ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 726

บทที่ 726 การดำเนินการถูกขัดขวาง

กงชิงวี่ขี่หลังเสือแล้วลงยาก จำต้องรับปากทั้งสองเรื่องของเจ้าของร่างเดิม จึงส่งคนออกไปตามหาเสินหยุนเจ๋

ร่างกายอันหลิงหยุนแข็งแรงดีแล้ว ออกไปบนถนนตั้งแต่เช้า นางซื้อที่ในเมืองหลวงเอาไว้ผืนหนึ่ง หาช่างฝีมือมาสามพันคน ก่อสร้างตามที่นางบอกทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดพัก อีกทั้งยังส่งคนมาจากเมืองโบราณถงกวนหนึ่งร้อยคนเข้าเมืองหลวง นอกจากนี้ยังวาดออกแบบภาพให้กับบรรดาช่างไม้ด้วยตัวเอง ให้ช่างไม้สร้างเตียงและสิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างที่ใช้สำหรับการรักษา

เรื่องที่อันหลิงหยุนดำเนินการก่อสร้างขนาดใหญ่เผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว เจ้าของที่ดินและหมอบางคนที่ได้ยินข่าวก็เริ่มไม่พอใจแล้ว

บรรดาเจ้าของที่ต่างพากันไปร้องเรียน บอกว่าอันหลิงหยุนให้เงินเยอะ ทำให้ชาวบ้านบางคนไม่ทำงานให้พวกเขา แต่กลับไปทำงานให้กับอันหลิงหยุน บอกว่าอันหลิงหยุนกำลังฉวยโอกาสขึ้นราคาค่าแรงของแรงงาน การค้าของบรรดาเจ้าของที่ดินเดิมทีก็ยากลำบากมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ให้ราคาที่สูงขึ้น พวกเขาขาดทุนไม่มีกำไร ให้ราคาต่ำก็ไม่มีคนไปทำงาน ตัวพวกเขาเองก็ทำไม่ไหว

เดิมทีคนเยอะมาก อยากจะใช้อย่างไรก็ใช้อย่างนั้น แต่ตอนนี้กลับขาดแคลนอย่างมาก

พระชายาเสียนดำเนินการก่อสร้างขนาดใหญ่ต้องการใช้คน นางเปิดพื้นที่รกร้างบนภูเขาเพื่อใช้ในการเพาะปลูกต้องการใช้คน คำนวณลงมาแล้วต้องการใช้คนในทุกที่ ทั้งคนในเมืองและนอกเมืองเกือบทุกคนก็ถูกใช้หมดแล้ว ก็ไม่มีคนให้ใช้แล้ว

เวลานี้บรรดาหมอทั้งหลายก็อดรนทนไม่ไหวแล้ว พระชายาเสียนทำเรื่องเช่นนี้ออกมา เห็นได้ชัดว่าอยากผูกขาดเป็นจ้าวใหญ่คนเดียว ถึงเวลานั้นจะยังมีที่ไหนที่พวกเขาจะหากินได้ พวกเขาจะทำอย่างไร?

ทางเขาประตูหยาเหมินสองวันมานี้แน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไปไม่ได้ ทั้งหมดล้วนแต่ยื่นหนังสือร้องเรียนกันมาทั้งนั้น

สองวันก่อนกงชิงวี่ก็ระงับเรื่องนี้ลงไปแล้ว แต่วันนี้หน้าประตูของเจ้าเมืองเมืองหลวงก็มีคนมาอีกกลุ่มหนึ่ง พอเห็นกงชิงวี่ก็คุกเข่าลงไป ร้องไห้เสียงดังว่าไม่มีทางรอดแล้ว

กงชิงวี่มือไขว้หลัง: “ตอนนี้พวกเจ้าไม่ได้ไม่มีกำไรหรือ? ทำไมถึงไม่มีทางรอด?”

“ตอนนี้ยังมีกำไร หลังจากนี้ล่ะ?” หมอถามขึ้นอย่างไม่เต็มใจ

สายตาเย็นชาของตงฟางอ้าวดูราวกับมีดฟาดฟันไปทางที่คนพูด ไอสังหารทำให้คนที่อยู่รอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

อ๋องเสียนเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิตมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าพวกเขาไม่ได้มากันเป็นกลุ่ม ใครจะกล้าบังอาจร้องเรียนเช่นนี้ ร้องเรียนถึงพระชายาเสียนเชียวนะ

“หลังจากนี้ก็ต้องดูความสามารถของพวกเจ้า หรือข้ายังจะต้องดูแลพวกเจ้าตลอดชีวิตเลย?”

“อ๋องเสียน แต่ว่าพระชายาเสียนให้เงินเยอะ ขอทานก็ยังไปแล้ว”

“ขอทานไปแล้วก็ช่วยลดปัญหาของพวกเจ้าพอดีไม่ใช่หรือ ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าต่างก็ต้องซ่อนตัวจากขอทาน ที่หิวตายยังมีน้อยหรือ?”

กงชิงวี่เหลือบมองคนที่อยู่บริเวณโดยรอบครู่หนึ่ง: “ข้าไม่เข้าใจ พวกเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจหลักครองตนในสังคม พวกเจ้าต่างก็มีคู่ต่อสู้ทั้งนั้น หรือเพราะพวกเจ้า พระชายาก็ไม่ต้องทำการค้าแล้ว?

หากนางไม่ใช่พระชายาของข้า นางจะทำการค้า ข้าจะทำอะไรได้?

พวกเจ้าก็ถือเสียว่านางเป็นคนอื่น ไปที่อื่นเถอะ วันนี้ข้ายังต้องออกนอกเมือง ไม่รู้ว่าที่นั่นมีคนตายหรือ?”

กงชิงวี่เบื่อหน่ายมาก ชาวบ้านเจ้าเล่ห์เป็นพวกที่โง่และไม่มีความรู้ที่สุดแล้ว

ถ้าหากทุกคนล้วนแต่เป็นเช่นนี้ ไหนเลยจะมีการพัฒนา

หยุนหยุนพูดถูก ล้วนแต่ถูกเขาให้ท้ายจนเสียคนหมด!

กงชิงวี่ไปที่นอกเมือง ที่นั่นมีคนเปิดโรงน้ำชา อากาศอุ่นขึ้นแล้ว คนที่ดื่มชาก็มีมากขึ้น คนที่รีบเดินทางส่วนใหญ่ ตอนที่ออกจากเมืองต้องดื่มชา ตอนที่เข้าเมืองก็ต้องดื่มชา โรงน้ำนอกเมืองจึงกลายเป็นสถานที่ที่ใช้ในการพักเท้า

แค่เห็นคนคนนี้อันหลิงหยุนก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร ความจริงนางจ้องไว้นานแล้ว

“อาซิ่ว”

“ค่ะ”

อาซิ่วพุ่งตัวออกไปในชั่วพริบตา ในมือถือดาบเล่มใหญ่ไว้เล่มหนึ่ง อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ว่า เพราะอะไรในมือของอาซิ่วถึงมีของเช่นนี้ได้ คิดให้มันดูเข้ากับผู้หญิงไม่ได้จริงๆ แต่อาจจะเป็นความชอบของนางก็ได้

ถึงแม้อาซิ่วจะเป็นผู้หญิงอ่อนแอ แต่แรงในการปะทะกลับอยู่เหนือกว่าอาหยู่ ระยะนี้อาหยู่ก็คอยมาช่วย ความสามารถของอาซิ่วเป็นเหมือนเสือที่ออกจากป่าโดยแท้

เทียบกันแล้ว อาหยู่ก็เหมือนลูกหมาตัวหนึ่ง

คนคนนั้นก็หาใช่คนธรรมดา อาซิ่วไม่ได้มาดี อีกฝ่ายถอยหลังออกไปเล็กน้อยทันที ไม่นานทั้งสองก็ต่อสู้กัน ทำเอาคนที่อยู่บริเวณโดยรอบตกใจจนตัวสั่น คนของจวนอ๋องเสียนเก่งเช่นนี้ ทำให้คนตกใจ!

ทางด้านอันหลิงหยุนกล่าวว่า: “ทุกคนอย่าเพิ่งใจร้อน มีอะไรเราก็คุยกันดีๆ ที่นี่ของข้าไม่ใช่อุตสาหกรรมที่ผูกขาด อีกเดี๋ยวเงินจำนวนนี้จะแจกจ่ายลงไปก่อน เอากลับไปทุกคนก็เอาไปดื่มเหล้าเล็กน้อย ถือว่าคบหาเป็นเพื่อนกันแล้ว ส่วนโรงพยาบาลที่ข้าสร้างขึ้นมานั้นต้องการคนมีความสามารถจำนวนมาก แน่นอนว่ายิ่งคนที่มีความสามารถสูง เงินที่จ้างก็เพิ่มมากยิ่งขึ้น

ถ้าหากว่าหมอท่านไหนรู้สึกว่าใช้ได้ กลางวันหลังจากอาหารเช้าแล้วก็มาตรวจรักษาคนไข้ที่นี่ ช่วงเช้าสองชั่วยาม ช่วงบ่ายสองชั่วยาม เวลาที่เหลือก็กลับบ้านไป ร้านยาของตัวเองก็ไม่ชะงักไป แล้วยังสามารถตรวจโรคให้คนไข้ ข้าจะสอนวิชาแพทย์ทั้งหมดที่ข้ารู้ให้กับพวกเจ้า พวกเจ้าอยากจะเรียนก็สามารถเรียนได้ เงินก็ไม่น้อย พวกเจ้าคิดดีแล้วก็มาลงชื่อ ระเบียบการจะมีคนบอกพวกเจ้าในภายหลัง

ถึงแม้ข้าจะเปิดโรงหมอแห่งนี้ แต่โรงหมอของข้าจะเน้นเรื่องการผ่าตัดเป็นหลัก พวกเจ้าตรวจรักษาโรค ที่นี่ข้าก็ตรวจรักษา แต่ว่าแทรกแซงกันไม่มาก ข้ามุ่งเน้นฝึกสอนนักเรียนเป็นหลัก ในอนาคตจะสามารถสร้างความผาสุกให้กับประเทศต้าเหลียง

ถ้าหากพวกเจ้ายินดี เมื่อข้าเปิดสาขา พวกเจ้าสามารถไปในที่อื่นๆของประเทศต้าเหลียงเพื่อเป็นเจ้าของร้านได้ ล้วนทำได้ทั้งนั้น”