ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 789

บทที่ 789 เป็นผู้หญิงที่ไม่เข้าท่า

อันหลิงหยุนนอนหลับไปอย่างรวดเร็ว กงชิงเซวียนเหอไม่ได้หลับไปจริง ๆ ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกจากกระโจมไป อาเสี้ยวก็เดินเข้ามาหาแล้ว

“คนล่ะ?”

"อยู่ด้านนั้นขอรับ"

อาเสี้ยวรู้ทันทีว่ากำลังพูดถึงใคร กงชิงเซวียนเหอมองไป เห็นที่คนที่ก่อนหน้านี้คิดร้ายต่ออันหลิงหยุนกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น

กงชิงเซวียนเหอเดินไปเบื้องหน้าของอีกฝ่าย: "ทำไมเจ้าไม่ฟังคำสั่งของข้า?"

“นางเป็นปีศาจ ข้าจะฆ่านางซะ กระทั่งหัวหน้าก็ยังมีใจเอนเอียงไปหานาง ! นี่มันไม่ใช่เรื่องดีแม้แต่น้อย” อีกฝ่ายยังคงไม่ละความพยายามที่จะฆ่าอันหลิงหยุน

กงชิงเซวียนเหอยกยิ้ม พลางพูดขึ้นว่า "ข้าจะฆ่าใคร ข้าจะมีใจให้ใคร ยังต้องให้เจ้าเป็นคนบอกข้าด้วยหรือ ? หรือว่าต้องให้ข้ายกตำแหน่งหัวหน้าให้เจ้าไปเป็นด้วยเลย?"

"หัวหน้า……"

"ฝังเขาทั้งเป็นไปซะ ให้เป็นของสักการะภูเขาลูกนี้ หวังว่าตั้งแต่วันพรุ่งนี้พวกเราจะยิ่งดีวันดีคืนสืบไป"

“ หัวหน้า ... ท่านทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ ทำแบบนี้ไม่ได้ ข้าทำเพื่อท่าน ... ”

เดิมที กงชิงเซวียนเหอหันหลังเตรียมจะจากไปแล้ว ได้ยินอีกฝ่ายส่งเสียงร้องตะโกน จึงหันกลับมามอง: "เจ้าพูดได้ถูกต้องแล้ว ข้ามีใจให้นางปีศาจ แล้วเจ้าจะทำไมหรือ?

วันนี้ที่ข้าออกมาได้ ก็เป็นเพราะนางที่ช่วยข้าไว้ หรือเจ้าคิดว่านี่ยังไม่คู่ควรให้ข้ามีใจให้นางอีก?

ตอนนี้นางหลับอยู่ เจ้าส่งเสียงดังเอะอะอย่างนี้ ประเดี๋ยวนางก็หลับไม่สนิทกันพอดี

อาเสี้ยว เอามีดมาตัดลิ้นของเขาทิ้งไปซะ เขาจะได้ส่งเสียงร้องเอะอะไม่ได้ "

อาเสี้ยวถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ก็ยังหยิบมีดออกมาทำตามคำสั่ง

ชายคนนั้นไม่สามารถส่งเสียงร้องได้แล้ว ทั้งปากอาบย้อมไปด้วยเลือด เบิกตาโพลงจ้องมองกงชิงเซวียนเหอด้วยดวงโกรธแค้น กงชิงเซวียนเหอจึงพูดขึ้นว่า : “เจ้าไม่ยินยอมอย่างนั้นหรือ? เจ้าสาบานกับข้าว่า จะติดตามรับใช้ข้าไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ จะจงรักภักดีจนตัวตาย ข้าสั่งให้เจ้าทำสิ่งใด เจ้าก็ต้องทำสิ่งนั้น แต่เจ้ากลับไม่ทำ "

กงชิงเซวียนเหอกลับไปแล้ว อาเสี้ยวนำคนไปฝังทั้งเป็นตามคำสั่งแล้ว เมื่อเขากลับมา ภายในใจก็บังเกิดความรู้สึกหนักอึ้งจนยากจะทานทน

กงชิงเซวียนเหอไม่ได้เข้าไปพักผ่อน แต่ยืนอยู่ด้านนอก อาเสี้ยวเดินเข้าไปหาเขา: "เจ้านาย"

“ เจ้ารู้สึกว่า ที่ข้าทำมันไม่ถูกต้องใช่หรือไม่?”

"ไม่ใช่เช่นนั้นขอรับ แต่ ... พวกเราล้วนอยู่ด้วยกันมาโดยตลอด เขาคงแค่เพียงเกิดความสับสนเลอะเลือนไปชั่วขณะ"

“หากเขาเลอะเลือนชั่วขณะจริง ๆ ก็ควรจะมาหาข้าเพื่อขอคำอธิบายให้กระจ่าง แต่ตอนนี้เขากลับคิดจะทำร้ายคนแล้ว นั่นจะเรียกว่าสับสนเพียงชั่วขณะได้อย่างไรกัน? หากว่าเป้าหมายของดวามสับสนเลอะเลือนชั่วขณะนั้น เป็นเจ้าล่ะ?”

อาเสี้ยวเงยหน้าขึ้น เงียบงันอยู่นาน: "ถึงกระนั้นเขาก็มีเจตนาดีนะขอรับ!"

"เขาไม่ได้มีเจตนาดีหรอก เจตนาดีของเขาคือการทรยศข้าต่างหาก ความคิดของข้าคือต้องการผู้หญิงคนนี้" กงชิงเซวียนเหอหันหลังเดินกลับเข้ากระโจมไป สีหน้าอาเสี้ยวหดหู่เศร้าหมอง เดินกลับไปที่กระโจมพักด้วยท่าทางหดหู่เซื่องซึม

เมื่อเดินเข้าไปเห็นหน้าเฟยยิง สีหน้าพลันย่ำแย่สุดขีด: "พระชายาของพวกเจ้านี่ช่างแน่เสียจริงนะ เพิ่งจะมาได้ไม่กี่วัน ก็มาปั่นให้หัวหน้าของพวกเราหัวหมุนได้ถึงเพียงนี้แล้ว "

เฟยยิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองออกไปนอกกระโจมพัก เขารับรู้ทุกเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นข้างนอกนั้น กระทั่งเรื่องที่พวกเขาฝังชายคนนั้นทั้งเป็นเขาก็รู้เช่นกัน

เฟยยิงทิ้งตัวลงนอน ไม่อาจข่มตานอนให้หลับสนิทได้ตลอดทั้งคืน

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนซักก็ถูกจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว อันหลิงหยุนฉวยโอกาสช่วงที่กงชิงเซวียนเหอออกไปข้างนอก ค่อยๆถอดเสื้อผ้าบนร่างออก แล้วหาที่เหมาะๆ เผาทั้งหมดทิ้งไป

หลังอาหารเช้า อันหลิงหยุนก็ออกไปช่วย คนของกงชิงเซวียนเหอลงมือดำเนินงานกันได้รวดเร็วมาก ใช้เวลาไม่นาน คนสามร้อยคนก็มาถึงยังที่หมายแล้ว

อันหลิงหยุน เข้าไปในโรงหลอม มีเฟยยิงตามหลังไปด้วยติด ๆ เขาตื่นมาตั้งแต่เช้า รอจนกระทั่งอันหลิงหยุนออกมา นับตั้งแต่ได้เห็นหน้านาง เขาก็ตามติดนางทุกฝีก้าวไม่ห่าง

ในเวลานี้ อันหลิงหยุนเกิดรู้สึกรำคาญเขาขึ้นมาซะแล้ว

ทันทีที่มีคำสั่งลงมา คนของกงชิงเซวียนเหอก็เริ่มปฏิบัติการตามขั้นตอนทันที อันหลิงหยุนกับกงชิงเซวียนเหอ เดินดูการทำงานจนครบไปรอบหนึ่ง ออกมาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว หลังกินข้าวพวกเขาก็เริ่มดำเนินงานต่อ

กระทั่งล่วงเข้าสู่ยามค่ำ หน้าไม้เหล็กคันแรกกับลูกดอกหน้าไม้อันแรกก็สำเร็จเป็นที่ปรากฏออกมาให้เห็น อันหลิงหยุนยิ้มเมื่อเห็นผลงานที่สำเร็จออกมาเป็นรูปร่าง: "ได้แล้ว!"

อันหลิงหยุนลำบากใจยิ่งนัก : "บางทีอาเสี้ยวอาจมีโรคอื่นอยู่ แต่ตอนนี้ข้ามองไม่ค่อยออกว่าเป็นอะไร ข้าจะลองเอายาอื่นให้เขาไปกินดูก่อน เจ้าอย่าเพิ่งกังวลไป"

อันหลิงหยุนเตรียมยาอื่นทันที หากต้มยาคงช้าเกินไปไม่ทันการแน่ จึงนำมีดออกมาเล่มหนึ่ง แล้วตัดผ่าตรง ๆ อย่างนั้น เฟยยิงรับผิดชอบบดมันให้เป็นผง แล้วละลายด้วยน้ำร้อน

อาเสี้ยวดื่มยาแล้ว อาการจึงค่อยๆดีขึ้น อันหลิงหยุนกรีดปล่อยเลือดเขาออกมาจำนวนหนึ่ง ลองใช้เข็มเงินทดสอบ ผลคือในเลือดมีพิษ

"ถูกวางยาพิษอย่างที่คิดจริงๆด้วย" อันหลิงหยุนหยิบเม็ดยาแก้พิษออกมา ให้อาเสี้ยวกินเข้าไป อาเสี้ยวค่อย ๆ หายใจอย่างสม่ำเสมอ จากนั้นจึงหลับไปครู่ใหญ่

กงชิงเซวียนเหอนั่งดูอยู่อีกด้านหนึ่ง คนทั้งหมดที่อยู่ด้านนอก ต่างพากันมายืนออล้อมรอบประตูจนแน่นขนัด บางคนเริ่มตะโกนใส่เฟยยิงว่าให้ชดใช้ด้วยชีวิต ยืนกรานเสียงแข็งว่าเฟยยิงเป็นคนวางยาพิษ

อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงเซวียนเหอ พูดขึ้นว่า: "เจ้าไปจัดการหน่อยเถอะ"

กงชิงเซวียนเหอลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก รอจนเขาจากไป เฟยยิงจึงหันไปหาอันหลิงหยุน: "ไม่ใช่ข้านะ ต่อให้ข้าจะไม่ลงรอยกับอาเสี้ยว แต่ข้าไม่มีทางทำเรื่องอะไรแบบนั้นแน่ มันช่างน่าละอายเหลือเกินแล้ว!"

อันหลิงหยุนยิ้ม: "ข้ารู้ว่าไม่ใช่เจ้าหรอก ไม่มีใครบอกนี่ว่าเป็นเจ้า"

เฟยยิงสีหน้างุนงง: " ทำไมเจ้าถึงรู้ล่ะว่าไม่ใช่ข้า?"

"ประการแรก เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น ประการที่สอง เรื่องที่ข้าทดสอบพิษ พวกคนข้างนอกนั่นไม่รู้สักหน่อย กลับเอาแต่ตะโกนร้องปาวๆ ว่าเจ้าวางยาพิษอาเสี้ยว เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?" บางครั้งอันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าเฟยยิงฉลาดไม่เลว อย่างน้อยเวลานางขยิบตาให้ เฟยยิงก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

แต่มาตอนนี้ กลับไม่สังเกตเห็นจุดที่มันผิดปกติเลยแม้แต่น้อย

เฟยยิงเงียบงันไปชั่วขณะ ปรายตาไปมองอาเสี้ยวแวบหนึ่ง : “ เขาเป็นคนซื่อสัตย์และจงรักภักดีคนหนึ่ง คนพวกนั้นอยากโยนความผิดให้ข้า จึงไปทำร้ายเขา ทำไมพวกเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วย?"

อันหลิงหยุนรู้สึกอยากหัวเราะสิ้นดี เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้อีกด้านหนึ่ง เพราะเหนื่อยจากการปรุงยาแล้ว จึงเอนหลังพิงกำแพงอย่างไม่รักษามาดใด ๆ ทั้งสิ้น

เฟยยิงเห็นอันหลิงหยุนแล้ว พลันรู้สึกไม่อาจทนดูได้ ผู้หญิงคนหนึ่งแท้ ๆ กลับนั่งท่าอะไรแบบนี้ ช่างดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

อันหลิงหยุนมองออกไปด้านนอก: "พวกเราออกไปดูกันเถอะ"

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินออกไป เฟยยิงจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามออกไปเช่นกัน