจากสามีของฉันได้ ฉันทำเรื่องที่จะทำให้เขารู้สึกผิดหวังไม่ได้”

“แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเธอต้องตายอยู่ที่นี่ล่ะ ถ้าเธอต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดล่ะ?” ซูมู่หรงไม่อยากยอมแพ้

อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ: “หัวหน้า หาผู้หญิงดีๆสักคนเพื่อแต่งงานเถอะค่ะ?”

อันหลิงหยุนไม่อยากจะพูดตัดบท แต่เธอเองก็ไม่มีอย่างอื่นที่อยากจะพูดอีก

ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วเดินไปอีกทางด้านหนึ่ง ซูมู่หรงนั่งลงแล้วพูดว่า: “ฉันกำลังวิจัยเรื่องที่จะจากที่นี่ไปยังที่ที่เธออยู่ทางนั้น รอให้ฉันไปได้แล้ว ฉันจะแข่งขันกับเขาอย่างยุติธรรม”

อันหลิงหยุนรู้สึกจนใจ มองซูมู่หรงแล้วเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันได้พูดก็รู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกำลังดึงเธอกลับไป

“หัวหน้า ฉันต้องไปแล้ว หวังว่าครั้งหน้าที่ฉันมา คุณคงจะมีครอบครัวมีบ้านแล้ว มีภรรยาที่น่ารัก และมีลูกที่ว่านอนสอนง่าย”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่กำลังเกิดขึ้นในร่างกายของเธอ เธอพูดอย่างจนใจว่า: “ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำเรื่องแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า หัวหน้าฉันต้องไปแล้ว”

ซูมู่หรงคิดว่าอันหลิงหยุนพูดล้อเล่นกับเขา เขาไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ ในที่สุดเมื่อเขาหันหลังกลับไป เธอก็ไม่อยู่เสียแล้ว ซูมู่หรงลุกขึ้น ยืนแข็งทื่อเหมือนก้อนหิน

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น เห็นกงชิงวี่หยิบมีดออกมาแล้ว เตรียมที่จะแทงเข้าไปที่หัวใจ อันหลิงหยุนตกใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา

เพิ่งจะตื่นขึ้นมา จึงยังไม่มีเรี่ยวแรง แต่เมื่อตกใจ ต่อให้ไม่มีเรี่ยวแรงก็จะต้องลุกขึ้นมาให้ได้

“เล่น......ไปมั่ว”

ยังไม่ทันได้โวยวายออกมา มีดก็หล่นลงไปอยู่บนพื้น กงชิงวี่หันมองคนที่นอนอยู่ เมื่อเห็นอันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาแล้ว เขาก็พูดด้วยความโกรธว่า: “เจ้ากลับมาทำไม ทำไมไม่รอให้ข้าตายก่อนแล้วค่อยกลับมา?”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร แล้วดึงกงชิงวี่เข้ามากอดไว้

“ท่านอ๋อง ไม่ว่าหม่อมฉันจะกลับมาหรือไม่ ต่อไปห้ามพระองค์ทำเรื่องเช่นนี้นะเพคะ หม่อมฉันตกใจแทบตาย?” อันหลิงหยุนตกใจแทบตายจริงๆ ตอนที่นางรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว นางก็รู้แล้วว่าจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าเขาจะฆ่าตัวตาย เขาใช้ความตายมาข่มขู่นาง

ถ้ายังไม่กลับมา แล้วเขาลงมือจริงๆจะว่าอย่างไร?

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ พูดอย่างไม่ค่อยพอใจว่า: “ใครใช้ให้เจ้าไม่กลับมา เจ้าคิดว่าข้ายินดีหรืออย่างไร เจ้าไม่ตื่น พวกเด็กๆก้ไม่ยอมกินยอมดื่ม เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร? ถ้าข้าไม่งัดเอาความสามารถพิเศษออกมา ก็คงจะขู่เจ้าไม่ได้”

อุ้มเด็กๆขึ้นมาหอมแก้มและกล่อม

จนสุดท้ายกลายเป็นว่าเด็กๆทั้ง 5 คนกอดนางไม่ยอมปล่อย

เด็กๆได้รับการดูแลอย่างดี เพียงแค่ไม่ยอมกินทำให้ซูบผอมไปเล็กน้อย

ขณะที่มองดูเด็กๆ อันหลิงหยุนก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่งว่า จะไม่มีทางจากที่นี่ไปอีกแล้ว ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป เด็กๆเหล่านี้กับผู้ชายคนนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะต้องเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ

“ตอนนี้แม่เองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร แม่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ต่อไปอีกแล้ว ต่อจากนี้ไปพวกเจ้าจะต้องปกป้องแม่ ขอเพียงแค่แม่ไม่นอนหลับ ก็จะไม่พรากจากกัน”

หงชิงวี่รู้สึกหดหู่: “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามสร้างปัญหาอีก!”

อันหลิงหยุนหอมแก้มเจ้าห้า แล้วพยักหน้า: “อืม จะไม่สร้างปัญหาอีกแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ก็คงจะถูกปิดผนึกแล้วล่ะเพคะ!”

อันหลิงหยุนไม่คิดที่จะตายแทนใครอีกแล้ว นางแค่อย่างจะมีชีวิตอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข เช่นนั้นก็คงไม่ต้องจากไปไหนอีกแล้ว

มีคิดถึงเรื่องพวกนี้ อันหลิงหยุนก็พูดออกมาอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย: “ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่ามีโอกาส ก็คงจะนำยากลับมาด้วย ของเล่นของพวกเจ้าก็คงจะนำกลับมาเยอะหน่อย”

กงชิงวี่ทำเสียงฟึดฟัด: “ข้าไม่เห็นจะเสียดายเลย เอามาน้อยๆหน่อย!”

อันหลิงหยุนหันมองกงชิงวี่: “ท่านอ๋องมีทุกอย่าง ตั้งแต่เด็กๆทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์และอาหารเลิศรส ต้องการอะไรก็ได้อย่างนั้นจึงไม่รู้สึกเสียดายแน่นอน แต่หม่อมฉันเสียดาย”

“......”

อันหลิงหยุนอุ้มลูกเดินไปนั่งลง เมื่อรู้ว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นอะไร แม่ทัพอันก็ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้ และเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีน้ำตาไหลออกมา

เขาออกไปเพียงครั้งเดียว ก็มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น เขาจะไม่มีทางออกไปอีกแล้ว