ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 62

บทที่ 62 คัดหนังสือช่วยชีวิตคน

“พระชายา” ในที่สุดลูกกระเดือกบนคอของอาหยู่ก็ขยับ ลำคอของเขาแหบแห้ง

อันหลิงหยุนรีบเดินไปหยิบกุญแจที่ห้อยอยู่ด้านหนึ่งในทันที จากนั้นจึงปลดโซ่ของอาหยู่ออก อาหยู่ไม่ไป “พระชายา ข้าไปไม่ได้ ข้าไม่อาจทิ้งอาซิวไว้คนเดียวได้"

อันหลิงหยุนมองไปที่อีกคนที่ได้สติอยู่ก่อนแล้ว แต่กลับมองมาที่นางด้วยสายตาโกรธแค้น

“ข้าขอร้องท่านอ๋องให้ช่วยเจ้าแค่คนคนเดียวเท่านั้น นั่นเพราะเจ้าไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิด ท่าอ๋องรับปากข้าว่าจะปล่อยเจ้าไปเพราะเห็นแก่ความบริสุทธิ์ของเข้า หากต้องขอร้องให้อาซิว ข้ายังต้องคิดดูก่อน แต่หากเข้าไม่ออกไปกับข้า การจะขอร้องให้ช่วยพวกเจ้าทั้งคู่นั้นย่อมลำบากอยู่บ้าง ข้าต้องช่วยทีละคน "

อันหลิงหยุนประคองอาหยูที่ยืนอย่างไม่มั่นคง อาหยู่เอ่ย “พระชายา ท่านอย่าได้โกหกข้า ท่านจะช่วยอาซิวจริงหรือ?”

“ไม่ต้องกังวล หากข้าสามารถช่วยเขาได้ ข้าจะทำ”

อาหยู่มองไปที่อาซิวและเอ่ย “ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเกิดเรื่อง ข้าจะไปขอร้องท่านอ๋องเอง”

ราวกับว่าอาซิวไม่ได้ยิน เขามองไปที่อันหลิงหยุนด้วยสายตาที่ดุร้าย อันหลิงหยุนเข้าใจดี ความเกลียดชังในการฆ่าภรรยาของเขานั้นไม่สามารถแยกกันได้ และนางก็ไม่ได้บังคับให้อาซิวต้องมาให้อภัยตน

อันหลิงหยุนประคองอาหยู่ออกไป เมื่อมาถึงด้านนอกจึงส่งเขาให้พ่อบ้าน พ่อบ้านรีบเรียกให้คนมาพาเขากลับไปทันที อันหลิงหยุนกลับไปหยิบยาขึ้นมาให้กับพ่อบ้าน ก่อนจะกลับไปพักผ่อน

วันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมยาสำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่ เพิ่งจะลุกขึ้นยืนนางก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ด้านนอก นางมองลอดผ่านรอยแยกของประตูออกไป เป็นอาหยู่ที่คุกเข่าอยู่ในสวน

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นเพราะอาซิว

พ่อบ้านและถางเหอก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งคู่พยายามหว่านล้อมให้อาหยู่ลุกขึ้น

อาหยู่เป็นคนดื้อรั้น หากกงชิงวี่ปฏิเสธที่จะปล่อยอาซิวไป เขาก็ตั้งใจที่จะไม่ลุกขึ้น

แต่เรื่องนี้นางไม่สามารถช่วยได้ ไข่มุกราตรีเพียงหนึ่งเม็ด มิอาจช่วยชีวิตคนได้ถึงสองคน นับประสาอะไรกับอาหยู่และอาซิวแต่แตกต่างกัน

อาหยู่ไม่ได้ฝ่าฝืนกฎทรยศต่อกงชิงวี่ แต่เป็นอาซิวที่ทรยศ

นับตั้งแต่ที่อาซิวตัดสินใจที่จะฆ่านาง เขาได้ทรยศต่อกงชิงวี่แล้ว

การทรยศ หมายความว่าไม่มีความภักดี

ภายใต้กฎหมายทหารของนาง เมื่อทรยศ ย่อมนับว่าทรยศต่อประเทศ

ความผิดพลาดของอาซิวนั้น ไม่อาจให้อภัย

การที่อาหยู่คุกเข่าเช่นนี้นับว่าเสียเวลาเปล่า

อันหลิงหยุนออกมาในตอนสาย และในที่สุดก็เตรียมยาสำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่เสร็จเรียบร้อย

เมื่ออันหลิงหยุนออกมาจากห้องและมองไปที่สวน อาหยู่ก็ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น ท่ามกลางหิมะในฤดูหนาว ร่างกายของอาหยู่ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นหิมะ ใบหน้าของเขาเป็นสีม่วง บางส่วนจากสีม่วงแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ น้ำค้างแข็งบางๆ ปกคลุมบนใบหน้าของเขา เมื่อมองดูให้ดีก็จะเห็นว่าผมของเขาถูกเกาะเป็นน้ำแข็งไปแล้ว!

พ่อบ้านยืนอยู่ข้างๆ อาหยู่ ถึงเขาจะใส่เสื้อผ้าหลายชั้น แต่ก็ได้รับความหนาวเย็นอยู่ไม่น้อย

ถางเหอที่ยืนอยู่ประตูก็เช่นกัน

อาหยู่ได้รับบาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทนไหวอีกต่อไป หากยังไม่ลุกขึ้นก็คงไม่พ้นต้องตายแน่แล้ว!

อันหลิงหยุนมองไปที่ประตูห้องของกงชิงวี่ หากเขาอยากเปิดก็คงเปิดไปนานแล้ว

“ต่อให้เจ้าต้องแข็งตายเขาก็ไม่มีทางเปิดประตู เจ้าลุกขึ้นเถอะ”

อันหลิงหยุนก้มลงเพื่อประคองอาหยู่ ร่างกายของอาหยู่แข็งไปแล้ว

“พ่อบ้าน ประคองอาหยู่ขึ้นมา เขาไม่ไหวแล้ว”

พ่อบ้านรีบเข้าไปช่วยประคองอาหยู่ ถางเหอก็รีบร้อนเข้ามาช่วยด้วยเช่นกัน ร่างทั้งร่างของอาหยู่แข็งเกร็ง อันหลิงหยุนเกรงว่าจะกลับไปไม่ทัน ดังนั้นจึงบอกให้ถางเหอส่งคนไปที่ห้องของนาง

ทันทีที่เข้าไปข้างใน อันหลิงหยุนก็รีบให้ความอบอุ่นเขา

“ท่านถาง เจ้าจงขยับมือและเท้าของเขา พ่อบ้าน ข้าต้องการแอลกอฮอล์เพื่อเช็ดตัวของอาหยู่” อันหลิงหยุนกำลังยุ่งอยู่กับการสั่งการ อย่างไรก็ต้องทำให้อาหยู่ตื่นขึ้นมา

อันหลิงหยุนเตรียมยาทาและส่งให้ถางเหอ “ท่านถาง ทายานี้ให้ทั่วตัวของอาหยู่ ข้าจะออกไปก่อน”

อันหลิงหยุนวางยาลง และหมุนตัวออกไปข้างนอก

ถางเหอรีบทายาให้กับอาหยู่ แต่ในใจกลับกำลังนึกคิด อันหลิงหยุนแตกต่างจากเมื่อก่อนจริงๆ

หลังจากทายาเสร็จถางเหอก็นั่งลง “เรื่องนี้ท่านอ๋องทรงเมตตามากแล้ว เจ้าอย่าได้ดื้อดึงต่อไป”

อาหยู่ไม่ได้ตอบรับ แต่กลับเอ่ยปากอย่างอดไม่ได้ “อาซิวเป็นเพราะข้า แต่เดิมข้าเรื่องนี้เป็นข้าที่ต้องทำ แต่ข้าลงมือกับพระยาชา ไม่ได้ต้องการที่จะฆ่านาง อาซิวคุยกับข้า ข้าเกิดความลังเลและอยากให้อาซิวยอมแพ้ ดังนั้นเขาถึงได้เลือกเดินทางนี้เป็นข้าที่ทำร้ายอาซิว หากวันนั้นข้าตามท่านอ๋องเข้าวังไป ก็ย่อมไม่เกิดเรื่องเช่นนี้”

อันหลิงหยุนรินน้ำชาหนึ่งถ้วยและนำไปให้กงชิงวี่ “ท่านอ๋องโปรดดื่มชา”

ขอร้องผู้อื่น ย่อมต้องมีท่าทีของผู้ขอความช่วยเหลือ

กงชิงวี่หยิบถ้วยชาขึ้นมา จากนั้นจึงเป่าเบาๆ และดื่มมัน หลังจากดื่มเสร็จจึงเอ่ยถาม “พูดเถอะ มีเรื่องอะไรอีก?”

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง อาซิวอยู่กับท่านมาหลายปี ถึงแม้ว่าเขาจะทำผิดพลาด แต่นั่นก็เพราะเขาเห็นแก่น้องสาวของอาหยู่ นี่นับเป็นเรื่องของอารมณ์ความรักและความชอบธรรม ก่อนหน้านี้ท่านก็มีอคติกับข้า ทุกคนในจวนล้วนพร้อมใจกันต้องการที่จะกำจัดข้า อาซิวก็ถือว่าทำเพื่อท่านอ๋องเช่นกัน พูดไปเช่นนี้แล้ว....หากเขาต้องถูกประหารไปแบบนี้ ก็ดูเหมือนจะไม่ยุติธรรมอยู่บ้าง เช่นนี้ยังไม่อาจเทียบกับ.....ปล่อยไปจะดีกว่า!”

อันหลิงหยุนพูดรัวๆ จนจบ ในใจมีเสียงกลองดังกึ่งก้อง

แต่เดิมกงชิงวี่นั้นก็เป็นเปลี่ยนแปลงไปมาไม่แน่ไม่นอน นางไม่เคยเข้าใจได้อย่างทะลุปรุโปร่งเลยว่าแท้จริงแล้วเขาคิดอะไรอยู่ และวินาทีถัดมาจะทำอะไร

นางเข้ามาที่นี่และเอ่ยสิ่งที่คิดออกมาราวกับลูกกระสุนที่ถูกยิงออกจากกระบอกปืน หากนางยิงผิด ย่อมต้องไม่มีจุดจบที่ดี

กงชิงวี่ยิ้มเยาะ “พระชายาดูเหมือนจะว่างไม่น้อย เรื่องหนึ่งต่อด้วยอีกเรื่องหนึ่ง หรือว่าอารมณ์ของข้าจะดีเกินไป?”

“……เอ่อ?” อันหลิงหยุนหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายนางไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ จึงได้แต่ต้องหุบปาก

“ฮึ ไม่ใช่ว่าเจ้าพูดเก่งนุกหรอกหรือ ทำไมถึงได้เงียบเล่า ข้าว่าระยะนี้พระชายาคงว่างมากจริงๆ นับตั้งแต่วันนี้ไปจงมาที่นี่คัดหนังสือ เมื่อใดที่คัดหนังสือของข้าเสร็จแล้วถึงค่อยออกไปได้อีกครั้ง” กงชิงวี่โยนหนังสือในมือไปที่เท้าของอันหลิงหยุน แต่อันหลิงหยุนกลับไม่ถือสาแต่อย่างใด ก็แค่คัดลอกหนังสือเท่านั้น

อันหลิงหยุนก้มลงหยิบหนังสือขึ้นมาและเอ่ยถาม “ท่านอ๋อง ท่านมีหนังสือมากแค่ไหน?”

“หึ!”

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุนอย่างดูถูก “หากเจ้าคัดหนังสือทั้งหมดได้อย่างไม่ตกหล่นแม้แต่ตัวอักษร ข้าจะยกเว้นอาซิวจากการทำโทษ! "

“จริงหรือ?”

อันหลิงหยุนคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะง่ายดายปานนี้

เพียงแค่คัดหนังสือก็สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้

“คำพูดของข้าเป็นเรื่องโกหกงั้นหรือ?” กงชิงวี่ทำหน้าดูยาก อันหลิงหยุนมองดูในห้อง มีหนังสืออยู่เพียงไม่กี่เล่ม การคัดลอกไม่ใช่เรื่องเสียแรงแต่อย่างใด

“ได้ ข้ารับปาก”