ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 57

บทที่ 57 สิ่งที่อยู่ในรถม้า

ไห่กงกงรีบลุกขึ้นจากพื้น รีบมองไปยังอันหลิงหยุน พอมองดูคนเบื้องหน้า รีบทำถวายความเคารพ: “ท่านมาแล้วหรือ ข้าน้อยขอถวายบังคมอ๋องเซียน”

“กงกงเชิญลุกขึ้น!” กงชิงวี่โค้งตัวอุ้มอันหลิงหยุน เดินไปยังด้านในพระตำหนักเฉาเฟิ่ง

ไห่กงกงโบกมืออย่างเร่งรีบ ส่งสัญญาณให้รีบตามไป

เมื่อเขาพระตำหนักเฉาเฟิ่งแล้วกงชิงวี่เรียกนาง: “ลุกขึ้น? ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ไห่กงกงมองไปอย่างระมัดระวัง ข่าวลือภายนอกเป็นเรื่องจริง อ๋องเสียนไม่สนใจพระชายาเสียน เห็นถึงขั้นนี้แล้ว ยังเรียกให้ลุกขึ้น ถ้าหากตายขึ้นมาจะทำเช่นไร ท่านดูเถิด!

ไห่กงกงกระวนกระวายยิ่งกว่าอะไรใดๆ กงชิงวี่ยังคงถือทิฐิ: “ข้าถามเจ้า เจ้าทำร้ายพระชายาตวนใช่หรือไม่?”

“ขณะนี้แล้ว คนจะตายอยู่แล้ว ยังจะถามอีก?” ฮองไทเฮาเห็นอะไรแบบนี้ไม่ได้ สวมเสื้อคลุมเดินออกมาทีละก้าว ความเย็นชาบนใบหน้าที่สง่างาม กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าจึงดีขึ้นเล็กน้อย

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่”

กงชิงวี่คำนับเล็กน้อย หวางฮองไทเฮามองเขาโดยไม่ใส่ใจนัก: “พอแล้ว ปล่อยนางลง เจ้าไม่ต้องการ ข้าต้องการ！”

พูดอยู่หวางฮองไทเฮาเดินลงมาข้างล่าง มองอันหลินหยุนที่ใบหน้าซีด เหงื่อท่วมตัว ส่ายหัว: “เป็นเด็กที่น่าสงสารจริงๆ อาไห่ เจ้ารีบหน่อย เรียกหมอหลวงมา สายแล้วจะไม่มีใครอยู่！”

“ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงรีบดำเนินการ กงชิงวี่วางคนลง หวางฮองไทเฮานั่งลงสัมผัสร่างกาย จึงพบว่า มีบางอย่างโผล่ออกมาจากต้นขาด้านนอกของอันหลิงหยุน

เปิดเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง ข้างบนเต็มไปด้วยเลือด หวางฮองไทเฮามองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างๆ

กงชิงวี่ก็คาดไม่ถึง ตกใจเล็กน้อย เลือดมากขนาดนี้！

“ออกไปให้หมด” หวางฮองไทเฮาบอกเหล่าขันทีให้ออกไป เหลือเพียงนางกำนัลไม่กี่คน เปิดกางเกงของอันหลิงหยุนออกทีละชั้น ต้นขาด้านใน เข็มเงินหลายเล่มเจาะอยู่ข้างใน ก็คือจุดที่มีเลือดไหลออกมามาก

“โถ่เอ๊ย เด็กคนนี้！”

ปล่อยเสื้อผ้า หวางฮองไทเฮาก็จับมืออันหลิงหยุนมาดู ในมือก็มีเข็มเจาะอยู่ บนมือมีเลือดไหลเล็กน้อย

ปล่อยมือออก นางกำนัลด้านข้างวางอ่างน้ำที่เตรียมไว้นำไปวางที่ด้านหน้าหวางฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮาล้างมือ มีคนนำผ้าเช็ดมือส่งให้ เช็ดมือแล้ว หวางฮองไทเฮามองไปทางกงชิงวี่: “หากเสด็จแม่พูด คนนี้เสด็จแม่ชอบ วี่เอ๋อให้อภัยได้หรือไม่ ปล่อยนางไป?”

กงชิงวี่สีหน้าไม่ดีนัก: “หม่อมฉันไม่อยากทำร้ายนาง เพียงแค่ไม่ชอบขี้หน้า เมื่อครู่……”

นึกถึงจุนฉูฉูถูกทำร้ายจนเป็นเช่นนั้น ก็ยังไม่กล้าบอกว่านางทำ เขาก็เครียดขึ้นมา

จนป่านนี้แล้ว ยังจะไปหาเรื่องจุนฉูฉู

แค่คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเป็นเช่นนี้

“พูดไม่ออกแล้วหรือ? เสด็จแม่เคยผ่านมา แม้ว่าการกระทำของเด็กคนนี้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น แต่ตาของนางเสด็จแม่รู้ นางไม่มีเจตนาทำร้ายใคร ตรงข้ามกับอีกบางคน เจ้าดูไม่ออกสินะ?”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง หมอหลวงเดินประตูจากด้านนอก คลานก้มหัวให้กับหวางฮองไทเฮาอยู่ที่พื้น

“พอแล้ว ไปดูพระชายาเสียน น่าสงสารจับใจ！”

หวางฮองไทเฮาไม่รีรอคนข้างล่างพูดอะไร โบกไม้โบกมือ ให้พวกเขาไปดูอันหลิงหยุน

หมอหลวงไม่กล้ารอช้า ตามไห่กงกงเข้าไปอย่างเร่งรีบ วางกล่องยาดูอาการให้อันหลิงหยุน

“ทูลไทเฮา ตรวจไม่พบพ่ะย่ะค่ะ แต่ดูจากอาการป่วยของพระชายาเสียน เหมือนถูกพิษ” หมอหลวงคุกเข่าทูลแจ้ง

“พูดไร้สาระ ข้าออกมาพร้อมกับพระชายา ข้าไม่เป็นไร พระชายาจะถูกพิษได้อย่างไร?” กงชิงวี่รู้สึกว่า แม้จะถูกพิษ ก็ไม่น่ารุนแรงขนาดนี้

อันหลิงหยุนสามารถถอนพิษได้ด้วยตนเอง นางยังสามารถตายแล้วฟื้นคืนชีพ พิษทำให้เป็นเช่นนี้ได้หรือ?

“แต่ข้าน้อยตรวจสังเกต เป็นเช่นนี้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงพูด: “ขอบคุณมาก ข้าน้อยดูอยู่ พวกท่านไปพักผ่อนก่อน มีเรื่องอะไรข้าน้อยจะเรียกหาพวกท่านเอง”

“กงกงเชิญขอรับ”

เหล่าหมอหลวงกลับไปพักผ่อน ไห่กงกงเดินไปมาตรงหน้าอันหลิงหยุนอย่างกังวล ทำไมยังไม่ดีขึ้น!

ออกจากวังกงชิงวี่ที่ขึ้นรถม้า คนขี่รถม้ารีบขี่กลับไป กงชิงวี่พิงอยู่ในรถม้าหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านครู่หนึ่ง ยังไงก็อ่านไม่รู้เรื่อง โยนออกไปอย่างง่ายดาย หนังสือโดนตะเกียงพลิกคว่ำ ไฟคว่ำแล้วด้านในบางสิ่งสีดำไหลออกมา กงชิงวี่ยกคิ้วดูสิ่งเหล่านั้น จับที่ด้ามจับด้านหนึ่งของตะเกียง เปื้อนเล็กน้อย สิ่งนั้นยังคงเล็ดลอดไม่หยุด

กงชิงวี่ขมวดคิ้ว ใบหน้าหม่นหมองลงเล็กน้อย!

โยนมันออกไปอย่างง่ายดาย ตะเกียงก็บินออกไปด้วยอย่างง่ายดาย

เสียงตกลงพื้นดังพรึบ ด้านหน้ารถม้ามีตะเกียงน้ำมันแขนอยู่ทั้งสองด้าน คนขี่รถม้ามองตะเกียงน้ำมันที่พื้น บีบแส้ม้าในมือแน่น

เงียบตลอดทาง รถม้าไปถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ลงจากรถม้า ย่างก้าวเข้าไป

คนขี่รถม้าเดินตามหลังเข้าไป พ่อบ้านออกมาพบเข้า แปลกที่ไม่เห็นอันหลิงหยุน: “ท่านอ๋อง พระชายาล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

กงชิงวี่หยุด หันมองคนที่ตามเข้ามา

อาซิวคุกเข่าทั้งสองลงที่พื้น: “ท่านอ๋อง อาซิวมารับโทษแล้ว!”

พ่อบ้านอยู่ในอาการงุนงง นึกอะไรขึ้นได้ ในใจสั่นกลัว

“เรียกอาหยู่มา” กงชิงวี่ใบหน้าเยือกเย็น กล่าวด้วยเสียงเย็นชา

พ่อบ้านรู้ว่าแย่แล้ว แอบส่งคนไปตามถางเหอมา

อาหยู่ออกมาจากลานด้านหลังมองอาซิวที่คุกเข่าอยู่กับพื้น ไม่พูดอะไรรีบคุกเข่าลง