ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 88

บทที่ 88 เรื่องการปรนนิบัติรับใช้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไขว้มือไว้ด้านหลังเดินไปมาอยู่ข้างบน สีหน้าย่ำแย่

กำลังจะพูดบางอย่าง จุนฉูฉูก็ตื่นขึ้น มองไปยังอันหลิงหยุน จุนฉูฉูร้องไห้ถาม: “พระชายาเสียน ทำไมเจ้าถึงพูดความผิดถูกกลับกันเช่นนี้ เจ้าให้คนไปปิดประตูแท้ๆ แล้วหยิบมีดออกมา ข้าถามเจ้าว่าทำไมต้องให้คนออกไป มีดมาจากที่ใด เจ้าบอกกับข้าว่าจะฆ่าข้า เพราะว่าเจ้าเกลียดข้า ยังพูดอีกว่า……”

จุนฉูฉูกัดริมฝีปาก ใบหน้าซีดเซียวอับอายอย่างน่าอึดอัดใจ

“เจ้าบอกว่าเจ้าเกลียดที่ข้าเป็นคนในใจของท่านพี่วี่ เจ้าบอกว่าเพราะข้าท่านพี่วี่ไม่ยอมรับในตัวเจ้า ไม่เข้าหอกับเจ้า เจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ทันใดนั้นจุนฉูฉูก็ร้องไห้ไม่หยุด อ๋องตวนได้ยินเข้าหัวใจก็ลุกเป็นไฟ จ้องมองอันหลิงหยุนอย่างโมโห: “ข้าว่าอยู่แล้วต้องเป็นฝีมือเจ้า เป็นถึงพระชายาเสียนเจ้ากลับมีจิตใจคับแคบเช่นนี้ น้องสามแต่งงานกับเจ้าได้อย่างไร ช่างน่าละอายต่อราชวงศ์”

อันหลิงหยุนตะลึงอ้าปากค้าง จุนฉูฉูไม่ธรรมดาจริงๆ ความสามารถในการย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้ามเป็นใครไปไม่ได้เลย

และอ๋องตวนที่โง่นี่อีก พูดจาอะไรเหลวไหล!

อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงวี่ที่ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ไม่รู้ว่าเขาจะช่วยนางหรือไม่

“อ๋องตวน ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นจริงๆ อย่างไรก็ตาม ข้าสาบานได้ ข้าขอสาบาน มีดไม่ใช่ของข้า มีดเล่มนั้นเป็นของผู้ใด ผู้นั้นรู้ หากเป็นของข้า ขอให้ฟ้าลงโทษข้าให้ทั้งตระกูลอันของข้าไม่ให้ตายดี ตาเจ้าแล้วพระชายาตวน เจ้าแค่สาบานว่ามีดเล่มนั้นไม่ใช่ของเจ้าก็พอ”

อันหลิงหยุนค่อยๆ ลุกขึ้น คุกเข่าอยู่กับพื้นมองจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเม้มริมฝีปาก เงยหน้ามองอ๋องตวน: “อ๋องตวน……”

“ข้ารู้”

อ่องตวนกอดจุนฉูฉู: “อันหลิงหยุนข้ารู้ว่าพ่อเจ้าเป็นแม่ทัพ เจ้าอาละวาดในเมืองหลวงข้าก็รู้เช่นกัน แต่ข้าไม่เชื่อหรอกนะ ที่นี่ไม่มีกฎหมายของราชวงศ์ศักดินา เจ้าทำร้ายฉูฉู เจ้าย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้าม……”

“ข้าสาบาน ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง” อันหลิงหยุนพูดอย่างเย็นชา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ที่อยู่ด้านบนตอนนี้ดูเย็นชา ทันใดนั้นกล่าวว่า: “เรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด ข้าไม่อยากได้ยินมันอีก อ๋องตวน อ๋องเสียน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ปิดประตูเพื่อทบทวนความผิดของตัวเองเป็นเวลาสิบวัน กระทั่งกุ้ยเฟยเข้าวังทำพิธีแต่งตั้งกุ้ยเฟยจนแล้วเสร็จ

พระชายาตวน พระชายาเสียน เจ้าสองคนทะเลาะกันในวัง เป็นความผิดมหันต์ ความผิดนี้ควรลดระดับให้เป็นบุคคลทั่วไป ลงจากตำแหน่งพระชายา

แต่พิธีแต่ตั้งพระมเหสีกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ข้าคิดว่าเจ้าทั้งยังเด็กและไม่รู้ ก็จะไม่ตัดพวกเจ้าออกในฐานะพระชายา

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามก้าวออกจากประตูแม้แต่ครึ่งก้าว ห้ามออกจากจวนอ๋อง

พิธีแต่ตั้งพระมเหสีเจ้าทั้งสองก็ห้ามเข้าร่วม

กระทั่งพิธีแต่ตั้งพระมเหสีเสร็จสิ้น เจ้าทั้งสองจึงจะสามารถออกไปพบป่ะผู้คนได้

“ฮ่องเต้……” อ่องตวนต้องการจะพูดบางสิ่ง กงชิงวี่ประสานมือเคารพกล่าว: “ข้ารับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนคุกเข่าคำนับทันที: “หม่อมรับพระบัญชาเพคะ”

อ๋องตวนกอดจุนฉูฉูด้วยความโกรธและต้องพูดว่า: “ข้ารับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

“หม่อมรับพระบัญชาเพคะ”

จุนฉูฉูก็พูดเสียงเบา

ทั้งสี่ถวายบังคมลา อันหลิงหยุนและจุนฉูฉูถูกแยกอุ้มออกจากพระตำหนักจรุงจิต ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินไปที่เก้าอี้มังกรและนั่งลงหลังจากพวกเขาไป

สวีกงกงรีบเดินไปปรนนิบัติรับใช้

“ตรวจสอบ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าจริงจัง สวีกงกงมีความรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ดีแน่ เห็นด้วยและตรวจสอบทันที

ขณะนี้อันหลิงหยุนถูกอุ้มเข้าไปในรถม้า รถม้ากลับไปถึงจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนรู้สึกกลุ้มใจหลังจากเข้าประตู เป็นไงล่ะคราวนี้ สร้างปัญหาขนาดนี้ ออกจากประตูจวนไม่ได้ด้วยซ้ำ

“เปิดให้ข้าดู”

กงชิงวี่เข้าประตูและเอาเก้าอี้นั่งลง มือทั้งสองข้างกดขาทั้งสอง

อันหลิงหยุนพูด: “ไม่เป็นไรเพคะ ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว”

“เปิดออก ข้าดูแล้วถึงจะได้รู้ว่าเป็นอะไรหรือไม่” กงชิงวี่ยืนยัน อันหลิงหยุนไม่สามารถลังเลอีกต่อไป เปิดแขนให้เขาดู

อันหลิงหยุนตั้งตัวไม่ทัน: “สวมใส่สื้อผ้ากินข้าว?”

“นี่เป็นเรื่องเล็ก แต่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับลูกหลานในอนาคตของข้า พระชายาเป็นหรือไม่?” กงชิงวี่ดูสงบและผ่อนคลาย ใบหน้าไม่เคอะเขินไม่ใจเต้น

อันหลิงหยุนเงียบอยู่นาน: “ท่านอ๋อง ข้ายังไม่เข้าใจ รอให้ข้าพ้นจากการต้องห้าม ข้ากลับไปถามท่านพ่อแล้วค่อยคุยเรื่องนี้ดีกว่า”

“คงไม่จำเป็นแล้ว ทุกวันนี้ท่านแม่ทัพอันก็มีกิจบ้านงานเมืองมากมาย ยุ่งวุ่นวาย ในช่วงได้ยินมาว่าไปเล่นหมากรุกกับฮ่องเต้อยู่เป็นครั้งคราวเพื่อคลายความเบื่อหน่าย”

“ก็จริง……”

อันหลิงหยุนทำตัวไม่ถูก ชายในยุคโบราณ เป็นแบบนี้ทั้งนั้น เจอหญิงก็จ้องแต่จะแก้ผ้า แล้วอยากทำเรื่องอย่างงั้น?

“พระชายา ข้าสามารถสอนเจ้าได้ ว่าอย่างไร?”

กงชิงวี่พยายาม มือไม่ใช่แค่ลูบอีกต่อไป แม้ว่าจะสวมใส่เสื้อผ้าแล้ว แต่มือของเขายังคงวนอยู่บนแขนของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหน้าแดงจนแทบเลือดออก จิตใจว้าวุ่นไม่สิ้นสุด

“ท่านอ๋อง เรื่องเช่นนี้ ยังคงต้องเลือกเลิศยามที่ดี วันนี้ท่านและข้าเกือบจะเกิดเรื่องในวัง ตอนนี้ถูกฮ่องเต้รับสั่งห้ามออกจากจวน ยังต้องฝึกจิตบ่มนิสัย กลับใจอย่างถี่ถ้วนถึงจะถูก”

อันหลิงหยุนกำลังพูดอยู่ ปากก็ถูกปิด อันหลิงหยุนเบิกดวงตากลมโตทันที มองไปที่โครงร่างที่ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้า

คนตรงหน้าจับแขนนางด้วยมือทั้งสองข้าง และกำลังจูบนาง

แต่เหมือนว่าเป็นครั้งแรกของเขา เทคนิคการจูบนั้นเงอะงะมาก อยู่สองหรือสามครั้ง แล้วกัดนางจนตัวสั่น

กงชิงวี่ถอยออก เสียงค่อย: “ข้าจะสอนเจ้าตอนนี้”

“ท่าน……อ๋อง……”

ทันใดนั้นกงชิงวี่ก็ตะครุบเข้าไป อันหลิงหยุนตั้งตัวไม่ทันชั่วขณะ ก็ถูกพาไปบนเตียง นางจับไหล่ของกงชิงวี่ด้วยมือของนางโดยไม่รู้ตัว ต้องการผลักกงชิงวี่ออก ไม่อยาก……

ฉัวะ……

เสื้อผ้าขาดกระจุย！