ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1202

ครั้นลั่วชิงยวนถูกพากลับมายังเรือน

พวกองครักษ์ก็ปล่อยตัวนาง นางจึงทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นด้วยความอ่อนล้า

“พระชายา! พระชายา!”

จือเฉารีบรุดเข้ามาประคอง แต่พลั้งมือไปโดนแขนนางเข้า จึงสะดุ้งโหยงรีบชักมือกลับ “พระชายา แขนของท่าน...”

ลั่วชิงยวนยันกายลุกขึ้นโดยอาศัยจือเฉาพยุงเดินเข้าห้องไปอย่างเชื่องช้า

เมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ นางก็จับแขนข้างที่หักนั้นไว้พลางกัดฟันแน่นก่อนจะออกแรงดันกระดูกให้เข้าที่

ความเจ็บปวดแล่นริ้วราวกับจะขาดใจ น้ำตาของนางแทบไหลริน

จือเฉากลั้นน้ำตาไว้มิอยู่ “พระชายา... เหตุใดท่านอ๋องจึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ ลงพระหัตถ์หนักหนาเกินไปแล้ว...”

ทันใดนั้นลั่วชิงยวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่อกพลันไอออกมามิหยุด จือเฉารีบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เมื่อไอเสร็จ ลั่วชิงยวนก็พบว่าผ้าเช็ดหน้าเต็มไปด้วยเลือด...

จือเฉาตกใจมาก “บ่าวจะไปตามซูโหยวให้ไปเชิญหมอหลวงมาเจ้าค่ะ”

แต่ลั่วชิงยวนกลับบอกว่า “มิต้อง อย่าทำให้เขาเดือดร้อนเลย”

หากฟู่เฉินหวนรู้ว่าซูโหยวช่วยนางคงจะโกรธมากเป็นแน่

“แล้วแผลของพระชายาเล่าเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนรินน้ำชา “ยังมีสมุนไพรเหลืออยู่มิใช่หรือ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

จากนั้นนางก็หยิบสมุนไพรมาให้จือเฉานำไปต้มยา

ตลอดทั้งคืน ห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงไอลั่วชิงยวน

ฟังแล้วปวดใจยิ่งนัก

จนกระทั่งฟ้าใกล้สาง เสียงไอจึงเงียบหายไป เพราะนางผล็อยหลับไปในที่สุด

ทว่าการหลับใหลครั้งนี้กลับมิสงบสุข

เมื่อรุ่งสางก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากด้านนอก ทำให้ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่นด้วยอาการมึนงง

นางลุกขึ้นจากเตียง เห็นจือเฉายืนแนบประตูมองลอดช่องเล็ก ๆ ออกไป

ลั่วชิงยวนเดินเข้าไปถาม “จือเฉา ข้างนอกมีเรื่องอันใดหรือ”

จือเฉาสะดุ้ง

นางหันกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ “พระชายา...”

ฟู่เฉินหวนยังคงมิสั่งให้คนหยุด หวายขององครักษ์ตกลงบนร่างของลั่วชิงยวนอย่างแรง

แม่นมเติ้งร้อง “พระชายา ชีวิตของบ่าวเป็นของท่าน บ่าวเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อพระชายาเจ้าค่ะ”

“อย่าได้ห่วงบ่าวเลยนะเจ้าคะ”

“อย่าได้เอาตัวเข้าแลกเพื่อบ่าวเลยเจ้าค่ะ!”

ลั่วชิงยวนกัดฟันทนความเจ็บปวด จ้องหน้าฟู่เฉินหวนด้วยความโกรธ “ฟู่เฉินหวน เก่งนักก็ลงมือกับหม่อมฉันสิ!”

ฟู่เฉินหวนมีแววตาเย็นชา น้ำเสียงก็ยิ่งเย็นเยียบ “หากเจ้ามิหนีออกจากเรือน ข้าก็คงมิลงโทษพวกนาง”

“พวกนางถูกลงโทษก็เพราะเจ้า”

ลั่วชิงยวนรู้สึกผิดอย่างที่สุด นางรู้ว่าฟู่เฉินหวนจงใจทำเช่นนี้เพื่อให้นางเห็น

ฟู่เฉินหวนรู้จุดอ่อนของนางทั้งหมด ควบคุมนางได้อย่างอยู่หมัด

“ลากตัวออกไป” ฟู่เฉินหวนสั่งเสียงเย็น

องครักษ์รีบเข้ามาดึงตัวลั่วชิงยวนออกไป แล้วจับตัวนางไว้แน่น มิให้นางเข้าใกล้

หวายยังคงฟาดลงบนร่างของแม่นมเติ้ง แม่นมเติ้งชราภาพแล้ว มินานก็ทนความเจ็บปวดมิไหว