ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 550

บทที่ 550 กงชิงวี่หมดสติ

จุนซือซือเดินไปยังเบื้องหน้าของอันหลิงหยุน มองพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง: "พระชายาเสียน นี่จำข้าไม่ได้แล้วอย่างนั้นหรือ?"

อันหลิงหยุนได้ยินเสียง จึงเริ่มจะจำได้แล้วว่าเป็นใคร จุนซือซือ?

คุณหนูสามแห่งจวนราชครู!

อันหลิงหยุนพอจะจำจุนซือซือขึ้นมาได้แล้ว ครั้งก่อนที่ได้พบกับนาง คือเหตุการณ์ก่อนที่จะไปประเทศหวูโย ครั้งนั้นจุนซือซือถูกทุบตีอย่างอเนจอนาถ คิดไม่ถึงจริง ๆว่า จะยังมีโอกาสได้พบหน้านางอีก

"เจ้ามาหาข้ามีธุระอะไร?" กับคนไร้มารยาท แฝงเจตนาร้ายอย่างนี้ อันหลิงหยุนไม่จำเป็นต้องแยแสใส่ใจ ต้อนรับขับสู้ให้มากมายอยู่แล้ว

จุนซือซือทำท่าทางยิ้มแย้มขบขัน : "ดวงตาของพระชายาเสียนช่างสูงส่งเสียจริง เจ้ากับข้ารู้จักมักจี่กันมาตั้งแต่ยังเด็กแท้ ๆ มาตอนนี้กลับจำข้าไม่ได้เสียแล้ว ไม่รู้ว่าหากพูดออกไป จะกลายเป็นเรื่องตลกให้ผู้คนหัวเราะเยาะหรือไม่หนอ?"

อันหลิงหยุนคร้านจะพูดเรื่องไร้สาระกับจุนซือซือ จึงถามอย่างขอไปทีว่า : "สรุปแล้วเจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรกันแน่?"

"เรื่องอะไรน่ะหรือ ? นั่นคงต้องถามอ๋องเสียนแล้วกระมัง เขาเป็นฝ่ายเข้าหาข้าก่อน ตอนนี้เขายังอยู่ในห้องของข้าด้วยซ้ำ หากไม่เชื่อ พระชายาเสียนจะตามข้าไปดูให้เห็นกับตาเสียหน่อยดีหรือไม่?"

อันหลิงหยุนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองอาหยู่ อาหยู่ก็เข้าใจความหมายนั้นทันที รีบสั่งคนเตรียมรถม้า แล้วกระโดดขึ้นไปอย่างไม่รอช้า

"ทำไม ? พระชายาเสียนกลัวว่า ข้าจะทำให้รถม้าของจวนอ๋องเสียนต้องสกปรกหรืออย่างไร?" จุนซือซือยืนอยู่ด้านล่างรถม้า เชิดหน้าถามด้วยท่าทางหยิ่งผยอง

อันหลิงหยุนไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับเรื่องของจุนซือซือโดยสิ้นเชิง นางเพียงหันไปมองอาหยู่ พูดว่า “ แต่ไหนแต่ไรมา ท่านอ๋องไม่ชื่นชอบคนที่ไม่สะอาดพวกนั้น ไปหารถม้าคันเล็กๆมาสักคัน ให้นางนำทางไป เรื่องนี้ต้องเชิญท่านเจ้าเมืองเวยฉือ แห่งจวนเจ้าเมืองเมืองหลวงเข้ามาช่วยตรวจสอบให้ความกระจ่าง และรีบไปที่จวนราชครูเชิญท่านราชครูมาด้วย "

"พ่ะย่ะค่ะ" อาหยู่ตอบรับคำสั่ง จุนซือซือเริ่มจะหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว แววตาของนางวูบไหวหลบลี้ แค่ได้ยินคำว่าตระกูลจุน นางก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว

อันหลิงหยุนลดม่านของรถม้าลง สีหน้าอึมครึมซ่อนงำอารมณ์ เมื่อขึ้นนั่งในรถม้าก็อุ้มเจ้าจิ้งจอกน้อยขึ้นมา : “ รีบไปซะ ตามหาท่านอ๋องให้เจอ เมื่อเจอแล้ว อย่าให้ใครได้เข้าใกล้เขาเป็นอันขาด ข้าทายาพิษเอาไว้บนตัวเจ้า นี่คือยาแก้พิษ เจ้ารีบกินไว้ก่อนเร็วเข้า"

จิ้งจอกน้อยอ้าปาก กินยาแก้พิษที่อันหลิงหยุนมอบให้เข้าไป ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจเดียวก็หายลับไปไม่เห็นแม้เงา

ราชครูจุนเพิ่งลงมาจากรายงานกิจราชการยามเช้า เดิมทีวันนี้มีเรื่องสำคัญต้องพูดคุยหารือ ทางประเทศหวูโยได้ส่งจดหมายมา ทั้งยังมีขุนนางมาเป็นทูตที่ประเทศต้าเหลียงด้วยตนเอง เพื่อพูดคุยเจรจา แลกเปลี่ยนธุรกิจการค้า การทำมาหากินของเหล่าราษฎร ราชครูจุนกำลังหารือเรื่องนี้กับเสินเฉิงเสี้ยงอยู่ ก็พอดีว่ามีคนมาเชิญเขาออกไป

เรื่องนี้ที่จริงแล้ว ต้องให้กงชิงวี่เป็นผู้คัดเลือกคนด้วยตัวเอง แต่วันนี้ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์อ๋องซื่อเจิ้นกลับไม่อยู่

รถม้าของราชครูจุนมาถึงหน้าประตู คนรับใช้ก็ยืนรออยู่ที่นั่นแล้ว เมื่อเห็นราชครูจุนก็รีบเดินเข้าไปทันที มอบป้ายห้อยเอวไปให้ราชครูดูอย่างไม่รอช้า: “ท่านราชครูโปรดช้าก่อนขอรับ ข้าน้อยเป็นคนของจวนอ๋องเสียน นี่คือป้ายห้อยเอวของจวนอ๋องเสียนขอรับ พระชายาเสียนขอเรียนเชิญท่าน”

"... " ราชครูจุนแปลกใจอย่างยิ่ง อยู่ดีๆมาเชิญเขาไปทำอะไรกัน?

ป้ายห้อยเอวนั้นถูกต้อง คนก็เคยเจอมาแล้ว หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ราชครูจุนก็ไม่กลัวพระชายาเสียนอยู่แล้ว ครั้งก่อนเขาหลอกอันหลิงหยุนไป กงชิงวี่อาละวาดฟาดงวงฟาดงา สร้างปัญหาอยู่หลายวัน แต่ฮูหยินรองของเขาจนบัดนี้ ก็ยังไม่ถูกส่งตัวคืนมาให้ เขาก็สมควรไปพบพระชายาเสียน เพื่อพูดเรื่องนี้ให้มันชัดเจนเสียทีเหมือนกัน

ราชครูจุนขึ้นรถม้า ตามข้ารับใช้หนุ่มยังไปที่ที่เขาอยากจะไป

หลังจากลงจากรถม้า ราชครูจุนก็สอดมือเข้าไปในแขนเสื้อ เงยหน้าขึ้นมองสถานที่ที่ไม่รู้จักแห่งนี้

หลังมองดูอยู่นานจึงเอ่ยถามขึ้นว่า : "นี่คือจะจัดการคดีความกันหรือ?"

ข้ารับใช้หนุ่มไม่เอ่ยคำพูดใด ๆ แต่เขาปรายตามองราชครูจุนด้วยสายตาดูถูก แสดงเป็นนัยออกมาโดยไม่ต้องพูดว่า ท่านยังมีหน้ามาถามอีกหรือ?

ราชครูจุนไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงชาวบ้านร้านตลาดในเมือง แม้กระทั่งในราชสำนัก ก็มีไม่กี่คนหรอก ที่กล้ามองเขาด้วยสายตาดูถูกเช่นนี้

อย่างไรเสียคนจวนอ๋องเสียนก็พวกตะเภาเดียวกัน มีนายเป็นเช่นไร ก็มีทาสเป็นเช่นนั้น แต่ละคนๆไม่มีกฎไม่มีเกณฑ์อะไรทั้งสิ้น แค่อย่ามองพวกนี้ให้เหมือนมองคนอื่นๆ ที่เขาเป็นปกติกัน แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ

ราชครูจุนกำลังจะเข้าประตูไป ก็เห็นรถม้าของจวนเจ้าเมืองเมืองหลวงมาถึงที่นี่พอดี มีกองกำลังทหารห้าสิบนายมาถึงหน้าจวนแล้ว เข้าตรึงกำลังโอบล้อมรอบตัวเรือนที่ดูๆไป เหมือนจะเป็นเรือนของคนร่ำรวยแห่งนี้เอาไว้

ราชครูจุนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง หันมองไปที่รถม้าของเวยฉือ เวยฉือลงจากรถม้าสวมเสื้อคลุมสีฟ้า ลายนกกระเรียนคู่หันเผชิญกัน

เมื่อเห็นการแต่งกายของคนขับรถม้าที่ช่างรุ่งริ่ง โกโรโกโสเหลือเกินนั่นแล้ว ราชครูจุนก็หันหน้าหนี ก้าวเท้าเข้าไปในจวนป่าวจุ้นทันที

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองจุนซือซือที่ลงจากรถม้า หลานมาถึงก็ยังมีท่าทีเป็นกลาง ไม่ถือหางให้ท้ายใด ๆ ก้าวเดินเฉียดไหล่ผ่านไปทั้งอย่างนั้น

เวยฉือรีบเข้าไปทำความเคารพอันหลิงหยุนทันที อันหลิงหยุนจึงกล่าวว่า " ท่านเจ้าเมืองเชิญเจ้าค่ะ "

เวยฉือรีบเชิญอันหลิงหยุนเข้าไป ทั้งสองคนเดินเข้าประตูไปด้วยกัน จุนซือซือที่เดินตามอยู่ด้านหลังกุมมือตัวเองแน่น มองคนที่เดินเข้าประตูไปอย่างไม่พอใจ นางจะทำให้อันหลิงหยุนอับอายขายหน้าให้ตายไปเลย

อันหลิงหยุนเดินเข้าไป กวาดตามองไปรอบ ๆ จิ้งจอกน้อยกำลังเดินวนเวียนอยู่หน้าประตู อันหลิงหยุนจึงเดินตรงเข้าไปที่นั่น : "เชิญท่านราชครูเจ้าค่ะ"

ราชครูจุนก็คิดเอาไว้แล้วว่างานวันนี้ ถูกจัดเตรียมไว้เพื่อเขาโดยเฉพาะ ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกเกินคาดอะไรนัก อันหลิงหยุนอยากให้เขาทำอะไร เขาก็ทำอันนั้นไปแล้วกัน

ราชครูจุนเดินไปถึงจุดที่จิ้งจอกน้อยเดินยาม ดูต้นทางตั้งแต่เมื่อครู่ ที่นั่นมีคนหลายคนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ตายด้วยยาพิษ แต่สภาพก็ดูไม่ค่อยดีนัก

เวยฉือประหลาดใจ: "เกิดอะไรขึ้น?"

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: " อีกสักครู่ท่านเจ้าเมืองก็จะได้รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ท่านเจ้าเมือง ท่านราชครู เชิญเจ้าค่ะ"

ทั้งสองเดินตามเข้าไป ก็ได้ยินเสียงคนร้องตะโกนอยู่นอกประตูว่า : "มีอะไรกัน?เกิดอะไรขึ้น?"

เมื่อจุนซือซือได้เห็นภาพตรงหน้า ก็บังเกิดความตื่นตระหนกอย่างมาก ราชครูจุนหันกายกลับมา ในเวลานั้นเองพลันรู้สึกได้ว่า เหมือนมีเสียงกรีดร้องของคนคุ้นเคยเสียงหนึ่ง ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ราชครูจุนกำลังคิดอยู่ว่าจะหันกลับไปอีกครั้ง เวยฉือก็ส่งเสียงอย่างตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาว่า : " อ๋องเสียน!”

ราชครูจุนหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง ภายในห้องนอนด้วยสีหน้ามึนงง เห็นใบหน้าอันเลือนรางนั้น ก็พลันขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกสับสนมึนงง

ทำไมกงชิงวี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

เวยฉือรีบสับขาวิ่งเข้าไปแทบไม่ทัน จิ้งจอกน้อยรีบพุ่งเข้าไปขวางทางไว้ แยกเขี้ยวขู่ด้วยท่าทางดุร้ายอยู่ข้างกายกงชิงวี่ทันที