ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 579

บทที่ 579 อู๋โก๋ชื่อที่ทำให้เสียเวลา

“แต่ก็ไม่ใช่ ทั้งหมดที่พูดเช่นนี้ แต่มีบางคนพูดว่า วิธีการของพระชายาเสียนนั้นล้ำเลิศ ตั้งแต่ขึ้นเป็นพระชายาเสียน อู๋ฮัวก็รู้เรื่องมากขึ้น น้อยมากที่ทำเรื่องอะไรที่ไม่ดี ทั้งยังศึกษาวิชาแพทย์กับหมอจวนโจวที่อยู่ข้างกับจวนอ๋องเสียน เพื่อเอาใจอ๋องเสียน เริ่มให้การรักษาผู้คน สร้างสุขแก่ราษฎร”

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ ”เฟิงอู๋ฉิงดูไม่ออกเลยสักนิด หญิงขี้เหร่คนนั้นต้องการเอาใจอ๋องเสียนตรงไหนกัน

กลับดูเหมือนกงชิงวี่ต่างหากที่เอาใจนาง เหมือนจะอยู่ห่างกันไม่ได้ด้วยซ้ำไป

“ท่านเจ้าสำนัก ข้าอยากไปถามอาหยู่ดู เพื่อทำความเข้าใจ ท่านเห็นว่าได้หรือไม่”เอ่ยถึงเรื่องที่ตนจะไปพูดเรื่องหมั้นหมายของตัวเอง ใบหน้าของอู๋โก๋แดงแล้วแดงอีก

สำหรับเรื่องนี้เฟิงอู๋ฉิงนั้นเห็นคนไม่รู้สึกแปลกแล้ว ทุกครั้งที่มีเป้าหมายอู๋โก๋ก็จะรู้สึกลิงโลดมาก เหมือนว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะได้แต่งงานกันแล้ว ไม่รู้เลยว่าคนอื่นไม่ได้รู้สึกพิศวาสสักนิด

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถอะ พูดดีดี อย่าลงไม้ลงมือ”

“รู้แล้ว ข้าจะลงมือได้อย่างไร”อู๋โก๋หมุนตัวจากไป จำไม่ได้ตั้งนานแล้วว่าเคยถูกหมอกุ่ยปฏิเสธไปครั้งที่แล้ว ตีจนหมอกุ่ยเกือบเอาชีวิตไม่รอด

เฟิงอู๋ฉิงไม่สนใจนาง อู๋โก๋ปิดประตูแล้วจากไป

คืนนี้อาหยู่ไม่อยู่เวร นัดกับตงเอ๋อจะออกไปข้างนอก

ได้ยินมาว่าในเมืองหลวงเปิดโรงงิ้วใหม่ ตงเอ๋อถามอาหยู่ว่าจะไปหรือไม่ ที่จริงอาหยู่ไม่อยากไป แต่เมื่อคิดว่ายังไม่เคยเห็นการร้องงิ้ว จึงตามไปดู

อันหลิงหยุนไล่อาหยู่ไป อาหยู่ไปรอตงเอ๋อที่ประตู

ตงเอ๋อบอกว่าไปโรงงิ้วต้องผ่านมาทางนี้ เขาไม่ต้องไปหาตงเอ๋อ ตงเอ๋อจะมาหาเขาเอง อาหยู่เพิ่งออกมาจากลานโอวหลาน ก็เห็นอู๋โก๋ตามออกมาจากลานจุนจื่อ ทีแรกอาหยู่คิดว่านางจะไปหาท่านอ๋องกับพระชายา เขาไม่สนใจและเดินออกไปก่อนแล้ว

แต่พออาหยู่ออกจากประตูก็พบว่า อู๋โก๋ยังคงตามเขามา

ตงเอ๋อที่แต่งตัวเป็นชายเดินมาจากที่ไม่ไกลนัก อาหยู่เห็นตงเอ๋อก็เตรียมตัวจะเดินเข้าไปหา

ตงเอ๋อช่วงนี้จะเป็นเช่นนี้เสมอ ออกมาตอนกลางคืนจะแต่งตัวเป็นผู้ชาย นางกลัวจะมีเรื่องที่ไม่สะดวก บางครั้งไปดื่มเหล้ากับอาหยู่ ก็มักจะถูกคนอื่นดูถูก เหมือนกับว่าหญิงสาวจะดื่มเหล้าไม่ได้

เพื่อความสะดวก ตงเอ๋อจึงใส่ชุดผู้ชายออกมา

“หยุนตง……”

ตงเอ๋อเกรงจะถูกคนเข้าใจผิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักกัน นางจึงไม่ให้อาหยู่เรียกนางว่าตงเอ๋อ ให้เรียกนางว่าหยุนตง

ตงเอ๋อเดินไปตรงหน้าอาหยู่ กำลังจะพูด มองเห็นอู๋โก๋ที่อยู่ข้างหลังอาหยู่ มองอู๋โก๋นิ่งๆ สูดลมหายใจเข้า “เป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่งนัก”

อาหยู่จ้องมองอย่างเย็นชา “นี่สายตาอะไรของเจ้า เห็นว่านางสวยอย่างนั้นหรือ”

ตงเอ๋อเอ่ยอย่างเย็นชา “สายตาเจ้าน่ะสิมีปัญหา หญิงสาวงดงามขนาดนี้เจ้ามองไม่เห็นหรือไร”

อาหยู่หมุนตัวกลับไป มองอู๋โก๋อย่างพิจารณาเป็นพิเศษ ไม่ได้รู้สึกสวยมาก แต่ว่าน่ารำคาญมาก

อู๋โก๋ที่ถูกชมว่าย่อมได้ใจ เดินไปคารวะตงเอ๋อก่อน “อู๋โก๋ขอบคุณคำชมของคุณชาย”

“เจ้าชื่ออู๋โก๋”ตงเอ๋อแปลกใจ ชื่อนี้ช่างแปลกประหลาดจริงๆ

“ใช่”

“เช่นนี้ชื่อของเจ้าก็ช่างแปลกยิ่งนัก อู๋โก๋เหมือนจะไม่มีบทสรุปอย่างไรไม่รู้ ชื่อนี้ไม่ดี ทำไม่พ่อแม่เจ้าไม่คิดถึงเจ้าบ้าง เจ้าเป็นเด็กผู้หญิง เรื่องอะไรก็ไร้บทสรุปนี่ไม่ใช่เรื่องลำบากมากหรอกหรือ หากเจ้าไม่ได้แต่งงานจะทำอย่างไร”

ตงเอ๋อรู้สึกอย่างไรก็พูดเช่นนั้น คิดไม่ถึงว่าจะทำให้อู๋โก๋หน้าเขียวแล้ว

ใบหน้าอู๋โก๋เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เจ้าพูดอะไร”

ตงเอ๋อถาม“เจ้าเป็นเมียน้อยใช่หรือไม่”

“……ข้าไร้พ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ถูกอาจารย์เก็บมาเลี้ยง หลังจากนั้นก็ส่งข้าให้กับเจ้านาย เจ้านายตั้งชื่อข้าว่าอู๋โก๋”

อู๋โก๋จะร้องไห้ออกมาแล้ว ตอนนี้ยิ่งรู้สึกว่าชื่อนี้มีปัญหาแน่ๆ

ตงเอ๋อรู้สึกกังวลใจ รู้สึกว่าพูดผิดไปแล้ว มองอู๋โก๋ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร “เจ้าอย่าฟังที่ข้าพูดเลย ข้าก็พูดออกไปอย่างนั้นเอง”

อู๋โก๋ไม่เชื่อ “ข้าขอตัวก่อน ลาคุณชายทั้งสอง”

แต่พอเฟิงอู๋ฉิงตะโกนขึ้น ก็ทำเอาห้องข้างๆทั้งสองห้องที่มีหมอกุ่ย พร้อมกับอู๋ซานเรียกออกมาด้วย

ทั้งสองคนรีบเข้าไปในห้อง ยังคิดว่าเกิดเรื่องน่ากลัวอะไรขึ้นแล้ว รีบร้อนวิ่งไปดู เฟิงอู๋ฉิงโบกมือ ประตูก็ปิดลง ทำเอาทั้งสามคนตกใจยืนอยู่ในเรือนไม่กล้าหายใจแรง

อันหลิงหยุนเพิ่งนอนหลับไปได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากลานจุนจื่อ

คิดจะลุกขึ้นมา ถูกกงชิงวี่กดไว้กับอ้อมอก “ไม่มีเรื่องอะไร ไม่ต้องสนใจ”

นอนอยู่อย่างอบอุ่น ใครกันเต็มใจจะมุดออกไป อันหลิงหยุนหดตัว “หวังว่าพวกเจ้าห้าจะไม่มีเรื่องอะไร”

แม่ทัพอันลุกขึ้นมา มองลานบ้านว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หยุนจิ่นเดินตามออกมาทีหลัง เอาเสื้อหนังมาคลุมให้กับแม่ทัพอัน พูดว่า “ท่านแม่ทัพโปรดระวัง”

“กลับไปดูแลเด็กๆ”

แม่ทัพอันพูดอย่างเฉยชาไร้คลื่นลม เขาอยู่ที่ประตูมองไปรอบๆลานบ้าน มีเพียงห้องของเฟิงอู๋ฉิงที่อยู่ตรงข้ามยังคงสว่างอยู่

ส่วนอีกเรือนหนึ่งของย่าโฮ่ได้ยินเสียงแม่ทัพอันออกมา ก็ออกมาจากห้องไปดูแม่ทัพอัน “ท่านแม่ทัพ”

“ย่าโฮ่ ยังไม่นอนหรือ”แม่ทำอันพูดกับคนแก่ แต่ไหนแต่ไรก็ให้ความเคารพเกรงใจ

ย่าโฮ่พูดว่า “ยังไม่นอน เสียงตะโกนเมื่อสักครู่มาจากเรือนที่อยู่ตรงข้าม หญิงสาวคนนั้นทะเลาะกับชายที่อยู่ข้างใน สองคนที่อยู่ห้องข้างๆก็ออกมาแล้ว ตอนนี้ในเรือนมีคนอยู่สี่คน ”

แม่ทัพอันมองไปทางย่าโฮ่ “ขอบคุณย่าโฮ่ที่บอกกล่าว พักผ่อนเถอะ”

ย่าโฮ่จึงหมุนตัวจากไป แม่ทัพอันอดคาดเอาไม่ได้ ย่าโฮ่คนนี้ก็ไม่ใช่คนธรรมดา

บัดนี้ สวีกงกงก็เดินออกมาจากเรือน เพื่อให้สวีกงกงได้พักรักษาตัวดีๆ อันหลิงหยุนได้ให้คนไปรับใช้โดยเฉพาะ วันเวลาที่สวีกงกงอยู่ในจวนอ๋องเสียน ช่างเหมือนกันกับเจ้านายไม่มีผิด

แต่สวีกงกงไม่ชอบนอนตอนกลางคืนสักเท่าไหร่ เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเขาเองก็รู้ ออกมาก็เพื่อไปดูแม่ทัพอัน

จากนั้น ราชครูจุนและหวังฮัวเอี้ยนต่างก็เดินออกมา ทั้งสี่คนอยู่รวมกัน ต่างทักทายกัน