ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 60

บทที่ 60 ถูกหลอกใช้

แต่ก็ไม่รอให้หนอนไหมเส้นทองเข้าใกล้ใบมีดของกงชิงวี่ เขาก็ใช้ขวดเก็บหนอนไหมเส้นทองไว้ จากนั้นนำขวดโยนออกไป ส่งเสียงแตกที่ดังขึ้นชัดเจน พออันหลิงหยุนมองไป ขวดแตกร้าว สิ่งที่เป็นสีดำด้านในก็ค่อยๆ ไหลลงสู่พื้น ไม่นานก็ไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว

“กลัวความเย็นหรือ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนรู้และเข้าใจ

กงชิงวี่กล่าวเบาๆ : “ตอนยังเป็นไข่สามารถอยู่รอดได้ในอุณหภูมิสูง แต่เมื่ออยู่ในที่อากาศอากาศหนาวเย็นการแข็งตัวของเลือดก็จะทำให้แข็งและตายไป ตอนเป็นหนอนเมื่อออกจากที่อยู่อาศัยจะอยู่ได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ไม่มีเนื้อหนังและเลือดหล่อเลี้ยงอยู่ ก็ตายได้เช่นกัน”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” อันหลิงหยุนไว้หน้ากงชิงวี่ ดูไม่ออกว่ารู้เรื่องไม่ใช่น้อย

อันหลิงหยุนเก็บมือกลับไป หยิบผ้ามาผูกไว้ นางมีความสามารถในการรักษาตนเอง แต่ก็ยังคงเป็นกังวลมาก

โดยเฉพาะกงชิงวี่ที่อยู่ตรงหน้า มือยังมีเลือดไหลอยู่

อันหลิงหยุนมือและเท้าคล่องแคล่ว ลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้ากงชิงวี่ เข่าข้างหนึ่งวางบนผ้าห่ม โรยผงที่ใช้ในการห้ามเลือด พันแผลให้กงชิงวี่เสร็จอย่างรวดเร็ว

กงชิงวี่เอ็นหัวมองดูใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาจริงจังของอันหลิงหยุน ก็รู้สึกสบายตาอยู่บ้าง ตัดสินใจดึงมือกลับอย่างหงุดหงิดและมองออกไปนอกรถม้า

“พักเถอะ” เย็นชา แสดงออกอย่างเหินห่าง

อันหลิงหยุนชินแล้ว นี่ก็ถือเป็นอารมณ์ที่ดี ปกติเขาไม่ดีเท่าตอนนี้

กลับไปนั่งในรถม้า เงียบตลอดทาง

ลงจากรถม้าฟ้าก็มืดแล้ว พ่อบ้านและถางเหอยืนอยู่ด้านนอกจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกเล็กน้อยที่ไม่พบอาหยู่ แต่นางก็ไม่ได้ถาม แต่ถามพ่อบ้านหลังจากกลับเข้าไปแล้ว อาหยู่สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง

พูดถึงเรื่องนี้ พ่อบ้านไม่สามารถซ่อนความรู้สึกไม่อยู่ อันหลิงหยุนจึงถาม: “อาหยู่อารการป่วยแย่ลงหรือ?”

“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านอึดอัดใจ มองดูรอบๆ ไปมีคน จึงพูด: “พระชายา มีท่านเท่านั้นที่ช่วยอาหยู่ได้ ได้โปรดช่วยอาหยู่ อาหยู่เป็นเด็กที่น่าสงสาร พ่อแม่เสียไปตั้งแต่เด็กเขาอาศัยอยู่กับน้องสาวของเขา ต่อมาพบกับท่านอ๋องได้รับเลือกจากทานอ๋อง แต่เดิมสามารถใช้ชีวิตปกติให้ดีได้ ไม่เคยคิดว่าน้องสาวจะจากไปอย่างไร้เดียงสา เหลือเพียงเขาคนเดียว”

“น้องสาวอาหยู่จากไปเพราะข้า ข้าทราบ ท่านไม่ต้องหลีกเลี่ยง มีเรื่องอะไรพูดเถิด” นึกถึงเจ้าของร่าง ทั้งน่าสงสารและน่าสมเพช เป็นอันตรายต่อผู้อื่นจริงๆ ！

พ่อบ้านไม่กล้าหลีกเลี่ยงอีกต่อไป พูดกล่าว: “เกิดเรื่องขึ้นตอนพระชายาอยู่ในรถใช่หรือไม่?”

อันหลิงคาดไม่ถึง: “อาหยู่เป็นคนทำหรือ?”

“มิใช่เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านรีบพูด: “อาซิงเป็นคนทำ”

“อาซิว？” อันหลิงหยุนไม่รู้จักคนคนนี้ ไม่คุ้นแม้แต่นิดเดียว

พ่อบ้านอธิบาย: “เป็นคนรักของน้องสาวอาหยู่ แต่เดิมพวกเขาสามารถแต่งงานได้ ถ้าไม่มีเรื่องนั้น ตอนนี้อาซิว ก็ได้เป็นพ่อเด็กแล้ว”

“แสดงว่าอาซิวคือคนทำร้ายข้า?” อันหลิงหยุนไม่ใช่คนโง่ นี่ก็ชัดเจนแล้วว่าตามมาแก้แค้นนาง

“พ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วอาซิวหล่ะ?”

เกิดเรื่องกับอาหยู่ อย่าบอกนะว่าเพราะรับผิดแทนอาซิว！

“อาซิวก็ถูกกักขังอยู่ แต่ไม่กินไม่ดื่มสองวัน อาซิวยังทนได้ เขาไม่บาดเจ็บ แต่อาหยู่ข้ากังวลว่าจะเป็นอะไรไป”

พ่อบ้านพิจารณาอยู่ตลอดว่าเรื่องนี้ควรขอร้องให้ใครมาช่วย ถางเหอบอกว่าขอร้องแล้วก็ไม่เป็นประโยชน์

ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด ปีก่อนๆ เคยเกิดเรื่องเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องไม่เคยอ่อนข้อ ฆ่าขึ้นมาทำคนขวัญหนีดีฝ่อ

ครั้งนี้ถางเหอใจกล้าไม่เพียงพอ ไม่มีวิธีที่จะใช้ได้

คนเดียวที่พ่อบ้านนึกได้คืออันหลิงหยุน แม้ว่าจะเสี่ยงอยู่บ้าง ก็ไม่แน่ว่านางจะช่วยเหลือ แต่พ่อบ้านไม่สามารถมองอาหยู่โดยไม่สนใจไม่ได้

อาซิวทำผิด อาหยู่ก็ผิดฐานก่ออาชญากรรมร่วมกัน พ่อบ้านทนไม่ได้

“ข้าจะพักผ่อนสักครู่ พร้อมกับอาบน้ำ ท่านไปก่อน สักพักข้าไปพบท่านอ๋อง หวังว่ายังจะมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น”

พ่อบ้านจึงออกไป อันหลิงหยุนอาบน้ำเสร็จออกไปหากงชิงวี่

พ่อบ้านจึงออกไป อันหลิงหยุนอาบน้ำเสร็จออกไปหากงชิงวี่

“เข้ามา”

“ความผิดที่อาหยู่เจ้ามาขอความเห็นใจได้งั้นหรือ?” กงชิงวี่เปิดผ้าห่มลุกออกจากเตียง ชุดด้านในสีขาวนวลที่สวมใส่ออกมาดูเป็นชุดชั้นศาลที่น่าเกรงขาม อันหลิงหยุนหันมองตามไป จึงพบว่าชายผู้นี้ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้า ก็ไม่มีทางเห็นความแข็งแกร่งของเขา ทั้งๆ ที่ร่างกายราวกับหนังทองแดงกระดูกเหล็ก แต่กลับเหมือนเพียงนักวิชาการที่อ่อนแอ

เทน้ำแก้วหนึ่งแล้วกงชิงวี่นั่งลง ดื่มน้ำพร้อมกับมองอันหลิงหยุน: “อาหยู่เป็นคนในจวนของข้า เจ้าอยากช่วย เอาอะไรมาช่วย?”

มีหวัง?

อันหลิงหยุนดีใจขึ้นบ้าง มองดูกงชิงวี่: “ท่านอ๋องมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วย?”

“ข้าจะมีเรื่องอะไรให้เจ้าช่วยได้?” กงชิงวี่ตลก ก้มหน้าดื่มน้ำ แต่ใจในก็คิดอะไรบางสิ่งออก

“เจ้าไม่พูด ข้าก็ลืมไปเลย ไข่มุกราตรีคืนนั้นยังอยู่หรือไม่?” กงชิงวี่ดื่มน้ำอยู่ อย่างเชื่องช้า อันหลิงหยุนชะงักพักหนึ่ง ในใจแอบด่าคำว่าหน้าด้าน!

แต่อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ท่านอ๋องท่านจะบอกว่าสามารถใช้ไข่มุกแลกกับชีวิตอาหยู่ได้งั้นหรือ?”

ไข่มุกเม็ดเดียว ก็แค่เพื่อรักษาและช่วยชีวิตคน คืนให้กงชิงวี่แม้จะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ใช้คุ้มแล้ว

ขอแค่อาหยู่ไม่เป็นไร ก็คุ้มค่าแล้ว?

ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าไม่มีอาหยู่ ก็อาจจะถูกขอกลับคืนไป

“เจ้าไม่ต้องทำการแลกเปลี่ยนก็ได้ แต่ข้าไม่รับประกัน”

อันหลิงหยุนกัดฟัน งั้นไข่มุกที่เอามาก็เปล่าประโยชน์เลยสิ

“ท่านอ๋องท่านเป็นคนใหญ่คนโตเป็นคนใจกว้าง จำเป็นต้องถึงคิดเหมือนคนทั่วไปด้วยหรือ?”

“ข้าไม่คิดเหมือนคนทั่วไปก็ได้ งั้นพระชายาก็ไม่จำเป็นต่อรองแล้ว”

อันหลิงหยุนสุดหายใจ ไม่เคยเห็นคนเช่นนี้มาก่อน

ไข่มุกเม็ดเดียวยังคิดเล็กคิดน้อย

“ไข่มุกคืนท่านอ๋องก็ได้ ขอท่านอ๋องโปรดยกโทษให้อาหยู่”

อันหลิงหยุนวางไข่มุกราตรีลง และไม่ทำการต่อรอง หากไม่ปล่อยคน นางก็คิดวิธีอีกครั้ง