ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 894

บทที่ 894ตามหาราชินีหมาป่า

ราชาหมาป่าแหงนหน้าขึ้นและคำรามหนึ่งครั้ง น้ำเสียงโกรธ และเศร้า อันหลิงหยุนสะเทือนใจ ก้มลงไปกอดราชาหมาป่าแล้วลูบหน้า “ไม่ต้องห่วง ที่ข้ามานี่เพื่อช่วยเหลือเจ้า จะต้องไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนหันมามองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ราชินีหมาป่าของเขาถูกใครบางคนมาจับตัวไป”

“ช่างใจกล้ามาก แม้แต่ราชินีหมาป่าก็กล้าจับ ใครกัน?” กงชิงวี่รู้สึกไม่พอใจ

อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ ตรงนี้อยู่ไกลจากเมืองหลวง น่าจะไม่เคยมีเหตุการณ์ที่หมาป่าลงจากภูเขาไปทำร้ายผู้คน อาหารที่นี่มีมากมาย และเพียงพอสำหรับฝูงหมาป่ากิน ถ้าพวกมันไม่ลงจากภูเขา แล้วใครมาจับพวกมัน?”

อันหลิงหยุนเดินไปหยิบลูกศรขึ้นมาดูใกล้ๆ “นี่ไม่ใช่สิ่งของไม่ดี ฝีมือและวัตถุดิบดีมาก คนธรรมดาไม่อาจครอบครอง”

“กงชิงวี่หยิบมาดูอย่างละเอียด และพูดว่า “น่าจะเป็นฝีมือการทำในเมืองหลวง ของทางการ”

“ข้าดูแล้วน่าจะใช่” อันหลิงหยุนพึ่งนึกขึ้นได้

“และถามราชาหมาป่า รู้ไหมว่าราชินีหมาป่าอยู่ที่ไหน พวกข้าไปหากัน” กงชิงวี่องอาจกล้าหาญ

อันหลิงหยุนยกมุมปากขึ้น “อืม”

หลิงหยุนหันไปมองราชาหมาป่า “รู้ไหมว่าอยู่ที่ไหน?”

ราชาหมาป่าร้องโหยหวนด้วยความเศร้า น้ำตาคลอเบ้า

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว “จับไปเมื่อวานนี้ ในขณะนั้นหมาป่ากำลังเฝ้าดูฝูงหมาป่าของเขา ฝูงหมาป่าจับไก่ฟ้าได้หนึ่งตัวมากิน จากนั้นพวกมันก็ล้มลงกับพื้น ตอนนั้นเขากำลังตรวจสอบ ไม่ทันสังเกตก็ถูกจับไป หมาป่าตัวอื่นๆบอกว่าถูกเชือกลากไป”

อันหลิงหยุนบอกกงชิงวี่ กงชิงวี่ตอบอย่างเย็นชา “รอข้าจับพวกเขาได้ จะฆ่าให้หมด”

อันหลิงหยุนตอบอืม ก็รู้สึกง่วงนอนเล็กน้อย และดึงกงชิงวี่ อันหลิงหยุนพิงแขน “ท่านอ๋อง ข้าขอนอนสักพัก”

อันหลิงหยุนพูดจบก็มึนๆพิงแขนของกงชิงวี่แล้วหลับไป กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุน และนางก็หลับสนิทในอ้อมแขนของกงชิงวี่

ข้างหน้ามีภาพหมาป่ากรีดร้อง ราชาหมาป่าเพิ่งกลับมา และรีบวิ่งออกไปเมื่อเห็นภาพนี้และถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ในขณะนั้นมีคนใช้บ่วงเชือกรัดคอราชินีหมาป่าไว้ และลากลงจากภูเขา หมาป่าลงไปไล่ล่า ถูกคนใช้ดาบไล่ อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น “ท่านอ๋อง พวกเขาลงเขาไปแล้ว และไปทางทิศใต้ ทางไปเมืองหลวง”

“อืม ราชาหมาป่า เจ้ามากับข้า”

ราชาหมาป่ามองกลับไปที่หมาป่าที่อยู่ข้างหลังเขา ด้วยความกังวลเล็กน้อย

“ไม่ต้องกังวล พวกเขาจับราชินีหมาป่าเจ้าไป คงยังไม่ย้อนกลับมา พวกข้ารีบไปตามหา” กงชิงวี่พยุงอันหลิงหยุนลงจากภูเขา และราชาหมาป่าก็ติดตามไป

ถึงด้านล่างของภูเขา อันหลิงหยุนให้ราชาหมาป่าขึ้นรถม้า และออกไปด้วยกัน

ก่อนถึงเมืองหลวง อันหลิงหยุนก็บอกกงชิงวี่ อยู่ใกล้ๆแถวนี่แหละ

ทั้งสองลงจากรถ อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ แต่ไม่พบใคร แต่กงชิงวี่พบทิศทาง มีหมู่บ้านหนึ่งอยู่ไม่ไกล และพวกเขาก็ไปที่นั่น

ก่อนฟ้ามืด อันหลิงหยุนก็ตามไปด้วย

ในหมู่บ้านมีเสียงหมาป่าร้องโหยหวน ราชาหมาป่ารู้ทันทีว่านั่นคือราชินีหมาป่าของเขาเร่งรีบจะไปหา แต่ถูกอันหลิงหยุนห้ามไว้ “เจ้าตามข้า ท่านอ๋อง ท่านไปก่อน”

กงชิงวี่พยักหน้า และเดินไปก่อน อันหลิงหยุนและราชาหมาป่าเดินไปบ้านที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน สถานที่ถูกต้อง ประตูถูกเปิดออก มีคนกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่ในสนาม มีชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบ ยังคงนอนอยู่บนพื้น ร่างกายและเลือดปะปนกันจนมองไม่ชัดเจน และหมาป่าบนพื้นก็ยืนต่อหน้ากงชิงวี่อย่างดุร้าย

มีคนแก่และเด็กในสนามหลายสิบคน สนามมีขนาดใหญ่ และกว้างพอ

อันหลิงหยุนเดินไปรอบๆสนาม และในที่สุดก็มองไปที่หมาป่าสองตัวที่วิ่งมากอดคอกัน

ทันใดนั้นราชาหมาป่าก็ดุดันมาก มองไปยังคนที่อยู่ด้านข้าง ชายชราคนหนึ่งเดินออกจากบ้าน ใบหน้าชายชราเหี่ยวย่น สายตาเย็นชามองไปที่กงชิงวี่

อาหยู่ฟันลงไป มีคนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

อันหลิงหยุนหันมา แขนนั้นได้ปลิวออกไปแล้ว อันหลิงหยุนไม่คาดคิดว่า กงชิงวี่จะทำเช่นนี้จริงๆ แต่เรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว แต่คนยังไม่ตาย

พวกเขาอาจจะฆ่าหมาป่าไปหลายตัวแล้ว!

“ท่านพ่อ ช่วยลูกด้วย” ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นและร้องไห้

อันหลิงหยุนมองไปที่ชายคนนั้น มองไปที่กงซุนหยิ่ง กงซุนหยิ่งพูดอย่างเย็นชา “อยากฆ่าก็ฆ่า ข้าจะไม่พูดเด็ดขาด”

“เอาอีก” กงชิงวี่สั่งการ

อาหยู่กำลังจะลงมือ ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นและวิ่งไปคุกเข่าต่อหน้าอันหลิงหยุน รีบพูด “ข้าพูด ข้าพูด ข้ารู้”

“เจ้าคนต่ำช้า ไปตายซะ!” กงซุนหยิ่งยกไม้เท้าขึ้นและกำลังจะฟาดลงมาตี แต่โดนกงชิงวี่ถีบออก

แม้ว่ากงซุนหยิ่งจะมีสายเลือดแม่ทัพ แต่เขาก็เป็นเพียงแม่ทัพเล็กๆเท่านั้น เคยได้พบฮ่องเต้องค์ก่อน และไม่ใช่คนที่มีผลงานยอดเยี่ยม ถ้ามีผลงาน จะมาปักหลักอยู่ในสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไร

กงซุนหยิ่งกลิ้งบนพื้นด้วยความเจ็บปวด เขาถอนหายใจและมองไปที่กงชิงวี่อย่างดุดัน “ฮ่องเต้องค์ก่อนยังไม่ทำแบบนี้กับข้า ท่านในฐานะอ๋องเสียน รังแกผู้อ่อนแอ ถ้าข่าวลือแพร่ออกไป ท่านไร้ซึ่งคุณธรรมเหยียดหยามผู้ชายรังแกผู้หญิง ทำสิ่งชั่วร้ายอย่างอำมหิต กดขี่รังแกแต่ผู้ภักดี และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ”

อันหลิงหยุนตกใจ ชื่อเสียงของกงชิงวี่แย่ขนาดนี้เลยหรือ?

นางไม่รู้ด้วยซ้ำ!

กงชิงวี่ยิ้ม “ยังมีที่รุนแรงกว่านี้ การฆ่าคนเป็นนิสัยเคยชินของข้า เจ้ายังไม่รู้เหรอ!”

กงชิงวี่ไม่พอใจ กัดฟัน “วันนี้ถึงข้าต้องตาย ก็จะไม่ยอมปล่อยสัตว์เดรัจฉานเหล่านี้ไป!”