ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 597

บทที่ 597 เข้าวังเยี่ยมเยียน

อันหลิงหยุนอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนให้กับหวางฮองไทเฮา พระนางไม่ได้เห็นเจ้าห้าจึงทรงรู้สึกหมองเศร้าหดหู่ อันหลิงหยุนพูดคำหวานเสียมากมาย ทั้งยังสัญญาว่าคืนนี้จะพาลูกชายทั้งห้าเข้าวังมาเพื่อค้างกับหวางฮองไทเฮาคืนหนึ่ง หวางฮองไทเฮาจึงมีท่าทีเกษมสำราญขึ้นมาบ้าง

กงชิงวี่มาแล้ว เมื่อเขาได้ยินว่าลูกชายจะเข้าวังเขาก็ไม่ได้ลังเลอะไรมาก เพียงทิ้งอันหลิงหยุนไว้แล้วกลับไปรับเด็ก ๆ มา

อันหลิงหยุนเองไม่ได้ตามไปด้วย โลดโผนสมบุกสมบันจนเหนื่อยแทบแย่แล้ว อยู่เป็นเพื่อนคุยกับหวางฮองไทเฮา แล้วรวดแบ่งปันวิธีการเข้าหาเจ้าห้ ให้พระนางไปด้วยเสียเลย

เจ้าห้าเป็นเด็กที่ชอบทำศึกชิงรักหักสวาทอย่างยิ่ง หากมีอะไรไม่ได้ดังใจ ก็จะชักสีหน้าใส่

หลังจากคุยสนทนากันไปได้สักพัก อันหลิงหยุนก็บอกแบบอ้อมๆ กับพระนาง หวางฮองไทเฮาก็ทรงน้อมรับฟังคำชี้แนะ กระทั่งเข้าพระทัยขึ้นมาได้บ้าง หากอยู่ต่อหน้าเด็กคนอื่น ๆ ไม่ต้องตรัสอะไรมาก เพียงแค่อุ้มเจ้าห้าไว้ก็พอ

เจ้าห้าชอบถูกคนอุ้ม

กงชิงวี่พาเด็กๆเข้าวังมาอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้ว จึงออกไปรับโดยมีไห่กงกง พร้อมกับแม่นมอีกสองคนตามไปด้วย

กงชิงวี่ลงจากรถก็ส่งเจ้าห้าให้อันหลิงหยุน นางอุ้มลูกชายทั้งจูบ ทั้งหอมแก้มฟอดใหญ่ กงชิงวี่อุ้มไว้หนึ่งคนและคนอื่น ๆ ต่างก็อุ้มคนละคนเข้าไปในวังพร้อมกัน

เมื่อได้ทอดพระเนตรพระราชนัดดา พระนางพลันรู้สึกเกษมสันต์ยิ่งนัก และตามคำแนะนำที่ได้รับจากอันหลิงหยุน พระนางอุ้มเจ้าใหญ่ เจ้าสอง เจ้าสาม เจ้าสี่ คนละครั้ง ทั้งยังตรัสชมพวกเขาทั้งหมดคนละครั้งเช่นกัน

สุดท้ายพระนางก็อุ้มเจ้าห้าไป อุ้มไว้โดยไม่ปล่อย แล้วพาเดินแกว่งไกวหยอกเย้าไปรอบ ๆ ภายในวังเฉาเฟิ่งไม่หยุด

อันหลิงหยุนดูออกเลยว่า หวางฮองไทเฮามีพระทัยลำเอียงแบบไม่ใช่น้อยๆ แต่เอียงจนแทบตะแคงคว่ำเลยทีเดียว กับคนอื่น ๆ เพียงแค่อุ้มคนละครั้ง ชมเชยก็แค่คนละสองสามคำ แต่พอถึงตาเจ้าห้าบ้าง ราวกับทรงหวาดกลัวว่าจะไปทำเจ้าห้าขุ่นเคืองอย่างไรอย่างนั้น อุ้มไว้ไม่ยอมปล่อย กลัวแต่ว่าถ้าเด็กๆได้เห็นได้ฟัง คงต้องเดินให้ห่างๆสักหน่อยแล้วกระมัง

ไห่กงกงที่อยู่ข้างๆ ก็ชอบเจ้าห้ามากเป็นพิเศษ อันที่จริงเด็ก ๆ อีกสี่คนก็น่ารักมากเช่นกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม หากเจ้าห้าอยู่ที่นั่นด้วย พวกเขามักจะถูกเพิกเฉยมองข้ามอยู่เรื่อย

อันหลิงหยุนนั้นยังรักใคร่อาดูรลูกคนอื่นๆอยู่ จึงไปเล่นหยอกล้อบรรดาลูกชายอีกสี่คน บนพระแท่นบรรทมไม้สาลี่แกะสลัก ของหวางฮองไทเฮา

เด็กๆทั้งสี่ต่างก็พอใจมากแล้วเช่นกัน ขอเพียงมีท่านแม่อยู่ คนอื่น ๆ ก็ไม่สำคัญแล้ว

เสด็จย่าพาเจ้าห้าไปเสียได้ พวกเขาถึงจะมีโอกาสอยู่กับท่านแม่

พอเจ้าห้าอยู่ด้วยทีไร พวกเขาต่างก็กลายเป็นลูกลูกเมียน้อยกันไปหมด

เรื่องของครอบครัวสุขสันต์ทั้งเจ็ดคนของอันหลิงหยุนที่เข้าวังมา แพร่กระจายออกไปทั่ววังในเวลาอันรวดเร็ว เมื่อมู่มิงได้ยินว่าอันหลิงหยุนพาเด็กๆมา ก็รีบแต่งตัวเรียบร้อย รีบไปที่วังเฉาเฟิ่งทันที ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ทรงรีบเสด็จจากพระตำหนักจรุงจิตมาเช่นกัน แม้แต่ฮั่วไท่เฟยก็ยังอดพระทัยไม่ได้ ทรงอยากทอดพระเนตรเด็กๆทั้งหลาย เด็กที่หัวเราะเมื่อเห็นนาง แสดงว่าต้องชอบนางมากแน่ๆ

ไม่นานพระราชวังเฉาเฟิ่งก็คึกคักมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว จนดึกดื่นค่อนคืนแต่ละคนก็ยังไม่หลับไม่นอน ต่างก็วิ่งมาดูเด็ก ๆกันจนวุ่นวาย

"พี่สาว ท่านดูสิเพคะ ยิ้มให้ข้าด้วยล่ะ ช่างน่ารักน่าชังเสียจริง!" ฮั่วไท่เฟยอุ้มเจ้าสามกอดไว้ไม่ปล่อย นางรู้สึกอยู่เสมอว่า ช่างดูละม้ายคล้ายอ๋องตวนเสียเหลือเกิน

หวางฮองไทเฮาทรงทอดพระเนตรมองดู จึงตรัสว่า: "เจ้าเป็นเสด็จย่าไท่เฟยของเขา ก็ต้องยิ้มให้เจ้าแน่นอนอยู่แล้วสิ "

"เห็นจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่พี่สาวเพคะ ท่านรู้สึกหรือไม่ว่า ซื่อจื่อสามช่างมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงอ๋องตวนมากเหลือเกิน?" ฮั่วไท่เฟย ตรัสด้วยความปิติยินดีเป็นล้นพ้น

หวางฮองไทเฮายังทรงอุ้มเจ้าห้า พลางทอดพระเนตรมองเจ้าสาม ตรัสว่า "จริงหรือ?"

หวางฮองไทเฮารู้สึกว่า ลูกชายของอ๋องเสียนแท้ๆ จะไปดูเหมือนอ๋องตวนได้อย่างไรกันล่ะนั่น น่าจะเพราะฮั่วไท่เฟยมองผิดไปเป็นแน่

ฮั่วไท่เฟยหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไป ได้ยินเสียงฮั่วไท่เฟยตรัสว่า: "พี่สาวเพคะ มีเด็กตั้งหลายคน ที่หน้าตาดูเหมือนลุงเหมือนป้ากัน ซื่อจื่อสามดูเหมือนตวนอ๋องยิ่งนัก ดูตา จมูก คิ้วของเขา ช่างเหมือนกับอ๋องตวนในวัยเด็กราวพิมพ์เดียวกัน! "

หวางฮองไทเฮาทรงเวทนาจนพระทัยปวดหนึบ ตัวเจ้าเองไม่มี เลยมาทึกทักเอาของข้าไปเป็นของตัวเองเสียเลย ?

ช่างเถอะ อย่างไรก็มีตั้งหลายคน

มู่มิงก็อุ้มไว้คนหนึ่งเช่นกัน จึงพาเดินเล่นหยอกเย้าไปมา

การเปลี่ยนเหตุร้ายให้กลายเป็นดีครั้งนี้ของมู่มิง ล้วนเป็นผลงานความดีความชอบของอันหลิงหยุนทั้งสิ้น ระหว่างพวกนางทั้งสอง ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องของทั้งคู่ย่อมแน่นแฟ้นเป็นธรรมดา

เมื่อเดินมาถึงนอกตำหนัก ก็ทำความเคารพอย่างนอบน้อมเสียงหนึ่ง ยังไม่ทันจะเดินเข้าไป อันหลิงหยุนก็อุ้มเจ้าห้า เดินออกมาจากด้านในแล้ว

ไห่กงกงตกตะลึงอีกหนึ่งคำรบ ที่นี่คือตำหนักปีกของวังเฉาเฟิ่ง แม้ว่ามันจะอยู่ห่างกันไม่ไกล แต่ก็น่าแปลกใจเหลือเกินแล้ว นางไม่น่าจะรู้ได้ว่าเขาจะมาไม่ใช่หรือ ?

"ข้าน้อยขอคารวะอ๋องเสียน พระชายาเสียน" ไห่กงกงเห็นที่ปลายหางตาว่ากงชิงวี่ตามออกมาจากด้านในด้วยเช่นกัน

ในเวลานี้ กงชิงวี่รู้สึกหดหู่หม่นหมองเล็กๆ เจ้าห้าไม่ยอมนอน ดูเหมือนว่าจะไม่สบายที่ไหนสักแห่ง เมื่อครู่นี้อีกาน้อยก็เข้ามา หยุนหยุนบอกว่า เจ้าห้าอยากจะไปหาเสด็จแม่ทางโน้น

เด็กคนนี้ดูแปลกไปเล็กน้อย กลางดึกกลางดื่นอย่างนี้จะไปหาเสด็จแม่ทำไม ไม่ต้องพูดถึงยามปกติที่เจ้าห้านั้น ไม่เคยเต็มใจที่จะห่างจากหยุนหยุนอยู่ตลอดเวลา

“กงกง ดึกเพียงนี้แล้วยังไม่พักผ่อนอีก มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ ?” กงชิงวี่ยังอุ้มเสือน้อยตัวหนึ่งไว้ในอ้อมแขน จะทำอย่างไรได้ ใครใช้ให้เจ้าเสือน้อยตัวนี้เป็นผู้ติดตามของเจ้าห้ากันล่ะ จะไปที่ไหนเป็นต้องตามติดถึงที่นั่น ถ้าไม่ให้ตามไป มีหวังได้โกรธจนอาละวาดจนโกลาหลวุ่นวายแน่ๆ

เจ้าเสือน้อยเติบโตได้อย่างรวดเร็วมาก ใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ตัวก็โตขึ้นมาอีกไม่น้อย

เมื่อตอนที่เข้าวังมา มันถูกทิ้งไว้ในรถม้าแล้วมอบให้อาหยู่เป็นคนคอยดูแล เมื่อครู่นี้อาหยู่ไม่อาจดูแลได้ จึงส่งคนเข้ามารายงาน กงชิงวี่จึงทำได้เพียงต้อง ไปอุ้มเจ้าเสือน้อยพามันเข้ามาด้วย

ไห่กงกงกลัวเจ้าเสือน้อย เพียงเมื่อเขาได้มองดวงตาคู่นั้น เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา!

ไห่กงกงรีบกล่าวตอบว่า: "เป็นเพราะหวางฮองไทเฮาบรรทมไม่หลับ จึงมีพระประสงค์ให้ซื่อจื่อห้าไปอยู่เป็นเพื่อนพ่ะย่ะค่ะ"

ทั้งสองต่างหันมองสบตากัน ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนเองก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทั้งสองสามีภรรยายังต้องดูแลลูกคนอื่น ๆ จึงให้คนหนึ่งไป อีกคนอยู่ที่นี่ หากไปกันหมดก็จะไม่มีใครดูแลเด็ก ๆ

อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้า ปรายตามองไปที่เจ้าเสือน้อยครั้งหนึ่ง: "เจ้าลงมาเดินข้างล่าง ให้ท่านอ๋องอยู่ดูแลเจ้านายน้อยคนอื่น ๆที่นี่ "

เจ้าเสือน้อยส่งเสียงคำรามรับเสียงหนึ่ง ทำเอาไห่กงกงกลัวจนเหงื่อเย็น ๆ ผุดพรายไหลท่วมไปทั้งตัว ผงะก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว กงชิงวี่วางเจ้าเสือน้อยลงที่พื้น เจ้าเสือน้อยเดินตามอันหลิงหยุนไปอย่างมีความสุข กระโปรงของอันหลิงหยุนสะบัดไหวลากบนพื้นไปมา เจ้าเสือน้อยกระโดดโลดเต้นเดินตามไปข้างหน้าไม่หยุด

แต่ทางไห่กงกงนั้น ตกใจกลัวจนจะแย่อยู่แล้ว!