ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1607

……….

ทันทีที่สิ้นเสียง กายเนื้อของผู้อาวุโสถงชวนก็ลุกไหม้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน!

กลุ่มหมอกดำหนาแผ่กระจายออกมาพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าเหมือนกับซากศพเปื่อยที่ทำให้ผู้คนรู้สึกขยะแขยง

ทุกคนหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า

“ฝ่าบาทระวัง!”

ตู้ม!

ทันใดนั้นก็เกิดระเบิดขึ้น!

ร่างกายของผู้อาวุโสถงชวนระเบิดขึ้นทั้งอย่างนั้น!

หรงซิวมีสีหน้าตึงเครียดค่ายกลพันธนาการเทพคลายออกในทันที!

หมอกดำและเศษเนื้อปลิวกระจายออกไปทั่ว จากนั้นก็ถูกพลังอันยิ่งใหญ่กลืนกินเข้าไป จนสุดท้ายก็หายไปในลำแสงนั้นอย่างไร้ร่องรอย

ประมาณครึ่งเค่อต่อมา ลำแสงนั้นจางหายไปแล้ว บนพื้นเหลือเพียงคราบเลือดสีแดงดำที่แห้งกรังเท่านั้น

หรงซิวหรี่ตาลงเล็กน้อย

โฮก!

ตอนนั้นเองเมื่อเสียงคำรามดังขึ้น เงาร่างของเสวี่ยเสวี่ยก็ปรากฏขึ้นที่หน้าต่างอีกครั้ง

มันพุ่งตัวมายืนที่ข้างกายของหรงซิว ก่อนจะคายป้ายไม้ในปากออกมา

ป้ายไม้สีดำแตกหักออกเป็นหลายส่วน

หรงซิวมีสีหน้าเรียบนิ่ง เขายกมือขึ้นมาเล็กน้อย

เปลวเพลิงสีทองสายหนึ่งลอยออกมา และตกลงที่ป้ายไม้แผ่นนั้น ก่อนจะลุกโชนอย่างเงียบงัน

ในตอนนั้นเองป้ายไม้แผ่นนั้นก็กลายเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้ว

…

ภายในช่วงระยะเวลาสั้นๆ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย คนที่อยู่ในสถานการณ์นั้นตกใจอย่างมากจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอันใดดี

ทุกคนเหลือบสายตาไปมองคราบเลือดและเถ้าถ่านที่เหลืออยู่เป็นระยะเวลานาน หลังจากนั้นพวกเขาก็ยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้

ในที่สุดผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็พูดขึ้นมาว่า

“คิดไม่ถึงว่าถงชวนจะเป็นหัวหน้าของถ้ำปีศาจทมิฬ…”

“เขาไม่ใช่ผู้อาวุโสถงชวนตัวจริง”

หรงซิวพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกประหลาดใจ “ฝ่าบาทหมายความว่า…”

หรงซิวพูดขึ้นอย่างกระชับและได้ใจความ

“ถูกเข้าสิง”

ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ

หลังจากผ่านไปเป็นระยะเวลานาน ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาว่า

“อย่างนี้นี่เอง…”

ถ้าเป็นเช่นนี้มันก็อธิบายได้ไม่ยากว่าเหตุใดหลายปีที่ผ่านมานี้เขาถึงยังไม่ถูกจับได้เสียที แม้ว่าจะอยู่ในพระราชวังเมฆาสวรรค์โดยตลอด

เพราะเขาถูกสลับตัวไปนั่นเอง

“เช่นนั้นผู้อาวุโสถงชวนตัวจริง…”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบพูดออกมาได้ครึ่งหนึ่ง เสียงก็หยุดชะงัก

ความจริงแล้วคำถามนี้ไม่ควรจะต้องถามอีกต่อไป

ในเมื่อถูกสิงไปแล้ว ผู้อาวุโสถงชวนตัวจริงก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

หรงซิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า

“เขาน่าจะถูกสับเปลี่ยนตัวตั้งแต่ตอนหลายปีก่อนที่ข้าเพิ่งออกจากพระราชวังเมฆาสวรรค์”

ความจริงแล้วตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา เขาก็รู้สึกสงสัยมาโดยตลอด แต่ว่าในตอนนั้นยังมีเรื่องมากมายที่จะต้องจัดการ จึงไม่ได้ตามสืบเรื่องนี้ด้วยตนเอง

อีกทั้งหลังจากครั้งนั้น ผู้อาวุโสถงชวนก็ไม่ได้ดูผิดปกติอันใด และยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่ได้ทิ้งหลักฐานอันใดไว้

หากเขาจะตรวจสอบอีกครั้ง ก็เป็นเรื่องยากอย่างยิ่งแล้ว

จนครั้งนี้เรื่องมาเกิดกับไป๋หลีฉุน

“เมื่อหลายปีมานี้ ถ้ำปีศาจทมิฬก็หลบซ่อนตัวมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงต้องยอมเปลืองแรงลอบส่งหัวหน้าคนหนึ่งเข้ามาในพระราชวังเมฆาสวรรค์ของพวกเราด้วยล่ะ?”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน จากนั้นเขาก็เหลือบสายตามองไปทางหรงซิว

เหมือนกับว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายคือ…โอรสสวรรค์?

แม้ว่าครั้งนี้จะลงมือกับไป๋หลีฉุน แต่เป้าหมายของอีกฝ่ายเหมือนจะชี้ไปทางหรงซิว

“หลบซ่อนตัว ถึงจะมีเวลาและมีแรงทำสิ่งอื่นๆ ได้”

หรงซิวพูดขึ้นเสียงเรียบ

ความจริงแล้วเสียงเมื่อครู่นี้ไม่ได้เป็นเสียงของหัวหน้าที่ยึดร่างไป แต่เป็น…

เพื่อจัดการเขา อีกฝ่ายเพียรพยายามใช้ทุกวิถีทาง แม้กระทั่งยอมเสียสละหัวหน้าคนหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน