ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1032

ฉินไป๋หลี่ตกใจมาก “ซีหลาน! ซีหลาน!”

เขารีบวิ่งตามไปด้วยความตื่นตระหนก

ลูกแก้วหลิงหลงกลิ้งไปไกลจนตกลงไปในคลอง

ฉินไป๋หลี่ร้อนใจรีบเอื้อมมือไปคว้าไว้ แต่ลูกแก้วหลิงหลงกลับลอยไปตามน้ำเสียแล้ว

ฉินไป๋หลี่บ้าคลั่ง เขาลุกขึ้นวิ่งออกจากจวนไปตามหาลูกแก้วหลิงหลงที่ไหลไปตามคลอง

เขาร้อนใจมากจนคุมสติมิได้

แต่เนื่องจากดวงตายังมิหายดีจึงมองมิชัด ทำให้เขาเดินสะดุดและชนเข้ากับสิ่งต่าง ๆ มากมายระหว่างทาง

นั่นมิใช่เพียงลูกแก้วหลิงหลง

นั่นคือภรรยาและบุตรชายที่ตายไปแล้วของเขา!

เขายังมิสามารถมองเห็นแสงเดือนแสงตะวันได้และยังมิได้เห็นภรรยาและบุตรชายเลย

จะสูญเสียไปมิได้! สูญเสียไปมิได้เด็ดขาด!

ฉินไป๋หลี่วิ่งออกจากจวนแม่ทัพใหญ่ แล้วมองไปตามคลองเพื่อตามหาลูกแก้วหลิงหลง

จากนั้นก็วิ่งกะโผลกกะเผลกเข้าไปในตลาด

เนื่องจากมองมิชัดจึงชนคนไปมากมาย

แล้วบังเอิญไปชนกับอันธพาล อีกฝ่ายมีสีหน้ามิพอใจขณะผลักเขา “ตาบอดหรืออย่างไร!”

“ขออภัย ขออภัยขอรับ” ฉินไป๋หลี่รีบขอโทษ

อีกฝ่ายมองเขาแล้วกระชากตัวเขาเข้ามา

“เฮ้ย นี่มันฉินไป๋หลี่ น้องชายของคนทรยศแผ่นดินมิใช่รึ?”

เมื่อพูดจบ ผู้คนรอบข้างต่างก็หันมามองกันเป็นตาเดียว

ฉินไป๋หลี่โกรธจัด “เจ้าว่าใครทรยศแผ่นดิน!”

อันธพาลหัวเราะเยาะ “มิใช่พี่ชายเจ้า ฉินเชียนหลี่หรอกรึ? ทรยศแผ่นดินไปร่วมมือกับศัตรู โกงเงินกองทัพ ซ้ำยังจับราษฎรไปรบจนถูกชาวเผ่านอกด่านฉีกเป็นชิ้น ๆ”

“พี่ชายเจ้ามิใช่คนดี เจ้าก็มิใช่คนดีเช่นกัน!”

“เงินที่ฉินเชียนหลี่โกงไป เจ้าก็มีส่วนด้วยใช่หรือไม่!”

“เอาเงินที่ได้จากเหงื่อไคลของราษฎรไป แล้วยังให้เราไปตายอีก!”

เมื่อเขาพูดจบ ผู้คนรอบข้างก็เริ่มก่นด่า “คนทรยศแผ่นดิน! ทั้งตระกูลย่อมมิใช่คนดี!”

แล้วผลักหลี่เซียวม่านออกไป

“มิต้องมาสนใจข้า!”

ฉินไป๋หลี่จะกลับไปตามหาลูกแก้วหลิงหลงต่อ

แต่หลี่เซียวม่านขวางเขาไว้ “คุณชายรอง! ท่านจะโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นได้หรือยัง? บัดนี้มีข่าวลือที่มิเป็นผลดีต่อตระกูลฉิน หากท่านมิช่วยหาทางแก้ไขก็แล้วไป แต่โปรดอย่าสร้างความวุ่นวายได้หรือไม่?”

ฉินไป๋หลี่มิแสดงอารมณ์ เขาปัดมือของนางออกอย่างเย็นชา “อย่ามาขัดขวางข้า ข้าจะไปตามลูกแก้วหลิงหลง”

หลี่เซียวม่านโกรธจัด “ลูกแก้วหลิงหลง ลูกแก้วหลิงหลง สิ่งของนั้นสำคัญถึงเพียงนั้นเลยหรือ! บัดนี้สถานการณ์เป็นเช่นนี้แล้ว ท่านยังจะ...”

ฉินไป๋หลี่ตะโกนด้วยความโกรธ “พี่ใหญ่สำคัญต่อเจ้าเพียงใด ลูกแก้วหลิงหลงก็สำคัญต่อข้าเช่นนั้น!”

หลี่เซียวม่านตกตะลึง

ฉินไป๋หลี่พยายามอดกลั้นความโกรธ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงพี่ใหญ่ เจ้าจงไปเถิด ไปชายแดนเพื่อตามหาพี่ใหญ่ของข้า”

เพราะพี่ใหญ่สั่งเสียหลี่เซียวม่านให้เฝ้าอยู่ข้างกายเขา

ตอนนี้เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพี่ใหญ่จึงทำให้หลี่เซียวม่านมิสามารถจากไปได้ ทำให้ร้อนใจอยู่เช่นนี้

หลี่เซียวม่านกำมือแน่น “แล้วคุณชายรองเล่า ท่าน...”