ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 644

บทที่ 644 สั่งสอนเฟิงอู๋ฉิง

อันหลิงหยุนยอมแล้ว ไม่เคยเห็นอ๋องตวนปกป้องภรรยามาก่อน และไม่เข้าใจอ๋องตวนจริงๆ

อันหลิงหยุนคิดเตรียมจะไปเปิดประตู ประตูก็โดนถีบออกแล้ว

อันหลิงหยุนเกือบจะถูกถีบ นางยืนไม่มั่นคงก็ถอยหลังสองสามก้าว หยุนจิ่นหมุนตัว ปกป้องอันหลิงหยุนจากทางด้านหลัง เช่นนี้จึงทำให้อันหลิงหยุนไม่ล้มไปอยู่ที่พื้น

หยุนจิ่นยืนขึ้น ไฟโทสะของหยุนโล๋ชวนพุ่งขึ้น ลุกขึ้นก็จะตีคน : “เจ้าทำอะไร?”

อันหลิงหยุนกล่าว : “ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้า”

หยุนโล๋ชวนสะบัดมืออย่างแรง : “หึ แม้ว่าเจ้าจะเป็นเจ้าสำนักสำนักทิงเฟิง ก็ไม่สามารถที่ทำตัวอันธพานในที่ประเทศต้าเหลียงของเราได้ ยิ่งไม่สามารถที่จะทำตัวอันธพานในจวนอ๋องเสียนได้”

เฟิงอู๋ฉิงไม่ได้ยินที่หยุนโล๋ชวนพูดแม้แต่น้อย แต่กลับมองไปทางอันหลิงหยุนที่ยืนอย่างมั่นคงแล้วจึงได้เริ่มพูด : “นกอู๋ฮัว พวกนั่นเจ้าเป็นผู้เลี้ยงหรือ?”

อันหลิงหยุนผละจากหยุนจิ่น สีหน้าไม่พอใจ : “เป็นถึงเจ้าสำนักสำนักทิงเฟิง คิดไม่ถึงว่าจะไม่รู้จักนึกถึงสถานการณ์ส่วนรวม มาก่อเรื่องวุ่นวายถึงบ้านของพวกลูกๆของข้า ลมแรง ก็ไม่เกรงกลัวว่าพวกเขาจะเย็นจนไม่สบาย เย็นจนไม่สบายเมื่อท่านอ๋องบ้านข้ากลับมาจะต้องคิดบัญชีกับเจ้าแน่นอน

สู้ไม่ชนะท่านอ๋องบ้านข้า ก็รังแกพวกเราแม่ลูก”

“หยุดพูดไร้สาระ ข้า......”

หมอกุ่ยวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ลากเฟิงอู๋ฉิงออกไป อันหลิงหยุนมองดูหยุนจิ่น : “รีบซ่อมประตูให้ดีทันที แล้วพาพวกเด็กๆไปลานโอวหลานก่อน”

“เพคะ”

หยุนจิ่นรีบจัดการ ตอนนี้อันหลิงหยุนถึงได้ไปคิดบัญชีกับเฟิงอู๋ฉิง

เดินมาถึงประตูของเฟิงอู๋ฉิง อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้น : “ออกมา”

เฟิงอู๋ฉิงกำลังโกรธ ยังไม่ได้สั่งสอนหมอกุ่ย อันหลิงหยุนก็มาหาถึงบ้านแล้ว

ผลักหมอกุ่ยออก เฟิงอู๋ฉิงไปหาอันหลิงหยุนที่ประตู ไม่รอให้เขาออกจากประตู อันหลิงหยุนยกเท้าขึ้นถีบประตูบ้านไปทีหนึ่ง เฟิงอู๋ฉิงเดินไปถึงประตูก็ได้ถอยกลับไปอีก เกือบจะหกล้ม ดีที่มีหมอกุ่ยอยู่ด้านหลังของเขา พยุงเขาไว้

เฟิงอู๋ฉิงที่ยืนมั่งคงแล้วกำลังคิดอยากจะพูด อันหลิงหยุนก้าวเข้ามา ยกมือขึ้นทุบตีของอย่างหนึ่ง เฟิงอู๋ฉิงอ้าปาก สิ่งของก็เข้าไปในท้องเขาแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงอยากล้วงออกมา แต่ก็ไม่ทันแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงยืดตัวกล่าวด้วยความโกรธ : “เจ้าให้ข้ากินอะไร?”

“แน่นอนว่าเป็นยาพิษ” อันหลิงหยุนพูดจบ เดินไปข้างหน้าเฟิงอู๋ฉิง : “เจ้าถีบประตูของข้า ชดใช้เงินให้ข้าสองล้านตำลึงไม่เช่นนั้น ไม่ชดใช้ก็รอไปเถอะ”

พูดจบอันหลิงหยุนหันกลับแล้วจากไป หมอกุ่ยคว้าที่ข้อมือของเฟิงอู๋ฉิงทันที ร่างกายไม่มีอะไร เมื่อดึงแขนเสื้อออกดู เส้นโลหิตดำได้เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว เงยหน้ามองริมฝีปากของเฟิงอู๋ฉิงก็เป็นสีดำ

สีหน้าของหมอกุ่ยไม่ดี เฟิงอู๋ฉิงเดินไปดูตัวเขาเองที่กระจกทองแดง กลับมองเห็นทั้งหน้าเต็มไปด้วยจุดด่างดำ

“ใบหน้าของข้า!”

เฟิงอู๋ฉิงร้องตะโกนด้วยความโกรธดังสนั่น หยุนโล๋ชวนยังคิดอยากจะไปดูว่าท่าทางของเฟิงอู๋ฉิงจะน่าเวทนายังไง

ถูกอ๋องตวนดึงไว้ อ๋องตวนพูดว่าอะไรต้องการกลับไป

“ข้าไปดู” หยุนโล๋ชวนดื้อรั้นไม่ไป

อ๋องตวนกล่าวว่า : “หากว่าเจ้าไปกับข้า ข้าจะบอกความลับของสำนักทิงเฟิงอย่างหนึ่งให้เจ้าฟัง!”

ได้ยินอ๋องตวนกล่าวเช่นนี้ หยุนโล๋ชวนถึงได้ตามจากไป

อ๋องตวนเป็นคนที่ประสบกับอุปสรรคมาก่อนจึงทำให้เกิดความขลาด เพียงเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัย ก็จะต้องหลีกเลี่ยง

ขึ้นรถม้าแล้วหยุนโล๋ชวนเอ่ยถามอ๋องตวน : “ความลับอะไรเพคะ”

คนขับรถม้าขับรถม้าออกไป อ๋องตวนกล่าว : “ชื่อของสำนักทิงเฟิง!”

หยุนโล๋ชวนแปลกใจ : “ชื่อทำไมหรือเพคะ?”

อ๋องตวนนั่งอยู่ข้างๆ : “เช่นนี้ยังไม่ชัดอีกหรือ ความไร้ความปรานีของเฟิงอู๋ฉิงเป็นประเพณีปฏิบัติดั้งเดิมของในสำนักของเขา อู๋ฉิง อู๋โก๋ อู๋ซาน อู๋หมิงที่รู้ทั้งหมดก็คือเหล่านี้

แต่คนอื่นก็ไม่มีนามสกุลข้างหน้า เฟิงอู๋ฉิงก็ไม่ใช่นามสกุลเฟิงแน่นอน แต่เขาชื่อเฟิงอู๋ฉิง เห็นได้ว่าเขาตั้งชื่อให้ตัวเองอย่างง่ายๆ ยิ่งกล่าวถึงสำนักทิงเฟิงของเขา สำนักเป็นคำที่คนในยุทธภพกันอย่างเคยชิน พวกเขาเรียกอันนี้ว่าในสำนัก

อันหลิงหยุนถาม : “มาหาแล้ว?”

“คืออู๋ซาน”

อันหลิงหยุนพูด : “บอกอู๋ซาน ไม่อยากให้เฟิงอู๋ฉิงตายน้ำหนองไหลทั่วร่าง ก็รีบกลับไป ทำใบอ้ายเย่นิดหน่อยให้เฟิงอู๋ฉิงแช่น้ำอาบ”

หยุนจิ่นออกจากประตูไปบอก อู๋ซานตกใจรีบวิ่งกลับไปทันที

หมอกุ่ยได้ยินว่าใบอ้ายเย่ใช้การได้ ก็ไม่ได้คิดว่าจะสามารถช่วยคนได้หรือไม่ ไปทำใบอ้ายเย่มาทันที แช่ในน้ำถังหนึ่ง เอาเฟิงอู๋ฉิงไว้ข้างใน ผลลัพธ์กลับเป็นแย่ลงกว่าที่คิด ร่างกายของเฟิงอู๋ฉิงเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เหมือนหมั่นโถวที่ปริออกเช่นนั้น เริ่มแตกออกมาด้านนอก เห็นน้ำก็ยิ่งน่ากลัว เฟิงอู๋ฉิงตกใจจนล้มลงไป

หมอกุ่ยไปหาอันหลิงหยุนด้วยความร้อนใจ ขอร้องให้อันหลิงหยุนช่วยคน

อันหลิงหยุนชี้แนวทางสว่างให้กับหมอกุ่ย หมอกุ่ยวิ่งกลับไปด้วยความรีบร้อน เฝ้าเฟิงอู๋ฉิงด้วยความร้อนใจ รอแล้วหนึ่งคืน คืนนี้ไม่รู้ว่าเฟิงอู๋ฉิงส่องกระจกไปแล้วกี่ครั้ง ทุกครั้งที่ดูก็มีใจคิดอยากตายแล้ว

อู๋ซานยืนคิดอยู่ที่ประตู หลายปีแล้วที่เจ้าสำนักไม่ได้กระตือรือร้นขนาดนี้ ผ่านไปไม่ได้กับผู้หญิงผู้หนึ่ง ราวกับว่ามีความแค้นเคืองมากมายมหาศาล

ในอดีตที่ผ่านมา เขาก็เหมือนกับคนตายที่เดินได้ ไม่มีความรู้สึกและปฏิกิริยาใดๆ

ที่ผ่านมาไม่มีความเจ็บป่วย แต่ตอนนี้ถึงจะนับว่าเป็นคนที่มีชีวิตอยู่

ทรมานมาทั้งคืนแล้ว เฟิงอู๋ฉิงได้ถูกโฉมหน้าที่อัปลักษณ์ของเขาทรมานจนแทบตายแล้ว อันหลิงหยุนเพิ่งจะเดินเข้าประตูมาจากด้านนอก

เฟิงอู๋ฉิงคว้าดาบที่อยู่ข้างๆ ชี้ไปทางอันหลิงหยุนโดยที่นอนอยู่กับพื้น : “ข้าต้องการฆ่าเจ้า ให้ฝังเจ้าไปพร้อมกับข้า!”

อันหลิงหยุนมองเฟิงอู๋ฉิงอย่างเย็นชา พูดว่า : “น่าขยะแขยงชะมัด ยังจะปากแข็ง! หากว่าไม่เห็นแก่หน้าศิษย์น้องรองของข้า เจ้ายังคิดว่า ข้าจะช่วยเจ้า!”

“ไม่ต้องให้เจ้าช่วย หญิงอัปลักษณ์!” เฟิงอู๋ฉิงร้องตะโกนต่อ

อันหลิงหยุนหลีกออก อาหยู่หิ้วน้ำเย็นสองถังอยู่ข้างหลังสาดเข้าไปโดยตรง ปากที่ร้องตะโกนอยู่หลบออก

อู๋ซานและหมอกุ่ยเคลื่อนไหวในพริบตา ทิ้งเฟิงอู๋ฉิงอยู่ที่พื้นคนเดียว เฟิงอู๋ฉิงเห็นว่าคนข้างกายวิ่งหนีไปหมดแล้ว ร้องคำรามราวกับบ้าคลั่งก็ไม่ปาน : “ให้ข้ากลับ......นะ!”

เสียงร้องดั่งหมูถูกเชือดดังขึ้น สั่นสะเทือนไปทั้งจวนอ๋องเสียน