ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 124

ในสภาวะมึนงง ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่นมากระอักเลือดครั้งหนึ่ง

โชคดีที่มีเครื่องยาสมุนไพรจากท่านอาลั่วหรง บาดแผลจึงมั่นคงได้ภายในคืนนั้น

เมื่อคืนหลังฟู่เฉินหวนกลับถึงห้อง ก็ได้เชิญหมอกู้มาตรวจอาการ และออกยาให้ หลังกินยาเสร็จเขาก็หลับพริ้มไป

ลั่วชิงยวนนั่งกินน้ำแกงยาสมุนไพรอยู่ข้างโต๊ะ และเอ่ยอย่างสงบ “ก็เจ็บทั้งสองฝ่าย ไยต้องกังวล”

เมื่อวานแม้ฟู่เฉินหวนจะลงมือกับนาง แต่ผลที่เขาได้รับจากความโกรธก็ไม่น้อยเช่นกัน หากหนักหน่วงอาจถึงขั้นตายได้

ถือว่าฟู่เฉินหวนเมื่อคืนเก็บชีวิตรอดกลับมาได้

“พระชายา อาการของท่านอ๋องยังคงหนักหน่วงเช่นเดิม ท่านไปเยี่ยมท่านอ๋องเถิดเจ้าค่ะ”

แม่นมเติ้งคิดว่า หากพระชายาสร้างผลงานได้ ท่านอ๋องอาจเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อพระชายาเป็นแน่

แต่ทว่า ลั่วชิงยวนกลับส่งเสียงหัวเราะ “ข้าไปแล้วมีประโยชน์อันใดเล่าม เขาคงคิดเพียงข้าประสงค์ร้าย หรือต่อให้เขาจะเชื่อว่าข้าช่วยเขา ข้าก็อาจไม่ได้รับในสิ่งที่ข้าต้องการเช่นเคย”

นางร่วมมือกับฟู่เฉินหวนมิใช่เพียงครั้งสองครั้ง

แต่ของของท่านแม่นาง จนทุกวันนี้ยังหาไม่เจอ

นางมิอยากแกว่งเท้าหาเสี้ยน

หลังกินน้ำแกงยาเสร็จ นางกางภาพวาดออก และยกพู่กันขีดวาด

แม่นมเติ้งคอยฝนหมึกรับใช้นางอยู่ด้านข้าง

เมื่อเห็นภาพที่พระชายาวาด ก็กล่าวอย่างตะลึง “พระชายา ภาพวาดนี้ท่านมหาราชครูลั่วมีไม่น้อยแล้ว ท่านรู้จักหน้าตาบุตรชายของท่านมหาราชครูผู้ล่วงลับไปหรือไม่เจ้าคะ? มิฉะนั้นจะเรียกร้องความสนใจจากเขาอย่างไรกันหรือเจ้าคะ”

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างแฝงความนัย นางวางพู่กันลง “ตอนนี้ก็เรียกร้องความสนใจได้แล้วมิใช่รึ?”

แม่นมเติ้งมองภาพวาดที่ไม่มีใบหน้า รู้สึกตะลึงและฉงนเล็กน้อย

นางไม่รู้จริง ๆ พระชายาคิดจะทำเรื่องใดกัน

หลังจากที่ร่างกายของลั่วชิงยวนหายดีนางมักจะออกไปเดินเล่น โดยตั้งใจหลบลั่วเยวี่ยอิงและฟู่เฉินหวน

นางมักได้ยินนางรับใช้ในตำหนักกล่าวบ่น

เวลานี้พวกเขาต่างรู้สึกขอบคุณพระชายาท่านนี้ยิ่งนัก

ผ่านไปหลายวัน นางรับใช้ในตำหนักถูกลงโทษไปคนแล้วคนเล่า ในเรือนของลั่วเยวี่ยอิงไม่มีนางรับใช้ไว้รับใช้อีกต่อไป

เฉียงเวยรู้สึกเหนื่อย ลั่วเยวี่ยอิงเองก็โมโห

บาดแผลบนใบหน้าไม่ดีขึ้นเสียที จิตใจของนางร้อนรน โกรธจนเขวี้ยงแก้วชาบนโต๊ะแหลกลาญเต็มพื้น

“ลั่วชิงยวน นางตั้งใจซ้ำเติมข้า! ข้าเป็นเช่นนี้แล้วนางยังไม่ปล่อยข้าไปอีก! ย้ายนางรับใช้ของข้าออกไปหมดเลย!”

เฉียงเวยทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงรีบช่วยนางคิดหาวิธี “คุณหนูรอง ท่านจะทนนิ่งดูดายเช่นนี้มิได้นะเจ้าคะ!“

ลั่วเยวี่ยอิงกัดฟัน “ใช่ ข้าจะทนนั่งเฉย ๆ มิได้! ลั่วชิงยวนเจ้ารนหาที่ตายเองนะ!”

พูดจบนางก็ก้าวเท้ายาวไปหาท่านอ๋อง

แต่นางหาทั่วทั้งตำหนักอ๋อง ก็มิเจอตัวฟู่เฉินหวน

แน่นอนว่านางไม่มีทางรู้ เมื่อคืนซูโหยวแอบส่งตัวท่านอ๋องออกจากตำหนักไปรักษาตัวที่ตำหนักนอกเมือง