ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 341

เขาหมุนร่างจากไปอย่างผิดหวัง แต่ก็ยังหันกลับไปมองประตูที่ปิดสนิทด้วยความเป็นห่วง จากนั้นจึงยกขาจากไป

แต่ข่าวที่ฟู่อวิ๋นโจวมาหาลั่วชิงยวนจะปิดมิดได้อย่างไรกัน ข่าวนี้ส่งถึงหูของฟู่เฉินหวนแทบจะในเวลาแรก

ถุงหอมที่อยู่ในมือพลันกำแน่น

“เร็วเพียงนี้เชียว พวกเขาเจอกันแล้วหรือ?” นัยน์ตาฟู่เฉินหวนแผ่ไปด้วยความเหน็บ

หลังกลับถึงตำหนัก มิได้มารายงานแก่เขาในเวลาแรก แต่กลับเจอฟู่อวิ๋นโจวก่อนงั้นหรือ?

พวกเขาอดใจรอมิไหวเช่นนี้เชียว!

แววตาของฟู่เฉินหวนเหน็บหนาวและเอ่ยสั่งเสียงเย็น “เรียกลั่วชิงยวนมา!”

ซูโหยวพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ!”

……

เมื่อตอนซูโหยวมาเชิญ ลั่วชิงยวนก็เริ่มมีลางไม่ดี

ต้องเป็นเพราะฟู่อวิ๋นโจวมาแน่ เขาจึงเรียกหานางอย่างรีบร้อนเช่นนี้ และคงตักเตือนนางดังเคย

นางสวมหน้ากาก ตามซูโหยวมาที่ห้องตำรา

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง

บรรยากาศภายในห้องก็พิลึกขึ้นมา

ฟู่เฉินหวนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประเมินนางด้วยสายตาเย็นชา ทำคนรู้สึกขนลุกทั้งที่มิได้หนาว

ลั่วชิงยวนเองก็ยืนนิ่งมิเอ่ยปาก แสดงท่าทีราวกับหวาดกลัวมาก

นานมาก กว่าเสียงเยือกเย็นของฟู่เฉินหวนจะดังขึ้น

“ถอดหมวกกับหน้ากากออกซะ!”

ซูโหยวได้รายงานเรื่องทั้งหมดแก่เขาแล้ว เขาจะรอดูว่าลั่วชิงยวนคิดจะเล่นอะไรอีกกันแน่ นางเสียโฉมจริงหรือเปล่า!

ลั่งชิงยวนได้ยิน จึงถอยหลังอย่างระแวง นางหันร่างไป มิเอ่ยพูดอะไรทั้งนั้น แต่ท่าทีกลับกำลังหวาดหวั่น

แววตาของฟู่เฉินหวนเยือกเย็นยิ่งขึ้น เขาเดินขึ้นหน้า ข่มขู่นางทีละก้าว พร้อมพูดสั่ง “ข้าบอกให้ถอดหมวกกับหน้ากากออก!”

ลั่วชิงยวนกังวลจนถอยหลังไม่หยุด และยกมือบังหน้ากากเอาไว้

“มิถอดหรือ?” ฟู่เฉินหวนหรี่ตา

ฟู่เฉินหวนพูดไป พร้อมจับไหล่ของลั่วชิงยวน

แต่ลั่วชิงยวนกลับตกใจจนลำตัวสั่นสะท้าน และขัดขืนอย่างสุดชีวิตด้วยความหวาดผวา นางสลัดฟู่เฉินหวนจนหลุด และวิ่งหนีออกทันที

“ท่านอ๋องอย่าฝืนหม่อมฉันเลยเพคะ!” เสียงที่สั่นระริกของลั่วชิงยวน แฝงไปด้วยความกลัว

ฟู่เฉินหวนตะลึง และยิ่งรู้สึกสงสัย

เขาก้าวขึ้นหน้าก้าวใหญ่ จับผ้าคลุมขาวบนหมวกของนางและกระชากลงมาอย่างแรง

หมวกถูกดึงจนหล่นลงกับพื้น ลั่วชิงยวนปิดหน้าไว้อย่างลนลานและกรีดร้องทีหนึ่ง

“กรี๊ด! อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา!“ ลั่วชิงยวนกุมหน้ากากบนหน้าไว้ แทบจะคลานไปหลบที่เบื้องหน้า ราวกับด้านหลังมีสิ่งที่น่าสยองมาก ๆ ไล่ตามนางอยู่

นางหนีไปจนติดกำแพง ไม่มีที่ให้ซ่อนตัวแล้ว จึงได้แต่กอดเข่าไว้อย่างแน่น

ฟู่เฉินหวนตะลึงหนัก และก้าวขาเตรียมจะเดินขึ้นไป

ลั่วชิงยวนกลับชักมีดสั้นออกมาอย่างกะทันหัน และจี้ต่อที่คอของตนอย่างแรง

“อย่าเข้ามา!”