ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 938

บทที่ 938 หลอกลวงจุนโม่ซ่าง

มองดูรถม้าจากไปไกล กงชิงวี่ไม่ได้ไล่ตาม หันหลังกลับไปก็เห็นฮั๋วฉิง

“นางใช่ไหม?” ฮั๋วฉิงก็ได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเฟิ่งหลิวหยุนมาบ้างนิดหน่อย มีข่าวลือเฟิ่งหลิงหยุนเหมือนกับอันหลิงหยุนผู้ล่วงลับไปแล้ว

ฮั๋วฉิงไม่เชื่อว่าในโลกนี้จะมีการเวียนว่ายตายและเกิดใหม่อะไรแบบนั้น แต่ว่ากงชิงวี่ใส่ใจขนาดนั้น ต้องมีสาเหตุอะไรอยู่แล้ว

“คนจากไปแล้ว” กงชิงวี่พูดจบก็จากไปแล้ว ฮั๋วฉิงอยากจะเจอเฟิ่งหลิงหยุน ไล่ตามออกไป เสียดายคนจากไปอย่างไร้เงา ไล่ตามไม่ทัน

ระหว่างทางกลับไปสีหน้าฮั๋วฉิงเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจ ด่ากงชิงวี่มาตลอดทางว่าไม่มีคุณธรรม

หมอกุ่ยเดินตามนาง บอกนางตลอดทางว่าให้เบาเสียงลงหน่อย จะได้ไม่ถูกลงโทษ

“กลัวอะไร ข้าไม่กลัวเขา ไม่เชื่อก็สู้กันเลย”

“เจ้าน่ะไม่กลัว เขาต้องการจะพาลูกสาวไปเมืองหลวง เจ้าลืมแล้ว?”

“......” ฮั๋วฉิงเงียบเสียงลงทันที ไม่กล้าพูดมากแม้แต่คำเดียว กลัวว่าลูกสาวจะถูกพรากไป

รถม้าของเฟิ่งหลิงหยุนหยุดลงที่หุบเขาเย่าหวาง ซูมู่ไห่นอนหมดสติไปหลายวันแล้ว ลูกธนูที่อยู่บนร่างกายถูกดึงออกไปหมดแล้ว แต่เขาเสียเลือดมากเกินไป สถานการณ์ไม่ได้ดีซักเท่าไหร่ บวกกับหนทางที่โคลงเคลง เขาก็เก้าตายหนึ่งรอด(โอกาสรอดตายมีน้อยมาก)แล้ว

เฟิ่งหลิงหยุนฝืนรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ ถึงยืนหยัดมาได้จนถึงหุบเขาเย่าหวาง

ป๋ายสู้สู้กับมู่มิงสองคนรออยู่ที่หน้าประตูหุบเขาเย่าหวาง เฟิ่งหลิงหยุนลงมาจากรถม้า ถอดหมวกลงมา

เห็นเฟิ่งหลิงหยุนแล้วป๋ายสู้สู้กับมู่มิงต่างก็ตะลึงไป

ได้รับจดหมายของเฟิ่งหลิงหยุน พวกนางยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ คนเราจะมีการกลับชาติมาเกิดได้อย่างไร แต่พอเห็นเฟิ่งหลิงหยุนแล้ว พวกนางเชื่อแล้ว

มู่มิงเดินไปถึงหน้าอันหลิงหยุนด้วยความรวดเร็ว มองสังเกตไปที่นาง: “เป็นเจ้าจริงๆ?”

“ข้าจะไปแล้ว ไม่พูดคุยอะไรมากกับพวกเจ้าแล้ว คนในรถม้าคือซูมู่ไห่ ไท่จื่อของหนานอี้ ส่งมาวันนี้ คือต้องการจะปกป้องชีวิตของเขา ข้ารักษาชีวิตของเขาเอาไว้แล้ว แต่หากจะให้รอดชีวิตกลับมาได้ ยังยากอยู่มาก คงได้แต่พึ่งพาพวกเจ้าแล้ว”

ป๋ายสู้สู้มองไปที่รถม้าครู่หนึ่ง: “เจ้าไปเถอะ ตอนนี้มีการสู้รบกันอยู่ทุกหนทุกแห่ง คาดว่าคงต้องสู้รบกันอีกหลายปี ในจดหมายของเจ้าอธิบายไว้อย่างชัดเจน เรารู้หมดแล้ว เจ้ารีบไปเถอะ”

มู่มิงคว้าเฟิ่งหลิงหยุนเอาไว้: “ไม่ได้ เจ้าจะไปอย่างนี้ไม่ได้ ข้าอยากจะมองเจ้าดีๆ”

“อย่าเหลวไหลน่า นิสัยนี้ของเจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด รอให้หมดเรื่องแล้ว ข้าจะมาเยี่ยมเจ้า” เฟิ่งหลิงหยุนรีบร้อนกลับไป ไม่มีเวลาพูดคุยถึงเรื่องเก่า

มู่มิงถึงได้ปล่อยมือออก: “เดินทางระวังตัวด้วย!”

“ได้!”

เฟิ่งหลิงหยุนหันหลังเดินไปทางรถม้า ถอดรถม้าลงมา ป๋ายสู้สู้กับมู่มิงรีบเดินเข้าไปดูคนในรถม้าทันที รอเฟิ่งหลิงหยุนไปแล้ว ทั้งสองรีบไปดูคนที่อยู่ในรถม้าทันที เรียกลูกศิษย์มายกซูมู่ไห่ลงมาจากในรถม้า

ป๋ายสู้สู้ฝังเข็ม แทงเข้าไปในหัวของซูมู่ไห่ ปิดผนึกความทรงจำของเขาเอาไว้

เช่นนี้ก็จะไม่แสวงหาความตายแล้ว

เฟิ่งหลิงหยุนเดินทางออกจากหนานอี้เร่งเดินหน้าไปยังประเทศเฟิ่ง ใช้เวลาครึ่งเดือนกว่ากลับไปถึงประเทศเฟิ่ง แต่กงชิงหยุนเยนไม่ได้ทำให้ประเทศเฟิ่งวุ่นวาย ตรงกันข้ามกลับกำลังรับฟังความคิดเห็นของเหล่าเสนาบดี จะทำอย่างไรต่อจากนี้

เฟิ่งหลิงหยุนกลับไปถึงวังเฟิ่ง รีบเปลี่ยนฐานะกลับมาทันที

“ท่านแม่ ท่านสูงขึ้นหรือ?” กงชิงหยุนเยนยังเป็นมงกุฎราชกุมารีไม่หนำใจเลย เร็วขนาดนี้ก็กลับมาแล้ว ท่านพ่อก็โจมตีเร็วไปหน่อย เวลาพูดขึ้นมากงชิงหยุนเยนก็อดที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้

เฟิ่งหลิงหยุนสามารถมองความคิดของลูกสาวออกได้อย่างรวดเร็ว แต่นางก็ไม่ได้สนใจนาง ตรงกันข้ามกลับไปถามอ๋าวชิงเกี่ยวกับเรื่องของประเทศเฟิ่งในระยะนี้

“เราคือประเทศเฟิ่ง มีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น กงชิงวี่จะไม่โจมตีเรามากนัก บวกกับความสัมพันธ์ของข้า มากน้อยอย่างไรเขาก็จะรักษาหน้าให้บ้าง”

อ๋าวชิงสำนึกผิดไม่จบ: “มงกุฎราชกุมารีน่าจะพูดแต่แรก”

เฟิ่งหลิงหยุนมองไปอย่างไม่สบอารมณ์: “เจ้าอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว เป็นเฉิงเสี้ยงของประเทศเฟิ่ง เรื่องพวกนี้ยังต้องให้ข้าบอกเจ้าอีก ข้าไปเป็นเฉินเสี้ยงแทนเจ้าเลยดีกว่า”

อ๋าวชิงถูกตอกกลับจนหน้าดำคร่ำเครียด

เฟิ่งหลิงหยุนมองกงชิงหยุนเยนครู่หนึ่ง: “เสี่ยวหยุน!”

“ท่านแม่” กงชิงหยุนเยนเงียบไปนานมากแล้ว ได้ยินเฟิ่งหลิงหยุนเรียกนางกลับตอบอย่างรวดเร็ว

สายตาเฟิ่งหลิงหยุนเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน: “จุนโม่ซ่างนั่นแท้จริงแล้วเป็นคนโง่ สมัยก่อนเขาโอหังมาก สิบปีนี้ แม่ก็ได้เห็นการพัฒนาของหวูโยกั๋วมาแล้ว ถึงแม้การพัฒนาของพวกเขาจะดูไม่เลว แต่เขากลับไม่ใช่ฮ่องเต้ที่เฉียบแหลมและมีความสามารถ แต่ต้องระวังถังหลงที่อยู่ข้างกายเขา หากไม่มีถังหลง เขาก็จะไม่มีวันนี้ เจ้าเข้าใจที่แม่พูดไหม?”

กงชิงหยุนเยนพยักหน้า: “ข้าเข้าใจ ท่านแม่จะให้ข้าไปสกัดกั้นจุนโม่ซ่าง รั้งเขาเอาไว้อย่าให้มาเข้าร่วมการรวมตัวของสามประเทศ หากว่าเขาไม่มา ก็เท่ากับละทิ้งการรวมตัวกันไปแล้ว”

“ถูกต้อง แต่ว่าเจ้าอายุน้อย เกรงว่าเจ้าจะควบคุมได้ไม่ดีเท่าไหร่ ในกรณีที่เกิดเรื่องไม่ต้องสนใจอย่างอื่น รีบกลับมาทันที”

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา จุนโม่ซ่างคนนั้นท่านพ่อเคยบอกกับข้า ไม่ใช่คนที่รับมือได้ยาก”

“แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ก็อย่าประมาท”

“อืม”

กงชิงหยุนเยนตอบรับ ก้าวเท้าก็เดินจากไป กล่าวว่า: “เฟยยิง ไป!”

เฟยยิงมองเฟิ่งหยุนครู่หนึ่ง ตอบรับลงมา ก็เดินตามออกไป