ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 783

อีกฝ่ายล้มลงกับพื้น เงยหน้าขึ้นเวียนหัว และชี้ไปที่นางด้วยความโกรธ “เจ้า เจ้า เจ้า!”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นลั่วชิงยวน เขาก็หดตัวกลับด้วยความกลัว

“พระ… พระชายา...”

ลั่วชิงยวนดูบูดบึ้ง “เจ้ารู้ว่าข้าเป็นพระชายา แล้วกล้าดีอย่างไรมาทำเยี่ยงนี้กับลั่วหลางหลาง อะไรทำให้เจ้ากล้าดีเพียงนี้ อยากตายนักหรือไร?”

ลั่วชิงยวนโกรธมากจนหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ข้าง ๆ ออกมาตีพวกนางอย่างแรง

หลังถูกทุบตี ในสวนหลังบ้านก็มีเสียงคร่ำครวญขอชีวิตดังระงม

ลั่วหลางหลางก้าวมารั้งนางไว้ "หยุดมือเถิด หากเจ้ายังตีนางอีก นางคงตายแน่แล้ว"

จากนั้นลั่วชิงยวนก็หยุดมือ

ใบหน้าของหญิงชรานางนั้นเต็มไปด้วยเลือด นางชี้ไปที่ขอทานตัวน้อยที่ยื่นหน้าออกมาจากด้านนอกของประตูด้วยความโกรธ “เจ้าขอทานนี่ เจ้าเป็นตัวการรึ! คอยดูเถอะ!”

หญิงชราเหล่านั้นหนีหัวซุกหัวซุน

ลั่วหลางหลางเรียกขอทานที่หน้าประตูให้เข้ามาด้วยความกังวล “เสี่ยวซี เจ้าเป็นคนไปตามหาพระชายามาหรือ?”

เซียวซีพยักหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เล็กน้อย “ท่านพี่หลางหลางใจดีกับข้ามาก ข้าจะทนดูท่านถูกพวกเขารังแกได้อย่างไร”

ลั่วหลางหลางลูบศีรษะของเสี่ยวซีแล้วหันไปมองลั่วชิงยวน “ชิงยวน พวกเขาจะไม่ปล่อยเสี่ยวซีไปแน่นอน เจ้าช่วยข้าพานางออกไปจากซีหยางได้หรือไม่?”

“ให้นางทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วให้ข้าวนางกินก็พอ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าพลางมองไปที่แสงสีแดงบนใบหน้าของเสี่ยวซี ลั่วชิงยวนคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเสี่ยวซีอาจเป็นเพราะเสี่ยวซีมาบอกความจริงแก่นาง

แน่นอนว่านางต้องช่วยให้อีกฝ่ายรอด

“ไม่มีปัญหา”

“เสี่ยวซี เจ้ากลับไปที่โรงเตี๊ยมก่อน ไปหาจือเฉา นางจะจัดการให้เจ้าเอง”

เสี่ยวซีพยักหน้าและจากไปทันที

ลั่วชิงยวนจับมือของลั่วหลางหลาง มองไปยังมือที่ถลอกของนางด้วยความเจ็บปวดใจ

“หลางหลาง เจ้ายังคิดเผื่อให้เด็กคนนั้น เหตุใดเจ้ามิวางแผนให้ตัวเองบ้างเล่า พวกเขารังแกเจ้าเช่นนี้ เหตุใดเจ้ามิโต้ตอบบ้าง?”

นางดึงลั่วหลางหลางให้นั่งลงหน้าบันได และพูดด้วยเสียงแผ่วว่า “พี่หลางหลาง ขอข้าบอกอะไรบางอย่างให้เจ้าฟังสักหน่อย สมาคมการค้าเฟิงตูถูกต้องสงสัยว่ากำลังก่อกบฏ”

“ท่านอ๋องและข้ามาที่นี่เพื่อสอบสวนสมาคมการค้าเฟิงตู”

“เฉินซวนอี๋เป็นผู้นำสมาคมการค้าเฟิงตู เจ้ามิจำเป็นต้องกลัวว่านางจะข่มขู่เจ้าอย่างไร ตราบใดที่เรื่องนี้ถูกตรวจพบ แม้แต่ชีวิตตัวเอง เฉินซวนอี๋ก็รักษาไว้มิได้ แล้วใครจะเชื่อข่าวลือที่กบฏเผยแพร่เล่า?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วหลางหลางก็ตกใจ “ว่ากระไรนะ?”

ลั่วหลางหลางขมวดคิ้วและนึกย้อน ก่อนพูดด้วยความตกใจ “ที่แท้นางแต่งเข้าตระกูลฟ่านเพียงเพื่อควบคุมตระกูลฟ่านและใช้ประโยชน์จากตระกูลฟ่านนี่เอง”

“มิน่าแปลกใจเลย นางขู่มิให้ข้าเล่าสถานการณ์ของข้าให้เจ้าฟัง ทั้งยังต้องการให้ข้าเกลี้ยกล่อมให้เจ้าออกจากซีหยางโดยเร็วที่สุด”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ตั้งคำถามขึ้นว่า “แล้วเหตุใดนางถึงยังปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนี้?”

ลั่วหลางหลางพูดอย่างกังวล “มีเพียงเสี่ยวซีที่มาหาข้าทางประตูหลังบ่อย ๆ นอกนั้นก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก”

“นางโกรธเจ้า เลยอยากระบายกับข้า”

ดวงตาของลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา และนางดึงลั่วหลางหลางขึ้นมาทันที “เราไปหานางกัน!”