ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 249

นั่นเป็นถึงสมุนไพรที่หาได้ยาก

เป็นสมุนไพรที่มีเงินก็หาซื้อไม่ได้!

หากมีโสมเก้าบุษบันอมตะ โรคอ้วนท้วมของนางก็จะสามารถรักษาให้หายได้อย่างรวดเร็ว!

มองดูสายตาที่จริงจังของซ่งเชียนฉู่ ในใจของลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกตกตะลึง

แม่นางซ่งตรงหน้ามิได้ตื่นกลัวถึงขั้นนั้น

นางเพียงใช้ความกลัวเป็นข้ออ้างเพื่อมาจับชีพจร ดูท่าวิชาแพทย์ของแม่นางซ่งจะมิธรรมดา และแม่นางซ่งคงดูออกนานแล้วว่านางติดพิษ

ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่มากพอ จึงจะได้รับความช่วยเหลือ

แม่นางซ่งช่างฉลาดเสียจริง

เล่ห์เหลี่ยมของนางมิน่าเกลียดชัง ในทางตรงกันข้าม ลั่วชิงยวนรู้สึกชอบมาก!

ลั่วชิงยวนตบโต๊ะอย่างเด็ดขาด “ได้! ตกลงกันเช่นนี้!”

นัยน์ตาของซ่งเชียนฉู่ประกายแสง นางลุกขึ้นคำนับลั่วชิงยวน “แม่นางลั่ว ขอบคุณท่านมาก!”

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลง ในตาของนางมีแววเลศนัย

ยอมเอาโสมเก้าบุษบันอมตะมาเป็นข้อแลกเปลี่ยน ซ่งเชียนฉู่ต้องพบกับปัญหาใหญ่ขนาดไหนกันแน่ เกรงว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องปิดบังนางอยู่

ลั่วชิงยวนกระตุกมุมปาก “แม่นางซ่ง ข้ามีคำถามมากมาย หลังเรื่องราวถูกจัดการ ท่านตอบข้าตามความจริงได้หรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่ชะงัก จากนั้นพยักหน้าอย่างจริงจัง สายตาของนางเต็มไปด้วยความจริงใจ

“หากเรื่องราวถูกจัดการเรียบร้อย แม่นางลั่วจะถือเป็นผู้มีพระคุณของข้า ท่านจะให้ข้าทำกระไรก็ได้! อย่าว่าแต่แค่บอกความจริงเลย”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นนางวาดยันต์ใบหนึ่ง พับอย่างเรียบร้อย และส่งให้กับซ่งเชียนฉู่

“เจ้าพกติดตัวตลอด มิว่าจะในชีวิตจริง หรือจะในความฝัน ของเหล่านั้นเข้าใกล้เจ้ามิได้แม้แต่นิด เจ้าพกไว้ป้องกันตัวเถอะ”

ซ่งเชียนฉู่รับยันต์ใบนั้นมา เก็บไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง “ขอบพระคุณแม่นางลั่ว”

ลั่วชิงยวนเอ่ยสั่งต่อ “เรื่องที่เจ้ามาหาข้าอย่าบอกสวี่ชิงหลิน ข้ามักรู้สึกว่าเขาประสงค์ร้ายต่อเจ้า”

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า และพูดอธิบายให้กับสวี่ชิงหลิน “บางทีเขาอาจแค่กังวลมากไป และอยากปกป้องข้าตลอดเวลา แต่ในใจจริง ๆ ของเขาต้องรู้สึกกลัวอยู่แน่”

นางอยากให้ลั่วชิงยวนหนาวตายอยู่ที่นั่นเสียเกิน

ทาสใบ้เขียนลงกระดาษ ‘มิแย่เจ้าค่ะ นางรับนายพรานและแม่นางคนหนึ่งเข้ามาอยู่ด้วย รอบ ๆ นั้นมีหมู่บ้าน จึงมิต้องกังวลเรื่องการอยู่การกิน ถ่านไฟที่นั่นก็เพียงพอเจ้าค่ะ’

เมื่อเห็นเนื้อหาบนกระดาษ สีหน้าลั่วเยวี่ยอิงเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง นางฉีกกระดาษใบนั้นออกอย่างโหดเหี้ยม “ข้าให้เจ้าเฝ้ามองลั่วชิงยวน เจ้ากลับให้ข้าดูสิ่งนี้รึ?!”

นางต้องการให้ลั่วชิงยวนตาย!

ทาสใบ้ก้มหน้า จากนั้นเขียนเพิ่ม ’เรือนเล็กมีผู้อื่นอยู่ ลงมือมิสะดวกเจ้าค่ะ’

“สองคนนั้นมีที่มาอย่างไร?” ลั่วเยวี่ยอิงถามอย่างรำคาญใจ

ทาสใบ้เขียนขึ้น ‘คนหนึ่งเป็นนายพราน ส่วนอีกคนเป็นของสังเวยที่ชาวบ้านมอบให้กับเทวาภูผา แต่นางหนีออกมาได้ ชาวบ้านตามหานางไปทั่ว นางจึงซ่อนตัวอยู่ในเรือนเล็กเจ้าค่ะ’

เมื่ออ่านถึงตรงนี้ ดวงตาของลั่วเยวี่ยอิงก็เป็นประกาย มุมปากของนางกระตุกรอยยิ้มโหดเหี้ยม

“ใช่แล้ว หากข้าให้เจ้าสังหารลั่วชิงยวน ถึงเวลาการตายของนางต้องถูกสืบสวน หากสืบมาถึงตัวข้าคงจบเห่”

“แต่ถ้าหาก… ยืมดาบฆ่าคน…”