ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 902

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึงจนหน้าซีดเผือด

“ว่ากระไรนะ?”

“อย่าได้พูดเหลวไหล!”

ขุนนางทุกคนต่างตกตะลึง

ฟู่เฉินหวนก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาขมวดคิ้วมองไปทางลั่วชิงยวนด้วยสายตาลึกซึ้ง

ไทเฮาและมหาราชาจารย์เหยียนมองหน้ากัน แววตาเผยถึงความตึงเครียดอย่างปิดมิมิด

ความลับนี้ไม่มีใครล่วงรู้มาได้ตั้งนานหลายปี

ครั้งแรกที่มีคนเอ่ยปากขึ้น ลั่วชิงยวนเป็นคนเอ่ยขึ้นมา

พวกเขาจะมิตื่นตระหนกได้อย่างไร?

“ลั่วชิงยวน เจ้ารู้หรือไม่ว่าการลอบสังหารองค์จักรพรรดิสูงสุดเป็นอาชญากรรมร้ายแรงเพียงใด เจ้ากล่าวหาว่า องค์จักรพรรดิสูงสุดถูกคนวางยาพิษ โดยไม่มีหลักฐานน่ะหรือ”

“มิเช่นนั้น ก็สมควรตัดหัวเจ้าด้วยความผิดฐานหลอกลวงผู้คน!” ไทเฮาตรัสอย่างเฉียบขาด

เมื่อดูจากพฤติกรรมของไทเฮาแล้ว ดูเหมือนว่าจะมั่นใจว่านางไม่มีหลักฐาน

พวกเขาทำเรื่องทั้งหมดนี้ไว้ได้อย่างแนบเนียน ไม่มีทางหาหลักฐานได้แน่

แต่ที่จริงแล้ว พระตำหนักนี้เองก็เป็นหลักฐาน

ในเวลานี้ ฟู่เฉินหวนก้าวไปข้างหน้าจับมือของลั่วชิงยวนไว้แล้วพูดว่า “หากไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ก็อย่าไปข้องเกี่ยวด้วยเลย”

ฟู่เฉินหวนมองนางด้วยสีหน้าจริงจัง ในดวงตาที่ลึกซึ้งเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ฟู่เฉินหวนยังคงเผชิญหน้ากับนาง และพูดกับนางโดยไม่มีเสียงว่า “กลียุคในวัง”

หลังจากนั้นเขาก็ส่ายหัวเล็กน้อย เป็นสัญญาณ

ฟู่เฉินหวนกำลังเตือนนางว่า เรื่องฮวงจุ้ยเหล่านี้มิสามารถใช้เป็นหลักฐานได้

เกิดกลียุคในวังก่อนหน้านี้ หากนางเปิดเผยทุกอย่าง ตระกูลเหยียนก็จะจับตัวนางและกล่าวหาว่านางกล่าวาจาเท็จหลอกลวงผู้คน และรู้เรื่องอาคม

เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่านางจะช่วยองค์จักรพรรดิสูงสุดได้จริง ๆ แต่นางก็มิสามารถช่วยชีวิตตัวเองได้

เหนือสิ่งอื่นใด ในปีนั้นก็มิใช่เรื่องง่ายสำหรับฟู่เฉินหวนที่จะเอาชีวิตรอดมาได้ เขาเองยังถูกตระกูลเหยียนกล่าวหาว่าใช้วิชาอาคมก่อกวนในราชสำนักหลายครั้ง

พวกเขาแน่ใจในข้อนี้ จึงมักใช้วิธีเช่นนี้เพื่อพยายามฆ่าฟู่เฉินหวนเสมอ

มหาราชาจารย์เหยียนแค่นเสียงเย้ยหยันอย่างเย็นชา “เจ้าไม่มีหลักฐาน แล้วยังกล้าพูดเหลวไหลอีกรึ? พระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการช่างกล้าหาญเสียจริง!”

มหาราชาจารย์เหยียนเยาะเย้ยอย่างเย็นชา

จากนั้นเขาก็พูดว่า “รีบเรียกหมอหลวงจากสำนักหมอหลวงมาจะดีกว่า!”

ฟู่เฉินหวนยังส่งสัญญาณให้ลั่วชิงยวนหยุดเช่นกัน

แสดงท่าทางมิแยแสอย่างมาก

“มีดอกไม้หลายชนิดในสวนแห่งนี้ มองไปมีหลากสีสันสดใส ใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนมองไปยังขุนนางหลายคน

ทุกคนมองไปที่สวนนอกหน้าต่าง แล้วพยักหน้าทันที

“เป็นเช่นนั้นจริง แต่สิ่งนี้จะทำให้เราตัดสินได้อย่างไรว่า มีคนทำร้ายองค์จักรพรรดิสูงสุด?” แม่ทัพใหญ่ฉินถามอย่างสงสัย

ลั่วชิงยวนก้าวออกมาแล้วพูดว่า “ทุกท่านตามข้ามา”

ลั่วชิงยวนพาทุกคนไปยังสวนดอกไม้

ในสวนดอกไม้นี้ ดอกไม้ถูกจัดวางเป็นวงกลมขนาดใหญ่ และมีดอกไม้อยู่ใต้หน้าต่างที่มุมกำแพงด้วย

เมื่อเดินเข้าไปกลิ่นหอมจะชัดเจนขึ้น มีกลิ่นดอกไม้นานาชนิดผสมปนเปกัน

บางคนมิเห็นว่ามีปัญหาอะไร

แต่มีคนอดมิได้ที่จะจาม

“กลิ่นของดอกไม้นี้ค่อนข้างแรงเล็กน้อย”

ลั่วชิงยวนยิ้มและพูดว่า “อันที่จริงแล้ว คนที่ไวต่อกลิ่นของดอกไม้จะพบว่ากลิ่นแรง เพราะดอกไม้ที่นี่ล้วนแต่มีกลิ่นหอมแรง”