ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 895

“ครั้งนี้ทั้งคนและหลักฐานพร้อมแล้ว อ๋องผู้สำเร็จราชการ เจ้าอย่าคิดที่จะปกป้องลั่วชิงยวนอีก!”

“หากนางมิใช่พระชายาของเจ้า องค์จักรพรรดิคงมิไว้ใจนางเพียงนี้ องค์จักรพรรดิสูงสุดถูกลั่วชิงยวนลอบปลงพระชนม์ อ๋องผู้สำเร็จราชการ เจ้าเองก็หลีกเลี่ยงความผิดมิได้!”

ไทเฮาตำหนิฟู่เฉินหวนอย่างโกรธเคือง

ทันใดนั้นก็สั่งด้วยความโกรธอย่างมากว่า “ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ปลดฟู่เฉินหวนจากตำแหน่งอ๋องผู้สำเร็จราชการ ห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับราชสำนัก! กักบริเวณอยู่ในวังเป็นเวลาครึ่งปี!”

เหล่าขุนนางต่างตกใจ

ลั่วชิงยวนก็ตกใจเล็กน้อย มองไปที่ฟู่เฉินหวนและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้เจ้าหลีกทางไป อาจจะยังรักษาตำแหน่งอ๋องผู้สำเร็จราชการไว้ได้”

เขาปีนขึ้นไปถึงตำแหน่งนี้อย่างยากลำบาก ด้วยสถานะของอ๋องผู้สำเร็จราชการ เขาจึงมีคุณสมบัติที่จะต่อต้านตระกูลเหยียนได้

ฟู่เฉินหวนน่าจะหลีกทางไป

ยิ่งไปกว่านั้น นางมีวิธีช่วยตัวเอง และมิอยากเป็นหนี้บุญคุณฟู่เฉินหวนด้วย

อย่างไรก็ตาม ฟู่เฉินหวนมิลังเลเลย เขาพูดกับไทเฮาอย่างเย็นชาว่า “หากพิสูจน์ได้ว่าลั่วชิงยวนสังหารเสด็จพ่อ ข้าจะรับผิดชอบร่วมกับลั่วชิงยวน!”

“ทว่าหากไม่ การกระทำของไทเฮาก็เป็นการใส่ร้าย!”

หัวใจของลั่วชิงยวนสั่นสะท้าน

เขาพูดว่าจะรับผิดชอบร่วมกัน

ลั่วชิงหยวนกำมือแน่น รู้สึกว่าอ่านใจบุรุษผู้นี้มิออกแล้ว

ไทเฮาแค่นเสียงเย็น และพูดเสียงดัง “ขุนนางทุกคนที่อยู่ที่นี่ สามารถพูดถึงสถานการณ์ได้! คำพูดของข้า มีคำเท็จหรือไม่!”

เหล่าขุนนางยังคุกเข่าอยู่และมองหน้ากัน

ไทเฮาจึงชี้ไปที่แม่ทัพใหญ่ฉิน “แม่ทัพใหญ่ฉิน เจ้าพูด!”

แม่ทัพใหญ่ฉินมีสีหน้าลำบากใจ สิ่งที่พวกเขาพบเห็นนั้นเป็นความจริงตามที่ไทเฮาพูด หากพูดออกไปก็จะเป็นผลเสียต่อลั่วชิงยวนอย่างมาก ไทเฮาคงมิปล่อยนางไปแน่

แต่เขาเชื่อว่าลั่วชิงยวนจะมิทำเรื่องแบบนี้

ลั่วชิงยวนเห็นแม่ทัพใหญ่ฉินลำบากใจ จึงก้าวไปข้างหน้า

“มิต้องถามแม่ทัพใหญ่ฉินแล้ว สิ่งที่ไทเฮาพูดเป็นความจริง”

“หม่อมฉันเป็นคนดื้อรั้นที่จะเข้ามาเพื่อรักษาองค์จักรพรรดิสูงสุด และหม่อมฉันเป็นคนแทงทะลุหลังคาจนทำให้องค์จักรพรรดิสูงสุดกระอักเลือด”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฟู่เฉินหวนก็ตกใจ พลันรีบดึงนางกลับมา

“ไทเฮาอายุมากแล้ว อยู่ในวังมาหลายปีขนาดนี้ ยังมิรู้หรือว่าในวังหลังห้ามแทรกแซงเรื่องราชสำนัก!”

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและรุนแรง

ทำให้สีหน้าของไทเฮาซีดเผือด กำหมัดแน่น ดวงตาที่ดุร้ายราวกับต้องการถลกหนังลั่วชิงยวน

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว รู้สึกกังวลในใจ ลั่วชิงยวนกล้าพูดทุกอย่างจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่มีใครเคยต่อต้านไทเฮาเพื่อเขาด้วยคำพูดที่รุนแรงเช่นนี้

หากเวลาเป็นปกติ คงถูกลากไปตัดหัวแล้ว

ไทเฮาโกรธมาก ตะโกนว่า “พวกเจ้ายังยืนอยู่หาปะไร ลั่วชิงยวนคิดร้ายต่อองค์จักรพรรดิสูงสุดยังมิจับนางให้ข้าอีก!”

“ใครกล้าขัดขวาง จะถือว่าเป็นพวกเดียวกัน!”

องครักษ์เข้ามาอีกครั้งเพื่อจับลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนพยายามสะบัดพวกเขาออก ท่ามกลางความโกลาหล ตะโกนเสียงดัง……

“ผู้ใดบอกว่าองค์จักรพรรดิสูงสุดสวรรคตแล้ว?!”