ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1213

สายลมหนาวพัดผ่านมา ปอยผมของลั่วชิงยวนปลิวไสวตัดกับผ้าคลุมสีขาว ทำให้ร่างบางของนางดูราวกับจะปลิวหายไปกับสายลม

ในตอนนั้นก็มีขบวนคนเดินมา

เมื่อเห็นบุคคลที่อยู่ข้างหน้า

ในชั่วขณะที่สบตากันก็เกิดอารมณ์ที่ซับซ้อน

เมื่อเฉินชีเห็นฟู่เฉินหวน เขายกยิ้มอย่างเย็นชา โอบนางไว้แน่นขึ้น

ลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน

“เฉินชี! เจ้ายังกล้ามาอีกรึ!” ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าบึ้งตึง โทสะปะทุในใจ

องครักษ์รีบเข้ามาล้อมเฉินชีและลั่วชิงยวนไว้

เฉินชีจำใจปล่อยลั่วชิงยวนแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาเหลา ข้าจะรอเจ้า”

กล่าวจบ เขาก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดหนีไป

องครักษ์รีบไล่ตาม

ส่วนลั่วชิงยวนยืนนิ่งอยู่กับที่ มองฟู่เฉินหวนที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาหา

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าบึ้งตึง แววตาซับซ้อนนั้นแฝงไปด้วยความโกรธ

“บทเรียนเมื่อวานคงยังมิเพียงพอ เจ้ายังกล้าแอบออกจากตำหนักมาพบเฉินชีอีกรึ?!”

ลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะอธิบาย ได้แต่ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “หากท่านคิดเช่นนั้น หม่อมฉันก็มิมีทางเลือก”

“เหตุใดหม่อมฉันจึงมาอยู่ที่นี่ ในใจของท่านน่าจะรู้ดีกว่าหม่อมฉัน”

เมื่อคืนฟู่เฉินหวนมิสามารถเค้นวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์จากนางได้ จึงส่งนางให้ลั่วฉิง

เขารู้หรือไม่ว่าลั่วฉิงจะทำเช่นไรกับนางบ้าง

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าเย็นชาขณะสั่งการ “พากลับไป!”

ลั่วชิงยวนถูกพากลับไปที่ตำหนักอ๋องอีกครั้ง

เมื่อถูกพากลับมาที่ลานตำหนักก็ได้ยินเสียงเย็นชาของฟู่เฉินหวน “พาตัวจือเฉาไป”

ลั่วชิงยวนสะดุ้ง หันกลับมามองเขาด้วยความตกใจ

“หยุด!”

“ฟู่เฉินหวน ท่านคิดจะทำอะไร!”

“ท่านต้องการทรมานหม่อมฉันจนตายจริงหรือ!”

ฟู่เฉินหวนมีแววตาเย็นชา “คำพูดของข้ามิเคยล้อเล่น”

“เจ้าแอบออกจากวัง จือเฉาก็ต้องรับโทษแทนเจ้า”

ลั่วชิงยวนอ่อนแรงมาก หันหลังกลับเข้าห้อง

“จือเฉา ทายาให้ข้าใหม่หน่อย”

เมื่อจือเฉาแกะผ้าพันแผลที่มือของลั่วชิงยวนออก แล้วเห็นบาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดก็ตกใจมาก

“พระชายา ท่านบาดเจ็บเช่นนี้ได้อย่างไร...”

บาดแผลนั้นน่าตกใจมาก มิอยากจะคิดเลยว่าเกิดจากอะไร

หลังจากทายาอย่างระมัดระวังแล้ว ลั่วชิงยวนก็หยิบเหรียญทองแดงออกมาเริ่มทำนาย

แต่ผลการทำนายกลับเป็นทางตัน

โอกาสรอดเพียงเล็กน้อย ดูเหมือนจะอยู่ทางทิศตะวันตก

สิ่งที่นางคิดได้มีเพียงซีหลิง

ดูเหมือนว่าหากต้องการหลุดพ้นจากสถานการณ์ปัจจุบัน ก็มีเพียงต้องไปซีหลิงเท่านั้น

ครึ่งชั่วยามต่อมา จือเฉาก็ให้องครักษ์ไปเชิญฟู่เฉินหวนมา

“เป็นอย่างไรบ้าง? ทำนายได้หรือยัง?”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยแววตาเย็นชา “นี่จะเป็นภัยพิบัติของซีหลิง”