ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 570

บทที่ 570 วิธีการที่น่าตื่นเต้น

"ฮ่องเต้สงบความโกรธ พระชายาเสียนทำผิด กระหม่อมก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม" ราชครูจุนกล่าวอย่างสงบและฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ก้มหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ

"ราชครู พระชายาเสียนดูถูกข้า จะให้ข้าสงบความโกรธได้อย่างไร?"

"ฮ่องเต้พระชายาเสียนถือเป็นความผิดโดยไม่ได้ตั้งใจ และสามารถหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดของการกรีดเลือดเฉือนเนื้อได้ยิ่งไปกว่านั้น ประเทศต้าเหลียงของข้า เดิมเป็นประเทศของสตรีผู้สูงศักดิ์ แม้ว่าประเทศต้าเหลียงจะไม่ใช่ประเทศเฟิ่ง แต่ประเทศต้าเหลียงก็เป็นประเทศที่ผู้หญิงและผู้ชายอยู่ในระดับเดียวกัน

ในวังมีพระมารดาที่มีทั้งความสามารถและความซื่อสัตย์ทางการเมือง และมารดาของเจ้าธรรมและความสามารถคือโลกเหนือศาลมีทั้งศิลปะบุ๋นและบู๊

ใครไม่ทราบข้าเป็นผู้หญิงของประเทศเหลียงที่ไม่ยอมให้เธอประพฤติตัว

พระชายาเสียนระมัดระวังคำพูดและการกระทำของนางแม้ในวันธรรมดา นางเดินท่ามกลางผู้คนแปลกหน้า และหวังดีต่อความเจ็บป่วยของผู้คน

หม่อมฉันไม่เคยเห็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของพระชายาเสียน

นางพระชายาเสียนมีจิตใจเมตตาและห่วงใยประชาชน นางทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาราชสำนักและดูแลฮ่องเต้ วันนี้พวกเขาจะดูหมิ่นฮ่องเต้ได้อย่างไร?

เมื่อพระชายาเสียนหลงผิดก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากว่านางทำงานหนักเกินไปจนเกิดเรื่องเช่นนี้ หม่อมฉันขอให้ฮ่องเต้ทรงไตร่ตรองเรื่องนี้อีกที อย่าได้มองว่าประเทศของเราให้การปฏิบัติแบบพิเศษแก่สตรี ขอฮ่องเต้ทรงโปรดให้อภัยพระชายาเสียนด้วยพะยะค่ะ! "

ด้วยคำพูดเหล่านี้ ถังหลงเหงื่อแตก และราชครูจุนก็เป็นคนมีตำแหน่งที่น่าเชื่อถือ และนั่นมิใช่สตรีสูงศักดิ์หรอกหรือ และฮ่องเต้ไม่เต็มใจที่จะลงโทษ นับประสาอะไรกับการลงโทษเล็กน้อย

และเรื่องแต่งเขยเข้าบ้าน เป็นเรื่องจริง!

สายพระเนตรของฮ่องเต้ชิงหยู่อ่อนลงเล็กน้อย "ใช่ พระชายาเสียนลุกขึ้น ข้าทำเอะอะ ลืมไปว่าเจ้าหลงผิดมันต้องเกิดจากความหนักใจและความเหนื่อยล้า"

อันหลิงหยุนไม่อาจพูดอะไรได้อีก เขาก็เรียนรู้ที่จะเข้าใจและทำตาม

ราชครูจุนเปิดฉากขึ้น และฮ่องเต้ชิงหยู่ก็สนับสนุนเขา โดยปกติไม่มีอะไรน่าเป็นกังวล!

ทุกอย่างเป็นความผิดของจุนโม่ซ่างในวันนี้ ไม่ควรพูดในสิ่งที่ไม่ควร แลไม่ควรเอ่ยถึงจุนโม่หลิงพี่ชายของเขาต้องการแต่งงานกับธิดาของฮ่องเต้

ธิดาของฮ่องเต้ยังอยู่ในท้อง จะแต่งงานกับชายชราได้อย่างไร?

นางเป็นคนทันสมัย และนางรู้สึกขยะแขยงเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นับประสาอะไรกับฮ่องเต้ชิงหยู่

อันหลิงหยุนของพระทัย และลุกขึ้นเริ่มเล่นงานฮ่องเต้ชิงหยู่ "ฮ่องเต้หม๋อมฉันมีคำพูดไม่กี่ประโยคที่จะพูดกับหวูโยไท่จื่อ"

"เร็วเข้า !"

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสอย่างเฉยเมย ในตอนนี้ดวงตาของเขาเย็นชา แต่หัวใจของเขาเกลียดชัง และทันใดนั้นเขาก็เข้าใจความรู้สึกของอ๋องตวนและผู้อื่น

อันหลิงหยุน มองไปที่ จุนโม่ซ่างและถามว่า: "หวูโยไท่จื่อ ข้ามีอะไรจะถามโปรดตอบ ขอหวูโยไท่จื่อโปรดตามความเป็นจริง"

จุนโม่ซ่างหันกลับมา " พระชายาเสียนเชิญกล่าว"

“ ไท่จื่อจะสามารถแต่งงานได้หรือไม่？”

"ย่อมได้" จุนโม่ซ่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โดยคิดถึงว่าแต่งงานโดยไม่มีเจ้าจะมีความหมายอันใด แต่เขาพูดเช่นนั้นเพื่อรักษาสถานการณ์โดยรวม

อันหลิงหยุนกล่าวว่า "นี่นถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี ควรเป็นแบบนี้ดีกว่า วันนี้ข้าและท่านอ๋องยินดีจัดการการแต่งงานและสตรีที่เพียบพร้อมให้แก่ไท่จื่อ"

ใบหน้าของกงชิงวี่เริ่มหนักอึ้ง และเธอไม่มีคำพูดเป็นเวลานาน แม้ว่าความโกรธของนางจะขัดหูขัดตา แต่นางก็ต้องแบกรับมันไว้เพื่อสถานการณ์โดยรวม!

ถังหลงเหงื่อตก

ใบหน้าของจุนโม่ซ่างจมลง "เรื่องไร้สาระพระชายาเสียนจะล้อเล่นเช่นนี้ได้อย่างไร ลูกสาวของฝ่าบาทยังไม่ให้กำเนิด และอ๋องเสียนอายุเท่านี้ เขากลัวว่าเขาจะแก่กว่าเจ้าชายหนึ่งหรือสองปีหากแต่งงาน ลูกสาวของไท่จื่อยังเป็นพระชายา ... เจ้าจะทำอย่างไร? "

"หวูโยไท่จื่ออย่าได้ล้อเล่นกับเรื่องนี้ ข้าเป็นฮ่องเต้ของประเทศต้าเหลียงแม้ว่าองค์หญิงยังคงอยู่ในท้อง และข้าไม่รู้ว่าจะเป็นองค์ชายหรือไม่ ฮ่องเต้หวูโยกั๋วสามารถเสนอการแต่งงานได้ ผู้ที่เสนอให้แต่งงานอายุเท่าไหร่?

สามสิบหก?

สถานะที่สูงส่งของสตรีในประเทศของข้า ก็มาจากสิ่งนี้เช่นกัน

ท่านจะดูถูกผู้หญิงได้อย่างไร หากเจ้ามีมารดาในครอบครัวเป็นผู้หญิงจะไม่ให้เกียรติได้อย่างไร? "

"เจ้าเอ่ยวาจามั่วซั่วได้อย่างไรกัน นี่จะเอามาพูดได้อย่างไร ... "

“ พระชายาเสียนกล่าวได้ถูกต้อง!”

ถังหลงเอ่ยขึ้นจากด้านข้าง จุนโม่ซ่างจ้องมองถังหลงอย่างโกรธแค้น

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: "ข้าได้ขอแต่งงานแล้ว ดังนั้นโปรดฝากตราและเขียนจดหมายด้วยลายมือเพื่อเป็นหลักฐานการแต่งงานในอนาคต!"

"เจ้าหลอกลวงผู้คนมากเกินไป กล้าแกล้งข้าหรือ ข้าจะตบเจ้าให้ตาย ... "

เมื่อจุนโม่ซ่างยกมือขึ้น เขากำลังจะตีอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนก็โงนเงนและล้มลงไป เหล่าขุนนางที่มองไม่เห็นชัดเจนคิดว่าจุนโม่ซ่างตีอันหลิงหยุน

หลังจากที่อันหลิงหยุนล้มลง ก็ได้ปกปิดใบหน้าพลันร้องไห้ออกมา "ฮ่องเต้ โปรดทรงให้ความเป็นธรรมแก่หม่อมฉัน!"

ฮ่องเต้ชิงหยู่มุมปากมิได้ขยับ นี่ช่างไร้เหตุผลเกินไปแล้ว มีผู้ใดเห็นว่าตีบ้าง？

“หวูโยไท่จื่อ ท่านทำเกินไปแล้ว ข้าอยู่ต่อหน้าท่าน ท่านอาละวาดราวกับคนสิ้นสติ ต้องการทำร้ายข้าพระชายาเสียน หากข้ามองไม่เห็น ท่านจะทำอย่างไร？อ๋องเสียน เรื่องนี้ท่านโปรดจัดการ！และถือโอกาสจัดการเรื่องการเชื่อมสัมพันธไมตรี ”

แม้ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่จะมิได้มองอันใด ทว่าก็ยังต้องเข้าร่วมละครฉากนี้ มือก็สะบัดไปมา สื่อความว่าเรื่องมอบให้แก่กงชิงวี่จัดการ

จุนโม่ซ่างเงยหน้าไปมองมือของเขา เขาทำราวกับตนเองได้ตีอันหลิงหยุนลงไปจริงๆ พาให้ตะลึงจนเอ่ยอันใดไม่ออก

กงชิงวี่ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โน้มตัวลงไปอุ้มอันหลิงหยุน “จุนโม่ซ่าง พระชายาของข้ามีเจตนาที่ดี อย่างที่จะอยู่ร่วมกันกับหวูโยกั๋วอย่างเป็นร้อยๆปี ในเมื่อไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตาทั้งยังไม่รู้จักให้เกียรติแก่ผู้อื่น ถึงขั้นกล้าลงไม้ลงมือทำร้ายคน ข้าจะไม่ยอมอยู่ใต้หล้าเดียวกับเจ้าเด็ดขาด ผู้ใดก็ได้ นำจุนโม่ซ่างรวมถึงถังหลง โยนพวกเขาเข้าไปที่คุก หากไม่มีคำสั่งของข้า ไม่อนุญาตให้เข้าพบ

แม่ทัพฮั๋ว อ๋องจู้นหย่งจงฟังคำสั่ง ส่งข่าวให้แก่สายสืบกองทัพ กองทัพหวูโยกั๋วห้าหมื่นกว่านายบุกประชิดพรมแดน เมื่อเจ้ายั่วยุประเทศต้าเหลียงอย่างโจ่งแจ้ง ข้าขอสั่ง ให้ระดมพลไปส่งเสริมทหารห้าหมื่นนายที่ด่านชายแดน เร่งเดินทางให้เร็วเป็นเท่าทวี บุกโจมตีข้าศึก หากไม่ถอย ไม่จำเป็นต้องมารายงานข้า ทำลายเมืองหลวงของหวูโยกั๋วให้ย่อยยับ ”