ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 815

บทที่ 815 ความยึดติดของหยุนจิ่น

ในตอนเช้าไทเฮาและไท่เฟยมีอาการดีขึ้น อันหลิงหยุนตรวจดูแล้ว กินอาหารเช้าแล้วก็จัดยาให้ หลังจากกินเสร็จทั้งสองก็ออกไปเดินเล่น ฤดูใบไม้ร่วงอากาศจะเย็นๆ ทั้งคู่สวมเสื้อคลุมใหญ่ อันหลิงหยุนและหยุนโล๋ชวนเดินตามอยู่ด้านหลัง และคนในวังที่เหลือก็ล้อมรอบพวกเขา

กงชิงวี่และอ๋องตวนยืนเอามือไขว้หลังอยู่ที่ริมน้ำไม่ไกล

อ่องตวนถามว่า “ได้ยินมาว่าพี่สะใภ้ไม่สบาย เจ้าก็เห็นแล้ว เป็นขนาดนี้แล้ว เจ้ายังจะไปหาเรื่องนางทำไม?”

“อืม”

“กงชิงวี่ตอบเบาๆ อ๋องตวนเคร่งเครียด “แม้พี่สะใภ้จะทำผิด แต่ก็ไปสวดมนต์กินเจแล้ว เจ้าอย่าจับไม่ปล่อยสิ อีกอย่าง… …เจ้ากับข้าตอนเด็กก็เคยเล่นกับพี่สะใภ้ด้วยกัน”

“อืม”

“เจ้าไม่อยากคุยกับข้าใช่ไหม?” ใบหน้าของอ๋องตวนแดงก่ำด้วยความโมโห

กงชิงวี่กล่าวว่า “พี่รอง ตอนนี้พระชายาตวนต้องใส่ใจดูแลสุขภาพดีๆ ไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องเข้าวัง เสด็จแม่กับไท่เฟยมีคนคอยดูแล

“ … …”

อ๋องตวนเหมือนเผชิญกับศัตรู “ข้ารู้แล้ว”

หลังจากพูดจบเขาก็หันตัวเดินจากไป กงชิงวี่ยังคงจ้องมองไปที่สระน้ำ

ก่อนเที่ยงอันหลิงหยุนก็มาหากงชิงวี่ “ท่านอ๋องท่านพูดอะไรกับอ๋องตวน? หลังจากพูดไม่กี่คำก็พาหยุนโล๋ชวนจากไป?”

“ข้าแค่บอกให้เขาระวังและใส่ใจทารกในครรภ์”

“……มีแค่นี้?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ กงชิงวี่ตอบอืม

ทั้งสองคนช่วงบ่ายก็ได้กลับไป

หลังจากกลับจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนก็รีบไปหาหยุนจิ่น รู้สึกว่ากลับมาช้าไปนิดหนึ่ง

วันนี้หยุนจิ่นมีอาการดีขึ้น และกินอาหารไปนิดหนึ่ง เมื่ออันหลิงหยุนเห็นหยุนจิ่น หยุนจิ่นก็ยืนเหม่อลอยอยู่ที่หน้าต่าง ตาจ้องไปที่นอกหน้าต่าง กำลังครุ่นคิด

อันหลิงหยุนเข้าไปหยุนจิ่นก็ไม่รู้สึก

นึกถึงมู่มิง นึกถึงป๋ายสู้สู้ อันหลิงหยุนรู้สึกปวดใจ นางไม่ต้องการให้คนที่นางรู้จักค่อยจากไปทีละคน

เดินไปหาหยุนจิ่น อันหลิงหยุนมองออกไปข้างนอก “มองดูท่านพ่อข้าเหรอ?”

หยุนจิ่นตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็หันมามองอันหลิงหยุน “เจ้านาย!”

ใบหน้าของหยุนจิ่นซีดจนน่ากลัว แม้ว่าจะกินอาหารเข้าไป แต่ร่างกายที่ฝืนอดทนมาหลายเดือนในขณะนี้ เหมือนหัวใจจะสลาย เมื่อนางเห็นอันหลิงหยุน ก็ปล่อยความรู้สึกออกมา ดูเหมือนว่าร่างกายของนางจะดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็เหมือนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

อันหลิงหยุนนั่งลงและดึงหยุนจิ่นไว้ในอ้อมกอด หยุนจิ่นหลับตา น้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตา “เจ้านายรู้ได้อย่างไร?”

หยุนจิ่นไม่เข้าใจ อันหลิงหยุนผลักหยุนจิ่นออก “ ข้าสามารถสะกดจิตได้ เจ้ารู้หรือเปล่า?”

“ข้ารู้” เรื่องหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับอันหลิงหยุนหยุนจิ่นรู้

อันหลิงหยุนพยักหน้า “เจ้ารอข้า”

อันหลิงหยุนดึงเอาข้อมูลที่สะกดจิตหยุนจิ่นในตอนนั้นออกมา และสะกดจิตหยุนจิ่น หยุนจิ่นตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าในคืนนั้นอันหลิงหยุนก็รับรู้ได้ว่าหยุนจิ่นชอบแม่ทัพอัน

หยุนจิ่นไม่อยากสนใจอะไรนัก แต่นางก็ไม่มีเรี่ยวแรงอะไร

หยุนจิ่น ถ้าในใจพ่อของข้ามีเจ้า เจ้าจะยอมหายจากอาการป่วยไหม?” อันหลิงหยุนไม่อยากเห็นหยุนจิ่นเป็นแบบนี้ จึงต้องยอมให้พ่อนางเสียสละ

ผู้ชายยังไงต้องมีผู้หญิงอยู่เป็นเพื่อน โดยเฉพาะพ่อที่บริสุทธิ์ของนาง!

อันหลิงหยุนนึกไม่ออกว่า จะเป็นคนแบบไหน

หยุนจิ่นยิ้ม “บุคคลที่อยู่ในหัวใจของแม่ทัพอันคือฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง ข้าจะเทียบได้อย่างไร?”

เมื่อหลายปีก่อนที่พ่อของข้าออกไป เดิมทีเขาวางแผนที่จะกลับแต่งงานกับองค์หญิงใหญ่ แต่ก่อนที่เขาจะกลับมา ฮ่องเต้ต้องการขัดขวางการแต่งงาน ได้หลอกองค์หญิงใหญ่ว่าพ่อของข้าอยู่ข้างนอกได้เสียชีวิตแล้ว องค์หญิงใหญ่เสียใจมากเลยแต่งงานกับคนอื่น และพ่อของข้ากลับมางานแต่งไม่มี ท่านพ่อทำเพื่อข้า และเพื่อตัวเอง ในตอนนั้นท่านน่าจะชอบองค์หญิงใหญ่เหมือนกัน

แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ท่านไม่มีอะไรที่ต้องห่วง ความรักก็ว่างเปล่า”

“เพราะอะไร แม่ทัพอันไม่ยอมรับข้า?” หยุนจิ่นเสียใจ แต่ก็ยังคาใจเกี่ยวกับฮ่องเต้หญิง

อันหลิงหยุนถอนหายใจ “ดูเจ้าเหมือนฉลาดมาก แต่ทำไมโง่อย่างนี้ พ่อของข้าอายุเท่าไหร่แล้วเจ้าอายุเท่าไหร่ ตอนนี้ท่านอายุห้าสิบกว่าปี แล้วเจ้าอายุเท่าไหร่? ถ้าบอกว่าเป็นพ่อของเจ้า หรือเป็นปู่เจ้าก็ยังได้ แล้วจะไม่สนใจขนบธรรมเนียมนี้ได้อย่างไร”

หยุนจิ่นมองไปที่อันหลิงหยุน และไม่ได้พูดอะไร อันหลิงหยุนพูดว่า พ่อของข้าหวังดีต่อเจ้า ไม่ใช่ไม่ชอบ ที่ท่านไม่ยอมรับ ไม่ใช่แค่ชอบ แต่รักเข้าแล้ว”

“หยุนจิ่นไม่สนใจ”

“เจ้าไม่สนใจ แต่ท่านกังวล เจ้าบอกว่าชอบ แล้วท่านไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เหรอ? ท่านเคยคิด ท่านไม่ใช่หิน จะไม่มีความรู้สึกได้อย่างไร ท่านครุ่นคิดอย่างรอบคอบ

ท่านไม่ใช่ไม่สนใจเจ้า ท่านแค่อยากให้เจ้าเหมือนลูกสาวของครอบครัวอื่น แต่งงานกับคนในวัยเดียวกัน เพื่อที่จะได้มีชีวิตที่ดี ถึงจะมีความรักต่อกัน และอยู่กันจนแก่จนเฒ่า

ท่านรู้สึกว่าท่านแก่แล้ว และตอนนี้เจ้าจะเห็นว่าท่านยังคงมีรูปร่างกำยำ แล้วสิบปีผ่านไปเจ้ายังดูเด็ก แต่เขาเกือบจะเป็นคนผมหงอกทั่วหัว และผ่านไปอีกสิบปี เจ้าจะดูงดงามสง่าท่านล่ะ? ท่านจะเข้าโลงแล้ว แล้วผ่านไปอีกสิบปี?

เจ้าอายุเพียงสี่สิบกว่า ท่านก็เป็นคนแก่ที่อายุเจ็ดแปดสิบแล้ว

ท่านจะทำอะไรไม่ได้แล้ว และมองเจ้าเศร้าโศกเสียใจ ถ้าท่านจากไปแล้วเจ้าจะทำยังไง?”

หยุนจิ่นน้ำตาไหล “หยุนจิ่นไม่สนใจ แม้ว่าจะเป็นสามีภรรยาแค่วันเดียว หยุนจิ่นก็เต็มใจ”

“เจ้านี่ทำไมดื้อจัง เจ้านี่เป็นคนอ่อนแอแต่นิสัยดื้อรั้น เจ้าก็ไม่ต่างจากโจร” อันหลิงหยุนพูดด้วยความโกรธ

หยุนจิ่นไม่พูดอะไร ก้มหน้าลง

หลิงหยุนกล่าวว่า “เดิมทีข้าคิดว่า ในสองสามวันนี้ฮ่องเต้หญิงน่าจะมาถึงแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าจะช้ากว่าข้าและท่านอ๋อง ไม่รู้ว่ามีเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง แต่ว่าเจ้าดูแลตัวเองดีๆ ข้าจะไปบอกพ่อของข้า ท่านต้องชอบเจ้าแน่”

หยุนจิ่นเงยหน้าขึ้น และตกตะลึง!