ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 553

บทที่ 553 แต่งตั้งฮูหยินรองเป็นภรรยาเอก

“ท่านราชครู ที่ข้าทำเช่นนี้ ก็จนใจจริงๆ เมื่อคืนข้าดื่มกับคนอื่นไม่กี่แก้ว ไม่คิดว่าเดินมาถึงที่นี่จะถูกคนตีเข้าให้

ข้าไม่รู้ว่าคนอะไรกำลังวางแผนประสงค์ร้ายต่อข้า จึงคิดจะดูสถานการณ์ แกล้งทำเป็นสลบไป ใครจะไปรู้ว่าเป็นคนของจวนราชครู

ข้าถูกคนยกมาที่นี่ คุณหนูสามเตรียมจะลงมือกับข้า ข้าทำได้เพียงใช้ข้ออ้างในการเมาเหล้าผลักไสไป นางไม่สามารถลงมือได้ ลำบากอยู่หนึ่งคืนก็จากไป

ข้าคิดว่านางจะปล่อยวางแล้ว ไม่คิดว่านางจะไปหาพระชายา เรื่องนี้จึงลุกลามขนาดนี้ ”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าน่าแปลกตรงไหน หากรู้ว่าถูกตีจนสลบ นิสัยของกงชิงวี่ จะฟังคำสั่งของคนอื่นหรือ

ราชครูจุนยิ้มเย็น “เรื่องมาถึงขนาดนี้ คนที่ควรถูกลงโทษก็ใกล้จะตายแล้ว คนของจวนราชครูทั้งบนล่างต่างก็พร้อมหน้า ข้าเองก็ขอโทษแล้ว ขอถามอ๋องซื่อเจิ้น ยังต้องการอะไรอีก”

“……”หลังคำพูดนี้เหมือนมีความลับบางอย่างที่อาจพูดออกไปได้

กงชิงวี่เดินมาจากข้างหน้า จนถึงตรงหน้าอันหลิงหยุน แกล้งสะอึกเหล้า อันหลิงหยุนโบกมือ “นี่ท่านอ๋องดื่มไปเท่าไหร่”

“ไม่เยอะหรอก ก็แค่หนึ่งไห”

อันหลิงหยุนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะ ไหใหญ่ขนาดไหน

กงชิงวี่หันไปมองราชครูจุน “ท่านราชครู เรื่องในวันนี้เชื่อว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่าน แต่เรื่องนี้ยังไงก็ต้องหาท่านราชครูคิดบัญชี เหมือนที่ฮูหยินท่านนี้พูด เป็นเพราะสั่งสอนไม่ดี”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานรีบพูดทันที “ข้าเป็นแม่เลี้ยงของจุนซือซือ ที่นางไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดี เพราะข้าที่เป็นแม่เลี้ยงไม่ได้สั่งสอนให้ดี ขออ๋องซื่อเจิ้นได้โปรดลงโทษด้วย”

กงชิงวี่ยกมือขึ้น หมายถึงให้ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานไม่ต้องพูดแล้ว ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานย่อมไม่กล้าพูดอะไรอีก กงชิงวี่มองไปยังราชครูจุน “แต่ไหนแต่ไรท่านราชครูอบรมสั่งสอนอย่างเข้มงวด วันนี้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น เป็นถึงอาจารย์ของฮ่องเต้ ไม่สมเหตุสมผลเลย ตามกฎไม่อาจละเว้น ท่านราชครู ……เห็นว่าอย่างไร”

ราชครูจุนสีหน้าเคร่งขรึม หึเสียงเย็น“ข้าไม่อาจไม่ยอมรับ อ๋องซื่อเจิ้นจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น”

“ข้ามิกล้า”

กงชิงวี่เอ่ยเรียบๆ แต่สายตาแวววาวไม่อาจบดบังได้

ราชครูจุนเดินไปทางอันหลิงหยุน ทำเอาอันหลิงหยุนไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่บ้าง รู้ไม่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ราชครูจุนเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน ยกชายเสื้อคลุมขึ้นเตรียมจะคุกเข่าลง อันหลิงหยุนรีบประคองราชครูจุนทันที การรับรู้ก็ชัดเจนขึ้นมา

กงชิงวี่กำลังใช้เรื่องคุกหลวงในการหาเรื่องคนอื่น

““ท่านราชครู ไม่จำเป็น”

อันหลิงหยุนบอกไม่ชอบให้คนอื่นคุกเข่า แต่กลับชอบคุกเข่ากัน ราชครูจุนเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้ ตำแหน่งในราชสำนักก็ไม่อนุญาตให้นางรับการคุกเข่านี้

ราชครูจุนคุกเข่า ฮูหยินรองก็รีบเดินไปทันที จะคุกเข่าด้วย อันหลิงหยุนรีบประคองทั้งสองคน ดีที่มีแรงอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นก็คงคุกเข่าลงไปแล้ว

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานไม่ขยับตัว นางรู้สถานะตัวเองดี จึงคุกเข่าลงอย่างนั้น จุนเจิ้นหนานก็คุกเข่าลงด้วย

เวยฉือลำบากใจอยู่บ้าง เรื่องนี้กลับถูกเขาพบเห็นเขา

“ท่านราชครู ท่านรีบลุกขึ้นเถอะ อย่าทำเช่นนี้เลย”อันหลิงหยุนขืนประคองให้ราชครูลุกขึ้นมา สีหน้าของราชครูยังคงเย็นชา สายตาอันหยิ่งผยองยังคงมีแววดูแคลนเช่นเดิม

อันหลิงหยุนรู้ว่าราชครูจุนไม่พอใจ

ฮูหยินรองก็ถูกประคองให้ลุกขึ้น

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ด้วยสายตาโมโห “ท่านอ๋อง ท่านจะทำอะไร”

อันหลิงหยุนยังต้องรักษาหน้าของกงชิงวี่ ต่อหน้าคนภายนอก โดยเฉพาะต่อหน้าราชครูจุน อันหลิงหยุนแกล้งโมโหอย่างน่ารักมาก ถือว่าให้หน้ากงชิงวี่มากพอแล้ว

กงชิงวี่ย่อมได้ใจ อยู่บ้านก็ส่วนอยู่บ้าน อยู่ข้างนอกบุรุษย่อมต้องการหน้า

กงชิงวี่เดินไปตรงหน้าราชครูจุน “ท่านราชครู ข้าทำผิดต่อท่านมาก”

กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุน ก้าวเท้าเดินจากไป

อันหลิงหยุนสีหน้างงงวย เดินตามกงชิงวี่ไป จิ้งจอกหางสั้นที่อยู่ข้างหลังก็วนไปหนึ่งรอบแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

นอกประตูมีรถม้า อันหลิงหยุนตามไปนั่งลงบนรถม้า เห็นชัดว่าไม่เข้าใจ

อาหยู่ขึ้นรถ กลับจวนอ๋องเสียนพร้อมกัน

เวยฉือเห็นว่าเรื่องนี้ถูกสะสางเรียบร้อยแล้ว เดินไปยกมือขึ้นคำนับต่อหน้าราชครูจุน “ท่านราชครู ข้าน้อยยังมีงาน ต้องขอตัวก่อน”

อารมณ์ของราชครูจุนตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้าย แม้จะต้องประสบกับเรื่องที่ควรพบเจอ ฮูหยินรองไม่ได้ดีใจสักเท่าไหร่ กลับพูดว่า “ไม่สู้เอาอย่างนี้ดีกว่า เป็นฮูหยินรองมานานมากแล้ว ไม่สนใจ……”

“เจ้าไม่สนใจ ตอนนั้นที่ข้าอยู่กับเจ้า หากเจ้าสนใจสักนิด ภรรยาเอกคงเป็นเจ้า เจ้าคิดว่าข้าเป็นท่านไม้หรือ

หึ ……ตอนนี้ไม่สนใจ รอให้ข้าตายแล้ว หลังจากนั้นร้อยปี ชีวิตเจ้าในจวนจะมีความสุขหรืออย่างไร

ลูกที่เจ้าให้กำเนิด ล้วนเป็นคนไร้ประโยชน์ทั้งสิ้น ยังไม่สู้ลูกสะใภ้เจ้าที่ทั้งกล้าหาญและฉลาด”

ฮูหยินรองก้มหน้าลง น้ำตาตกลงมาหยดหนึ่ง

หลายปีที่ผ่านมา ฮูหยินรองไม่กล้าพูดแม้แต่ครึ่งคำ ไม่คิดว่าแก่แล้วยังจะมีวันนี้

“หากท่านราชครูไม่อยู่แล้ว ข้าน้อย……”

“เจ้าว่าอะไรนะ”ราชครูจุนรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ฮูหยินรองรีบแก้คำ“ข้าเองก็คงไม่อยู่อย่างโดดเดี่ยว”

ราชครูจุนมองฮูหยินรอง กล่าวอย่างโมโห“ไม่ต้องใช้คำพวกนี้มาหลอกลวงข้า เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กหนุ่มที่โง่เขลาหรือไง เจ้าพูดอะไร ข้าก็ต้องเชื่อ”

“……”ฮูหยินรองไม่พูดอะไรอีก เรื่องเหล่านี้ถูกฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานเห็นหมดแล้ว มีพ่อสามีเช่นนี้ ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานรู้สึกปลื้มใจนัก

หากท่านแม่สามีสามารถได้รับความรักเพียงคนเดียวต่อหน้าท่านพ่อสามีได้แล้วละก็ หากนางไม่ได้ทำผิดอะไร ย่อมต้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

พอเข้ามาฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนายก็พูดว่า “ท่านพ่ออ๋องจุ้นเป่าคนนี้ช่างน่าโมโหนัก ที่แท้เขาได้รับเลี้ยงหญิงสาวในซ่องสองคน เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ไม่กลับบ้าน”

“จริงหรือ ”ราชครูจุนผ่อนลมหายใจหนัก เหลือบไปมองจุนซือซือที่อยู่บนพื้น สายตาอาฆาตของจุนซือซือจ้องมองไปที่ราชครูจุน นางเกลียด

ราชครูจุนพูดว่า “หญิงคนนี้เก็บไว้ไม่ได้ เก็บไว้คงจะต้องเป็นภัย”

ฮูหยินรองมองไป เป็นนานกว่าจะเก็บสายตา แต่นางไม่ได้พูดอะไร

ราชครูจุนมองไปยังฮูหยินรองถามว่า “เจ้าอยากเก็บนางไว้หรือ”

ฮูหยินรองไม่พูดอะไร สายตาของนางแก่แล้ว แต่ยังคงมีแววของช่วงวัยสาวอยู่ ดูออกไม่ยากว่าตอนสาวๆนางจะสวยแค่ไหน