ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 277

เห็นว่าในจวนไม่มีคน แม่นมเติ้งรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก พระชายาหายไปไหนกัน?

จากนั้นนางก็เห็นชายหนุ่มที่ปิดหน้าปิดตาเดินเข้ามา นางระแวงขึ้นมาในทันที “เจ้าคือผู้ใด?​ เหตุใดจึงบุกรุกจวนนอกเมืองอ๋องสำเร็จราชการ?”

ลั่วชิงยวนถอดผ้าคลุมหน้าออก พร้อมกล่าว “แม่นมเติ้ง ข้าเอง”

ได้ยินเช่นนี้ แม่นมเติ้งชะงักทีหนึ่ง จากนั้นจึงเริ่มมองคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ และกล่าวอย่างไม่น่าเชื่อ “พระชายา...หรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

แม่นมเติ้งหมุนร่างนางดูซ้ำไปซ้ำมาอย่างมิอยากจะเชื่อ “มิได้เจอเดือนหนึ่ง เหตุใดท่านจึงผอมลงเช่นนี้เล่าเจ้าคะ? ร่างกายของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ได้รับการบาดเจ็บหนักอะไรหรือไม่เจ้าคะ?”

แม่นมเติ้งรู้สึกเป็นห่วงมาก

ลั่วชิงตอบยิ้ม ๆ “ไม่เป็นไร ร่างกายของข้าสบายดี”

“ผอมลงเป็นเรื่องดี ท่านมิต้องกังวล”

“ที่ท่านมาจวนนอกเมืองครั้งนี้ ท่านอ๋องเป็นคนสั่งหรือ?”

แม่นมเติ้งเอ่ยตอบ “ซูโหยวให้บ่าวมา เขาให้มาดูว่าจวนนอกเมืองเป็นอย่างไรบ้าง น่าจะอยากให้บ่าวแอบเอาของมาให้พระชายาเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนกระตุกยิ้มเย็น “ท่านอ๋องปล่อยให้ข้าเอาตัวรอดเอง ซูโหยวกล้าให้เจ้าแอบเอาของมาให้ข้างั้นรึ?”

“พระชายา บ่าวมิรู้รายละเอียด แต่บ่าวว่าท่านอ๋องแค่พูดเพราะโมโหกระมัง คิดจริงจังมิได้!” แม่นมเติ้งพูดและเปิดตะกร้าที่ถืออยู่ในมือออก พร้อมกล่าว

“บ่าวทำสมุนไพรมาให้ท่าน มิรู้ว่าพระชายาจะได้ใช้ไหม และมีเงินตำลึงอีกเล็กน้อย พระชายานำไปใช้ก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนยิ้ม และยัดเงินตำลึงกลับไปให้นาง “ข้ามิขาดแคลนเงิน เจ้าเก็บไว้ใช้เถิด ซูโหยวส่งเจ้ามาก็ดี ข้าจักได้มิต้องรับมือกับพวกองครักษ์”

“หลังกลับไป เจ้าบอกซูโหยว อาการของข้าสาหัสขึ้น หนาวและหิวจวนจะตายอยู่แล้ว มิต้องบอกท่านอ๋องก็ได้ แต่ต้องให้ลั่วเยวี่ยอิงรับรู้”

แม่นมเติ้งฉงน จากนั้นพยักหน้า “เจ้าค่ะ บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะว่าต้องทำอย่างไร!”

“เช่นนั้นพระชายา...”

ลั่วชิงยวนเอ่ยตอบ “จากนี้ข้าจะมิอยู่ในจวนนอกเมืองแล้ว ข้าจะทำการค้าเล็ก ๆ ในเมืองหลวงเพื่อหาเงิน หากคนในจวนส่งคนมาเยี่ยมข้า เจ้าต้องห้ามเอาไว้ หรือหากห้ามมิได้จริง ๆ ก็หาวิธีบอกข้า”

สำหรับที่ในดินในเมืองหลวง ถือว่าถูกมาก ๆ แล้ว

ในวันที่เช่า ทั้งสามยุ่งเหยิงกันทั้งวัน เพื่อจัดที่พักในตรอกฉางเล่อ ร้านสามสิบสาม

เงินหนึ่งหมื่นตำลึง ลั่วชิงยวนนำมาซื้อเครื่องยาสมุนไพรจำนวนมาก และจัดหน้าร้านให้กลายเป็นร้านโอสถ ด้านข้างตั้งเป็นฉากกั้นเล็ก ๆ ขึ้น ร้านเล็ก ๆ นี้แหละ คือร้านทำนายของลั่วชิงยวน

……

แม่นมเติ้งร้องไห้กลับตำหนักอ๋อง เสียงร้องไห้ของนางดังขึ้นที่หน้าห้องตำราของท่านอ๋อง

“ท่านอ๋องได้โปรด ให้พระชายากลับตำหนักเถิดเพคะ! จวนนอกเมืองเงียบเหงา และเหน็บหนาวเช่นนั้น พระชายายังป่วยอยู่เลยเพคะ คงอดทนได้อีกเพียงไม่กี่วัน!” แม่นมเติ้งร้องไห้อ้อนวอน

สนั่นจนได้ยินไปทั้งตำหนัก

เพียงแต่แม่นมเติ้งไปแอบสืบมาแล้ว บัดนี้ท่านอ๋องมิอยู่ในตำหนัก

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของลั่วเยวี่ยอิงสว่างวาบ และลุกพรวดจากบนเก้าอี้ “จริงหรือ? ลั่วชิงจวนอดทนได้อีกมินานแล้วจริงหรือ?”