ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 631

บทที่ 631 ศัตรูคู่แข่งของอ๋องเสียน

ฮั๋วฉิงมีอาการไข้ อันหลิงหยุนจึงคอยดูแลอยู่ข้างกายอยู่ทั้งคืน พอถึงเวลารุ่งเช้า อันหลิงหยุนเองก็ขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วยแล้ว

กงชิงวี่กลับมาจากด้านนอก เมื่อมาถึงกระโจมไม่เห็นอันหลิงหยุน เขาก็หันหลังออกมาทันที

จนมาถึงกระโจมของฮั๋วฉิงจึงกล่าวถาม：“คนเล่า？”

“อยู่ด้ายใน”

กงชิงวี่กล่าวถาม：“เสี่ยวฮวน”

อันหลิงหยุนเหนื่อยจนไม่รู้ตัว กลับเป็นฮั๋วฉิงที่ตื่นขึ้นมาแทน พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นอันหลิงหยุนนอนอยู่ข้างกายนาง นางห่มผ้า ก็เห็นว่าทั้งสองนั้นตัวติดกันอยู่

ฮั๋วฉิงมองไปยังใบหน้าของอันหลิงหยุนอย่างละเอียด ในหัวก็ปรากฏภาพของเมื่อคืนที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันขึ้นมา จนใบหน้าของฮั๋วฉิงแดงก่ำ พร้อมกับพบว่าใบหน้าของอันหลิงหยุนนั้นงดงามยิ่งนัก โดยเฉพาะขนตาที่ยาวหนา ริมฝีปากบางชุ่มชื้น

ตุ๊บๆๆ หัวใจของฮั๋วฉิงเต้นอย่างแรง นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุอันใด นางถึงได้อยากสัมผัสริมฝีปากของอันเสี่ยวฮวนนัก ในขณะที่นางกำลังเอื้อมมือออกไปหวังจะสัมผัสริมฝีปากของอันเสี่ยวฮวน ซึ่งยังไม่ทันได้แตะ ด้านหน้าประตูกระโจมก็มีเสียงที่โกรธเคืองดังขึ้นมา：“ฮั๋วฉิง！”

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนถึงกับสะดุ้งตื่น พอหันหลังกลับไปก็ตกลงกระแทกกับพื้น จาต้องรีบลุกขึ้นมา

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้นยืน ฮั๋วฉิงเองก็ลุกขึ้นมาตาม พลันก้มหน้าลงก็เห็นอันหลิงหยุนก็ถูกคอเสื้อที่ยุ่งเหยิงหยุดสายตาเอาไว้พอดี ภายในคอเสื้อเผยให้เห็นผิวที่ละเอียดอ่อน ฮั๋วฉิงมองไปเห็นโดยตรง ก็หน้าแดงและหายใจติดขาด

อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกกงชิงวี่ดึงขึ้นมาก่อนเสียแล้ว กงชิงวี่มองไปยังใบหน้าของฮั๋วฉิง

อย่างละเอียดด้วยสายตาราวกับมีด

ฮั๋วฉิงจึงรีบก้มหน้าลงไป ด้วยความรู้สึกราวกับว่าขณะนี้กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

แต่ด้วยความที่เติบโตมาในค่ายทหารตั้งแต่ยังเล็ก ฮั๋วฉิงจึงเป็นพวกที่ยิ่งนานวันก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นในเวลานี้นางไม่ได้เกรงกลัวกงชิงวี่ เพียงแต่มีความรู้สึกไม่พอใจเท่านั้น

“อ๋องเสียนท่านเข้ามากระโจมของข้าโดยพลการ ยังไม่แม้แต่จะกล่าวทักทายกัน คงไม่ใช่เรื่องดีมั้ง？”

อันหลิงหยุนก้มหน้าลงจัดเสื้อผ้า ：“อ๋องเย่มาหาข้าแล้ว แม่ทัพน้อย พวกเราต้องขอตัวก่อน”

อันหลิงหยุนรู้สึกประหม่าอย่างหนัก ด้วยความรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก จึงหวังจะดึงตัวกงชิงวี่เพื่อออกไป กงชิงวี่ส่งสายตาเย็นชา：“คราวหน้าข้าจะระวัง”

กงชิงวี่หลังกลับราวกับตนเป็นเจ้าของที่ แล้วลากเอาตัวอันหลิงหยุนเดินจากไป

เมื่ออันหลิงหยุนถูกนำตัวไป ฮั๋วฉิงจึงหยิบเสื้อคลุมมาสวมไว้แล้วตามออกมา จนเดินมาถึงด้านนอกกระโจมของกงชิงวี่ ก็ได้ยินเสียงกงชิงวี่ต่อว่าอันหลิงหยุนมาจากด้านใน โดยที่อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบโต้ใดๆ

กงชิงวี่ถามอีกครั้งว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น อันหลิงหยุนกล่าว ：“ข้าเพียงมาดูแลนางเท่านั้น นางมีอาการไข้ ข้าเลยต้องช่วยเช็ดตัวให้นาง ไม่ได้มีอะไรอื่นใด”

ฮั๋วฉิงจิตใจเริ่งฟุ้งซ่าน หน้าแดงหายใจติดขาด

กงชิงวี่กล่าวอย่างโมโห：“เหตุใดเจ้าถึงไม่รักษาเนื้อรักษาตัวเลยสักนิด พอข้าไม่สังเกต เจ้าก็ทำให้ข้าต้องอารมณ์เสียเสียแล้ว”

“ข้าเปล่า”อันหลิงหยุนสุดจะเอือมระอา นางเพียงแค่ดูแลผู้ป่วยเท่านั้น

“เจ้าหุบปากเสีย！”

กงชิงวี่โกรธเคือง

อันหลิงหยุนนับว่ายังพอมีเหตุผลอยู่ นางถึงได้ปิดปากลง

กงชิงวี่เดินไปนั่งลง เขาอยู่ด้านนอกมาก็เหนื่อยมาแล้วทั้งคืน แววตาแลดูอ่อนแรง เรื่องนี้ยังไม่เทียบเท่ากับที่ฮั๋วฉิงชื่นชอบเขา

อันหลิงหยุนเดินไปยังข้างกายกงชิงวี่：“ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดจริงๆ”

“ข้าไม่อยากฟัง”

แม้ปากจะกล่าวว่าไม่ต้องการฟัง แต่มือกลับจับอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วดึงจนอันหลิงหยุนเข้าไปในอ้อมแขน ก่อนจะหันตัวขึ้นไปนอนบนเตียง

อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงนอนอย่างว่าง่าย

ฮั๋วฉิงที่อยู่ด้านนอกกระโจมมีสีหน้าที่ยากจะอธิบาย หันหลังแล้วจึงเดินจากไป

อู๋โก๋ที่มองเห็นฮั๋วฉิงเดินจากไปก็ร็สึกประหลาดใจ

ดูจากท่าแล้วฮั๋วฉิงคงจะอิจฉาอันเสี่ยวฮวนเป็นอย่างมากแน่ๆ！

อันหลิงหยุนที่ได้พักผ่อนแล้ว กงชิงวี่นั้นมีธุระต้องไปตระเวนตรวจตรารอบเมือง ครั้งนี้ผู้ที่ติดตามไปด้วยค่อนข้างเยอะ ทั้งเขายังพาตัวอันหลิงหยุนไปด้วย

อันหลิงหยุนไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มักจะสะพายกล่องยาไปด้วยเสมอ เผื่อจะมีสถานที่ที่นางจะได้ใช้พวกมัน

ส่วนรอบกำแพงเมืองนั้นมีความสงบลงแล้ว แต่ประชาชนที่อยู่ในรอบกำแพงเมืองยังคงมีอาการหวาดกลัวอยู่ ทันทีที่เห็นพวกของกงชิงวี่ ต่างก็พากันหาที่หลบซ่อน

“ท่านระวังตัวหน่อยเถอะ！”

ฮั๋วฉิงมองไปยังกงชิงวี่ด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น ด้วยความคิดที่ว่าเขาก็แค่คนโกหก

“ไปเถอะ”

กงชิงวี่ไม่ได้ให้ความสนใจว่าผู้อื่นจะมองอย่างไร เอาแต่จะพาตัวอันหลิงหยุนไปด้วย

คนอื่นๆจึงพากันไปตระเวนตรวจสอบรอบเมืองกันต่อ จนมาถึงด้านหน้าของเหล่าเด็กน้อยกลุ่มหนึ่ง อันหลิงหยุนจึงปล่อยกงชิงวี่แล้วเดินไปดูเด็กๆเหล่านั้น เด็กน้อยเหล่านั้นรวมกลุ่มกันอยู่ อากาศเหน็บหนาว เสื้อผ้าของเด็กน้อยไม่ปกคลุมร่างกาย ทั้งตัวก็เลอะเปรอะเปื้อนสกปรกไปหมด จนดูไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่

ว่าเป็นขอทาน หรือเป็นเด็กน้อยที่สูญเสียครอบครัวไปในตอนสงคราม

ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างพากันหวาดกลัว ไม่มีผู้ใดมาสนใจเด็กน้อยเหล่านี้เลย

อันหลิงหยุนชันเข่าลง：“พวกเจ้าทานข้าวหรือยัง？พ่อแม่ของพวกเจ้าล่ะ？”

เหล่าเด็กน้อยขยับตัวเข้าหากันด้วยความหวาดกลัว

อันหลิงหยุนมองไปยังคนที่อยู่ข้างหลังตัวเอง：“ไปนำของกินมา”

เพียงครู่เดียวก็มีเค้กข้าวมากมายมาส่ง อันหลิงหยุนจึงมอบเค้กข้าวให้เด็กน้อยคนละอัน เริ่มแรกไม่มีเด็กคนไหนกล้าที่จะกินเลย จากนั้นพอมีเด็กสาวตัวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาหยิบไปอันหนึ่ง เด็กสาวอายุประมาณห้าขวบ แขนและขาเต็มไปด้วยบาดแผล คงจะถูกความหนาวกัดกินจนผิวหนังกลายเป็นสีม่วง ผมเผ้ายุงเหยิง ใบหน้ามนกลมเปรอะเปื้อนสกปรกไปหมดจนดูไม่ออกถึงใบหน้าที่แท้จริงแล้ว

อันหลิงหยุนวางเค้กข้าวที่เหลือวางไว้ตรงหน้าของเด็กๆเหล่านั้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าของเด็กสาวคนนั้น

เด็กสาวมองอันหลิงหยุน พลางกล่าวขอบคุณ

อันหลิงหยุนหัวเราะ ：“ไม่ต้องเกรงใจไป เจ้าเป็นเด็กพื้นที่หรือไม่？”

เด็กสาวส่ายหน้า ：“พ่อแม่ของข้าหนีไปแล้ว ตอนที่ข้าเดินทางกับพวกเขาก็เกิดพลัดหลงจากกัน ไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว”

เด็กสาวเล่าให้กับอันหลิงหยุนอย่างเป็นขั้นตอน อันหลิงหยุนจึงเอาขวดน้ำที่ติดตัวมาด้วยออกมา เดิมทีน้ำนี้เอามาใช้ในการทำความสะอาดแผล นางจึงตั้งใจตวงน้ำอุ่นใส่ในกระบอกน้ำเอาไว้

อันหลิงหยุนเปิดฝาแล้วเทน้ำออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเป่าไปมาแล้วส่งให้กับเด็กสาว ：“เจ้าดื่มน้ำสักหน่อย ไม่ต้องรีบร้อน ถ้าเกิดเจ้ายินยอม ข้าก็จะพาเจ้าออกไปจากที่นี่ รอให้พ่อแม่ของเจ้ามาตามหา”

เด็กสาวมองไปยังอันหลิงหยุน นางไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่ก้มหน้าแล้วกินเค้กข้าวต่อไป

เด็กคนอื่นๆเกือบสิบกว่าคน ก็เริ่มที่จะกินเค้กข้าวด้วยเช่นกัน แต่พวกเขาก็ยังหลบอยู่ด้วยกันไม่กล้าเข้ามาใกล้