ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1031

“ข้าน้อยอยู่ตรงนี้ขอรับ!”

“มิว่าฟู่เฉินหวนจะอยู่ในเมืองผิงหนิงหรือไม่ เขาก็มิกล้าที่จะมิมาพบหน้าข้า ย่อมมีความผิดปกติ เจ้าจงรีบไปตามซือซิงมาโดยด่วน ข้าต้องการพบเขา”

“รับทราบขอรับ!”

มหาราชาจารย์เหยียนจึงอยู่ในเมืองนานขึ้นอีกระยะหนึ่ง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ถิงกวงก็มาอยู่ตรงหน้ามหาราชาจารย์เหยียน “ท่านมหาราชาจารย์ พบที่คุมขังซือซิงแล้วขอรับ”

มหาราชาจารย์เหยียนลุกขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เมื่อประตูห้องเปิดออก

ซือซิงก็เห็นมหาราชาจารย์เหยียนเดินเข้ามาด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

“ท่านมหาราชาจารย์...” ซือซิงรู้สึกตื่นตระหนกทันใด

ดวงตาของมหาราชาจารย์เหยียนเฉียบคม “ฟู่เฉินหวนให้สิ่งใดแก่เจ้าจึงทำให้เจ้าทรยศข้า?”

ซือซิงอธิบายด้วยความตื่นตระหนก “ท่านมหาราชาจารย์ เป็นเพราะลั่วชิงยวนใช้ป้ายของท่านหลอกลวงข้า! ข้าจึงหลงคิดว่าเป็นคำสั่งของท่านขอรับ!”

มหาราชาจารย์เหยียนตกใจเมื่อได้ฟังดังนั้น

ป้ายของเขาหายไปเมื่อมินานมานี้ แต่หายไปตอนอยู่ที่จวนมหาราชาจารย์ เหตุใดจึงตกไปอยู่ในมือลั่วชิงยวนได้?

“เจ้าเห็นชัดหรือไม่ว่านั่นคือป้ายของข้า?”

ซือซิงตอบอย่างมั่นใจ “แน่นอนขอรับ!”

มหาราชาจารย์เหยียนขมวดคิ้ว ยังคงมองซือซิงด้วยความสงสัย “ได้ยินว่าฟู่เฉินหวนได้รับบาดเจ็บ เป็นความจริงหรือไม่?”

“บาดเจ็บสาหัสเพียงใด?”

ซือซิงพยักหน้า “ใช่ขอรับ เป็นลั่วชิงยวนที่แทงเขา เขาเกือบเอาชีวิตมิรอด บาดเจ็บสาหัสเลยขอรับ!”

มหาราชาจารย์เหยียนฟังแล้วก็ตาเป็นประกาย

ที่แท้ก็บาดเจ็บสาหัสจึงมิสามารถมาพบเขาได้

“เช่นนั้นข้าจะเชื่อเจ้าอีกสักครั้งหนึ่ง”

“เจ้าจงอยู่ที่นี่ หาโอกาสสังหารฟู่เฉินหวนให้ได้ ทำได้หรือไม่?”

“หากฆ่าฟู่เฉินหวนได้ ข้าจะลืมเรื่องในอดีตไป!”

ซือซิงฟังแล้วก็ตกใจ

แต่ก็ยังกัดฟันรับคำอย่างฝืนใจ

“รับทราบขอรับ!”

ครั้งนี้มหาราชาจารย์เหยียนจากไปด้วยความพึงพอใจ

ได้ตัวหล่างชิ่นมาแล้ว มิจำเป็นต้องอยู่ที่เมืองผิงหนิงอีกต่อไป

มหาราชาจารย์เหยียนจากไปทันที

......

“เหตุใดพี่ใหญ่จึงต้องประสบเคราะห์ร้าย เหตุใดมิใช่ข้า...” ฉินไป๋หลี่ตาแดงก่ำ เสียใจอย่างยิ่ง

เขาเป็นคนไร้ค่า ตัวเขาเองจะตายก็มิเป็นอะไร

แต่พี่ใหญ่ปกป้องแคว้นบ้านเมือง เป็นแม่ทัพที่กล้าหาญที่สุด เหตุใดจึงต้องประสบเคราะห์ร้ายด้วย

เหตุใดสวรรค์จึงมิเมตตา

ฉินไป๋หลี่คิดแล้วก็ดื่มสุราอีกอึก

หลี่เซียวม่านเดินเข้ามาในลาน เมื่อเห็นเช่นนั้นก็โกรธมาก

“คุณชายรอง! คุณชายใหญ่ประสบเคราะห์ร้ายแล้ว ท่านยังดื่มอยู่อีกหรือ?!”

“นายท่านออกไปหาข่าวของคุณชายใหญ่ บัดนี้ข่าวลือมิเป็นผลดีต่อตระกูลฉิน นายท่านเครียดจนผมแทบหงอกหมดแล้ว แต่ท่านยังมาดื่มสุราอยู่ที่นี่อีกหรือ?”

หลี่เซียวม่านโกรธมากจึงคว้าเอาขวดสุรามาโยนลงพื้น

ทำให้ลูกแก้วหลิงหลงในมือฉินไป๋หลี่ตกลงไปที่พื้นโดยมิได้ตั้งใจ เขารีบลงไปที่พื้นเพื่อหยิบมันขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก มิสามารถมองเห็นได้ชัดเจนเนื่องจากความเมามาย

แล้วกล่าวอย่างร้อนใจ “ลูกแก้วหลิงหลงของข้า! ลูกแก้วหลิงหลง!”

หลี่เซียวม่านโกรธมาก จึงเก็บลูกแก้วหลิงหลงขึ้นมา แล้วกัดฟันพูด “ถือลูกแก้วหลิงหลงอยู่ตลอดเวลาแล้วจะมีประโยชน์อันใด?”

“หากมิใช่ว่าคุณชายใหญ่สั่งให้ข้าปกป้องท่าน บัดนี้ข้าคงจะตายไปพร้อมกับคุณชายใหญ่แล้ว จะปล่อยให้เขาเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร!”

หลี่เซียวม่านโกรธจัดจนโยนลูกแก้วหลิงหลงออกไป