ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 274

“ในเมื่อท่านหมอเทวดามีเครื่องยาสมุนไพร เช่นนั้นก็ใช้เครื่องยาของท่านหมอเถิด เงินมิสำคัญ มิว่าเท่าไรข้าก็ให้ได้!”

ฟู่จิ่งหานเดินออกมาโดยไคว้มือไว้ด้านหลัง

ฟู่เฉินหวนเองก็เดินออกมาเช่นกัน

ลั่วชิงยวนหันหน้าไปมอง ทันทีที่สบตากับฟู่เฉินหวน นางก็หลบตาในทันที

แต่สายตาของฟู่เฉินหวนกลับตกอยู่ที่นางตั้งแต่ต้นจนจบ เขามักรู้สึกว่าท่าทีของคนตรงหน้าช่างคุ้นเคย แม้กระทั่งเสียงเขายังรู้สึกค่อนข้างคุ้นหู

แต่หุ่นของคนตรงหน้า กลับไม่เหมือนโดยสิ้นเชิง

“เหตุใดท่านเซียนฉู่จึงปิดหน้าหรือ?” เสียงเยือกเย็นของฟู่เฉินหวนดังขึ้น และแฝงไปด้วยการหยั่งเชิง

ลั่วชิงยวนตอบอย่างสงบ “ข้าป่วย ร่างกายของท่านฮูหยินอ่อนแอ ข้ากลัวว่าจะเผลอแพร่ไปให้ท่านเข้า”

มองดูสายตาของฟู่เฉินหวนที่ค่อนข้างแปลกตา ลั่วชิงยวนคิดว่าเขาน่าจะดูไม่ออก

เพราะนางใช้โสมเก้าบุษบันอมตะปรับสมดุลกายามาหนึ่งเดือน พิษในร่างนางเริ่มถูกขับออกไปแล้ว จากร่างที่อ้วนท้วมราวกับสุกร บัดนี้กลายเป็นเพียงแค่ร่างอวบ ๆ

หุ่นเช่นนี้จะปรากฏบนร่างชายหนุ่มก็มิใช่เรื่องแปลก ดังนั้นฟู่เฉินหวนไม่มีทางเชื่อมโยงนางกับลั่วชิงยวนแน่

“โอสถของพวกข้านอกจากค่าเครื่องยาสมุนไพรแล้ว ยังมีค่ารักษาและค่าตรวจอีกด้วย”

ลั่วชิงยวนเข้าเรื่องสำคัญทันที รอบนี้พวกนางจะมาสูญเปล่ามิได้

หากเป็นคนธรรมดา นางคงมิสนใจเรื่องเงิน แต่ในเมื่อฟู่เฉินหวนอยู่ที่นี่ นางจะไม่หยวนให้แม้แต่แดงเดียว!

ฟู่จิ่งหานยิ้มไม่ใส่ใจ “ว่ามาเถิด ทั้งหมดเท่าไรเล่า?”

ลั่วชิงยวนกล่าว “ค่ารักษาและค่าตรวจรวมกันคือห้าพันตำลึง ค่าเครื่องยาสมุนไพรก็ห้าพันตำลึงเช่นกัน”

ได้ยินดังนี้ ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วขึ้นมาก่อน “แพงเช่นนี้เชียว?”

ลั่วชิงยวนยิ้มกล่าว “แพงหรือ? เครื่องยาสมุนไพรที่พวกเราใช้มิใช่เครื่องยาธรรมดา ราคาเท่านี้มิแพงแม้แต่นิด”

“ที่แท้เสด็จพี่มีความชอบเช่นนี้หรือ?” ฟู่จิ่งหานตะลึง

ฟู่เฉินหวนมองเขาอย่างเหนื่อยหน่าย “เจ้ายังมีอารมณ์มาล้อเล่นกับข้าอีก ไม่ห่วงลูกของเจ้าบ้างรึ?”

ฟู่จิ่งหานได้ยิน สีหน้าก็จริงจังขึ้นมา และถอนหายใจอย่างจนมุม “ข้าและเจ้าต่างรู้กันว่าผู้อยู่เบื้องหลังคือ ผู้ใด”

“เสด็จแม่ต้องการรอให้บุตรีตระกูลเหยียนถึงอายุแต่งงาน แล้วจึงส่งนางมาเป็นฮองเฮาในวัง เพื่อให้รุ่นต่อไปของข้าก็เป็นตระกูลเหยียน”

“วางแผนเพื่อควบคุมราชบัลลังก์เช่นนี้ ย่อมมิมีทางยอมให้หญิงสาวในวังตั้งท้อง ยิ่งมิมีทางยอมให้พวกนางให้กำเนิดองค์ชาย”

“ข้าเป็นห่วงแล้วอย่างไรเล่า ข้าสามารถป่าวประกาศเรื่องนี้ได้หรือไร? เฮ้อ...”

ทุกครั้งที่ฟู่จิ่งหานคิดถึงเรื่องนี้ จิตใจของเขามักจะหนักอึ้งเป็นพิเศษ

ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นจักรพรรดิ กลับมิมีอิสระแม้แต่นิด ทุกอย่างของเขาต่างถูกควบคุมโดยเสด็จแม่

ถูกควบคุมโดยตระกูลเหยียน