ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 838

บทที่ 838 วางลงแล้ว

หยุนโล๋ชวนตั้งตัวตรง มองไปยังคนตรงหน้า เกือบเหมือนกับจุนฉูฉูอย่างกับเป็นคนคนเดียวกัน

หยุนโล๋ชวนมองไปยังอ๋องตวนที่อยู่ข้างกาย อ๋องตวนในเวลานี้ดูตื้อๆใจลอย ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

หยุนโล๋ชวนอารมณ์สับสนวุ่นวาย แต่นางก็สะกดนิ่งเอาไว้ได้

มองจุนฉูฉูอย่างเพ่งพินิจพิจารณา หยุนโล๋ชวนถาม “เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าคือจุนชิงชิง เป็นพี่สาวของฉูฉู” จุนชิงชิงโน้มตัวลงแสดงความเคารพเล็กน้อย หันไปทางหยุนโล๋ชวนแล้วก็หันไปทางอ๋องตวน

หยุนโล๋ชวนมองสังเกตไปรอบๆ “ไม่เคยได้ยินว่าจุนฉูฉูยังมีพี่สาวอีกคน”

“ข้าก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี้เมื่อไม่นานมานี้ ข้าถูกส่งออกไปตั้งแต่ยังเล็ก ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่นานท่านลุงได้ไปรับข้ากลับมาบ้าน

ข้าแค่อยากจะมาเจออ๋องตวน”

“เจอข้าเพื่ออะไร?” อ๋องตวนเอาหยุนโล๋ชวนมากอดไว้ อ๋องตวนก้าวเท้าไปข้างหน้าอยากจะกลับจวนอ๋องตวน

จุนชิงชิงเยื้องกรายไปข้างๆ “อ๋องตวน สามารถพูดคุยกับข้าไม่กี่คำเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่?”

อ๋องตวนหยุดลง

จ้องขึ้นไปที่จุนฉูฉู “ข้าไม่มีอะไรจะพูด และไม่อยากคุยกับเจ้า ตระกูลจุนที่จริงแล้วมีลูกสาวกี่คน ก็เป็นเรื่องของตระกูลจุน ฉูฉูตายไปแล้ว ข้าจะไม่ทำการตัดสินอะไรทั้งนั้น แม่นางกลับเถอะ”

อ๋องตวนพูดจบก็พาหยุนโล๋ชวนเข้าประตูไป

หยุนโล๋ชวนเมื่อเข้าประตูไปก็หันกลับไปมองจุนชิงชิง ลองดูใกล้ๆสักพักก็พูดว่า “ช่างเหมือนจริงๆ แต่ในท้ายที่สุดไม่ใช่นาง

จุนฉูฉู ที่หยิ่งผยอง หยิ่งแบบไม่มีใครเทียบได้ในโลกนี้ เจ้ายังห่างไกลนัก!”

อ๋องตวนสะดุ้งเล็กน้อย กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรแล้ว

จุนชิงชิงยิ้มอย่างเฉยเมย “ฉูฉูโตมาในตระกูลจุน การอบรมสั่งสอนไม่เหมือนกับข้า ไม่เหมือนอย่างแน่นอน แต่ที่แม่นางพูด ก็ออกจะทำร้ายคนอื่นไปสักหน่อย

“ข้าตรวจถามกับตัวเอง ไม่เหมือนฉูฉูจริงๆ แต่ก็ถูกแม่นางดูแคลนเช่นนี้”

“ข้าคือพระชายาอ๋องตวน เจ้าไม่ควรเรียกแม่นางเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรูปร่างเช่นนี้ของข้า เจ้าตาบอดหรืออย่างไร มองไม่เห็นหรือ?”

หยุนโล๋ชวนพูดอย่างผ่อนคลาย ก้าวออกมาจากประตู

จุนชิงชิงกลับเตรียมใจไว้แล้ว “พระชายาอ๋องตวนพูดอย่างนี้ช่างไม่น่าฟัง ยังไม่ต้องการให้คนตอบกลับหรือ สมกับที่เป็นผู้หญิงที่มาจากตระกูลที่ดี การพูดจาช่างแตกต่าง”

“เจ้าอาจพูดได้ว่าข้านั้นหยาบคาย แต่ไม่ว่าข้าจะหยาบคายเพียงใด ก็เป็นพระชายา ไม่ว่าเจ้าจะรู้สึกสง่างามเพียงใด ก็เป็นเพียงคนไร้ค่าก็เท่านั้นเอง”

ผู้หญิงที่มีจริยธรรม เจ้ามาจวนอ๋องตวนของข้า ใช้ใบหน้าของนางสนมในอดีตมาหลอกลวงอ๋องตวน แต่งเรื่องขึ้นมา วันนี้ข้าต้องให้เจ้าได้รู้ ว่าอะไรคือกฎหมาย”

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” จุนชิงชิงถอยหลัง

“ไม่กี่วันก่อน เสินหยุนเอ๋อหายตัวไป ข้า ทำไมถึงต้องหานางให้พบ ไม่คิดเลยว่าจะส่งมาให้ถึงหน้าประตูแล้ว”

อ๋องตวนตกตะลึง “เสินหยุนเอ๋อ?”

จุนชิงชิงหน้าซีดเผือด ถอยหลังเตรียมหนี

หยุนโล๋ชวนปาลูกดอก จุนชิงชิงล้มลงไปบนพื้น หยุนโล๋ชวนพูดว่า “มังกรก็คือมังกร นกก็คือนก แมลงก็คือแมลง ไก่ฟ้าก็คือไก่ฟ้า

เจ้าก็ถือว่าเป็นแบบจุนฉูฉู แต่ก็กระดูกคนละเบอร์กับนาง

กระดูกของ จุนฉูฉู เจ้าไม่มีทางได้เข้าถึง!”

เสินหยุนเอ๋อกัดฟัน “แล้วจะยังไงละ เจ้าไม่ใช่ว่าจะไม่พ่ายแพ้ต่อนาง ในใจของอ๋องตวนไม่มีเจ้า มีแต่จุนฉูฉู ประเทศต้าเหลียงใครๆก็รู้กัน ในใจของอ๋องตวนมีแต่จุนฉูฉู”

เสินหยุนเอ๋อตะโกนเสียงดัง หยุนโล๋ชวนหัวเราะ “แต่ในที่สุดนางก็ตายแล้ว เสินหยุนเอ๋อ ถ้าวันนี้เจ้าไม่มา ในที่สุดในใจของข้าก็ยังคงมีช่องโหว่ แต่วันนี้เจ้ามาแล้ว ข้ากลับรู้สึกว่า ปมในใจได้คลี่คลายลงแล้ว

ถูกต้อง ภายในใจของอ๋องตวนให้ความสนใจจุนฉูฉูมาก แต่ในที่สุดนางก็ตายแล้ว

และพวกเรายังมีชีวิตอยู่ มีความคิดถึงอยู่เสมอ ในใจยังมีที่ที่ไม่สามารถรองรับคนอื่นได้

แต่นั่นถึงจะสามารถพูดได้อย่างชัดเจน ว่าเป็นคนคนหนึ่ง

แต่เจ้าละ?

“แล้วยังไงอะไร?” กงชิงหยินทำหน้าไม่เข้าใจ

“งั้นตอนนี้ท่านอ๋องไม่คิดถึงจุนฉูฉูหรือ?”

“คิดถึงนางทำไม นางก็ไม่ได้จะกลับมามีชีวิตได้”

“งั้นถ้ากลับมามีชีวิตแล้วละ?”

“มีชีวิตก็มีชีวิตไป ไม่ว่าอย่างไร นางก็เป็นเพียงแค่คนที่ผ่านไป ตอนนั้นข้ายังเป็นเด็ก นางหลอกลวงข้า เรื่องทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นภาพลวงตา นางทำเรื่องหลอกลวงข้า ข้ายังจะซาบซึ้งใจได้ยังไง?”

กงชิงหยินจับมือของหยุนโล๋ชวน “ในอดีตข้าเคยชอบนาง แต่สุดท้ายก็คือความหลอกลวง นางหลอกลวงข้า ทำเหมือนกับข้าเป็นคนโง่ ช่วงหนึ่งข้าเคยคิดว่า ไม่สามารถชอบเจ้าเหมือนแบบที่ชอบนางได้

ดังนั้นข้ารู้สึกละอายใจมาก แต่วันนี้ตอนที่เห็นเสินหยุนเอ๋อ ในใจของข้าก็ก่อเกิดความเกลียดชังขึ้นมา

ข้าคิดว่าเป็นนางที่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าเกลียดนาง

ข้าไม่อยากให้นางมาทำลายความรู้สึกของชวนเอ๋อและข้า

ยิ่งกังวลใจ นางทำร้ายชวนเอ๋อ ข้าอยากหลีกเลี่ยงนาง คิดว่าถ้านางกล้าทำอะไรชวนเอ๋อ ข้าก็จะฆ่านาง จับนางสับเป็นหมื่นชิ้น!”

หยุนโล๋ชวนจับใบหน้าของอ๋องตวนด้วยมือทั้งสองข้าง “ท่านอ๋อง ทำไมเจ้าต้องการแบบนี้? เกลียดคนคนหนึ่งนั้นเหนื่อยมาก!”

มือทั้งสองของอ๋องตวนจับมือน้อยทั้งสองของหยุนโล๋ชวนไว้ “ข้าไม่อยากเกลียดนาง ข้าแค่กลัวนาง! เห็นหน้านาง ข้าก็กังวลว่านางจะทำร้ายชวนเอ๋อ

ได้รู้มาว่าเสินหยุนเอ๋อไม่ใช่คนของตระกูลจุน ข้าก็โล่งใจ

ที่จริงแล้ว ข้าไม่ได้คิดถึงนางแล้ว นางจากโลกของข้าไปแล้ว เป็นข้าได้ใหม่ลืมเก่าก็ดี จะว่าข้ากลับเนื้อกลับตัวใหม่อย่างฉับพลันก็ได้

สุดท้ายข้าไม่ได้ชอบนางแล้ว

มีอยู่วันหนึ่งในตอนกลางวันข้าเห็นชวนเอ๋อหัวเราะ ข้าก็อยากซื้อของขวัญมอบให้ชวนเอ๋อ แต่เดินไปตามถนน ถนนผ่านสถานที่ที่ข้ากับนางเคยไปเดินเล่นด้วยกัน ข้าก็คิดถึงนางขึ้นมา

คืนนั้นข้าก็ฝันถึงนาง ในฝันนางผลักชวนเอ๋อลง ชวนเอ๋อล้มลง ทำให้ข้าตกใจตื่นขึ้น

ข้าก็มีความคิดอยากจะฆ่า อยากจะจับนางฆ่าจากความฝันให้มันรู้แล้วรู้รอด