ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 67

บทที่ 67 ตระกูลเสิ่นมีเสินหยุนเจ๋

อันหลิงหยุนออกจากจวนและกลับไปที่จวนท่านแม่ทัพ แม่ทัพอันเมื่อยินว่าบุตรีกลับมา เสื้อที่ถูกถอดออกจึงถูกสวมกลับไปอีกครั้ง

ทันทีที่อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไป นางก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นบิดาแม่ทัพ

“หยุนหยุน”

ทันทีที่เห็นบุตรี แม่ทัพอันก็มีความสุขขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขาทานอาหารไม่ลง มักจะถอนหายใจบ่อยๆ ราวกับการมีชีวิตอยู่นั้นไร้ความหมาย

อันหลิงหยุนเห็นว่าแม่ทัพอันผอมลง นางก็รีบเชิญเขาเข้ามาทันที

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านจึงผอมขนาดนี้?”

จมูกของแม่ทัพอันแสบร้อนขึ้นมา เขาเกือบจะร้องไห้ออกมารอมร่อ

บุตรีที่แต่งออกเหมือนกับสายน้ำที่สาดออกไป ก่อนหน้านี้บุตรีของเขาเอาแต่ใส่ใจเรื่องของเจ้าตัวบัดซบนั่น แต่ตอนนี้รู้จักห่วงใยเขาแล้ว

สตรีนับวันยิ่งเติบใหญ่ นับวันยิ่งรู้จักใส่ใจ

แม่ทัพอันเข้ามาและนั่งลง เขาเอ่ย “พ่อไม่เป็นอะไร แค่คิดถึงเจ้า เจ้ากลับมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อบ่อยๆ พ่อก็ดีขึ้นแล้ว”

อันหลิงหยุนอยากจะหัวเราะ พ่อคนนี้ติดลูกสาวมากจริงๆ

เจ้าของเดิมเหตุใดจึงไม่รู้จักทะนุถนอม!

“ท่านพ่อ ข้าเป็นหญิงแต่งงานแล้ว ดังนั้นจึงมิอาจมาอยู่เป็นเพื่อนท่านได้ทุกวัน แต่ว่าท่านไม่ต้องเป็นกังวล ขอแค่ลูกมีเวลา ก็จะกลับมาหาท่าน อยู่เป็นเพื่อนท่าน”

“เช่นนั้นก็ดี”

แม่ทัพอันพยักหน้าติดๆ ก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างที่นึกขึ้นมาได้ “หยุนหยุน ก่อนหน้านี้พูดเอาไว้แล้วว่าจะให้เสินหยุนเอ๋อเป็นพระชายารองของเจ้าบัดซบนั่น แต่เดิมเรื่องนี้มีคนรู้ไม่มาก ฝ่าบาทเองก็บัญชาว่ามิให้เอ่ยขึ้นมาอีก แต่กลับไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ก่อลมพายุ สร้างข่าวลือไปทั่วทั้งเมือง บอกว่าเจ้าไม่ชอบเสินหยุนเอ๋อ เสินหยุนเอ๋อผู้นั้นมีจิตใจฝักใฝ่หยิ่งยโส พอรู้เรื่องนี้เข้าก็แทบจะก่อนเรื่องฆ่าตัวตาย และแขวนคอตายที่บ้าน โชคดีที่ถูกค้นพบเร็ว ไม่เช่นนั้นตระกูลเสินคงไร้บุตรีแล้ว”

แม้ว่าแม่ทัพอันจะไม่ชอบตระกูลเสิน โดยเฉพาะเสินเฉิงเสี้ยง แต่เขาก็เป็นพ่อคน ได้ยินเรื่องนี้เข้าก็รู้สึกกังวล

ถ้าเสินหยุนเอ๋อตายเข้าจริงๆ ไม่รู้ว่าเสินเฉิงเสี้ยง จะเสียใจแค่ไหน อย่างน้อยมันก็เป็นชีวิตคนชีวิตหนึ่ง

อันหลิงหยุนเองก็รู้สึกประหลาดใจ นางใช้เวลานานกว่าจะตอบสนอง “ท่านพ่อ เรื่องนี้ท่านอย่าได้เข้ามาเกี่ยวข้อง ท่านเป็นแม่ทัพฮู่กั๋ว ที่ท่านต้องทำคือปกป้องประเทศและจงรักภักดีต่อฝ่าบาท เรื่องอื่นๆ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับท่าน และท่านก็อย่าได้กังวลไป

เรื่องของเสินหยุนเอ๋อ ลูกก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน ท่านจะถามไปเพื่ออะไร?”

“เป็นอย่างที่เจ้าพูด” แม่ทัพอันสงสารเสินเฉิงเสี้ยง

เป็นความจริงที่บุตรีคนโตได้กลายเป็นฮองเฮา แต่กลับไร้บุตรสืบทอด เหตุใดเขาถึงเป็นองค์รัชทายาทนั้นกลับไม่ต้องคิดบุตรีคนที่สองก็สมควรจะมีครอบครัวที่ดี แต่กลับไปตกหลุมรักอ๋องเสียนตัวบัดซบนั่น

เมื่อนึกถึงบุตรีที่เอาความจริงใจไปแลกอาหารสุนัขในตอนแรก เขาก็รู้สึกเวทนาเสินหยุนเอ๋อ อีกทั้งยังเห็นใจเสินเฉิงเสี้ยง

อันหลิงหยุนมองเห็นทุกสิ่งในดวงตา แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ได้แต่ส่ายหัว

บิดาแม่ทัพของตนนั้นดูแล้วมุทะลุโผงผาง แต่จริงกลับเป็นคนจิตใจอ่อนโยน

แม้กระทั่งศัตรูยังสงสารเห็นใจ นางไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี

พ่อลูกคุยกันสักพัก แม่ทัพอันก็บอกว่าตนไม่ง่วงนอนและจะไปห้องฝึกยุทธ์ อันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นและเดินตามเขาไปด้วย สองพ่อลูกยืนนิ่งอยู่ในห้องฝึก

อันหลิงหยุนฝึกกระบี่ไร้ใจของตนหนึ่งรอบ ตอนนี้นางบรรลุมันแล้ว

แม่ทัพอันยืนดูคนตรงหน้าด้วยสีหน้ากังวลยิ่งขึ้น

“ท่านพ่อ เป็นอะไร?” อันหลิงหยุนเก็บกระบี่และเดินเข้าไปหาแม่ทัพอัน แม่ทัพอันพยักหน้าว่าไม่เป็นอะไร แต่กลับขอตัวกลับไปห้องก่อน

ในใจของอันหลิงหยุนรู้ดี กระบี่ไร้ใจชุดนี้นั้นเก็บซ่อนความลับอันใหญ่โตเอาไว้ และในเจ้าของร่างเดิมยังซ่อนความลับอันใหญ่โตไว้ ดังนั้นจึงการใช้กระบี่ไร้ใจย่อมเป็นทางเลือกสุดท้าย และแม้กระทั่งการฝึกฝนก็ไม่สามารถแสดงต่อหน้าผู้คนได้

จวบจนใกล้จะรุ่งสางอันหลิงหยุนถึงกลับไปพักผ่อน จนกระทั่งยามสายถึงค่อยตื่นขึ้นมา นางหลับอย่างสนิทเป็นพิเศษ

เห็นทีคงถึงเวลาที่จะต้องกลับไปแล้ว นางรู้ดี ที่แห่งนี้มีกฎระเบียบมากมาย นางเป็นพระชายาเสียนของจวนอ๋องเสียน ดึกๆ ดื่นๆ วิ่งกลับบ้าน เป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก

หลังจากเก็บข้าวของและสมุนไพรที่จำเป็น อันหลิงหยุนและแม่ทัพอันก็รับประทานด้วยกัน จากนั้นนางจึงกลับไปยังจวนอ๋องเสียน

เพียงแต่ระหว่างทาง บังเอิญเจอเข้าให้กับคนจากตระกูลเสิน

“มิผิด อีกแล้ว!”

ดวงตาของเสินหยุนเจ๋ทอประกายอำมหิต เขาแทบจะรอฆ่าอันหลิงหยุนไม่ไหวแล้วเช่นนี้ถึงค่อยสลายความเกลียดชังภายในใจลงได้

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าเด็กหนุ่มไม่ได้มาดี นางเอ่ยขึ้น “ไม่ทราบว่าคุณชายคือใคร?”

“คือใคร?” ทันใดนั้นเสินหยุนเจ๋ก็หัวเราะ และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาหัวเราะเหมือนคนบ้า ทำเอาอันหลิงหยุนขนลุกขึ้นมา

ท่าทางของคนที่ได้มาจากกองทัพอย่างนางค่อยๆ หายไป ก่อนจะบ้าตามเขาไปด้วย ตอนนี้นางอยากจะวิ่งหนี!

เจ้าคนบ้านี่วิ่งมาจากไหนกัน ตระกูลเสินช่างเต็มไปผู้มีพรสวรรค์ ส่งคนบ้ามาทีละคนๆ ไม่ขาดสาย

ฮองเฮาเสินหยุนชูน้ำเข้าสมองวางยาสามีตนเอง เสินหยุนเอ๋อทิ้งตำแหน่งพระชายาเอกที่มีอยู่แล้วหันไปคว้าตำแหน่งพระชายารองแทน ยังมีคนตรงหน้านางนี่อีก นางแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร แต่ท่าทางกลับดูโกรธเกลียดนางอย่างล้ำลึก ซ้ำพอหัวเราะขึ้นก็ทำเอาคนตกใจแทบแย่

ขณะที่เสียงหัวเราะจบลงเสินหยุนเจ๋ก็กัดฟันของเขา “คุณหนูอันช่างสูงส่งจนลืมผู้คนไปมากมาย ถึงได้ลืมคุณชายน้อยเช่นข้าได้รวดเร็วเพียงนี้?”

อันหลิงหยุนเป็นใบ้ คุณหนูอัน?

“ข้าคือพระชายาเสียน คุณชายได้โปรดพูดจาให้เกียรติข้าด้วย”

“โอ๊ะ!”

เสินหยุนเจ๋กัดฟันแน่น “ข้าจะเรียกเช่นนี้ แล้วอย่างไร?”

อันหลิงหยุนรู้สึกผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ นางพูดไม่ถูกว่าเพราะอะไร แต่กลับรู้สึกถึงความยุ่งเหยิงบางอย่าง?

“ไม่ทำไม ข้ายังมีธุระ เชิญคุณชายตามสบาย” อันหลิงหยุนตัดสินใจหลบฉาก เสินหยุนเจ๋คว้าแขนของอันหลิงหยุนเอาไว้ ทั้งร่างของนางถูกดึงเข้าไปในอกของเขา เสินหยุนเจ๋กอดอันหลิงหยุนเอาไว้จากด้านหลัง สีหน้าของอันหลิงหยุนเคร่งเครียดขึ้น นางพบกับหมาป่าเข้าให้แล้ว!

นางยกเท้าขึ้นและเตะไปที่ไหล่ของเขา เสินหยุนเจ๋หลบหลีก อันหลิงหยุนรีบหันตัวหลีกหนีจากเขา และถอยห่างออกมาสองก้าว

นางไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ แต่ก็ไม่อาจเสียเปรียบให้เขาได้

ในที่สาธารณะ นางถูกผู้ชายคนหนึ่งกอดเข้าให้ พูดออกไปแล้วนางจะเป็นพระชายาแบบไหนกัน?