ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 921

บทที่ 921 หนังสือสัญญาทางทหาร

“ หยุนเล่ นี่เจ้าถูกนางปิศาจนี่บดบังจนดวงตามืดบอดไปแล้วอย่างนั้นหรือ?”

"เจ้าว่าใครเป็นนางปีศาจไม่ทราบ?" กงชิงหยุนเยนไม่พอใจขึ้นมาแล้ว

“ ว่าเจ้านั่นแหล่ะ”

มู่เหอยังคงกัดไม่ปล่อยอยู่อย่างนั้น

กงชิงหยุนเยนลุกขึ้นยืน: "มู่เหอ เป็นเพราะเจ้าเห็นว่าหยุนเล่มาเล่นกับข้าใช่หรือไม่? เจ้าคงจะอิจฉาข้าล่ะสิ?"

มู่เหอโกรธหน้าแดง: "นางปีศาจ เจ้ามันไร้ยางอายสิ้นดี"

"เจ้ารู้หรือไม่ ? หยุนเล่ไม่ชอบเจ้า เจ้าก็ยังเอาแต่พูดอยู่นั่นแหล่ะ ว่าเขาเป็นคู่หมั้นของเจ้า ข้าไม่เคยเห็นใครที่หน้าด้านได้เท่าเจ้ามาก่อนเลยนะนี่ เจ้ายังมีหน้ามาบอกว่าข้าไร้ยางอายอย่างนั้นรึ?"

กงชิงหยุนเยนลุกขึ้น แล้วเดินตรงเข้าไปหามู่เหอ

“ไม่ใช่ว่าเจ้าเห็นข้าขัดนัยน์ตามาตลอดหรอกรึ? ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากได้หยุนเล่หรอกรึ ? ข้าไม่ให้เจ้าซะอย่าง แต่ไหนแต่ไรมา จวิ้นจู่เช่นข้าไม่เคยมีอะไรที่อยากได้ แล้วเอามาไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว หยุนเล่คนนี้ข้าหมายตาเอาไว้แน่นอนแล้ว! "

เฟิ่งหลิงหยุนหันไปมองทางหยุนเล่ทันที หยุนเล่ตกตะลึงจนอึ้งค้างไปชั่วขณะ ถึงกับแสดงสีหน้าชวนขบขันออกมาให้เห็นเลยทีเดียว

มู่เหอที่โกรธจัดยกมือขึ้นได้ ก็ฟาดลงไปทันที เฟยยิงเคลื่อนตัวเพียงชั่วพริบตา ก็ไปอยู่ตรงหน้ากงชิงหยุนเยน แล้วยกมือขึ้นหยุดรั้งมือของมู่เหอไว้อย่างทันท่วงที

กงชิงหยุนเยนเงยหน้าขึ้นมองอย่างหยิ่งยโส นางไม่กลัวมู่เหอเลยแม้แต่น้อย

ด้วยท่วงท่าเชิดหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหยิ่งทะนงของนาง ทำเอาหยุนเล่ถึงกับจ้องมองอย่างไม่อาจละสายตาได้

เฟิ่งหลิงหยุนบรรจงยกถ้วยชาขึ้น ดื่มชาเข้าไปเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การที่ผู้หญิงสองคนจะแย่งสามีคนเดียวกัน ก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หยุนจวิ้นจู่ แม่ทัพมู่เหอ เจ้าสองคนยินดีที่จะแข่งขันกันเพื่อตัดสินผลแพ้ชนะหรือไม่?"

"ยินดี" มู่เหอไม่เกี่ยงงอนในเรื่องที่ควรกระทำ

กงชิงหยุนเยนปรายดวงตาหงส์ไปมองมู่เหอ เกิดลังเลขึ้นมาเล็กน้อย

“เจ้าไม่กล้าแล้วล่ะสิ?” มู่เหอถามด้วยท่าทีเหิมเกริมแข็งกร้าว

หยุนเล่รีบเอ่ยขึ้นว่า: " หยุนจวิ้นจู่มาจากประเทศต้าเหลียง ผู้หญิงในประเทศต้าเหลียงไม่ได้เล่าเรียนฝึกฝนในเรื่องศิลปะการต่อสู้ น้อยคนนักที่จะมีวรยุทธ์ เรื่องนี้ไม่อาจสู้กันได้ด้วยการใช้กำลัง”

"ไม่ได้ ที่นี่คือประเทศเฟิ่ง อย่างไรก็ต้องยึดเอาตามกฎของประเทศเฟิ่ง จึงจะถูกต้อง"

มู่เหอยังคงมีท่าทางเหิมเกริม แข็งกร้าวไม่เปลี่ยน

กงชิงหยุนเยนจึงพูดขึ้นบ้างว่า: "ข้าไม่ได้กลัวเจ้าเสียหน่อย ก็แค่รู้สึกว่าการค้าขายที่ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรแบบนี้ ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนก็แค่นั้นเอง"

“ผลประโยชน์อะไร เจ้าก็พูดไปสิ” มู่เหอไร้ความสนใจโดยสิ้นเชิง

“หากว่าข้าแพ้ จากนี้ไปข้ากับหยุนเล่จะไม่คบค้าไปมาหาสู่กันอีกต่อไป แม้แต่เหลือบหางตามองเพียงครั้งก็จะไม่มองเด็ดขาด กระทั่งชีวิตนี้ของข้า จะมอบให้เจ้าไปด้วยเลยก็ยังได้” กงชิงหยุนเยนเอ่ยคำสาบานหนักแน่น

"เป็นเจ้าพูดเองนะ?" มู่เหอหรี่ตาด้วยความกระหยิ่มในใจ มุมปากแสยะยกขึ้นสูง

หยุนเล่รีบพูดขัดขึ้นว่า "หยุนจวิ้นจู่ เจ้าอย่าทำตัววุ่นวายได้หรือไม่!"

"เคยได้ยินท่านพ่อพูดมาก่อนหน้านี้ว่า รอยยิ้มของหงเหยียนมีค่าดั่งทองคำพันชั่ง เพื่อรอยยิ้มเพียงครั้งของป๋อหงเหยียน ยอมได้กระทั่งให้ทั้งแผ่นดินต้องหลั่งเลือดชโลมไหลดั่งสายธาร ยอมได้กระทั่งทั้งถูกกุดหัวจนแดดิ้นสิ้นชีพวาย ส่วนข้าเพื่อให้ได้หนึ่งรอยยิ้มของเจ้า ข้ายินดี!" กงชิงหยุนเยนจงใจยั่วโมโหมู่เหอ แต่หยุนเล่กลับตกตะลึงจนตัวแข็งค้างไปชั่วขณะแทน

เฟิ่งหลิงหยุนเองก็จนใจแล้วเช่นกัน นังหนูนี่ช่างเป็นตัวก่อหายนะแท้ๆ!

"ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้!" เมื่อเรียกสติสัมปชัญญะกลับคืนมาได้ หยุนเล่ก็รีบร้องห้ามทันที

กงชิงหยุนเยน กลับหันไปมองหน้ามู่เหอที่ยามนี้โกรธจัดจนขาวซีดเผือดสีไปทั้งหน้าแล้ว เอ่ยถามขึ้นว่า "แล้วเจ้าล่ะ หากเจ้าแพ้จะทำอะไรเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน?"

"ข้า?" มู่เหอไม่คิดแม้แต่น้อยว่าตัวเองจะแพ้ จึงพูดอย่างดูถูกดูแคลนขึ้นว่า "หากข้าเป็นฝ่ายแพ้ อยากทำอะไรก็แล้วแต่เจ้าเลย"

"ข้าไม่อยากได้ชีวิตของเจ้าหรอก ชีวิตของเจ้าสำหรับข้าแล้วไม่ได้มีค่าอะไร ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเป็นแม่ทัพน้อยของประเทศเฟิ่ง เจ้าคงมีอำนาจทางการทหารในมือใช่หรือไม่?"

"ถ้าใช่แล้วอย่างไร?" มู่เหอวางท่าทางภูมิอกภูมิใจในตัวเองอย่างมาก

กงชิงหยุนเยนเอ่ยต่อไปว่า: "หากเจ้าแพ้ ต้องมอบอำนาจทางการทหารในมือมาให้ข้า ข้าอยากเป็นแม่ทัพน้อย"

กับแค่คำพูดของเด็กคนหนึ่ง แม้แต่อ๋าวชิงก็ยังไม่เชื่อด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับมู่เหอ

มู่เหอหัวเราะเสียงดังลั่น: "หากเจ้าชนะจริง ๆ อำนาจทางการทหารข้าจะมอบให้เจ้า ตราสั่งการสามเหล่าทัพใหญ่ก็จะมอบให้เจ้า"

"พูดปากเปล่าไม่มีหลักฐาน เชื่อถือไม่ได้ เจ้าต้องนำตราประทับออกมา ทำหนังสือสัญญาทางการทหารเป็นลายลักษณ์อักษร" กงชิงหยุนเยนเอ่ยท้า

“ได้!”

เมื่อมองดูมู่เหอ นางช่างเหมือนหงอคงผู้ทรงพลังแกร่งกล้าจริง ๆ เรียกว่าเมื่อเอามาเทียบกับหยุนเล่แล้ว นางยังดูกำยำกว่าเสียด้วยซ้ำ

หยุนเล่กังวลใจมาก เดินไปข้าง ๆ กงชิงหยุนเยนแล้วมองนางแน่วนิ่ง: "ที่เจ้าทำนี่มันคุ้มกันแล้วหรือ? ตอนนี้เจ้ารีบยอมแพ้ก็ยังทันนะ เอาตราประทับสั่งการกลับไปเสียเถอะ พ่อของเจ้าคงไม่ตำหนิเจ้าหรอก!"

"เกิดมาเป็นคนทั้งที พูดไปแล้วจะไม่ทำตามสัญญา ไม่รักษาคำพูดได้อย่างไรกัน เจ้าถอยไปเสียเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก"

กงชิงหยุนเยนไม่สนใจโดยสิ้นเชิง หยุนเล่รีบเดินไปตรงหน้านาง: "หากนางทำร้ายเจ้า ข้าจะบดกระดูกนางให้แหลกเป็นผุยผงแน่!"

เฟิ่งหลิงหยุนยกถ้วยชาขึ้นมาแล้วเป่าเบาๆ พลางฟังคำพูดของหยุนเล่ไปด้วย

กงชิงหยุนเยนนำแส้ออกมา แล้วเดินอ้อมหยุนเล่ตรงไปหามู่เหอ

ทุกคนต่างก็คิดว่ามู่เหอต้องชนะแน่ จึงพากันโห่ร้องกึกก้องอื้ออึง

มู่เหอมองแส้ที่กงชิงหยุนเยนถือมาพลางยกยิ้ม: "เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้แส้ แต่เจ้าสามารถใช้อาวุธอื่นใดก็ได้ในที่นี้"

กงชิงหยุนเยนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที: "นี่เจ้าคิดจะเล่นลูกไม้หลอกลวงใครกัน!"

"แล้วจะทำไม? หรือว่าหยุนจวิ้นจู่ไม่เป็นอาวุธอื่น มีแค่วรยุทธ์ใช้แส้แบบแมวสามขาได้เท่านั้นล่ะสิท่า?" มู่เหอสีหน้าลำพองใจอย่างยิ่ง

เฟยยิงเอ่ยขึ้นว่า: "จวิ้นจู่ ไม่สู้ ..... "

"เฟยยิง แส้นี้ให้เจ้า เอากระบี่เจ้ามาให้ข้า" กงชิงหยุนเยนไม่ยี่หระแม้แต่น้อย

เฟยยิงแสดงท่าทีว่ากังวลใจอย่างชัดเจน แต่ก็ต้องนำแส้ไป แล้วมอบกระบี่ให้ด้วยความจนใจ

กงชิงหยุนเยนจ้องมองตรงไป: "มาเริ่มกันเถอะ"

มู่เหอก็ใช้กระบี่เช่นกัน นางพุ่งทะยานเข้าหากงชิงหยุนเยนอย่างรวดเร็ว

คนที่อยู่ด้านล่างต่างพากันพูดว่า: "ท่านแม่ทัพ แม่ทัพน้อยของเราต้องชนะอย่างแน่นอน นี่ได้ยินมาว่า ยังมีตราประทับสั่งการทหารอีกกว่าสองแสนนายด้วยนะเจ้าคะ"

"นั่นไม่ใช่ตราประทับสั่งการหรอก เป็นตราประทับกำหนดการที่แน่ชัดแล้วต่างหาก ดูเหมือนนางจะเป็นลูกสาวที่แสนเก่งกาจ น่าภาคภูมิใจไม่น้อยล่ะสิ ไม่อย่างนั้น คนอย่างกงชิงวี่นั่นเป็นใคร ให้ท้ายตามใจลูกสาวขนาดนี้ ถึงขั้นเอาตราประทับสั่งการกำลังทหารสองแสนนายมาให้นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่งถือเล่น เฮอะ ... เสียดายแล้ว ฉลาดมาทั้งชีวิต ครั้นจะโง่เขลาขึ้นมาก็พริบตาเดียวแท้ๆ "

"ใช่เลยๆ!"

ทุกคนต่างพากันหัวเราะได้ใจ เฟิ่งหลิงหยุนเองก็หัวเราะเช่นกัน แต่นางหัวเราะอย่างชืดชาจืดเจื่อนยิ่งนัก