ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 896

บทที่896 ฮองเฮาทรงพระปรีชา

จากนั้นหลิงหยุนก็มองคนอยู่บนพื้นที่ตกใจกลัวและพูดอย่างใจเย็น “ข้าคือพระชายาประเทศต้าเหลียงชื่ออันหลิงหยุน พวกเจ้ารู้หรือไม่?”

“รู้ รู้… …” คนพวกนั้นรีบคุกเข่าคารวะ

“บุคคลนี้ทำร้ายคนนับไม่ถ้วน ทหารสี่พันคนเหล่านั้นเป็นทหารที่เกิดมาและพร้อมเสียสละชีวิตเพื่อประเทศ เขาต้องชดใช้ด้วยชีวิต เขากินลูกหมาป่าในป่า และก่อให้เกิดภัยพิบัติจากหมาป่า ต้องรับผิดชอบ

อีกอย่างคือเขาพุ่งเป้าไปที่หมาป่า และฆ่าหมาป่า และตอนนี้เขาตายในเงื้อมมือของราชาหมาป่า ซึ่งถือเป็นการชำระหนี้แค้น

มิฉะนั้นทุกวันเขาจะไปที่ภูเขาเพื่อฆ่าหมาป่า พวกเจ้าก็รู้สึกไม่สบายใจ

เมื่อคนตายทุกอย่างก็จบลง หาที่ฝังร่างของพวกเขา เรื่องนี้ก็ให้มับจบลงแค่นี้ ต่างคนต่างเริ่มต้นชีวิตของตัวเอง ถ้าพวกเจ้ายินยอม ตั้งแต่วันนี้ ก็สาบานว่า ชีวิตนี้จะไม่ฆ่าหมาป่าอีก”

ราชาหมาป่ายืนอยู่ที่สนาม มองไปที่คนเหล่านั้น และมองที่อันหลิงหยุน

ทุกคนต่างคุกเข่าคารวะ อันหลิงหยุนถามราชาหมาป่า “เรื่องในวันนี้ เจ้ายินยอมให้มันจบลงหรือไม่?”

“… …” ราชาหมาป่าแหงนหน้าคำราม อันหลิงหยุนพยักหน้า และมองไปที่กงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ไปกันเถอะ”

กงชิงวี่ก็ไปกับอันหลิงหยุน

ออกจากหมู่บ้าน อันหลิงหยุนมองไปที่ราชาหมาป่า ราชินีหมาป่าไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร กินยาของอันหลิงหยุน ก็หายอย่างรวดเร็ว!

“พวกข้าจะส่งเจ้ากลับไป” อันหลิงหยุนเข้าไปในรถม้า และส่งราชาหมาป่ากลับไป

ราชาหมาป่าออกจากรถม้าและเดินไปรอบๆอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนสัมผัสราชาหมาป่า “หวังว่าต่อไปพวกเจ้าจะไม่เจอเรื่องแบบนี้อีก กลับไปเถอะ”

ราชาหมาป่าและราชินีหมาป่าเดินวนรอบๆสองสามครั้ง ก่อนที่จะวิ่งหนีไป อันหลิงหยุนหันกลับมาและเข้าไปในรถม้าและจากไป

ครั้งนี้หลิงหยุนคงเหนื่อยล้า พิงแขนของกงชิงวี่และเตรียมพักผ่อน พอได้พิง กงชิงวี่ก็มองออกไปนอกรถม้า เปิดม่านรถม้า และมองไปยังภูเขา อันหลิงหยุนก็มองไปในทิศทางนั้น ฝูงหมาป่าวิ่งอยู่บนภูเขา และราชาหมาป่าก็ร้องคำรามขณะวิ่ง

หลิงหยุนลุกขึ้นและหมอบลงบนหน้าต่าง และตะโกนไปที่ภูเขา ใบหน้าของกงชิงวี่เปลี่ยนเป็นสีซีดขาว (และมีตอบรับ)

อันหลิงหยุนเฝ้าดูหมาป่าไม่สามารถวิ่งต่อไป ยืนดูบนภูเขา อันหลิงหยุนเข้ามาในรถม้า แล้วนอนต่อ

ใช้เวลาไม่นาน อันหลิงหยุนก็หลับไป

กลับถึงที่บ้าน อันหลิงหยุนไปดูหลี่ถิงก่อน วันนี้หลี่ถิงมีปฏิกิริยาดื้อยา บวกกับอันหลิงหยุนไม่อยู่ ไม่มีคนฉีดยาชา ตอนนี้เขากำลังจิตตก

“อันหลิงหยุน เจ้าไม่ประสบความสำเร็จแน่นอน ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้ตายดี ทำให้พวกเจ้าไม่ได้ตายดี!”

เมื่ออันหลิงหยุนหยิบยาชาออกมา และกำลังจะฉีดให้หลี่ถิง หลี่ถิงกัดลิ้นและหายใจเฮือกสุดท้าย และเขาก็ตาย!

มือของอันหลิงหยุนหยุดกลางอากาศ จ้องมองภาพตรงหน้า แต่ไม่ได้ตกใจ ยาชาตกลงที่พื้น ใบไม้บางส่วนปลิวลงมาจากบนท้องฟ้า อันหลิงหยุนมองไปที่ภูเขาตรงหน้า พลางคิดถึงตอนที่มาที่นี่ครั้งแรก ทุกอย่างก็เหมือนความฝัน ต่อจากนี้ไปจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น อันหลิงหยุนไม่แน่ใจ

กงชิงวี่ได้รับรายงานลับ หนานอี้ได้ระดมกองทัพ 700,000 คน และกำลังรุกหน้ามายังประเทศต้าเหลียง

ยิ่งไปกว่านั้นราชสำนักยังได้รับรายงานอีกฉบับ ขอให้ฮ่องเต้ชิงหยินส่งคืนมกุฎราชกุมารี

เมื่ออันหลิงหยุนกลับไป กงชิงวี่อยู่ในสนามและกำลังมองขึ้นไปบนดวงดาว อันหลิงหยุนเดินไปหาเขาและมองดูเขา เขามีใบหน้าโศกเศร้า และไม่ยากที่จะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

หลิงหยุนแปลกใจ “เกิดเรื่องอะไร?”

“อืม หนานอี้ยกทัพมาแล้ว”

“ท่านอ๋อง ข้าไม่กลัวพวกเขามา และข้ามีวิธีที่จะเอาชนะพวกเขา ท่านอ๋องไม่ต้องกังวล ไม่ว่าพวกเขาจะมีกี่คน พวกเขาไม่มาก็แล้วไป แต่ถ้ามาแล้ว จะทำลายล้างกองทัพพวกเขาทั้งหมด จะกวาดล้างไปทั่วทั้งสี่ทิศแผ่นดินใหญ่ ให้ทั้งแผ่นดินใหญ่มีแต่ความสงบสุข!”

กงชิงวี่ตกอยู่ในความงุนงง เขามองอันหลิงหยุนเป็นเวลานาน “อำนาจเป็นสิ่งที่ข้าไม่ต้องการ ข้าแค่ไม่ต้องการให้ประเทศต้าเหลียงตกอยู่ภายใต้อำนาจคนอื่น เพียงแค่หลิงหยุนอยู่เป็นเพื่อนข้า ชมดอกไม้ และสายน้ำ ชมทิวทัศน์ภูเขาและพื้นแผ่นดินนี้

รุ่งเช้าใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยามค่ำหยอกล้อกัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!”

อันหลิงหยุนเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของกงชิงวี่ “ตกลง!”

ทั้งสองจ้องหน้ากัน กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมกอด “ข้ารู้ หลิงหยุนต้องกันปกป้องข้า และรู้พวกมันต้องการกำจัดข้า แต่ข้าไม่ใช่คนที่พวกมันจะจัดการได้!”

“อืม!”

ทั้งคู่แนบชิดกันตลอดทั้งคืน ตอนเช้ากงชิงวี่ก็จากไป ทั้งเมืองในประเทศต้าเหลียงเตรียมการพร้อม ระดมกำลังทหาร

ในเมืองเริ่มมีความคิดเห็นที่โจมตีอันหลิงหยุน

บางคนพูดว่าความงามของอันหลิงหยุนพาหายนะ นำภัยมาสู่ประเทศต้าเหลียง แต่ขุนนางทั้งหลายต่างมีความคิดเหมือนกัน รู้สึกว่าเรื่องนี้ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ยินยอมให้ประเทศต้าเหลียงถูกทำลายดีกว่า ยังไงก็ไม่ยอมส่งอันหลิงหยุนไป

วันนี้อยู่ในราชสำนักกงชิงวี่ไม่ยอมพูดอะไร ฮ่องเต้ชิงหยินก็เคร่งขรึม ไม่มีขุนนางท่านไหนพูดมีแต่หยุนกั๋วกงที่พูด เสิ่นหยุนเจ๋และ เสินหยุนเลี่ยก็เงียบ แม่ทัพอันก็เงียบเช่นกัน

มีแต่หยุนโล๋ชวนที่อุ้มท้องโต ยากนักที่จะมาประชุมในราชสำนัก

“เมื่อคืนฮ่องเต้ได้คุยเรื่องนี้กับข้า เรื่องนี้มันไม่สมควรที่ข้าจะนำมาพูดในห้องประชุม แต่ข้าอยากพูดกับฮ่องเต้ และขุนนางทั้งหลาย”

“ฮองเฮาทรงพระปรีชา” เมื่อเทียบกับเสินหยุนชูแล้ว หยุนโล่ชวนแม้อายุน้อย แต่ได้ครองใจผู้คน