ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 342

“เจ้า!” ฟู่เฉินหวนตะลึงแรง จนฝีเท้าแน่นิ่งกับที่

ลั่วชิงยวนจ่อมีดสั้นไว้ที่คอของตน อ้อนวอนขอท่านอ๋องด้วยน้ำเสียงร้องไห้ “ท่านอ๋อง ท่านปล่อยหม่อมฉันไปเถิด”

“ได้โปรด หม่อมฉันผิดไปแล้ว หากท่านจะดูหน้าของหม่อมฉันจริง ๆ เช่นนั้นหม่อมฉันคงต้องตาย!”

“หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันมิควรแต่งงานแทน มิควรหาเรื่องท่านและลั่วเยวี่ยอิง ทุกอย่างที่หม่อมฉันเป็นอยู่ตอนนี้ หม่อมฉันสมควรทั้งนั้น!”

“ท่านช่วยรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ!”

ประโยคสุดท้ายลั่วชิงยวนตะโกนออกมาด้วยความสิ้นหวัง

ความเจ็บปวดและการขัดขืนจากหัวใจที่แตกสลายของนาง กรีดลงที่กลางใจของฟู่เฉินหวนราวกับมีดคมทุกคำทุกประโยค

นางกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

นี่ใช่ลั่วชิงยวนที่เขารู้จักหรือไม่?

ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ฟังเสียงสะอื้นที่เต็มไปด้วยความผวา คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวดมุ่น

เสียงที่ส่งออกมาจากในห้องตำรา คนที่อยู่ภายนอกต่างได้ยิน

ไม่มีผู้ใดที่มิรู้สึกตะลึง

พระชายาในอดีตยโสเช่นนั้น กล้าขัดท่านอ๋อง และมิเคยยอมแพ้ ต่อให้โดนทำโทษนางก็มิเคยก้มหัว

บัดนี้กลับร้องไห้อ้อนวอน กระทั่งใช้ความตายมาขู่เพียงเพราะกลัวว่าท่านอ๋องจะเห็นใบหน้า

สิ่งใดกันที่โจมตีคนคนหนึ่งให้เป็นเช่นนี้ได้?

เพิ่งผ่านไปนานเท่าไร ก็ทำลายคนคนหนึ่งได้แล้ว

ฟู่เฉินหวนเองก็มีความสงสัยนี้เช่นกัน มองดูลั่วชิงยวนที่ตัวสั่นระริกบนพื้น ทำเขารู้สึกแปลกตาเป็นที่สุด

“เจ้าไปเถอะ” ฟู่เฉินหวนถอยหลังก้าวหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง

เมื่อได้รับอนุญาต ลั่วชิงยวนกุมหน้ากากไว้แน่น เก็บหมวกบนพื้นและหนีไปอย่างลนลาน

นอกเรือน ฟู่อวิ๋นโจวยืนอยู่ที่นั่นพอดี

เขาเดินขึ้นไปปลอบนางอย่างร้อนรน “ชิงยวน เจ้ามิต้องห่วง ใบหน้าของเจ้าสามารถรักษาให้หายได้!“

วิชารักษาของหมอกู้เก่งกาจ เขารักษานางได้แน่!

ฟู่อวิ๋นโจวตะคอกพร้อมดวงตาที่แดงก่ำ และเต็มไปด้วยความคับแค้น

สองมือที่ไขว้อยู่ด้านหลังของฟู่เฉินหวนกำแน่น

ในใจเขาราวกับมีคลื่นยักษ์กำลังตี

“ซูโหยว! องค์ชายห้าไข้จับ จนเริ่มฟั่นเฟือนแล้ว ส่งเขากลับไปรักษาตัว!“

น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนดุดัน

ไม่นานนักซูโหยวจึงจับตัวฟู่อวิ๋นโจวพร้อมกับหมอกู้ และลากเขาออกไปโดยขืนใจ

ฤดูเหมันต์เหน็บหนาวมากอยู่แล้ว อารมณ์ของฟู่เฉินหวนมิเคยเดือดดาลเช่นนี้มาก่อน ทันทีที่ถูกลากออกจากเรือน เขาก็สลบไปในทันที

ใบหน้าแดงก่ำ ร่างกายก็รุ่มร้อนขึ้นมา จู่ ๆ ก็ล้มป่วยไป

วันนี้ห้องตำราวุ่นวายเพียงนี้ คนใช้ในตำหนักต่างรู้เรื่องกันเกือบหมด

เฉียงเวยที่นั่งหลบอยู่ใกล้ ๆ ห้องตำราก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด และรีบนำเรื่องนี้ไปบอกแก่ลั่วเยวี่ยอิง

หลังลั่วเยวี่ยอิงฟังจบ แววตานางเป็นประกาย และตะลึงเป็นอย่างมาก