ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 856

ลั่วชิงยวนชะงักฝีเท้า

มองไปตามเสียง

เห็นสตรีแต่งตัวหรูหรากำลังสร้างเรื่องลำบากให้คนอื่น

นางได้รับการต้อนรับจากสาวน้อยอายุประมาณสิบห้าหรือสิบหกปี พูดด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

“ฮูหยินเจ้าคะ ร้านของเรามีแค่นี้เท่านั้นเจ้าค่ะ ท่านลองทั้งหมดแล้ว หากยังมิพอใจ เหตุใดมิลองไปร้านอื่นดูเล่าเจ้าคะ”

บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดและกระปุกมากมาย

ลองหลายอย่างแล้วมิเอา เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา!

“เจ้าหมายความเยี่ยงไร เจ้ากำลังดูถูกข้ารึ? เปิดร้านทำธุรกิจ มีใครต้อนรับลูกค้าเยี่ยงนี้บ้าง? นางเด็กโสโครก ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้าเอง!”

หญิงสาวยกมือขึ้นหมายจะตบสาวน้อยคนนั้น

ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้าทันที และคว้ามือของผู้หญิงคนนั้นไว้

“ปากโสมมเยี่ยงนี้ มาร้านเครื่องสำอางหาปะไร ไปส้วมเถอะ!”

อีกฝ่ายพยายามดิ้นรนอยู่พักหนึ่งแล้วก็หลุดออกไป ลั่วชิงยวนข้อมืออ่อนแรงและปล่อยมือออก

“เจ้าเป็นใคร มายุ่งเรื่องคนอื่นด้วยเหตุใด?”

“อยากโดนทุบรึ!”

ฮูหยินคนนั้นหยาบคายมาก ผลักลั่วชิงยวนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ลั่วชิงยวนเอียงตัวหลบ ทำให้ฮูหยินคนนั้นเดินเซไปสองสามก้าวแล้วยิ่งโกรธมากขึ้น

นาวก้าวไปหมายจะสั่งสอนบทเรียนให้กับลั่วชิงยวน

ซ่งเชียนฉู่กำลังจะลงมือ ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งยื่นเข้ามาจับข้อมือของอีกฝ่ายก่อน

ลั่วชิงยวนหันไปมอง เห็นชายร่างกำยำคนหนึ่ง บนใบหน้าและหลังมือมีรอยแผลจากดาบ ผิวสีเข้มและแข็งแรงมาก

เขาเพียงแค่จับข้อมือของสตรีผู้นั้นเบา ๆ ฝ่ายตรงข้ามก็ร้องด้วยความเจ็บปวด

ทันใดนั้นเอง ลั่วหลางหลางในชุดสีเขียวเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

“เถ้าแก่อวี๋ นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วที่เจ้ามาที่ร้านของข้าเพื่อก่อปัญหา หากยังทำเยี่ยงนี้อีกข้าจะมิเกรงใจแล้ว”

น้ำเสียงของลั่วหลางหลางเย็นชา พร้อมคำเตือน

อวี๋เจียวเจ็บปวดและพูดด้วยความโกรธ “ปล่อยข้า!”

“นางสารเลวไร้ยางอาย คิดว่ามีคนรักช่วยแล้วจะทำตามใจได้รึ?”

นางดูเป็นกุลสตรีจริง ๆ คำพูดและรอยยิ้มทำให้รู้สึกอบอุ่นและเป็นกันเองมาก

ลั่วหลางหลางยิ้ม พูดว่า “พวกเจ้าคงยังมิได้กินข้าวกลางวันใช่หรือไม่? เช่นนั้นกลับไปนั่งพักที่บ้านข้าก่อนเถิด”

ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงติดตามลั่วหลางหลางไปยังบ้านในปัจจุบันของนาง ชายร่างกำยำก็ติดตามพวกนางไปด้วย

ลั่วชิงยวนสังเกตเห็นว่าขาของเขาได้รับบาดเจ็บ เดินกะเผลกเล็กน้อย แต่ก็มิชัดเจนมากนัก

เมื่อมองอย่างใกล้ชิด จะมีรอยแผลเป็นที่หู แก้ม และหางตาของเขาด้วย

ทั้งหมดเป็นบาดแผลจากคมดาบ

ลั่วชิงยวนถามลั่วหลางหลางว่า “เขาเป็นคนจากกองทัพหรือ?”

ลั่วหลางหลางพยักหน้า “นามของเขาคือเซี่ยงชง เป็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บจนต้องปลดประจำการ หูหนวกไปข้างหนึ่ง ขาก็มีบาดแผล มิสามารถกลับไปที่สนามรบได้ แต่ที่บ้านยังมีภรรยา ลูก และแม่ที่ต้องดูแล จำเป็นต้องใช้เงิน"

“ฟ่านลิ่งเสวียนจึงให้เขาตามคุ้มครองข้า และข้าก็จ่ายค่าจ้างให้เขาทุกเดือน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “วิธีการของฟ่านลิ่งเสวียนนั้นดีจริง ๆ”

ลั่วหลางหลางยิ้ม "ใช่ จริง ๆ แล้วมิเพียงแต่เซี่ยงชงเท่านั้น ฟ่านหลิงเสวียนยังจัดการดูแลทหารคนอื่นที่บาดเจ็บด้วย"