ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 843

บทที่ 843 จุนเซียวเซียวถูกจับกุม

แม่ทัพอันรีบเดินเข้าไปหาฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วจับพระหัตถ์ของฮ่องเต้ชิงหยู่เอาไว้ : “ฝ่าบาท”

“จือซาน......ข้าไม่ไหวแล้ว เจ้าอย่าลืมไปเยี่ยมข้าที่สุสาน ข้ารู้สึกอิจฉาเจ้ามาตลอดชีวิต ตอนนี้รู้สึกโกรธเจ้ายิ่งนัก”

“ฝ่าบาท ใครเป็นคนทำพ่ะย่ะค่ะ ?” แม่ทัพอันกัดฟันแน่น แล้วหันมองคนที่ยืนอยู่รอบๆด้วยท่าทางที่ดุร้าย ที่แม้แต่อันหลิงหยุนยังรู้สึกกลัว

“ข้าตายเพราะโมโหเจ้า ตลอดชีวิตของเจ้า มีเพียงแค่ฐานะเท่านั้นที่เกิดมาต่ำต้อยกว่าข้า ส่วนที่เหลือล้วนดีกว่าข้าทั้งสิ้น เจ้ามีชื่อเสียงตั้งแต่ยังหนุ่ม ไทซางฮวางทรงโปรดปรานเจ้า ฮ่องเต้องค์ก่อนก็ทรงโปรดปรานเจ้า ทุกครั้งที่ข้าเห็นสายพระเนตรของฮ่องเต้องค์ก่อนทรงทอดพระเนตรเจ้าด้วยความชื่นชม ข้ารู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

เจ้ามีลูกสาว ส่วนข้าไม่มีอะไรเลย

ลูกสาวของเจ้าเติบโตมาเป็นหญิงสาวที่งดงาม ส่วนข้าต้องสูญเสียไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ข้าพบกับเจ้าช่างโชคร้ายนัก เป็นเจ้าที่ทำลายข้า

ไม่ง่ายเลยที่ข้ามีภรรยาแต่เจ้าไม่มี แต่มาวันนี้แม้แต่ภรรยาเจ้าก็มีแล้ว พอข้าคิดๆดูก็โมโหยิ่งนัก ข้าตายเพราะโมโหเจ้าจริงๆ !”

แม่ทัพอันไม่ได้ตอบอะไร เขากุมมือของฮ่องเต้ชิงหยู่เอาไว้แล้วหันมองอันหลิงหยุน : “หยุนหยุน ไม่มีหนทางใดแล้วหรือ ?”

“สายเกินไปแล้วค่ะ”

“......”

แม่ทัพอันไม่อยากพูดอะไรอีก เขาเห็นทั้งการเกิดการตายมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องที่ฮ่องเต้ชิงหยู่จะต้องทรงสวรรคตมาก่อน

“ฝ่าบาท”

จุนเซียวเซียวรีบอุ้มพระธิดาเข้ามา เด็กน้อยร้องไห้มาตลอดทาง

เมื่อมาถึงประตูแล้วกลับไม่ให้นางเข้าไป แล้วจะไม่ให้จุนเซียวเซียวร้องได้อย่างไร

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงได้ยินเสียงแววมาจึงทรงตรัสว่า : “ข้าไม่อยากเห็นนาง”

แม่ทัพอันหันมองจุนเซียวเซียวที่ยืนอยู่ที่ประตู แล้วไม่ได้พูดอะไร

“ข้าเหนื่อยแล้ว สุดท้ายก็ไม่ต้องสู้กับพวกเจ้าอีกแล้ว อ๋องเสียน ข้ามีคำพูดสองสามประโยคที่อยากจะพูดกับเจ้า เสด็จแม่ทรงออกไปก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

หวางฮองไทเฮาทรงกรรแสงแล้วพาทุกคนออกไป ในวิหารหลักเหลือเพียงแค่กงชิงวี่และฮ่องเต้ชิงหยู่เพียงสองคน สองพี่น้องคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ อีกคนกำลังนั่งอยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า : “ข้าใกล้จะตายแล้ว เจ้าไม่มีอะไรจะพูดหน่อยหรือ ?”

“ฝ่าบาทจะต้องทรงหายดีพ่ะย่ะค่ะ หยุนหยุนกำลังคิดหาหนทางอยู่”

“หึ เจ้าก็เป็นเสียอย่างนี้ ข้ารู้สึไม่ชอบเลย”

“หม่อมฉันเองก็ไม่ได้ต้องการให้ฝ่าบาททรงโปรดหม่อมฉัน ฝ่าบาทไม่จำเป็นที่จะต้องโปรดหม่อมฉัน !”

“ข้าไม่ชอบ คนที่ข้าชอบคือพระชายาเสียน สิ่งที่ข้าต้องการก็คือพระชายาเสียนเต็มใจที่จะให้ข้าสู่ขอนาง”

“เหอะ ถ้าเช่นนั้นพระองค์ก็ทรงลุกขึ้นมาสิพ่ะย่ะค่ะ หากทรงลุกขึ้นมาได้ก็จะทรงสมพระประสงค์แล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงปิดพระเนตรลง : “ข้าเป็นฮ่องเต้ ฮ่องเต้จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ?”

กงชิงวี่หันมองฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือของกงชิงวี่เอาไว้ : “จงดูแลนางให้ดี ข้าเพียงแค่อิจฉาเท่านั้น

ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงโปรดปรานเจ้า ถึงแม้จะทรงยกประเทศให้แก่ข้า แต่สิ่งที่เขาต้องการคือให้เจ้าเป็นอิสระ

ตัวอยู่ในวังก็เหมือนถูกขังอยู่ในกรง จะให้อิสระเหมือนได้ใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกได้อย่างไร

มอบนางให้แก่เจ้า ในใจของข้าก็หวังว่าชีวิตคู่ของเจ้าจะไม่สงบ แต่สวรรค์ไม่ทรงตอบรับความปรารถนาของข้า แต่กลับช่วยเหลือพวกเจ้าให้สมความปรารถนา

เจ้าช่างเกิดมาโชคดี ทำให้ข้ารู้สึกโมโหยิ่งนัก !”

“ฝ่าบาท”

“ข้าเหนื่อยแล้ว ฝากคำข้าไปบอกพระชายาเสียนด้วยว่า คืนนั้นข้ามีความสุขมาก !”

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา : “จะตายอยู่แล้วยังไม่ยอมให้คนอื่นอยู่อย่างสงบอีก !”

“......” ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงปล่อยพระหัตถ์ ที่มุมของพระโอษฐ์ขยับเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆอีก

กงชิงวี่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง อันหลิงหยุนรออยู่นานจึงได้เข้าไป ในวิหารหลักว่างเปล่า อันหลิงหยุนหันมองฮ่องเต้ชิงหยู่ที่บรรทมอยู่บนพระแท่นบรรทม เมื่อเดินเข้าไปดูก็พบว่าทรงหยุดหายใจเสียแล้ว

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วเดินโซเซออกไป เปิดประตูออก แล้วยืนอยู่ที่หน้าประตูวิหารหลัก ตามองออกไปด้านนอก จากนั้นจึงพูดว่า : “ฝ่าบาททรงเสด็จสวรรคตแล้ว !”

คนที่อยู่ด้านนอกต่างคุกเข่าลง ส่วนหวางฮองไทเฮาทรงเสด็จเข้ามาด้านใน แล้วเสด็จตรงเข้าไปหาฮ่องเต้ชิงหยู่ ขณะที่กำลังเสด็จอยู่ก็ทรงหมดสติไป

อันหลิงหยุนรีบวิ่งเข้าไป แล้วนำยาเม็ดให้หวางฮองไทเฮาเสวยหนึ่งเม็ดก่อน

หวางฮองไทเฮาทรงฟื้นขึ้นมาแล้วจึงเสด็จไปบรรทม ในวังก็เริ่มจัดงานพระราชพิธีพระบรมศพอย่างยิ่งใหญ่

“ทรงมีรับสั่งให้เซียวกุ้ยเฟยเป็นผู้เฝ้าพระบรมศพ”

จุนเซียวเซียวไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า เมื่อฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงสวรรคตแล้ว นางจะกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลย ไม่เพียงแต่ลูกที่ไม่ได้รับการสถาปนา ตัวนางเองก็ไม่อาจพูดอะไรได้ กลับเป็นอ๋องตวนที่ได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้

อีกทั้งจุนเซียวเซียวยังได้รับคำสั่งให้เฝ้าพระบรมศพอีก จึงทำให้รู้สึกลังเลอยู่นานแล้ว

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรต่อดี เสินหยุนชูอยู่กับฮ่องเต้ชิงหยู่มาหลายปี ถ้าหากไม่รัก ก็คงจะทำร้ายฮ่องเต้ชิงหยู่เสียตั้งนานแล้ว ถูกแม้ฮ่องเต้ชิงหยู่จะถูกเสินหยุนชูลอบทำร้ายอยู่หลายครั้ง แต่เสินหยุนชูเองก็ไม่ได้ทำร้ายเขาจนขั้นถึงแก่ชีวิต

ซึ่งพอจะอธิบายได้ว่าตัวนางเองก็ทำไม่ลงเช่นกัน

เทียบไม่ได้กับคนพวกนั้นที่พูดว่าจะทำร้ายให้ถึงตาย ก็ทำร้ายจนกระทั่งถึงแก่ความตายโดยไม่ลังเล

“เจ้ากลับไปเถอะ ข้าอยากนั่งคนเดียวสักพัก”

เสินหยุนชูนั่งนับลูกประคำแล้วปิดตาลง อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

เสินหยุนชูนั่งขัดสมาธิอยู่ตลอดทั้งคืน ในมือถือลูกประคำเอาไว้ แล้วนั่งไว้ทุกข์ให้แก่ฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่เพียงผู้เดียว

ตอนเช้ากงชิงวี่และอ๋องตวนมองดูนาง เห็นนางปิดตาอยู่ด้วยท่าทีที่สงบ อ๋องตวนจึงไม่อยากเข้าไปรบกวน แต่กงชิงวี่กลับพูดขึ้นมาอย่างชัดเจนว่า : “ฮองเฮาทรงเสด็จสวรรคตตามฝ่าบาทไปแล้ว”

เมื่อเขาพูดจบ อ๋องตวนก็ผงะไป แล้วรีบวิ่งเข้าไปดูเสินหยุนชู เมื่อยื่นมือเข้าไปทดสอบดูก็พบว่าไม่มีลมหายใจแล้ว

ลูกประคำในมือของเสินหยุนชูค่อยๆคลายออกมา ลมพัดผ่านแต่คนกลับไม่ล้มลง

อ๋องตวนคุกเข่าลง มองดูเสินหยุนชูโดยไม่พูดอะไรออกมา

ฮ่องเต้ของประเทศต้าเหลียงเสด็จสวรรคต ฮองเฮาก็ทรงเสด็จตามไปอย่างใกล้ชิด กลายเป็นเรื่องที่ประชาชนของประเทศต้าเหลียงนำไปพูดคุยกันอย่างกว้างขวาง เดิมทีจะจัดงานพระราชพิธีพระบรมศพเพียงแค่สามวัน กำหนดการจึงต้องเปลี่ยนเป็นเก้าวัน

จุนเซียวเซียวอุ้มลูกนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้อง

นางกลัวจนตัวสั่น ถึงแม้ยังไม่มีการพิสูจน์สาเหตุการสวรรคตของฮ่องเต้ชิงหยู่ แต่การที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ แม้แต่ก่อนสิ้นพระชนม์ก็ไม่ได้พบหน้า ส่วนพระราชธิดาเองก็ไม่ทรงมีรับสั่งอะไรเอาไว้ แสดงให้เห็นว่าทรงรู้ชัดเจนว่านางเป็นคนวางยาพิษ

คนอย่างอ๋องเสียน จะไม่นึกสงสัยนางได้อย่างไรกัน ?

แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แล้วจะไม่ให้นางรู้สึกกลัวได้อย่างไร ?

จู่ๆสาวใช้ที่กำลังยืนอยู่ก็ล้มลงไป

จุนเซียงเซียวหันหน้าไปมอง เห็นคนชุดดำเข้ามาข้างในเรียบร้อยแล้ว

“เจ้ามาได้อย่างไร ?” จุนเซียวเซียวที่กำลังกังวล ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี เมื่อเห็นคนที่ปรากฏตัวขึ้นก็เกือบจะร้องไห้ออกมา

“มารับเจ้า ไปกันเถอะ !”

เมื่ออีกฝ่ายพูดจบก็อุ้มลูกสาวที่อยู่ในอ้อมอกของจุนเซียวเซียวไป แล้วนำมาผูกไว้ที่อกของตนเอง จากนั้นจึงจูงมือจุนเซียวเซียวหนีไป

จุนเซียวเซียวไม่สนใจอย่างอื่น รีบตามไปติดๆ

แต่สุดท้ายเพิ่งจะก้าวพ้นจากประตูออกมา ก็ถูกกองทัพวี่หลินเข้ามาขวางเอาไว้ !