ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 896

ทันทีที่สิ้นเสียง ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

ในชั่วพริบตา บรรยากาศก็เงียบสงัดลง

ไทเฮามองนางด้วยความตกใจ “ลั่วชิงยวน เจ้าพูดอะไรไร้สาระ?!”

ลั่วชิงยวนหรี่ตามองไทเฮาด้วยแววตาเหยียดหยามเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หม่อมฉันบอกว่า องค์จักรพรรดิสูงสุดยังมิได้สวรรคต”

หมอหลวงหลี่ร้อนใจขึ้น กล่าวด้วยความโกรธว่า “เป็นไปมิได้! ข้าเห็นกับตาว่าองค์จักรพรรดิสูงสุด…”

ลั่วชิงยวนขัดจังหวะเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากองค์จักรพรรดิสูงสุดมิได้สวรรคต เจ้าจะถือว่ารายงานข่าวเท็จหรือไม่?”

“ใครสั่งให้เจ้ารายงานข่าวเท็จ? เพื่อใส่ร้ายข้า หรือต้องการให้การสวรรคตปลอมกลายเป็นจริงในขณะที่องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงพระประชวรอยู่?”

“หมอหลวงหลี่ เจ้ามีเจตนาอะไรกันแน่!”

ลั่วชิงยวนกดดันด้วยน้ำเสียงที่เฉียบคม

สีหน้าของหมอหลวงหลี่เปลี่ยนไป ขาของเขาอ่อนแรงด้วยความหวาดกลัวจากคำพูดของลั่วชิงยวน ทว่าเมื่อคิดอีกที ก็รู้สึกว่ามันเป็นไปมิได้

องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงประชวรหนักเยี่ยงนั้น เดิมทีต้องสวรรคตภายในสามวันอย่างแน่นอน หลังจากที่ลั่วชิงยวนพังหลังคา ก็สูดดมฝุ่นเข้าไปมากมาย ตกใจจนไอ และยังกระอักเลือดออกมา

เป็นไปได้อย่างไรที่ยังมีพระชนม์ชีพอยู่

“เป็นไปมิได้! เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล!”

ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้า ผลักเขาออกไปอย่างเย็นชา “งั้นก็ให้ขุนนางในที่นี้ตรวจสอบดูว่า องค์จักรพรรดิสูงสุดสิ้นลมหายใจหรือไม่ หมดชีพจรหรือไม่ กลายเป็นคนตายหรือไม่”

เมื่อได้ยินดังนั้น แม่ทัพใหญ่ฉินก็ตกใจ รีบลุกขึ้น เดินไปที่ข้างเตียง แล้วยื่นมือไปแตะที่จมูก

ทันใดนั้น เขาก็ดีใจอย่างมาก

“องค์จักรพรรดิสูงสุด ยังมีพระชนม์ชีพอยู่!”

สิ้นคำพูดนี้เหล่าขุนนางในห้องต่างก็ดีใจกันอย่างมาก

แต่สีหน้าของไทเฮาและหมอหลวงหลี่กลับเปลี่ยนไป

ไทเฮามองหมอหลวงหลี่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทำเอาหมอหลวงหลี่ตกใจจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น

ไทเฮาสบถในใจ ช่างโง่เขลาจริง ๆ

หากทำตามแผนที่วางไว้ ก็คงมิเกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ขนาดนี้

เดิมทีนางอนุญาตให้ลั่วชิงยวนเข้ามาเยี่ยมและรักษาองค์จักรพรรดิสูงสุด ก็เพราะอยากป้ายความผิดเรื่องการตายขององค์จักรพรรดิสูงสุดให้นาง

เหตุใดหลังคาถึงได้มีรูใหญ่ขนาดนี้?

ไทเฮามองฟู่จิ่งหานด้วยความโกรธ “องค์จักรพรรดิ นี่คือคนที่ท่านพามา! ดูสิว่าที่นี่กลายเป็นอะไรไปแล้ว!”

“เสด็จพ่อของท่านป่วยหนักอยู่แล้ว และยังถูกลั่วชิงยวนทำร้ายจนกระอักเลือด อาการทรุดหนักเกือบเอาชีวิตมิรอด!”

“หากครั้งนี้ท่านยังกล้าปกป้องนางอีก ข้าจะลงโทษท่านด้วย!”

ไทเฮาเริ่มต้นด้วยการดุด่าอย่างรุนแรง

ฟู่จิ่งหานขมวดคิ้วแน่น เหลือบมองฟู่เฉินหวนแวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ เรื่องมันมิได้เป็นอย่างที่ท่านคิด”

“ลั่วชิงยวนกำลังรักษาองค์จักรพรรดิสูงสุดอยู่ เราคิดว่าในห้องนี้มันอับเกินไป เลยให้ลั่วชิงยวนเปิดหลังคาให้อากาศถ่ายเท”

“เสด็จแม่ดูสิ แสงแดดดีมากเพียงใด”

ฟู่จิ่งหานพูดอย่างจริงจัง

ทำให้ไทเฮาโกรธจนปากเบี้ยว

ชี้นิ้วไปที่เขาอย่างสั่นเทา “ท่าน! ท่าน! ท่าน!”