ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1608

……….

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งสำลักไป ในแววตามีประกายความลังเลปรากฏขึ้น

แต่มันเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นไม่นานก็กลับเข้าสู่ความปกติ เขาพูดด้วยความหนักแน่นและมั่นคง

“ไม่รู้จริงๆ!”

รอยยิ้มที่มุมปากของหรงซิวกดลึกขึ้นเล็กน้อย และยังมีความประชดประชันเย็นชาเพิ่มขึ้นหลายส่วน

“หลังจากที่ประมุขหมดสติไปแล้ว เจ้าเป็นคนแรกที่พบ จากนั้นก็เรียกผู้อาวุโสถงชวนมา ตอนนี้หาสาเหตุที่ประมุขสลบ

ไสลพบแล้ว ซึ่งเป็นเพราะผู้อาวุโสถงชวนปิดผนึกอยู่ แต่ในตอนนี้เจ้าไม่เห็นว่ามันมีอันใดบางอย่างผิดปกติไปอย่างนั้นหรือ?”

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งพูดอันใดไม่ออก เขาลังเลไปครู่หนึ่งแล้วอธิบายว่า

“นั่น… น่าจะเป็นเพราะเขาลงมือกับท่านประมุขก่อนแล้ว! จากนั้นเขาก็ทำทีเป็นว่าไม่มีอันใดเกิดขึ้น ก่อนจะปัดความรับผิดชอบทั้งหมด! มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน!”

“มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าอาจจะไม่รู้ หลังจากผนึกนั้นเปิดใช้งานแล้ว พลังดั้งเดิมของท่านประมุขก็ไม่สามารถเชื่อมโยงกับโลกภายนอกได้ ซึ่งรวมถึงพลังดั้งเดิมที่อยู่ภายในร่างกายด้วย”

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งเหมือนจะนึกอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ คำพูดที่เหลือของเขาติดอยู่ในลำคอ

เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองทางหรงซิว แต่สิ่งที่เขาเห็นคือดวงตาที่เหมือนจะสามารถมองทะลุทุกสิ่งอย่างได้

“…ฝ่า…ฝ่าบาท…”

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก เหมือนกับอยากจะพูดอันใดบางอย่าง แต่กลับไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

คำพูดของหรงซิวชัดเจนเป็นอย่างมาก

สายตาของผู้คนรอบข้างมองมาที่เขา เหมือนกับหนามที่ทิ่มแทงมายังด้านหลังของเขา

ภายในสมองของเขาขาวโพลน มีเพียงเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

แย่แล้ว…จบเห่แล้วจริงๆ …

ตึง!

ทันใดนั้นผู้อาวุโสอวี๋จิ้งก็คุกเข่าลงอย่างกะทันหัน เข่าทั้งสองข้างกระแทกกับพื้นหยกอย่างแรง เสียงนั้นทำให้ผู้คนต้อง

ซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวด

เขาก้มศีรษะลงติดพื้นพร้อมพูดขอร้องว่า

“ฝ่าบาท! ข้ายอมรับแล้ว ข้าทำตามคำสั่งของผู้อาวุโสถงชวน เขาให้ข้าลงมือกับท่านประมุขก่อน แต่ แต่ข้าไม่รู้จริงๆ …”

ไป๋หลีฉุนออกจากด่านฝึกในครั้งนี้ ฝีมือเพิ่มขึ้นสูงมาก

แม้ว่าเขาจะได้รับผลกระทบจากเรื่องของเจียงจื่อหยวน แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นก็เป็นเรื่องจริง

ในตอนนั้นพวกเขาทั้งสองคนบุกเข้าไปพร้อมกัน เขาเริ่มลงมือก่อน จากนั้นผู้อาวุโสถงชวนถึงได้โจมตี

ขณะนั้นผู้อาวุโสถงชวนพูดเพียงแค่ว่า ต้องการจะผลักเรื่องนี้ทั้งหมดนี้ไปให้กับหรงซิว พร้อมดึงเขาลงมาจากตำแหน่งโอรสสวรรค์

เดิมทีผู้อาวุโสอวี๋จิ้งก็ไม่ได้อยากจะทำเช่นนี้ แต่เมื่อคิดไปคิดมาแล้ว อีกทั้งยังได้รับการเกลี้ยกล่อมจากผู้อาวุโสถงชวน ท้ายที่สุดเขาก็ยอมตกลง

เขาคิดว่าผู้อาวุโสถงชวนทำเพื่อท่านประมุขและตำแหน่งโอรสสวรรค์ แต่ไหนเลยจะรู้เล่าว่าเขาจะเป็นคนของถ้ำปีศาจทมิฬ?

แต่เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็มีความผิดเช่นกัน!

หรงซิวเบนสายตาออกไปมองผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก

“ข้ายังต้องไปดูอาการท่านประมุข เรื่องเหล่านี้ก็ยกให้ท่านเป็นคนจัดการก็แล้วกัน”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกพยักหน้า

“ฝ่าบาทวางใจเถอะ”

หรงซิวพูดจบก็เดินออกไปด้านนอก

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งอยากจะกล่าวคำขอร้องอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกตัวก็ต้องสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็ปิดปากเงียบ

ภายในห้องมีแต่ความเงียบงัน

ทุกสายตายังคงมองตามหรงซิวไปอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เขาก็ชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันตัวกลับมาแล้วเลิกคิ้วพร้อมหัวเราะเสียงเบา

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกท่านไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเรื่องท่านประมุขอีกต่อไปแล้ว”

คนจำนวนไม่น้อยเดี๋ยวหน้าขาวเดี๋ยวหน้าแดง สุดท้ายเขาก็ตอบรับขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะทำความเคารพ

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากหรงซิวจากไปแล้ว ความเงียบยังปกคลุมอยู่ที่ห้องนี้เป็นเวลานาน

ภาพเหตุการณ์ในวันนี้น่าตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

หลังจากครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว คนจำนวนไม่น้อยยังคงรู้สึกหนาวสะท้านอยู่

ด้วยวิธีการของหรงซิว หากจะมาจัดการกับพวกเขา มันจะต้องง่ายดายอย่างมากแน่นอน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน