ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 7

ชีเจิ้นเป็นผู้บัญชาการทัพประจำกองพันจีหยิงซึ่งเป็นหนึ่งในสามกองพันใหญ่ และดำรงตำแหน่งเป็นรองเสนาบดีฝ่ายซ้ายประจำกรมยุทธนาการควบคู่ไปด้วย

ยามปกติเขาต้องเข้าไปรายงานตัวที่กรมยุทธนาการเสมอ

งานยุ่งสาหัสเพียงนี้ คนในเรือนยังไม่กล้าไปรบกวนเขาตามใจเสียด้วยซ้ำ ผู้ใดเล่าจะกล้าเข้าไปพบเขาที่ศาลาว่าการ?

นางหวังปรายตามองแม่นมจางปราดหนึ่ง

ใบหน้าของแม่นมจางเองก็ฉายแววประหลาดใจไม่ต่างกัน ก่อนที่นางจะเดินทาง ได้กำชับพวกอวิ๋นเชวี่ยแล้วว่าจงดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี และห้ามสะเพร่าจนทำให้อีกคนไม่พอใจอย่างเด็ดขาด

หรือเจ้าคนพวกนี้มิได้ฟังที่พูดไปเลยสักนิด?!

แต่นั่นก็ไม่น่าเป็นไปได้!

เพราะตนเองนั่งรถม้ากลับมาแล้ว สวี่อินอินไม่มีทั้งรถและไม่มีทั้งคน นางจะส่งข่าวมาถึงเมืองหลวงได้อย่างไร?

หรือพูดอีกอย่างว่า สวี่อินอินก็เป็นแค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้น เกรงว่าแม้แต่เมืองเป่าตี้กับเมืองต้าซิงยังแยกไม่ออกเสียด้วยซ้ำ อย่างนางจะไปหาศาลาว่าการของกรมยุทธนาการเจอได้อย่างไร?

ชีอวิ๋นถิงเองก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน เหลือบสายตาลอบมองชีเจิ้นแล้วปราดหนึ่ง

สีหน้าของชีเจิ้นเยียบเย็น จ้องมองพวกเขาก็ส่งเสียงกระแอมออกมาหนึ่งเสียง “ข้าทราบได้อย่างไรหรือ? เพราะท่านเสนาบดีหลูเป็นคนเข้ามาถามข้าด้วยตนเอง!”

เสนาบดีหลูคือเสนาบดีแห่งกรมยุทธนาการ นับว่าเป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดของชีเจิ้นนั่นเอง

นางหวังตาค้างอ้าปากเหวอไปเล็กน้อย “นี่ เรื่องในเรือนของพวกเรา ท่านเสนาบดีหลูทราบได้อย่างไร?”

นางตระหนกตกใจยิ่งนัก รับตัวสวี่อินอิน ตัวนางเองคิดว่ามิใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยด้วยซ้ำ

ถึงแม้ว่าระหว่างทางจะเกิดเรื่องผิดพลาดไปบ้าง แต่แม่นมจางก็รีบเดินทางกลับมารายงานแล้ว ยังมิได้ข้อสรุปใดเลย

เหตุใดเสนาบดีหลูกลับทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว?

ชีเจิ้นขมวดหัวคิ้ว ไม่ตอบแต่ย้อนถามกลับ “เช่นนั้นก็หมายความว่า เกิดเรื่องขึ้นจริงใช่หรือไม่?”

เขาเป็นบุคคลที่เคยผ่านสงครามการรบมาแล้วเป็นทุนเดิม ในยามปกติยังเป็นผู้นำกองทัพทหาร กลิ่นอายบนตัวจึงแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

ยามนี้เขาเพียงขมวดคิ้ว ทุกคนในเรือนทั้งนายบ่าว พลันรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันใด

นางหวังปรายสายตามองแม่นมจางปราดหนึ่งแล้ว ก็ครุ่นคิดพลางเอ่ยว่า “ยังมิทราบชัดเจ้าค่ะว่าแท้จริงแล้วเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ เล่าว่าแม่นมฮวานัดนางไปพบที่ริมทะเลสาบ แต่ท้ายที่สุดแล้วกลับเกิดเรื่องมิคาดฝันขึ้นแล้ว…”

นางถามชีเจิ้น “ท่านโหว เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่เจ้าคะ เรื่องนี้ตัวข้าเองก็เพิ่งทราบข่าวเมื่อสักครู่ เหตุใดท่านกลับได้ข่าวนี้แล้วตั้งแต่อยู่ที่ศาลาว่าการเจ้าคะ?”

ชีเจิ้นพลันกระแทกจอกชาลงด้านข้างอย่างรุนแรง ทำแม่นมจางสะดุ้งตกใจจนแทบกระโดดเด้งตัวขึ้นจากพื้น ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะเย็นเยียบและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ? ก็บุตรเขยของท่านเสนาบดีหลู คือเจ้าเมืองผู้ประจำการที่ศาลาว่าการเมืองต้าซิง! เรื่องนี้ถูกรายงานต่อทางการแล้ว พวกเจ้ายังมีหน้ามาถามข้าว่าเกิดอะไรขึ้นอีกหรือ โง่สิ้นดี!”

ฟ้องทางการแล้วหรือ?!

นางหวังหวาดหวั่นพรั่นพรึงและตะลึงงัน

หันขวับก็บันดาลโทสะใสแม่นมจางทันใด “นี่มันเรื่องอะไรกัน?!”

แม่นมจางเองก็งงงัน นางส่ายศีรษะอย่างพรั่นใจ “ท่านโหว ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวเองก็ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่เจ้าค่ะ! ก่อนที่บ่าวจะกลับมา ก็กำชับเจ้าคนพวกนั้นแล้วว่าให้ดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี ใครเล่าจะล่วงรู้ ใครเล่าจะล่วงรู้ว่าเรื่องจะไปถึงทางการแล้ว…”

ใครกันที่ไปฟ้องทางการ? วิปลาสไปแล้วหรือ?!

สวี่อินอินที่ไปฟ้องทางการบัดนี้กำลังนั่งอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของศาลาว่าการเมืองต้าซิง

นางผอมอิดโรย อาภรณ์ทั้งตัวยังคงชื้นแฉะ นั่งอยู่บนขั้นบันไดตรงนั้น จามออกมาสภาพดูน่าอดสูยิ่ง

แม่นางน้อยหนึ่งคน และยังมีศพอีกหนึ่งศพนอนแผ่อยู่ข้างกาย มองแล้วพิกลยิ่งนัก

ผู้คนล้วนแต่สงสัย ก็มีคนเข้าไปถามไถ่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น

ทันใดนั้นเองเหล่าชาวนาในหมู่บ้านเดียวกับสวี่อินอินก็สาธยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างออกรสออกชาติ

“ว่าอย่างไรนะ? เป็นถึงคุณหนูใหญ่จากตระกูลผู้รากมากดี กลับสั่งให้บ่าวรับใช้เพียงหนึ่งกลุ่มเดินทางมารับตัวกลับไปเองหรือ?”

“จวนโหวดูหมิ่นดูแคลนกันเกินไปแล้ว มิใช่บุตรีในสายเลือดเดียวกันหรอกหรือ? เหตุใดถึงทำเหมือนหยิบจับกลับไปส่งเดชเช่นนี้”

ได้ฟังเสียงวิจารณ์เหล่านี้แล้ว สวี่อินอินเย้ยหยันในใจ ทว่าใบหน้ากลับยังคงแสดงออกถึงความรู้สึกกล้ำกลืนเช่นเดิม

ใช่สิ คนมีตาล้วนแต่มองออกทั้งสิ้น หากจวนหย่งผิงโหวมองบุตรีที่พลัดพรากจากกันไปนานหลายปีอย่างนางว่าสำคัญจริงแล้ว มีหรือจะส่งเพียงบ่าวรับใช้กลุ่มเดียวเข้ามารับตัวกลับอย่างส่งเดชเช่นนี้?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน