ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 104

อู๋เฟิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ปู่จะดื่มจริงหรือ"

อู๋เหลียนเซิ่งจ้องมองที่หลานชาย "แกจะไปรู้อะไร! นี่คือเหมาไถแท้อายุ 30 ปี!"

อู๋เฟิงตกตะลึง เขารีบเทใส่ถ้วย ความรู้สึกที่ติดลิ้นและเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าเข้มข้น

หลังจากดื่มเหล้าหมดแก้ว เขาจ้องไปที่อู๋เป่ยและถามว่า "เหล้านี้ของแท้? นายจ่ายเงิน 90,000 หยวนสำหรับเหล้าหนึ่งลัง?"

อู๋เป่ยพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบว่า "ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเหล้ามากนัก แต่ถ้าปู่พูดว่าของแท้ มันก็น่าจะเป็นของแท้"

อู๋เจิ้นต๋าและคนอื่น ๆ ก็ใส่รินแก้วและดื่มอย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่พวกเขาไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นของจริงหรือไม่ พวกเขาแค่คิดว่ามันรสชาติดี

เมื่ออาหารมา ทุกคนก็เริ่มกิน

หญิงชราพวกหลาน ๆ ของเธอ แต่เธอไม่สนใจอู๋เป่ยและอู๋เหมยราวกับว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้า

อู๋เป่ยไม่ได้กินอะไรมาก ส่วนอู๋เหม่ยและจางลี่ก็ไม่แม้แต่จะขยับตะเกียบ

ทันใดนั้น อู๋เจิ้นจงก็พูดว่า "พ่อ ผลการทดสอบรายเดือนของเสี่ยวเมิ่งเพิ่งออกมา เธออยู่ใน 400 อันดับแรกของเขต!"

อู๋เหลียนเซิ่งยิ้มและพูดว่า "จริงเหรอ? เสี่ยวเมิ่งฉลาดตั้งแต่เด็ก เธออยู่ใน 400 อันดับแรก อย่างนั้นเธอก็จะสามารถเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีได้ใช่ไหม"

อู๋เจิ้นต๋ารู้สึกภูมิใจมากและกล่าวว่า "แน่นอน นักเรียน 400 อันดับแรกสามารถเข้ามหาลัยดี ๆ ได้แน่!"

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่อู๋เป่ย "อู๋เหมย ดูเหมือนจะเรียน ม.5 ด้วยใช่ไหม?

อู๋เป่ยกล่าวว่า "ใช่แล้ว อาสี่ เสี่ยวเหมยกำลังจะขึ้น ม.6 เร็ว ๆ นี้ ผลการเรียนของเธอก็ไม่เลวเลย เธอเข้าร่วมการสอบคณิตศาสตร์ระดับชาติ เมื่อไม่นานมานี้และได้รับที่หนึ่งของจังหวัด มหาวิทยาลัยหัวชิงและเทียนจิงโทรหากันมาให้วุ่น พวกเขาหวังว่าเสี่ยวเหมยสามารถไปเรียนกับพวกเขาได้และพวกเขายังบอกด้วยว่าค่าเทอมฟรีทั้งหมด แต่ฉันไม่เห็นด้วย เพราะเสี่ยวเหมยมีทางเลือกที่ดีกว่า ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจปล่อยให้เธอไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ"

ทุกคนเงียบที่หนึ่งในจังหวัด? พูดจริงหรือล้อเล่นกัน?

อู๋เมิ่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาค้นหา และแน่นอนว่าเธอพบรายชื่อประกาศคณิตศาสตร์ระดับชาติในปีนี้และชื่อของ "อู๋เหมย" ก็ประกาศที่หนึ่งอย่างโดดเด่น

อู๋เจิ้นจงรู้สึกว่าบดบังออร่าและเขาไม่มั่นใจเล็กน้อย เขาพูดว่า "เด็กผู้หญิงจะเรียนคณิตศาสตร์ไปเพื่ออะไร? ไม่มีประโยชน์หรอก เด็กผู้หญิงต้องเรียนพวกร้องเพลง เต้นรำ หมากรุก วาดรูป ไม่ก็เครื่องดนตรีต่างหาก อู๋เมิ่งของพวกเราเรียนเปียโนได้ระดับห้าแล้วก็เรียนไวโอลินและเต้นด้วย”

อู๋เป่ยพยักหน้า "ที่อาสี่พูดก็จริง ผมก็จ้างครูสอนพิเศษให้เสี่ยวเหมยด้วย โชคดีที่เธอฉลาดมาก ตอนนี้เธอเรียนเปียโนได้ระดับสิบ ไวโอลินระดับสิบและเต้นรำระดับสิบ พู่กันจีนเธอก็ไม่แย่ ตอนนี้กำลังเรียนภาษาจีนกลางด้วย"

อู๋เป่ยไม่ได้โม้ นับตั้งแต่อู๋เหมยพร้อมที่จะพัฒนาตัวเอง เขาก็ขอให้จูชิงเหยียนช่วยจ้างติวเตอร์จำนวนมากเพื่อพัฒนาของอู๋เหมยในทุกด้าน

อู๋เจิ้นจงถูกบดบังอีกครั้ง เขาพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

อู๋เมิ่งมองไปที่อู๋เหมยด้วยความชื่นชมและพูดว่า "พี่เสี่ยวเหมย พี่ได้ทำยังไงถึงได้ที่หนึ่งในจังหวัด งั้นพี่จะเข้ามหาลัยเทียนจิงหรือหัวชิงเหรอ?

อู๋เหมยพูดขึ้น "พี่ยังคิดไม่ออก อยากจะรอจนถึง ม.6 ก่อน จะได้เข้าร่วมแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิก"

อู๋เมิ่ง "พี่เก่งมาก พี่จะต้องได้รับรางวัลแน่นอน"

อู๋เหมย "พี่ทำข้อสอบระดับนานาชาติมาหลายชุดแล้ว พี่น่าจะคว้าเหรียญทองมาได้"

อู๋เจิ้นจงไอและเปลี่ยนหัวข้อที่ทำให้พวกเขาหดหู่ เขาพูดว่า "อู๋เป่ย ได้ยินว่าช่วงนี้แกทำงานแล้วนี่"

อู๋เป่ยพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ "ไม่ใช่ที่จริงจัง แค่ทำธุรกิจบางอย่างเฉยๆ"

อู๋เหลียนเซิ่งดื่มเหล้าอีกแก้วและต่อว่า “ไอ้สารเลว! ฉันก็ว่าทำไมแกถึงเต็มใจซื้อเหมาไถและชาหลงจิ่งนี้ ที่แท้ว่าแกกำลังอยากได้บ้านของฉัน หึหึ แกยอมแพ้ไปซะดีกว่า ฉันจะทิ้งบ้านไว้ให้เหลนของฉัน แกน่ะฝันไปเถอะ!”

อู๋เป่ยหยิบแก้วเหล้าของเขาและดื่มอย่างเงียบ ๆ คำพูดเหล่านี้ทำให้แผนการคืนดีกับตระกูลของเขาดับลงอย่างสิ้นเชิง

หญิงชรายังจ้องไปที่อู๋เป่ย ชี้ไปที่เขาและพูดว่า "เด็กสารเลวนี่ไร้ค่าพอๆ กับพ่อของมันจริงๆ! ยังจะอยากได้บ้านของตระกูลเราอีก!"

ในที่สุดจางลี่ก็อดไม่ได้ "แม่คะ แม้ว่าเจิ้นตงจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่อย่างน้อยก็น่าจะมีความรู้สึกดีๆ ให้กันบ้าง อย่าพูดทำร้ายกันแบบนี้ได้ไหม"

เมื่อเธอพูดดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา ตระกูลอู๋จะพูดอะไรเธอก็ไม่ว่า แต่เธอไม่สามารถทนได้ที่อีกคนพูดถึงลูกชายของตัวเองแบบนั้น

หญิงชรากลอกตา "เธอยังรู้สึกคับแค้นใจอะไรอยู่อีก เราเลี้ยงเจิ้นตงมา แล้วเขาตอบแทนอะไรเราไหม"

อู๋เป่ยวางแก้วเหล้าลงและพูดอย่างเฉยชา "ที่ย่าพูดมาก็ถูก เราต้องตอบแทนคนที่เลี้ยงเรามา แต่พูดตามตรง พวกคุณทำไม่ดีกับพ่อของผม ไม่สนดีหรือร้าย พอพ่อโตขึ้นก็เริ่มให้ไปทำงานเพื่อหาเงินให้พวกคุณใช้ "

หญิงชราเย้ยหยัน "สารเลว! ในเมื่อแกพูดอย่างนั้น ฉันจะทบต้นทบดอกค่าใช้จ่ายของพ่อแก พ่อของแกโตมากับการกินการดื่มจากบ้านของเรา ตามการคำนวณราคาปัจจุบัน เขาใช้เงินไม่ต่ำกว่าหมื่นหยวนกว่าต่อปี ในสิบปีที่ผ่านมาเขาเป็นหนี้ฉันอย่างน้อยสองล้าน!”

“สองล้านเหรอ ไม่มากหรอก” อู๋เป่ยพยักหน้า เขาเรียกกังจื่อและพูดว่า “ไปที่ธนาคารและถอนออกมาสองล้าน”

กังจื่อพยักหน้าและเดินออกไป

ทุกคนในที่นั่นหัวเราะ อู๋เฟิงพูดว่า "ให้ตาย! อู๋เป่ย นายยังไม่จบอีกเหรอ? แสร้งทำเป็นรวยจนติดเป็นนิสัยแล้วรึไง ยังจะมาจ่ายสองล้าน?"

อู๋เป่ยไม่สนใจเขา เขาหยิบเห็ดเซว้จือที่อู๋เหลียนเซิ่งไม่ต้องการใส่ลงในชามขนาดใหญ่แล้วนำเหล้าเหมาไถมาใส่

หลังจากแช่ไม่กี่นาที เหล้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนเลือด สิ่งที่แปลกคือเหล้าเปื้อนเลือดนี้มีกลิ่นแปลกๆ