ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1360

ฝูเหมิ่ง!

ชายร่างเตี้ยกำยำผู้นั้นกำลังเดินผ่านความมืดมิดมา

เมื่อลั่วชิงยวนหันไปเห็นเขา แล้วสบเข้ากับดวงตาเป็นประกายของเขาก็พลันใจหายวาบ

ฝูเหมิ่งจ้องมองลั่วชิงยวน แล้วกลืนน้ำลาย

“ฟ้ามืดแล้ว หมดเวลาหนึ่งวัน พวกเจ้ากลับมามือเปล่า”

“เช่นนั้นหญิงงามผู้นี้ก็เป็นของข้า”

กล่าวจบฝูเหมิ่งก็กระโจนเข้าหาลั่วชิงยวนในทันที

ลั่วชิงยวนตื่นตระหนก รีบถอยหลังไปสองก้าว

ทว่าในขณะที่ฝูเหมิ่งเข้าใกล้นาง กลับเปลี่ยนทิศทางกระโจนไปยังคนใบ้ที่อยู่ข้าง ๆ

ลั่วชิงยวนยังมิทันได้ชกหมัดที่กำแน่น ฝูเหมิ่งก็หายไปจากตรงหน้าของนางในทันที

จากนั้นก็เห็นฝูเหมิ่งต่อสู้กับคนใบ้ผู้นั้น

คนใบ้สู้ฝูเหมิ่งมิได้ ประมือกันมิกี่กระบวนท่าก็ถูกเหวี่ยงออกไป

จากนั้นภาพที่ปรากฏต่อหน้าก็ทำให้ลั่วชิงยวนตกตะลึง

คนใบ้กุมหน้าอก ลุกขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งหนีไป

เขาวิ่งหนีมิคิดชีวิตเข้าไปในความมืด

หลบหนีด้วยความตื่นตระหนก

ฝูเหมิ่งมิประหลาดใจ เพียงแค่หัวเราะเยาะ

จากนั้นก็หันกลับมามองลั่วชิงยวน

“เจ้าค่อนข้างเชื่อใจเขามากเลยสินะ รู้หรือไม่ว่าเจ้าเด็กนั่นหลอกลวงเจ้าตั้งแต่แรก”

“เขาเพียงต้องการหาข้ออ้างเพื่อหนีออกจากหมู่บ้าน มิได้สนใจความเป็นความตายของเจ้าเลย”

กล่าวจบ ฝูเหมิ่งก็หัวเราะเยาะ แล้วหันไปมองในความมืด “แต่ออกจากหมู่บ้านไปก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น”

ลั่วชิงยวนตกตะลึง หันไปมองดูในความมืดก็พบว่าไม่มีความเคลื่อนไหว

เขาหนีไปแล้วหรือ?

เสียเวลาในภูเขาไปหนึ่งวันโดยเปล่าประโยชน์ ล่าสัตว์มิได้แม้แต่ตัวเดียว ยามนี้เขากลับหนีไปงั้นหรือ?

ในชั่วขณะนั้นลั่วชิงยวนใจหายวาบ มองฝูเหมิ่งด้วยความหวาดระแวง

นางมิควรเชื่อใจผู้ใดเลย!

เมื่อฝูเหมิ่งพุ่งเข้ามา ลั่วชิงยวนก็ถูกกดลงกับพื้น

ทันใดนั้นเองก็มีโซ่เหล็กพุ่งออกมาจากในความมืด พันรอบกระบี่ห้วงสวรรค์ของฝูเหมิ่งในทันที

สีหน้าฝูเหมิ่งแปรเปลี่ยนไป รีบจับกระบี่ห้วงสวรรค์ไว้แน่น

โซ่เหล็กกลับม้วนกระบี่ห้วงสวรรค์ แล้วลากออกไปด้วยพละกำลังมหาศาล

ฝูเหมิ่งไม่มีเวลาสนใจลั่วชิงยวน รีบกระโดดตามไปทันที

ลั่วชิงยวนพลิกตัวลุกขึ้นยืน จึงเห็นร่างที่ผอมบางในความมืด และหน้ากากสีเงินที่เปล่งประกาย

ลั่วชิงยวนใจสั่น

คนใบ้กลับมาแล้วหรือ?

ทันใดนั้นเอง คนใบ้ก็ใช้วิชาตัวเบาเหาะไปยังยอดไม้ โซ่เหล็กพันกระบี่ห้วงสวรรค์ไว้อย่างแน่นหนา

ส่วนฝูเหมิ่งยังคงจับคมกระบี่ห้วงสวรรค์ไว้ ทำให้เลือดไหลรินเต็มมือ

ฝูเหมิ่งประมาทจริง ๆ

เมื่อเห็นคนใบ้หนีอย่างมิคิดชีวิต เขายังคิดว่าคนใบ้จะมิกล้ากลับมาอีก คาดมิถึงว่าจะซ่อนตัวรอเล่นงานเขาอยู่

“เจ้าเด็กนี่ถึงกับคิดจะขโมยกระบี่ห้วงสวรรค์ของข้า!”

“เดิมทีคิดจะไว้ชีวิตเจ้า ในเมื่อเจ้ามิรู้จักที่ต่ำที่สูง เช่นนั้นก็อย่าโทษว่าข้ามิปรานี!”