ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 73

บทที่ 73 ข้าอยากให้เจ้าแอบซ่อนดู

ดูบัญชีไปสักพัก อันหลิงหยุนก็รู้สึกยุ่งเหยิง อินุงตุงนัง

กงชิงวี่ถามว่า: “มีอะไรหรือ?”

“วันก่อนเข้าวัง รับปากกับเสด็จแม่ไว้ว่าจะเตรียมของให้แก่นางเพื่อการนี้ จึงจำเป็นจะต้องไปหาของนิดหน่อย แต่ตอนนี้ข้าไม่กล้าไปไหนมาไหนตามอำเภอใจ”

อันหลิงหยุนไปไหนมาไหนคนเดียวเสมอ ชาติก่อนนางไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าจะต้องพบกับฝนลูกกระสุนก็ตาม แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน คนกลุ่มหนึ่งรอที่จะดื่มเลือดของนาง นางจึงไม่กล้าออกไปข้างนอกโดยพลการจริงๆ

เมื่อวานเขาก็รับปากแล้วว่า จะให้นางคอยตาม

แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ตอนนี้นางมีธุระต้องทำ ไม่ไปไม่ได้

ถ้านางขอร้องคนอื่น ก็เท่ากับยอมลดท่าทีลง

จริงๆแล้ว ต่อหน้าเขา ท่าทีของอันหลิงหยุนก็ลดลงไปจนติดดินอยู่แล้ว

แม้แต่ตัวนางเองก็หาไม่เจอแล้ว

“ห้องเก็บยาในจวนไม่มีหรือ?” กงชิงวี่มีธุระต้องจัดการ พิธีแต่งตั้งพระสนมกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า เรื่องที่เกี่ยวพันถึงหน้าตาของราชวงศ์ จะสะเพร่าไม่ได้

“ในจวนหม่อมฉันยังไม่ได้ดู ห้องเก็บยาในจวนแม่ทัพ ถูกหม่อมฉันย้ายมาจนเกือบหมดแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป หม่อมฉันเองก็คงไม่มีหน้ากลับไปอีก” แสดงท่าทีจนใจ

จริงๆแล้วอันหลิงหยุนพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อกงชิงวี่ได้ฟังสีหน้ากลับเคร่งขรึม: “จวนอ๋องเสียนขากจนถึงขนาดว่าแม้แต่ยาก็ไม่มีปัญญาซื้ออย่างนั้นหรือ ถึงต้องให้พระชายากลับไปขนย้ายมาจากที่บ้าน?”

ถึงแม้ว่าความจริงแล้วทุกครั้งที่อันหลิงหยุนกลับจวนแม่ทัพ ก็จะขนย้ายยามา แต่กงชิงวี่เองก็ไม่ยอมรับ หากพูดออกไป จวนอ๋องเสียนก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

อันหลินหยุนในใจรู้สึกโกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

ตอนนี้ต้องการการปกป้องจากกงชิงวี่ นางจึงไม่กล้าโวยวาย

“ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ ก็เพียงแค่นำมาเล็กน้อยเท่านั้น บวกกับที่ก่อนที่จะแต่งงาน หม่อมฉันเองก็ใช้ยาในจวนแม่ทัพไปจนเกือบจะหมดแล้ว ช่วงที่เตรียมงานแต่งงานนั้น กำลังคนในจวนแม่ทัพก็มีไม่เพีบงพอ การเตรียมยาก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไร จวนแม่ทัพจึงไม่ได้ทำเป็นขั้นเป็นตอน ทุกวันก็จะกล่าวถึงเอาไว้ในตารางเวลา รอจนกระทั่งข้าแต่งงาน เกิดเรื่องขึ้นไม่น้อย แล้วใครจะจำเรื่องห้องเก็บยาได้ ไปๆมาๆก็คงจะลืม

รวมถึงปกติแล้วการจัดระเบียบยาภายในจวนแม่ทัพ เป็นหน้าที่ขอหม่อมฉันแต่เพียงผู้เดียว ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครทำหน้าที่แทน

ที่หม่อมฉันกล่าวไปเมื่อชั่วครู่ รู้ดีว่าไม่เหมาะสม เพียงแต่เมื่อพบกับเหตุการณ์เช่นนี้ก็รู้สึกร้อนใจ ท่านอ๋องก็กำลังจับตาดูความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาของเราอยู่ อย่าทรงคิดเล็กคิดน้อยกับหม่อมฉันอีกเลยเพคะ” อันหลิงหยุนพูดจบ ก็รอคำตอบจากกงชิงวี่

กงชิงวี่สังเกตสีหน้าของอันหลิงหยุนอย่างละเอียด สงสัยจะดูถูกนางเกินไปหน่อย ปากนี้ช่างลื่นไหลราวกับทาน้ำมันไว้จริงๆ

“วันนี้ข้าไม่มีเวลา เดี๋ยวพักเสวยตอนกลางวันก็ให้ไปดูที่ห้องเก็บยา ถ้าหากไม่มีค่อนว่ากัน”

กงชิงวี่รับปากอันหลิงหยุน แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะไปที่ห้องเก็บยา แต่สิ่งที่นางต้องการก็ไม่มีอยู่ดี

แต่ในเมื่อกงชิงวี่พูดเช่นนี้แล้ว อันหลิงหยุนก็ไม่ได้พูดอะไรให้มากความอีก

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนกล่าวขอบคุณ แล้วเดินไปยืนอยู่ทางด้านข้าง กงชิงวี่นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานนางเองก็ตกใจไม่น้อย ซ้ำยังมีฐานะเป็นถึงพระชายา ให้นางยืนอยู่เช่นนี้เห็นทีจะไม่เหมาะสม จึงพูดว่า: “ไปนั่งเถอะ ถือโอกาสดูบัญชีไปพลางๆ ข้าเองก็เหนื่อยแล้ว ดูพวกนี้จนตาลายไปหมดแล้ว”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม แล้วหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาหนึ่งเล่ม ตั้งหน้าตั้งตาดูอย่างมุ่งมั่น

กงชิงวี่ที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งกำลังจ้องมองนางอยู่ รู้สึกอารมณ์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

อันหลิงหยุนดูไปหนึ่งเล่ม แล้วก็ดูอีกหนึ่งเล่ม ความเร็วในการดูรวดเร็วมาก กงชิงวี่ก็ลองนำมาเปิดดู เมื่อเห็นว่าไม่มีปัญหาจริงๆจึงวางลงไว้อีกทางด้านหนึ่ง แต่ตัวเขาเองก็รับรู้ได้ว่า อันหลิงหยุนคนนี้ เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ตั้งแต่คืนที่แต่งงานเข้ามาในจวนอ๋องเสียน นางก็เปลี่ยนไป

เมื่อนึกถึงท่าทีรักใคร่ที่อันหลิยหยุนเคยมีให้เขาเมื่อครั้งผ่านมา แต่วันนี้กลับแสดงท่าทีต่อเขาเหมือนจะมีก็ได้หรือไม่มีก็ได้ กงชิงวี่ก็รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล จึงโยนสมุดบัญชีที่เพิ่งจะหยิบขึ้นมาลง: “ดูใหม่”

อันหลิงหยุนตกใจเล็กน้อย แล้วจึงนำสมุดบัญชีขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบข้อผิดพลาด

เช่นนี้ ไม่มีกระถางจุดไฟก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล

แต่อันหลิงหยุนรูปร่างบอบบาง สามารถรอดมาได้ตลอดทั้งเช้าก็ถือว่าเต็มที่แล้ว อีกอย่างนางก็นั่งอยู่ที่เดิมตลอด ไม่ได้ขยับไปไหนเลย

เลือดในตัวแข็งหมดแล้ว จึงลุกขึ้นยืนถูมืออยู่ภายในห้อง รอให้เลือดไหลเวียนดีขึ้น ก็คงจะอุ่นขึ้นสักหน่อย

ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ ที่อันหลิงหยุนหมุนไปหมุนมาจนไปปะเข้ากับดวงตาที่ดูเวิ้งว้างราวกับท้องฟ้ามืดมิดยามค่ำคืนคู่นั้นของกงชิงวี่

ตะลึงเล็กน้อยอยู่สักพัก ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ความรู้สึกปั่นป่วนแปลกๆในใจเริ่มเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนถวายพระพรอย่างไม่รู้ตัว แม้แต่ตัวนางเองก็รู้สึกตกใจ

ช่วงนี้ความรู้สึกแบบนี้มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ไม่เพียงแต่กับหัวใจเท่านั้น แม้แต่กับร่างกายก็ดูเหมือนว่านางจะไม่สามารถควบคุมได้

“มานี่สิ”

กงชิงวี่เรียกนาง อันหลิงหยุนเดินไปที่ด้านหน้าของกงชิงวี่ กงชิงวี่ยื่นมือออกไปจะจับมือของนาง อันหลิงหยุนตอบสนองอย่างรวดเร็ว รีบนำมือไปไว้ด้านหลังในทันที สองมืออยู่ด้านหลัง สีหน้าเคร่งขรึม ทำเหมือนกับกำลังพบเข้ากับปัญหาใหญ่ แม้แต่ดวงตาทั้งสองข้างก็แสดงออกถึงความตกใจและกังวล

สีหน้าของกงชิงวี่เศร้าหมองลง มือหยุดอยู่กลางอากาศ แล้วมองนางด้วยความโกรธ: “ยื่นมานี่?”

ไม่มีความอบอุ่นแม้สักเล็กน้อย เป็นความโกรธทั้งหมด อันหลิงหยุนรับรู้ได้ จึงไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังกงชิงวี่อีก ขณะที่มองเขา ก็ทำท่าทีว่านอนสอนง่าย

ค่อยๆยื่นมืออกมา ทำราวกับว่ายื่นออกไปรับโทษอยู่ตรงหน้ากงชิงวี่ มือของอันหลิงหยุนถูกมือข้างหนึ่งของกงชิงวี่จับไว้ แล้วออกแรงดึง จนอันหลิงที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ล้มลงไป

กงชิงวี่ยืนมืออกไปคว้า อันหลิงหยุนมานั่งอยู่บนตักของกงชิงวี่ สีหน้าตกใจและแดงก่ำ

กงชิงวี่ก้มหน้าลงไปมอง อันหลิงหยุนหลบตา จับมือของกงชิงวี่ไว้แน่น ตื่นเต้นจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

กงชิงวี่ช้อนคางของนางขึ้นมา: “หากข้าต้องการ เจ้ากล้าหลบอย่างนั้นหรือ?”