ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 910

“เจ้ากำลังพูดว่าร้ายข้ารึ?”

ลั่วชิงยวนมิแปลกใจกับการมาถึงของฟู่เฉินหวน นางได้ยินเสียงเขามานานแล้ว

นางเลิกคิ้ว พูดอย่างมั่นใจ “หม่อมฉันกำลังพูดความจริงเพคะ หม่อมฉันหาได้ว่าร้ายท่านไม่”

ฟู่เฉินหวนเดินเข้ามา มองไปที่จักรพรรดิสูงสุดที่ดูเหมือนจะมีจิตใจดีอยู่บนเตียง แล้วถามว่า “เสด็จพ่อ ท่านรู้สึกเช่นไรบ้าง?”

จักรพรรดิสูงสุดหันหน้าหนีด้วยความโกรธ มิสนใจเขาแม้แต่น้อย

ฟู่เฉินหวนทำอะไรมิถูกอยู่หน่อย ๆ

มองไปที่ลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว และทำท่าทางว่ามันมิเกี่ยวกับนาง

ฟู่เฉินหวนกล่าวว่า “ข้าได้ส่งคนไปแล้ว”

“หากเร็วหน่อย ห้าวันหกวันน่าจะมีข่าวกลับมา”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

“ข้าจะอยู่กับเสด็จพ่อเอง เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

ลั่วชิงยวนรู้สึกกระหายน้ำมาก ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นและพูดว่า “องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงมีจิตใจแจ่มใส การพูดคุยกับพระองค์จะช่วยให้พระองค์ฟื้นตัวได้"

“เข้าใจแล้ว”

ฟู่เฉินหวนรับปาก นั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง และเริ่มพูดคุยกับพ่อของเขา

แต่เขาพบว่า มิว่าเขาจะพูดอะไร พ่อของเขาก็มิตอบสนอง

สิ่งนี้ทำให้เขาสับสนมาก เหตุใดลั่วชิงยวนจึงเสวนากับพ่อของเขาได้นานขนาดนั้น

ลั่วชิงยวนเดินออกจากห้อง และไปพักผ่อนที่เรือนด้านหลัง

เห็นเงาต้องสงสัยแวบผ่านหางตา

ดวงตาของนางเย็นชาเล็กน้อย นางแสร้งทำเป็นมิเห็นและเดินออกไปทันที

……

ภายในพระตำหนักโช่วสี่

ดึกมากแล้ว แต่มหาราชาจารย์เหยียนยังมิจากไป

แม้ว่าภายนอกเขาจะดูสงบ แต่ในใจเขาก็มีความกังวล

“เหตุใดลั่วชิงยวนถึงรู้ด้วย?”

“เท่าที่ข้ารู้ ลั่วชิงยวนมิเคยออกจากแคว้นเทียนเชวีย นางไปเรียนรู้เรื่องปีกพญามัจจุราชมาจากที่ใด?”

มหาราชาจารย์เหยียนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยิ่งเขาคิดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมิสบายใจมากเท่านั้น “ข้ามิเคยคิดว่า ลั่วชิงยวนจะเก่งกาจถึงเพียงนี้เลย ข้าเผลอปล่อยนางไว้ แต่ตอนนี้นางกลับกลายเป็นภัยคุกคามใหญ่หลวงต่อเราไปแล้ว”

“หากนางรู้จักปีกพญามัจจุราช นางก็คงรู้วิธีล้างพิษของพวกมันได้ ที่พูดคุยกับองค์จักรพรรดิสูงสุดได้นานสองนานเพียงนั้น ต้องมีอะไรน่าสงสัยแน่”

“เราต้องหาโอกาสกำจัดนาง!”

“ถึงเวลาที่องค์จักรพรรดิสูงสุดจะสิ้นพระชนม์ได้แล้ว!”

ดวงตาของมหาราชาจารย์เหยียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา และมีเจตนาสังหารรุนแรงในดวงตาเขา

ไทเฮายังกังวลขณะที่นางฟังว่า “คราวนี้ แผนคือการให้เขาสถาปนาอำนาจของตัวข้าต่อสายตาขุนนางทุกคนก่อนที่เขาจะสิ้นพระชนม์”

“ใครจะไปคิดว่าลั่วชิงยวนจะโผล่มากลางคัน”

“สตรีผู้นี้ เป็นตัวปัญหาจริง ๆ”

แต่เดิมนางเป็นเพียงหมากที่สามารถควบคุมได้ แต่ต่อมากลับกลายเป็นสิ่งที่ควบคุมมิได้ และตอนนี้กลายเป็นภัยคุกคามในทุก ๆ ด้าน

ไทเฮาเสียใจอย่างหนัก หากนางรู้แต่แรกคงฆ่าลั่วชิงยวนไปนานแล้ว