ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 217

ฟู่เฉินหวนพิโรธจนเตะเท้าทีหนึ่ง ของที่เหยียบอยู่ใต้เท้านั้น ถูกเขาเตะกระจุยออกไป

เศษไม้ พู่ระย้าสีแดง เชือกแขวนกระจายออกเต็มพื้น

กระทั่งเก็บยังมิสามารถเก็บได้

มันถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงและหมดจด!

ชิ้นส่วนกวาดผ่านข้างแก้มลั่วชิงยวน และทิ้งเป็นรอยเลือดไว้

ใต้ขนตายาวแพราวกับปีกผีเสื้อคือดวงตาที่เต็มไปด้วยแววเกรี้ยวกราด นางกำเป็นหมัดแน่น และลุกขึ้นอย่างโกรธเคือง

“ฟู่เฉินหวน หากท่านสงสัยหม่อมฉันกับองค์ชายห้ามีชู้รักกัน ท่านก็มอบหนังสือหย่าให้หม่อมฉัน! ท่านเป็นบ้าอะไรของท่านกัน?!”

สายตาของฟู่เฉินหวนมืดครึ้มเป็นที่สุด เขาค่อย ๆ เอนตัวเข้าใกล้ลั่วชิงยวน

วินาทีต่อมา น้ำเสียงยะเยือกดังขึ้นข้างหูลั่วชิงยวน

“คิดจะจากไปง่าย ๆ รึ? ฝันไปเถอะ!”

สิ้นเสียง ฟู่เฉินหวนหันร่างกลับเย็น ๆ และจากไป

ลั่วชิงยวนกำเป็นหมัดแน่น โทสะในใจจะปะทุออกมาจากกลางอก มองลูกแก้วหลิงหลงที่แตกสลายเต็มพื้น ในใจของลั่วชิงยวนเจ็บปวดราวกับถูกมีดเฉือน

ที่ถูกเขาเหยียบแหลก ไม่เพียงแค่ลูกแก้ว รวมทั้งศักดิ์ศรีของนางด้วย!

นางโน้มตัวจะเก็บพู่ระย้า

แต่มือเรียวยาวคู่หนึ่งตัดหน้านางเสียก่อน และยื่นให้กับนาง

นางเงยหน้า สบเข้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดขององค์ชายห้า

“ข้าทำเจ้าเดือดร้อน” ฟู่อวิ๋นโจวมองหน้านางอย่างเจ็บใจ

ลั่วชิงยวนรับพู่ระย้ามา และกล่าวปลอบ “มิใช่ความผิดของท่าน”

“อารมณ์ของเขาแปรปรวน พูดยากจะเป็นบ้าเมื่อใด ข้าชินแล้ว” ลั่วชิงยวนซ่อนความโกรธเคืองไว้ในใจ น้ำเสียงของนางสงบ

องค์ชายห้ายังคงรู้สึกผิด “เจ้าซื้อของชิ้นนี้จากที่ใดกัน? ข้าชดใช้เจ้าเอง”

“หม่อมฉันทำเอง ท่านมิต้องชดใช้หรอก มันมิมีค่าแม้แต่นิด” ลั่วชิงยวนเก็บภาพวาดคนผืนเล็กที่ม้วนอยู่ขึ้น

ฟู่อวิ๋นโจวยิ้มฝืน “ข้าเองก็มิกล้าแล้ว”

พูดไป ก็ไอกระแอมหลายที

“วันนี้ข้าเพียงอยากมาคุยกับเจ้า เจ้าเป็นคนเดียวในตำหนักที่ยอมคุยกับข้า”

“เรื่องของแม่ทัพใหญ่ฉินในวันนั้นข้าเองก็ได้ยินแล้ว แม่ทัพใหญ่ฉินเชิญเจ้าไปที่จวน เขามิได้หาเรื่องเจ้าใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนส่ายหัว “ท่านแม่ทัพใหญ่ฉินจะหาเรื่องหม่อมฉันได้อย่างไรกัน ท่านมิต้องกังวล”

“หม่อมฉันรู้สึกหิว ขอตัวกลับไปทานข้าวกลางวันเพคะ”

ลั่วชิงยวนเว้นระยะห่าง และมิกล้าอยู่ต่อนาน เพราะนางไม่รู้ว่าฟู่เฉินหวนจะกระทำสิ่งใดอีก

ฟู่อวิ๋นโจวพยักหน้า

ลั่วชิงยวนก้าวขาออกจากลาน ระหว่างทางนางหันหน้ากลับไปมองทีหนึ่ง เห็นฟู่อวิ๋นโจวเองก็หยิบภาพวาดที่ฉีกขาดเดินกลับเช่นกัน

เมื่อเดินถึงทางแยก สายตาของลั่วชิงยวนมืดครึ้มลง นางเอ่ยปากเสียงต่ำ “ซีหลาน เจ้าตามขึ้นไปดูทีในภาพนั้นคือผู้ใด”