ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 793

บทที่ 793 ซุ่มโจมตี

ตอนกงชิงเซวียนเหอออกไปได้หันกลับมามองอันหลิงหยุน “เจ้าจะไม่มาเสียใจทีหลัง?”

“ข้ากลับอยากรู้ เจ้าจะเอาเรื่องนี้พูดออกไปหรือไม่” อันหลิงหยุนไปเอนตัวลงนอน นางเหนื่อยมากจริงๆ วันที่ประจำเดือนมาอย่างนั้น นางไม่กล้าแม้แต่จะนั่ง แม้ว่ามันจะรู้สึกไม่สบายตัว ตอนนี้สามารถนอนหลับได้อย่างสนิท สำหรับนางแล้วไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว

กงชิงเซวียนเหอออกจากเต็นท์ไปพักผ่อน เองตัวลงนอนและมองไปยังเหรียญทองแดงที่อันหลิงหยุนให้อยู่อย่างนั้น ก็ตลกออกมาเล็กน้อย

เฟยยิงรู้สึกแปลกใจ “เจ้าขำอะไร?”

“เหรียญเงินเปล่าๆ ไม่ตลกหรอ?”

อะเสี้ยวทำหน้างง เจ้านายให้ความสำคัญกับเหรียญทองแดงเพียงเหรียญเดียว

หลังจากนั้นไม่กี่วันอันหลิงหยุนไม่ออกไปไหน บางครั้งออกมาเดินแถวๆนั้นแต่ก็ไม่เดินไปไหนไกล บางทีก็ง่วงนอน ก็ยืนอยู่บนเขามองลงไปข้างล่าง คิดถึงกงชิงวี่ทำไมยังไม่มา

หน้าไม้ยิงธนูเหล็กออกมามากขึ้นเรื่อยๆ กงชิงเซวียนเหอกลับไม่สนใจคนพวกนั้นเลย

ตีนเขามีคนมามากขึ้น บนยอดเขาเริ่มสร้างบ้านเรือน

“เฟยยิงกับอะเสี้ยวอยู่ที่นี่ ข้าต้องออกไปข้างนอก” กงชิงเซวียนเหอออกมาอย่างง่ายดายในตอนเช้า จริงๆแล้วหน้าของเขาไม่ได้ใส่หน้ากาก ซึ่งก็คือใช้หน้าของคนอื่น หน้าที่แท้จริงนั้น มีแค่อะเสี้ยวเฟยยิงไม่กี่คนที่เคยเห็น

“ข้าจะไปกับพระชายา” เฟยยิงไม่มั่นใจที่จะให้อันหลิงหยุนไปกับกงชิงเซวียนเหอ

กงชิงเซวียนเหอหันกลับมา “ถ้าเจ้าสามารถรับผิดชอบได้ เจ้าก็คงไปนานแล้ว ข้าสามารถรับประกันกับเจ้าได้ว่านางจะไม่เป็นอะไร ทางที่ดีเจ้าอย่ามากวนข้า”

“เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าหรือ?”เฟยยิงสีหน้าไม่พอใจ พยายามเข้าใกล้

กงชิงเซวียนเหอสีหน้าเงียบขรึมลง “เจ้าถอยไปซะดีกว่า”

อันหลิงหยุนมองไปที่เฟยยิง “เจ้าอยู่ที่นี่แหละ”

อันหลิงหยุนกำลังจะเตรียมตัวออกไป เฟยยิงก็ขึ้นมาด้วย กงชิงเซวียนเหอเหลือบไปมองขาของเฟยยิง “บาดแผลของเจ้า เจ้าลงไปได้หรือ?”

“......”เฟยยิงก้มลงไปมอง อย่างไม่เต็มใจ แต่กลับลงไปไม่ได้

อันหลิงหยุนถึงได้บอกว่า “เจ้าอยู่ที่นี่เถอะ”

อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปลงเขาไปพร้อมกันกงชิงเซวียนเหอ

หนทางบนเขายากลำบาก อีกทั้งฝนตกตลอดเดินไม่สะดวก คนบนเขาก็ไม่เคยลงมา ก็ยิ่งเดินลำบากมากขึ้นไปอีก

สองคนเดินลงเขามาเป็นเวลาสองชั่วยามถึงจะลงถึงตีนเขา สุขภาพร่างกายของอันหลิงหยุนในตอนนี้นับว่าใช้ได้ นางเคยผ่านการฝึกภาคสนาม การลงเขาจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ถึงตีนเขาอันหลิงหยุนก็เข้าไปในหมู่บ้าน กงชิงเซวียนเหอแหย่เล่น “ดูไม่ออก ว่าเจ้ายังมีสองทักษะนี้ ข้าเคยคิดว่า ต้องแบกเจ้าลงเขา ไม่คาดคิดว่าเจ้าจะลงมาเองได้ ยังเดินได้อยู่ไหม?”

“เจ้าไม่ต้องมาสนใจเรื่องของข้า ถ้าข้ามีเรื่องอะไรข้าจะบอกเจ้าเอง”

กงชิงเซวียนเหอเข้าไปในหมู่บ้าน เข้าไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน สองคนเข้าเมืองหวูโยกั๋วอย่างง่ายดาย ที่นี่คือชายแดน ห่างจากเมืองหวูโยกั๋วไกลมาก สองคนหลบหนีไปกับฝูงชน ไปบ้านของกงชิงเซวียนเหอก่อน

เข้าไปในบ้านทั้งสองคนพักผ่อนเป็นเวลาสองชั่วยาม ตกดึกค่อยออกมา

ที่มนเมืองมีร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง สองคนไปทำธุระที่นั่น

ร้านอาหารจัดเตรียมเสร็จแล้ว ในร้านอาหารมีคนคอยอยู่ อันหลิงหยุนเข้าไปข้างในก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ที่แท้ก็จุนโม่ซ่าง

คนมีเงิน ก็คือคนที่พูดดังกว่าคนอื่น

อันหลิงหยุนยืนอยู่ข้างๆอย่างไม่แยแส กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ “แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น แต่หวูโยกั๋วก็เปิดประตูสู่การค้า ทุกคนก็รู้เรื่องนี้ พอข้ามาแล้ว ประตูบานนี้ก็ไม่เปิดแล้วใช่ไหม ข้าแค่ทักทายท่านล่วงหน้า ถ้าข้าไม่ทักทาย ก็สามารถยืนอยู่บนหวูโยกั๋วเหมือนเดิม

อย่างน้อยข้าสามารถรับประกันว่า ข้าจะอยู่ที่นี่เพียงแค่ชั่วคราว รอจนข้าพร้อมหลังจากนั้น จะจากไปเอง จะไม่ให้มีผลกระทบต่อพวกเจ้า

หวูโยกั๋วนั้นมั่งคั่ง แต่ก็ใช่ว่าลูกน้องของประเทศต้าเหลียงจะพ่ายแพ้ กงชิงวี่ใช้เวลาแค่สองเดือนก็สามารถตีหวูโยกั๋วได้แล้ว ที่จริงแล้วข้าก็ทำได้

ถ้าคุณชายจุนไม่ยอมร่วมมือ งั้นข้าก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่า อนาคตจะปฏิบัติต่อหวูโยกั๋วอย่างไร

ในเมื่อไม่ใช่สหาย งั้นก็เป็นศัตรู

“งั้นก็ไม่จำเป็น”

จุนโม่ซ่างกลับไม่คิดเช่นนั้น โบกพัดไปมา มองอันหลิงหยุนที่อยู่ตรงหน้า มองอย่างพินิจพิจารณา จุนโม่ซ่างมองไปทางกงชิงเซวียนเหอ “ข้าไม่เต็มใจจะร่วมมือกับเจ้า ซึ่งก็คือไม่จำเป็นจะต้องร่วมมือกันเรื่องนี้ แต่ถ้าเจ้ายอมที่จะมอบตัวตัวอันหลิงหยุนให้ข้า ข้าก็จะให้เจ้าอาศัยอยู่ที่หวูโยกั๋ว”

“คนข้าส่งออกไปแล้ว ตอนนี้คงให้เจ้าไม่ได้ ดังนั้นเจ้าคงต้องยอมรามือ ส่วนเรื่องร่วมมือกันนั้น ข้าจะไม่ให้ขาดแม้แต่สตางค์แดงเดียว โดยธรรมชาติแล้ว พรมแดนของหวูโยกั๋วอยู่ใกล้กับหนานอี้ ขอเพียงแค่เจ้าให้ข้าอยู่ที่นี่ พวกเราก็คือพันธมิตรกัน ถ้าหนานอี้มีความเคลื่อนไหวอะไร ข้าจะแจ้งให้ท่านทราบโดยไว”

“หนานอี้กับข้าเป็นเพื่อนบ้านกันเพราะงั้นไม่จำเป็น” จุนโม่ซ่างลุกขึ้นเดินไปที่ประตู “ในเมื่อปฏิเสธที่จะส่งมอบคนมา ข้าก็ไม่อยากร่วมมือกับเจ้า งั้นเจ้าก็ไปเถอะ ข้าไม่อยากกลายเป็นศัตรูกับเจ้า ถ้าเจ้ามาหวูโยกั๋วเพียงเพื่อทำการค้า นั่นไม่เป็นไร แต่ถ้าเจ้าอยู่หวูโยกั๋วของข้าเพื่อทำอย่างอื่น งั้นก็ไสหัวไป”

จุนโม่ซ่างกลับออกไปถังหลงก็ตามออกไปด้วย ประตูปิดลงกงชิงเซวียนเหอได้แต่หัวเราะ ลุกขึ้นพาอันหลิงหยุนลงไป แต่พอทั้งสองคนกำลังจะออกไป ก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งหยุดเอาไว้ คนที่มามีห้าสิบหกสิบคน ล้วนแต่ใส่ชุดสีดำ จุนโม่ซ่างยืนอยู่ข้างหนึ่ง ในมือถือพัดพับ พัดพับพัดไปมาเบาๆ

ซูมู่หรงยืนอยู่อีกข้างหนึ่ง สวมชุดผ้าปักดิ้นสีม่วง ช่วงเอวผูกด้วยผ้าคาดรอบเอว ใบหน้าเผยออกมา ยืนอยู่ในท่าสองมือไขว้หลังใน แววตาเย็นตา

“ข้าหนานอี้ไม่มีทางจะทำสงครามกันกับโยกั๋ว แต่เจ้า กงชิงเซวียนเหอ ส่งคนมาให้ข้าก็แค่นั้น ไม่งั้นข้า จะฆ่าเจ้า!”