ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 803

บทที่803 พบจุนซือซือระหว่างทาง

แม่ทัพอันเงียบไปเป็นเวลานานถึงจะพยักหน้า: “พ่อรู้แล้ว พ่อจะไม่ไปคิดเล็กคิดน้อยกับเขา”

“ท่านพ่อ แบบนี้ซิถึงเป็นท่านพ่อที่ดี”

เจ้าของร่างเดิมมองกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง ตอนนั้นข้าทำร้ายท่าน จะต้องแต่งงานกับท่าน ทำให้ท่านกับจุนฉูฉูไร้วาสนาต่อกัน แต่ถามใจตัวเองดูว่า จุนฉูฉูเป็นหญิงที่มีแผนร้ายในใจ หากให้พวกท่านแต่งงานกันจริงๆ ก็เป็นการทำร้ายท่าน

ถือว่าข้านั้นมีบุญคุณต่อท่าน

พวกเราแต่งงานกัน ท่านบีบคอข้าตาย ก็ถือว่าท่านเป็นหนี้ข้า

หลังจากตายวิญญาณข้าก็ไม่สงบ ไม่สามารถจากไปได้ ยังอาลัยอาวรณ์

หลังจากที่หลิงหยุนมาข้าก็ต้องควบคุมร่างกายของข้า ให้พวกท่านได้ก่อความรักขึ้นมา วันนั้นในร่างกายข้าความรักมันระเบิดออกมา แม้จะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของยา แต่ข้าก็เก็บเอาไว้ เพื่อที่จะระเบิดออกมาสักวัน

และข้าก็ถือว่าทดแทนเรื่องที่ท่านสูญเสียจุนฉูฉูไป

ตามจริงข้าคืนการสูญเสียความสัมพันธ์ให้ท่าน แต่ข้าก็ให้ท่านมีอีกความสัมพันธ์หนึ่ง ไม่เพียงเท่านั้น ข้ายังทำให้ความสัมพันธ์ท่านดีกว่าเดิม ใช่หรือไม่?”

“ใช่”

“ดังนั้น สรุปแล้ว ท่านก็ยังติดค้างข้า”

“อื้ม”

“เช่นนั้น ข้าแค่อยากไปพบเสินหยุนเจ๋ ท่านก็คงตกลงใช่ไหม?”

“ข้ารับปากไปแล้ว ว่าเจ้าสามารถไปเจอได้”

“งั้นดี ขอบคุณท่านอ๋องที่ทำให้ข้าสมปรารถนา อีกอย่าง……ช่วงนี้ข้าไม่อยากอยู่ที่จวนอ๋องเสียน จวนอ๋องเสียนมีคนมากมายชอบซุบซิบ ข้าไม่อยากได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับข้า ช่วงนี้ข้าอยากกลับมาอยู่ที่จวนแม่ทัพกับท่านพ่อ

หากท่านอ๋องไม่วางใจ ก็ตามข้ามาก็ได้ แต่ไม่สามารถนอนร่วมห้องกัน โปรดท่านอ๋องทำให้ข้าสมปรารถนา”

ในใจกงชิงวี่นั้นสับสนยากสงบ เจ้าของร่างเดิมไม่ได้บอกว่าเวลาของนางมีไม่มาก ดูท่านางต้องการจะไปแล้ว ที่หลิงหยุนไม่ออกมาก็เพื่อช่วยนาง

“ได้ ข้ารับปาก แต่เพื่อเลี่ยงที่เจ้าจะเกิดเรื่อง ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า หากเจ้าต้องการพบกับเสินหยุนเจ๋ น่าจะต้องผ่านข้า

ตอนนี้ฮองเฮาไปอารามชีหนิงแล้ว ด้านอารามชีหนิงนั้นฮองเฮาอาศัยอยู่บนเขา ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้ แม้เจ้าจะเป็นพระชายาเสียน แต่ขนาดเสินหยุนเจ๋ต้องการจะพบฮองเฮายังยากลำบาก ซึ่งบางทีข้าอาจจะช่วยได้”

“รบกวนท่านอ๋องแล้ว” เจ้าของร่างเดิมโค้งตัว แม่ทัพอันจับมือของเจ้าของร่างเดิม แล้วพานางออกไป

คนของจวนอ๋องเสียนไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ยังคิดว่าอ๋องเสียนกับแม่ทัพอันไม่ลงรอยกันอีกแล้ว เพิ่งกลับมาก็พาไป

แม่ทัพอันกลับจวน กงชิงวี่ก็ตามไป ไม่สนใจเรื่องของจวนอ๋องเสียน แต่อ๋องตวนกับหยุนโล๋ชวน ออกมาจากลานจุนจื่อ เห็นเดินอย่างไม่รีบร้อน

อ๋องตวนอยู่ที่จวนอ๋องเสียนจนชินแล้ว แต่พูดตามจริง หยุนโล๋ชวนอยู่ที่นี่ก็เคารพซึ่งกันและกันกับเขา เมื่อจะไปแล้ว กลับมาก็ต้องห่างเหินกันอีก

ไปแล้วก็ดี ให้อ๋องเสียนกับพระชายาเสียนตีกันไป

เจ้าของร่างเดิมกลับจวนแม่ทัพเมื่อเจอใครก็สนิทสนมไปหมด ซ้ำยังวิ่งไปด้านหลังลานเพื่อหาพ่อบ้าน จับพ่อบ้านหมุนๆหนึ่งรอบ พ่อบ้านตกใจ รีบมองไปที่แม่ทัพอัน

“วันนี้ดีใจไม่เป็นไร” ในใจของแม่ทัพอันนั้นโศกเศร้า เมื่อเห็นท่าทางดีใจของลูกสาวก็ทุกข์ใจอย่างมาก

คนในลานและในจวนเบิกบานใจกันทั้งวัน กลางคืนก็พักค้างแรมในห้องของแม่ทัพอัน พูดคุยมากมายกับแม่ทัพอัน กงชิงวี่ก็มองดูพระจันทร์อยู่ในลาน หลังจากนั้นก็ไม่สบายใจเดินเข้าไปในห้อง แต่เขาก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ ฟังแม่ทัพอันและเจ้าของร่างเดิมพูดคุยกัน

“นี่คือรถม้าของจวนจุน ผู้ที่อยู่ในรถม้าก็คือคุณหนูสาม วันนี้นางไปที่วัง เจ้ายังรออะไรไม่หลบไปอีก?”

เมื่อคนขับรถม้าพูดเช่นนี้ เจ้าของร่างเดิมก็ถามว่า: “จุนซือซืองั้นรึ?”

กงชิงวี่นับถือเจ้าของร่างเดิมมาก นางนั้นเก่งกว่าหลิงหยุนเยอะ ที่รู้ว่าเป็นใคร หากเป็นหลิงหยุนคงจะต้องสับสน

“บังอาจ เจ้าเป็นใครกัน ถึงกล้าเรียกชื่อคุณหนูของพวกเราออกมาตรงๆเช่นนั้น!”คนรับใช้กำเริบเสิบสาน อันหลิงหยุนหาของในรถม้าอยู่ครู่นึงแต่หาไม่เจอ จึงออกไปนอกรถม้า หยิบบังเหียนม้าของคนขับรถม้ากระโดดลงไปด้วย มุมปากของกงชิงวี่กระตุกขึ้น สันดอนขุนง่าย แต่สันดานนั้นขุดยาก นิสัยโอหังอวดดีของเจ้าของร่างเดิม ก็ไม่เปลี่ยนไปเช่นกัน

ด้านนอกเห็นเพียงแต่เจ้าของร่างเดิม ฟาดบังเหียนลงไปที่น่องของคนรับใช้ คนรับใช้ไม่ได้ยืนมั่นคง จึงตกจากรถม้า คนขับรถม้ารีบหันกลับมาดู เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็ตกใจหวาดกลัว: “พระชายาเสียน? โปรดไว้ชีวิต พระชายาเสียนโปรดไว้ชีวิต”

อันหลิงหยุนขึ้นไปบนรถแล้วเปิดม่านรถม้าออก ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของจุนซือซือดังมาจากข้างใน เจ้าของร่างเดิมก็ด่าว่า: “เจ้าหมารับใช้ กล้ามาขวางรถม้าของข้า เจ้าทำร้ายข้าหลายต่อหลายครั้ง ข้าก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า เจ้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้ น่าโมโหเสียจริง วันนี้ข้าจะตบเจ้าให้ไม่เหลือเค้าเดิม ดูสิว่าเจ้าจะกล้าหยาบคายเช่นนี้อีกไหม!”

จุนซือซือคิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนกลับมาแล้ว ซ้ำยังตบนางแบบไม่มีเหตุผลเช่นนี้ นางรับมือไม่ไหว จึงวิ่งออกมาจากรถม้า เจ้าของร่างเดิมออกมาแล้วกระโดดลง ตบอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง จนจุนซือซือเจ็บไปทั้งตัว หน้าคว่ำลงไปกับพื้นตัวสั่นเทา

“อันหลิงหยุนเจ้าตบข้า ตอนนี้ข้าเป็นฮูหยินแม่ทัพที่ฮ่องเต้มอบให้ เจ้ามาตีข้าทำไม?” จุนซือซือไม่พอใจ หมุนตัวหันไปมองเจ้าของร่างเดิม ในมือของเจ้าของร่างเดิมจับบังเหียนม้าไว้ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“แม่ทัพคนไหน?”

“เสินหยุนเจ๋!”จุนซือซือตั้งใจมองเจ้าของร่างเดิมอย่างอวดดี ตอนนั้นเรื่องของอันหลิงหยุนกับเสินหยุนเจ๋คนในเมืองหลวงรู้กันไม่น้อย จุนซือซือก็เป็นหนึ่งในนั้น

เจ้าของร่างเดิมยิ้มแล้วเลิกคิ้ว: “งั้นเหรอ?”

“เป็นยังไง เจ้าไม่สบายใจใช่ไหม เสินหยุนเจ๋ชอบเจ้าขนาดนั้น แต่ตอนนี้กลับมาแต่งงานกับข้า” จุนซือซือได้ใจ เพื่อให้ได้เสินหยุนเจ๋มา นางทุ่มทุกสิ่ง ตัดสินใจสู้ตาย ไปถึงวังเพื่อขู่บังคับจุนเซียวเซียวอย่างไม่ลังเล เมื่อจุดอ่อนของจุนเซียวเซียวอยู่ในมือนาง จึงทำได้แค่เพียงยินยอมนาง