ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 568

บทที่ 568 เหตุใดดอกไม้จึงได้แดงเช่นนี้

กงชิงวี่มองไปยังเสือน้อยที่กำลังงับขากางเกงของเขา ขณะที่เสือตัวน้อยกำลังงับเขาก็ได้ส่งเสียงงุงงิง ราวกับประทับใจอย่างไรอย่างนั้น

กงชิงวี่มองไปที่มันสักพัก ก็ก้มตัวลงไปอุ้มเสือตัวน้อยขึ้นมา เสือน้อยกำลังจะอ้าปากงับไปที่คน แม่เสือก็ส่งเสียงคำรามมาหนึ่งครั้ง

เสือน้อยจึงได้นอนอยู่ในอ้อมแขนของกงชิงวี่อย่างเชื่อฟัง

กงชิงวี่เอ่ยถามว่า "เจ้าต้องการให้ลูกเจ้าแก่ข้า?"

แม่เสือร้องคำราม ส่วนเสือตัวอื่นๆ ก็วนเวียนอยู่รอบๆ กงชิงวี่ และหมอบลงข้างๆแม่เสือ

หลังจากหมอบลงแล้วอุ้งเท้าก็กดลงบนท้องแม่เสือ กงชิงวี่รู้นิสัยของเสือ สิ่งที่เรียกว่าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันมิได้ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่เสือจะอยู่ร่วมกัน

นอกจากนี้แม่เสือจะไม่มีวันทอดทิ้งเสือน้อยอย่างแน่นอน เว้นแต่จะมีเหตุผลที่สำคัญ

กงชิงวี่ครุ่นคิด "พวกเจ้าใช่เป็นเสือสองสามีภรรยาหรือไม่?"

แม่เสือมองไปที่กงชิงวี่ และหมอบลงอยู่บนพื้นอย่างหมดหนทาง โดยไม่ได้มองไปที่เสือตัวเล็ก

กงชิงวี่สัมผัสไปที่เสือตัวเล็กและเอ่ยว่า "ในเมื่อเจ้าเชื่อใจก็มาหาข้า ข้าจะพามันไป ภายหลังเมื่อมีโอกาสจะพามันกลับมา"

กงชิงวี่กอดเสือน้อยและมองไปที่หมาจิ้งจอกหางสั้น "นำทางไป"

หมาจิ้งจอกหางสั้นวิ่งอย่างรสดเร็ว กงชิงวี่เหลือบมองกลับไปที่เสือตัวใหญ่สองตัว จึงออกไปตามหาอันหลิงหยุนอย่างไม่ลังเล

เสือตัวใหญ่สองตัวลุกขึ้น ติดตามกงชิงวี่ไปตลอดทางลงจากภูเขา หลังส่งคนออกไปก็เฝ้ามองกระทั่งลงจากภูเขา เสือตัวน้อยร้องออกมา ราวกับมันรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องสนุก ทั้งเสียใจที่ตามคนลงมา

แต่มันสายไปแล้วที่จะกลับไป เสือตัวใหญ่ทั้งสองก็หันกลับมาและขึ้นไปบนภูเขาด้วยกัน

ตามทางไปพักหนึ่งกงชิงวี่ก็พบอารามฮู่โก๋ และกงชิงวี่ก็หยุดลงที่ด้านนอกอารามฮู่โก๋

ขณะนี้ยังดึกอยู่

กงชิงวี่สั่งให้คนระดมคนเข้ามาทันที และเขาก็พาเสือน้อยและหมาจิ้งจอกหางสั้นขึ้นไปตามลำพัง

เมื่อมาถึงด้านนอกอารามฮู่โก๋ กงชิงวี่มองไปรอบ ๆ และก้าวข้ามกำแพงเพื่อเข้าไป

ขณะเข้าไปข้างในหมาจิ้งจอกตัวน้อยเดินตรงไปที่สวนด้านหลัง ส่วนกงชิงวี่ก็เดินตาม

อันหลิงหยุนนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นและมองไปที่เจ้าห้าที่พื้น

เจ้าห้ากำลังหลับ แต่ในขณะนั้นก็ลืมตาขึ้น อันหลิงหยุนก็ได้อุ้มเจ้าห้าขึ้นมาและตบเบา ๆ "เจ้านอนไม่หลับหรือ?"

เจ้าห้ามองไปทางประตู สวนหลังบ้านปิดไฟไปนานแล้ว มีเพียงห้องนี้เท่านั้นที่ไฟยังคงสว่างอยู่

อันหลิงหยุนกำลังคุยกับเจ้าห้า เฟิงอู๋ฉิงก็ลุกขึ้นนั่ง ลงจากเตียง ประตูห้องส่งเสียงและถูกเปิดออกโดยพลังภายในของเขา ด้านนอกของประตูเป็นกงชิงวี่ยืนอยู่ โดยอุ้มเสือตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน

มีหมาจิ้งจอกหางสั้นตัวหนึ่งนอนอยู่บนไหล่ของเขา และกรงเล็บของมันก็จับเสื้อผ้าของกงชิงวี่อย่างแน่นหนา

คนหนึ่งคนและสัตว์ตัวเล็กสองตัว ยืนอยู่นอกประตูท่ามกลางอากาศหนาวเย็นที่น่าสยดสยอง เพ่งมองยังคนที่อยู่ภายในของประตู

ดาบในมือของเฟิงอู๋ฉิงชี้ไปที่กงชิงวี่ "เจ้าคือผู้ใด?"

กงชิงวี่อุ้มเสือน้อยเข้าไปในประตู เดินไปทีละก้าว และเสือตัวน้อยก็ถูกวางลงบนพื้น แล้วเดินไปหาอันหลิงหยุนอย่างเศร้าหมอง ดูเหมือนเขาจะเสียใจมาก เขานอนลงบนตักของอันหลิงหยุน ส่วนอันหลิงหยุนก็ถือโอกาสโอบกอดเขา "แม่เสือไม่ต้องการเจ้าอีกแล้วหรือ?"

เสือน้อยอ่อนซึมเศร้า หมอบลงส่งเสียงฮือฮือคล้ายกับจะร้องไห้

อันหลิงหยุนทั้งปลอบโยนทั้งเฝ้ามองกงชิงวี่ เขาสบายดีแล้ว แต่ด้านหลังยังมีเลือดอยู่ที่ก้นของเขา ดูเหมือนว่าเขาตามหาอย่างรีบเร่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เปลี่ยนมัน

กงชิงวี่ดึงดาบอ่อนออกมา ชี้ไปยังเฟิงอู๋ฉิง "มา!"

ทว่าเฟิงอู๋ฉิงก็มิได้เกรงใจเช่นกัน พุ่งเข้าไปหากงชิงวี่ และทั้งสองก็ต่อสู้กันทันที

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่คนด้านนอก และเดินไปยังเดินไปที่ประตู มองไปที่เฟิงอู๋ฉิง "พวกเจ้าอยู่ด้วยกันหรือ?"

อันหลิงหยุนเดินไปที่ประตูเฟิงอู๋ฉิงก็ได้ใช้ดาบแทงไปที่อันหลิงหยุน กงชิงวี่จึงใช้ดาบโจมตีไปที่เฟิงอู๋ฉิง อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมาพลางก้วถอยหลังกลับไปยังภายในสวน

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาเมื่อรถม้ามาถึงจวนอ๋องเสียน เขาออกจากรถม้าและพาเจ้าห้ากลับไปที่โยวหลานย่วน ครอบครัวของทั้งสามคนไปล้างตัว ก่อนที่จะไปดูบุตรชายคนโตของตน และถือโอกาสพาเสือตัวน้อยเข้าไปหา

น่าแปลกที่เสือน้อยติดตามเจ้าห้า และไม่ไปเล่นกับผู้อื่น

ในใจของอันหลิงหยุนแน่นอนว่าคิดหาหนมาง เจ้าห้าที่สื่อสารกับสัตว์ได้

เจ้าห้าหลับไปและเสือน้อยก็นอนบนท้องของเขาข้างๆ เจ้าห้าก็ถูกอันหลิงหยุนให้ชิ้นเนื้อแก่เขาก่อนเข้านอน

เขานอนลงข้างๆเจ้าห้าเมื่อเขาอิ่ม

เด็กตัวโตหลายคนอิจฉาและน้ำลายไหล

อันหลิงหยุนคิดว่าความอิจฉาไม่มีประโยชน์

อันหลิงหยุนมิได้พักผ่อน ก็ต้องไปพบฮูหยินรอง สวีกงกง และหวังฮัวเอี้ยนทั้งสามคนลุกขึ้นและขึ้นรถม้าไปพบก๊กกู๋ใหญ่หลังจากฉีดยาอันหลิงหยุนก็ดูอาการที่ก้นของกงชิงวี่

ทั้งต้องจัดการกับอันหลิงหยุนทั้งยังรู้สึกเศร้า "เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เหตุใดท่านไม่ปล่อยให้หมอที่คุมขังในเรือนจำดูอาการให้ ท่านโง่หรือเปล่า?"

กงชิงวี่ไปนอนอยู่ที่นั่น ก้นของเขาถูกเปิดเผย อันหลิงหยุนก็อดไม่ได้ที่จะมองทนไม่ได้ที่จะมอง

"มิเป็นอันใด แค่บวมนิดหน่อย นี่มิใช่ดีขึ้นมากแล้วหรือ มีเพียงรอยถลอกที่ผิวหนังเล็กน้อย ข้าทนได้"

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้าออกและนอนบนหลังของกงชิวี่ กงชิงวี่รู้สึกขำขัน "ข้ายังไม่ตาย เจ้าร้องไห้ด้วยเรื่องอันใด?"

"ข้าวิตกกังวลเกินไป ข้าคิดว่าเจ้าควรลาออกจากตำแหน่ง" อันหลิงหยุนก็ไม่ต้องการที่จะยุ่งแล้ว

“ หากข้าลาออก จวนอ๋องเสียนจะไม่ถูกทำลาย?”

“ เช่นนั้นก็ปล่อยให้อ๋องตวนไป”

“ หากเขาเต็มใจ เหตุใดข้าต้องเป็นขุนนางเล่า?”

อันหลิงหยุนไม่พอใจ เหตุการณ์นี้เริ่มต้นขึ้นเนื่องจากการมาถึงของจุนโม่ซ่าง นางต้องคิดบัญชีกับจุนโม่ซ่าง และก็ให้จุนโม่ซ่างได้รู้ เหตุใดดอกไม้ต้องเป็นสีแดง？