ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 889

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินออกไป

นางมาถึงจวนแม่ทัพใหญ่

ยังมิทันได้เคาะประตู ประตูก็เปิดออก

เมื่อแม่ทัพใหญ่ฉินเห็นนางก็ตกใจเล็กน้อย “พระชายามาแล้วหรือ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “แม่ทัพใหญ่กำลังจะออกไปข้างนอกหรือ”

แม่ทัพใหญ่ฉินจัดเสื้อผ้าเล็กน้อย พลางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ข้าต้องเข้าวัง จักรพรรดิสูงสุดทรงประชวรหนัก”

“หากท่านมีเรื่องอะไรจะให้ข้าช่วย ก็รอข้าที่จวนสักครู่ รอข้ากลับมาค่อยว่ากัน!”

ลั่วชิงยวนตอบว่า “ข้ามาหาฉินไป๋หลี่”

“อ้อ ๆ งั้นก็ดี เขาอยู่จวน”

แม่ทัพใหญ่ฉินพูดจบก็รีบออกไป

ลั่วชิงยวนเข้าไปในจวน เดินไปยังลานด้านใน

เห็นฉินไป๋หลี่กำลังฝึกกระบี่อยู่ที่ลานจวน

โดยมีหลี่เซียวม่านยืนอยู่ข้าง ๆ คอยให้คำแนะนำ

เมื่อฝึกกระบี่เสร็จ ลั่วชิงยวนจึงเดินเข้าไปในลาน

“พระชายา” หลี่เซียวม่านคารวะอย่างสุภาพ

“พระชายามางั้นหรือ?” ฉินไป๋หลี่ยื่นกระบี่ให้หลี่เซียวม่าน

“ช่วงนี้คุณชายรองเป็นอย่างไรบ้าง?” ลั่วชิงยวนกล่าวถาม

ฉินไป๋หลี่ยิ้ม “พอจะมองเห็นแสงสลัว ๆ และใบหน้าเลือนรางบ้างแล้วขอรับ เชื่อว่าสักวันจะต้องหายดี!”

ลั่วชิงยวนจับชีพจรตรวจดู อาการของเขากำลังฟื้นตัวได้ดีจริง ๆ

“เช่นนั้นคุณชายกับพระชายาคุยกันก่อน ข้าจะออกไปก่อน” หลี่เซียวม่านรู้ตัวจึงขอตัวออกไป

แต่ลั่วชิงยวนเรียกนางไว้ “เดี๋ยวก่อน เจ้าเคยเป็นผู้คุ้มกันเงาของฉินเชียนหลี่ใช่หรือไม่?”

หลี่เซียวม่านพยักหน้าตอบ “เจ้าค่ะ”

“แล้วเมื่อเร็ว ๆ นี้เจ้าได้ติดต่อกับฉินเชียนหลี่หรือไม่?”

หลี่เซียวม่านชะงักเล็กน้อย แล้วพยักหน้า “ติดต่อเจ้าค่ะ”

“ขอข้าดูจดหมายได้หรือไม่?” ลั่วชิงยวนอยากรู้สถานการณ์ของฉินเชียนหลี่

หลี่เซียวม่านลังเลเล็กน้อย

ลั่วชิงหยวนเห็นว่านางอาจมิสะดวก จึงพูดว่า “ถ้ามิสะดวกก็มิเป็นไร งั้นบอกข้าได้หรือไม่ว่า ฉินเชียนหลี่พูดถึงเรื่องในสนามรบหรือไม่?”

หลี่เซียวม่านกำลังจะพูด แต่ก็หยุดและพูดว่า “ข้าจะเอาจดหมายให้ท่านดูเจ้าค่ะ”

พูดจบ นางก็เดินไปที่ห้องแล้วอุ้มกล่องใบหนึ่งออกมา

มีการสร้างหอสังเกตการณ์เพิ่มทุก ๆ ร้อยเมตร สร้างหน้าไม้เป็นร้อย ๆ อัน กำแพงเมืองถูกสร้างให้สูงขึ้นสิบเมตร และยังสร้างอาวุธเพิ่มขึ้นมากมาย ทุกวันมีคนลาดตระเวนในหมู่บ้านและเมืองใกล้เคียงเพื่อปกป้องชาวบ้าน

จากเนื้อความข้างต้น ดูเหมือนว่าพวกเขากับพวกคนเผ่านอกด่านมิเคยสงบสุขเลย ฉินเชียนหลี่คอยระวังพวกเขาอยู่ตลอดเวลา

ลั่วชิงยวนอ่านจดหมายทีละฉบับ เพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ของฉินเชียนหลี่

ฉินไป๋หลี่ถามด้วยความสงสัย “พระชายา ท่านอ่านจดหมายพวกนี้ พี่ชายของข้าจะมีอันตรายอีกแล้วใช่หรือไม่ขอรับ?”

ลั่วชิงยวนตอบ “เจ้ารู้เรื่องที่พวกคนเผ่านอกด่านเข้าวังมาถวายของกำนัลวันคล้ายวันพระบรมราชสมภพให้องค์จักรพรรดิหรือไม่?”

ฉินไป๋หลี่พยักหน้า “ข้าได้ยินมาแล้ว พระชายาคิดว่าพวกเขามาเมืองหลวงโดยมีจุดประสงค์อื่นหรือขอรับ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “พวกเขาจงใจท้าทายฟู่เฉินหวน แล้วก็แพ้ต่อหน้าขุนนางทั้งหลาย ทำให้แคว้นเทียนเชวียคิดว่าพวกเขาอ่อนแอ ซึ่งต่างจากที่พี่ชายเจ้าบอกไว้โดยสิ้นเชิง”

“ข้าคิดว่า ต่อไปอาจมีคนตัดการติดต่อระหว่างพี่ชายเจ้ากับราชสำนักแล้วส่งข่าวปลอม ทำให้พี่ชายเจ้าโดดเดี่ยว”

“แล้วพวกคนเผ่านอกด่านก็หายตัวไปเร็วเกินไป ข้ารู้สึกว่า พวกเขาคงทำภารกิจสำคัญสำเร็จไปอย่างหนึ่งแล้ว ถึงได้จากไป”

แน่นอนว่ามิน่าจะใช่การสังหารนาง

นี่คงเป็นแค่ภารกิจหนึ่งที่ทำไปด้วยเท่านั้น

แม้ว่าการได้รู้เส้นทางขนส่งเสบียงทหารก็สำคัญ แต่ลั่วชิงยวนยังรู้สึกว่ามีบางอย่างมิถูกต้อง

ฉินไป๋หลี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองนางด้วยความตกใจ

“หรือว่า...”